25 กรกฎาคม 2549 19:57 น.
Mashimaro99
ในวันที่หัวใจรู้สึกอ่อนล้า เหนื่อย ท้อ จนอยากจะหยุดพัก
จนอยากหายไปจากโลกนี้ อยากลืมทุกอย่าง อยากทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง
สิ่งบางสิ่ง เรื่องบางเรื่อง คนรอบข้าง ไม่มีใครเข้าใจ...มีแต่คำถามซ้ำ ๆ
เดิม ๆ ตลอด ว่าทำไมไม่อดทน ทำไมถึงยอมแพ้ ทำไมไม่พิสูจน์ตัวเอง
เรื่องบางอย่าง กับคนบางคน .. เราคงเปลี่ยนแปลงเค้าไม่ได้
เราคงห้ามให้เค้าไม่คิดไม่ได้ เราคงห้ามให้เค้าไม่ทำ..ไม่ได้
และเมื่อเราห้ามไม่ได้ เค้าเลือกทำ แล้วสิ่งเหล่านั้นมากระทบถึงเราด้วย
เรื่องนี้..ถามว่าใครผิด...ถามว่าใครควรอดทน แล้วก็ถามเราว่าควรทำอย่างไร
เราเลือกแล้วที่จะถอยห่าง เราเลือกแล้วที่จะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนั้น
แล้วเดินจากมา คนที่เสียใจที่สุดคือคนในครอบครัว ที่เห็นเราไม่สบายใจ
แต่คำถามเดิมก็เกิดขึ้น ทำไมไม่อดทน ทำไมยอมแพ้ ทำไมไม่พิสูจน์ตัวเอง
คำตอบที่ให้คนที่รักได้ ก็คือ ..พยายามทำดีที่สุดแล้วจริง ๆ แต่เมื่อเราเปลี่ยนเค้าไม่ได้ ก็ขอให้เรื่องทุกอย่างจบไปแบบนี้...เลือกแล้วที่จะหันหลังให้ปัญหา
ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง แต่สภาพจิตใจรับไม่ไหวแล้วจริง ๆ ... นั่งจมกับน้ำตา เสียใจที่เห็น พ่อ กับ แม่ ต้องมานั่งเศร้า คำขอโทษเหมือนจะมีแต่ พ่อกับแม่
ที่นั่งฟัง แล้วพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ณ วันนั้น รับรู้ได้ถึงความรักที่ยิ่งใหญ่ และมีแรงที่จะสู้ต่อ.. เพราะความรักของพ่อกับแม่
แต่กับแผลในใจที่เกิด คงต้องใช้เวลาสักพักที่จะรักษา ความทุกข์ทนที่ไม่เคยได้บอกใครรอบข้าง เพราะกลัวคนที่อยู่ใกล้ตัวจะไม่สบายใจ ณ วันนี้ ปัญหานั้น กลับกลายมารุมเร้า มีแต่คำถามด้วยความเป็นห่วงและความอยากรู้
บางคนเมื่อฟังก็เข้าใจ และให้กำลังใจ และเอาไปเล่าต่อ จริงบ้างไม่จริงบ้างแล้วแต่คนจะเล่า เจอแต่คำถามและคำพูดให้ต้องคิดถึงเรื่องเก่า ๆ ตลอด ...
เลยคิดต่อไปเรื่อย ๆ ว่า บางทีปัญหานี้อาจจะทดสอบ ความเข้มแข็งของจิตใจ อาจจะทดสอบวิธีการแก้ไขปัญหา และทดสอบความรักของคนรอบตัว แต่ตอนนี้ยอมรับว่าหัวใจรู้สึกเจ็บ และไม่อยากเชื่อและไว้ใจใครเลย
และวันหนึ่งเมื่อความรู้สึกอัดอั้นตันใจเต็มที่ จึงเขียนเรื่องบางเรื่องลงใน Board
มีเพื่อนจากในโลก cyber แห่งนี้ เพื่อนในโลกเสมือนที่ไม่รู้จักกันในความ
เป็นจริง รู้จักกันแต่ตัวหนังสือ อ่านความคิดกันผ่านตัวอักษร และมีมุมมองอย่างเป็นกลาง และจิตใจเป็นธรรม เข้ามาช่วยให้กำลังใจ และบอกวิธีแก้ปัญหา และมุมมองใหม่ ๆ ทำให้ใจสว่างขึ้นมา ต้องขอบคุณกำลังใจดี ๆ จาก โลก cyber แห่งนี้ ขอบคุณที่เห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ที่ไม่คิดจะซ้ำเติม ขอบคุณที่มีวิธีแนะนำให้จิตใจสงบขึ้น หลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองทุกข์ใจมานาน วันนี้เริ่มรู้สึกแล้วว่าฟ้าหลังฝนมีจริงแล้ว สภาพจิตใจดีขึ้นและคิดว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น ขอบคุณคนดีทุกคนค่ะ
21 กรกฎาคม 2549 18:10 น.
Mashimaro99
เคยมีคนพูดอยู่เสมอ ๆ ว่า การจากกันเป็นเรื่องธรรมดา จะเร็วจะช้า สักวันก็ต้องมาถึง มีพบ ก็ต้องมีจาก....เป็นเรื่องธรรมดา ...ไม่มีใครสามารถหยุดยั้ง หรือสามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่เรื่องธรรมดาเรื่องนี้ คงสร้างความรู้สึกไม่ธรรมดา.... เมื่อเวลาแห่งการจากลานั้นใกล้เข้ามาถึงแล้วจริง ๆ
เมื่อใกล้เวลาที่จะต้องจากกัน ทั้ง ๆ ที่รู้ และเตรียมใจไว้นานแล้ว ก็อดที่จะคิดไม่ได้..ยิ่งใกล้วัน กลับยิ่งเศร้า ยิ่งรู้สึกทุกข์ทรมานใจ.. ทำใจไม่ได้ และใจหายที่จะไม่ได้เห็นหน้าคนที่คุ้นเคย ไม่รู้ข่าวคราว ไม่มีเวลาที่จะได้พบกัน และดูแลกันและกันอีกแล้ว ช่วงเวลาแห่งการจากกัน ช่างยาวนาน ทรมาน และเจ็บปวด และให้อดคิดไม่ได้ว่า..หากวันหนึ่งคนที่รักของเราได้พบใคร ๆ ที่ดี หรือไม่ดี เค้าจะเป็นอย่างไร....แล้วเราล่ะ..ถึงวันนั้นจะเป็นอย่างไร....
และในวันที่จากลา หัวใจคิดเสมอและรอวันที่ได้พบกัน และมีเพียงความปรารถนาดีที่จะให้คนที่รักนั้น โชคดี และปลอดภัย ความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่สามารถบอกได้ว่ามากแค่ไหน กับการสูญเสียเสี้ยวหนึ่งของหัวใจไป ถ้าเลือกได้ก็คงอยากยืดเวลาให้นานเท่าที่จะนานได้ หรืออีกสักเพียงเสี้ยวนาทีก็ยังดี มันอาจจะเป็นนาทีที่มีค่าที่สุดในชีวิต..ก่อนที่เราจะไม่ได้เห็นกัน..
และเมื่อเวลาบีบคั้นให้ต้องพูดคำอำลา คงเป็นช่วงที่น่าใจหาย และคงอดคิดไม่ได้ว่าจะไม่ได้มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ หรือได้พบเจอคนคุ้นเคย คุ้นใจ อีกแล้ว
เมื่อการจากกันมาถึง ไม่ว่าจะรอยยิ้มหรือน้ำตา ในวันที่ต้องไกล หัวใจก็วูบไหว ... แต่ต้องยอมรับว่าเวลานั้นมาถึงแล้วจริง ๆ และภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือเราไกลกันจนสุดสายตาแล้ว ภาพนั้นกลายเป็นภาพแห่งความทรงจำให้คิดถึง..ว่าเราจากกันแล้วจริง ๆ
แต่ความห่างไกล..ก็มักสอนอะไรหลาย ๆ อย่าง ให้เราเรียนรู้ความรู้สึกตัวเองแบบไม่รู้สึกตัว
ความห่างไกล....สอนให้เรารู้จัก ความคิดถึง
สอนให้เรามอบความห่วงใย..และรับรู้ได้ถึงความห่วงใย จากคนไกล
..สอนให้เรารู้จักการรอคอย ..ทำให้เรารู้จักดูแลตัวเองดี ๆ เพื่อจะรอวันให้คนที่รักกลับมา
สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น แม้จะลำบากในวันที่ไม่มีกันและกัน แต่นั่นคือ สิ่งที่พิสูจน์คุณค่าของเวลา และความรู้สึกรักในหัวใจ ยิ่งเรารู้สึกว่าเราคิดถึงใครคนหนึ่งคนนั้นมากแค่ไหน เราก็จะได้คำตอบว่าเรารักเค้ามากเพียงใด และสอนให้เราเป็นผู้ให้.. และทำสิ่งดี ๆ ต่าง ๆ เพื่อคนที่เรารัก
การจากกัน ทำให้เราได้หวนมองถึงวันวาน ที่เคยมีความสุข และยิ้มในเรื่องที่สวยงาม และ สอนให้เราเข้มแข็ง และ ถ้าเลือกได้ เราจะไม่ทำร้ายให้คนที่เรารักต้องเจ็บปวด
แต่สำหรับ คนที่เคยรัก หรือ คนที่ไม่เคยรักเลย
บางทีการจากลา อาจจะเป็นสุดยอดปรารถนา ที่เรารอคอยให้มาถึง นับวันรอสิ่งนี้ เพื่อจะหนีให้พ้นกัน บางทีอาจจะจบด้วยดี หรือบางที อาจจะจบด้วยเจ็บ...อย่างไร ก็ขอให้พ้นผ่านกันไป ช่วงเวลาของการจากกันน่าจะเป็นช่วงเวลาที่น่าอภิรมย์ และอยากให้จบสิ้นช่วงเวลานี้ไปโดยเร็ว เพื่อรอที่จะลิ้มรสช่วงเวลาแห่งอิสระที่รอคอย
บางที..การจากลาก็ไม่ได้เลวร้าย หรือเป็นเรื่องเศร้าเสมอไป ทุกอย่าง มีหลายด้านให้เลือกมอง
บางที ถึงแม้ อาจจะเศร้า แต่ก็เป็นเรื่องหนึ่ง ที่จะทำให้ชีวิตของเราเข้มแข็งขึ้น
ไม่มีอะไรจะสอนให้คนเราเข้มแข็งได้ดีเท่าประสบการณ์ และเวลา
บางที การมีประสบการณ์ที่เจ็บปวด เพื่อรอวันที่จะสัมผัสกับความสุขที่สวยงาม...มันก็เป็นเรื่องคุ้มค่า
และสำหรับฉันก่อนการจากลาจะมาถึง..ขอให้มีโอกาสได้มีคืนวันที่แสนดีกับเธอ..นานเท่าที่จะนาน
หน้าส่วนตัว
1268
