15 กรกฎาคม 2551 00:04 น.
Maxgotso
ทั้งท้องฟ้าท้องน้ำและพื้นดิน
เป็นทรัพย์สินของใครกันละหนอ
มนุษย์สร้างสรรค์มาและสร้างก่อ
ก้มิใช่ข้อเพราะมีมานานนับล้านปี
แล้วใยเล่าเราพากันทำลาย
ทั้งต้นไม้หายไปไฟไหม่ป่า
โลกร้อนน้ำแข็งหายเนิ่นนานมา
ฤาโลกอาสาสอนบทเรียนแสนยิ่งใหญ่
ยังไม่สายร่วมใจรักปักษ์รักษา
ช่วยกันนำพาสำนึกรักธรรมชาติ
จินตานาการสานฝันโลกสวยดั่งรูปวาด
ก็มิอาจยากเกินไปให้สวยงาม
อย่าคิดว่าเล็กน้อยไม่มีผล
ในจักรกลมีเฟืองตัวเล็กขาดบ่ได้
โลกขาดเจ้าผู้สำนึกรักเหมือนขาดใจ
ไม่ใช่ชัยชนะของใครแต่ทุกคน
14 กรกฎาคม 2551 21:05 น.
Maxgotso
น้ำตกตกลงสู่พื้นล่าง
มิอาจขวางกระแสธารของมันได้
จักฝืนให้ไหลย้อนกลับมาแล้วกลับไป
หาไม่ต้องพลิกโลกตั้งกฎเอง
เปรียบดังความรู้ที่อยู่กับอาจารย์
เป็นต้นธารน้ำตกบนสันเขา
อยากได้ต้องทำให้ต่ำกว่าคือใจเรา
ไม่หลงมัวเมาเย่อหยิ่งจิตพองลม
หากแต่เรามีจิตใจที่อ่อนน้อม
ก็จะพร้อมจิตกายรับรู้ได้
สิ่งที่เราอยากได้จักคลี่คลาย
ความรู้ย่อมผ่อนถ่ายลงสู่ในตัวเรา
ธรรมข้อนี้เป็นที่สิ่งมงคลยิ่ง
อย่าได้ทิ้งจิตอ่อนน้อมถ่อมตนหนอ
อานิสงส์ส่งผลบุญมากมายหลายข้อ
จงทำต่อให้เป็นนิจจิตมงคล
14 กรกฎาคม 2551 13:06 น.
Maxgotso
รุ่งอรุณของวันหนึ่ง
ที่ซึ่งใบไม้หลากหลายพันธุ์
กองตรงหน้าด้วยอาสัญ
ไม่อาจทันก้มดูลูกดอกผล
แต่กลายเป็นปุ๋ยผสมลงดิน
ไม่สิ้นประโยชน์ให้รกเมือง
บำรุงรักให้ลูกรุ่งเรืองเรือง
เปรียบเหมือนน้ำใจแม่อันยิ่งใหญ่
เป็นคนเกิดมาต้องมีค่าให้จดจำ
เอาธรรมนำหน้าหนอเกิดดอกผล
ถึงไม่รวยล้นฟ้าเป็นคนจน
แต่สุขล้นเป็นประโยชน์ให้ชาติไทย
ความดีทำไม่ยากแต่ยากที่จะทำ
เพราะธรรมถูกบังด้วยมารจิต
ทั้งความโลภความอยากเป็นนิจ
ขอให้คิดทุกอย่างเป็นอนัตตา
หน้าส่วนตัว
950
