28 กันยายน 2548 20:33 น.
marionette
เสียงเพลงเศร้าแผ่วมาในเช้าวันใหม่
ดอกหญ้าเอนพลิ้วไหวไปกับสายลมหนาว
แอบงงๆ..ว่าทำไมฟ้าไม่บอกเล่าเรื่องราว
คิดไปเองว่าก้อนเมฆสีเทาๆนู่นคงแอบแกล้งอะไร
พอไต่ถามได้ความว่าวันนี้
ตะวันอาการไม่ค่อยดีออกมาเดินไม่ค่อยไหว (อ้อ)
ฟ้าแอบเป็นห่วงแต่ทิ้งหน้าที่ไม่ได้นี่ยังไง
ก้อนเมฆเลยพลอยไม่สดใสเพราะฟ้าไม่ยิ้มเหมือนเมื่อวาน
ทนดูไม่ได้ก็เลย...หยิบน้ำใจใส่ขวดลงกระเป๋า
ฮัมเพลงไปเบาเบาพลางถักแหวนใบไม้สีหว๊านหวาน
เห็นแมงปอปีกใสเลยหยิบดอกไม้ไปไล้ให้เบิกบาน
สอดถักสานแหวนจนสวยแล้วใส่นิ้วเข้าไป...
หยิบแหวนใบไม้วางข้างเตียง
เอนกายลงฟังเสียงคนเป็นไข้
นี่หล่ะน้า...ชอบไปเจ้าชู้กับสายฝนนั่นยังไง
แอบคิดจะทิ้งไว้.....แกล้งให้สำนึกซะบ้างซักครึ่งวัน
ทำใจร้ายได้แป๊บนึงก็ยอมแพ้
ชอบใจอ่อนดูแลคนป่วยทุกทีเลยนะฉัน
ไม่ได้ทำเพื่อตัวเองเลย...แต่ว่ากลัวฟ้าเงียบงัน
ก็เลยต้องผันมาเป็นนางพยาบาลจำเป็น..นี่นะซี -_-"
เทน้ำใจใส่แก้วไว้ให้ดื่ม
จะได้ลืมความหนาวตอนฟ้าเปลี่ยนสี
กินอิ่มเข้าหน่อยก็หลับเลยนะ....พ่อตะวันตัวดี
นี่อะนะคนดีของฟ้า...ฉันหล่ะเซ็ง O_o"
24 กันยายน 2548 11:10 น.
marionette
มาทางนี้สิคนดี...
วันนี้...ท้องฟ้าจะบอกเล่าเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่
เมื่อความรัก..จะสานถักเป็นบทละคอนของหัวใจ
ละอองน้ำสีใสใส...จะแตกอณู...ไปให้ห่างกัน
มาทางนี้สิคนดี
วันนี้...ใบไม้จะเล่นดนตรีแห่งความฝัน
แสงแดด..สายลมอ่อน..จะสะท้อนลายแทงของดวงตะวัน
แล้วเธอกับฉันเราจะไปด้วยกัน...จนสุดทาง
มากับฉันสิคนดี
แล้ววันนี้....ดาวน้อยจะพร่างพราวจนรุ่งสาง
เส้นขอบฟ้าจะแจ่มชัด...กลางการเดินทางของหมอกบาง
หมู่เทพธิดาน้ำค้าง..จะพร่ำคอยบอกทางให้สองเรา
จับมือฉันสิคนดี
ไออุ่นที่ฉันมี....จะช่วยไล่ความเหน็บหนาว
ตามระยะทาง..เราจะฟูมฟัก..ดอกรักที่ยังเยาว์
ความเหนื่อยความเหงา...จะเป็นของเราแค่เพียงวันวาน
มาทางนี้สิคนดี
..เรื่องราวต่อจากนี้..จะมีแต่รักของเราที่..แสนหวาน
ทุกโมงยามของยามเช้า...จะมีรักของสองเราเป็นพยาน
...และดอกรักจะผลิบาน...เป็นสัญญาว่า...ฉันรักเธอ
20 กันยายน 2548 15:48 น.
marionette
ฟ้าของฉันวันนี้มีแต่สีชาชา
หัวใจปวดปร่าไปกับ-ความร้าวลา
ไม่มีใคร..สักคน...จะมาร่วมผ่านช่วงเวลา
ในบางคราที่ฉันไม่เหลือ...ใครสักคน...
เธอ..ท่ามกลางผู้คน...มากมาย...
เธอรู้ไหม..เส้นทางสายฝันของฉัน-มันสับสน
คนเดินเบียดเฉียดใกล้ฉันที่-ทุกข์ทน
แต่ไม่เคยมีใครสักคนที่จะหันมา...สนใจ
มีความเหงา...มาทักทายอยู่เป็นเพื่อน
คอยย้ำเตือนว่าชีวิตยัง...ไร้จุดหมาย
แต่ความเหงาเป็นสิ่งเดียวที่แสดงให้เห็นว่าฉัน..
...ยังไม่ตาย.....
ยังคงหายใจต่อไปได้...แม้จะอ่อนแรงสักเท่าไร
ฟ้าวันนี้ระบายสีชา..เหมือนวันก่อน
เป็นบทตอนของความฝัน..ที่ฉัน..ยังหวั่นไหว
ทุกโมงยามเหมือนว่าฟ้าสีคราม...ยังห่างไกล
ไม่รู้ทำไม...หรือเพราะหัวใจ..มันชินชา
20 กันยายน 2548 09:17 น.
marionette
"...กลับมาได้ไหม..."
ระหว่างเรา ใครกัน...ควรกล่าวคำคำนี้
เธอให้เกียรติฉันบอกเธอ..งั้นหรือ...คนดี
ให้โอกาสฉัน??..วาดหวังที่มี เรื่อยเปื่อยไปไกล
ในช่องว่างปลายทางของ...ความรู้สึก
กับส่วนที่ตื้นลึกบางหนาของ....ความหวั่นไหว
เธอก็รู้? ว่า...ความห่างมันสะสมอยู่ข้างใน
และทับถมย้ำเข้าไปจนยาก...จะไขมันออกมา
ท้องฟ้าสีชากับ...คนหนึ่งคนเดิม
แต่ความเหงามันเพิ่มเติม..จนปวดปร่า
ละอองรักที่เคยคว้ากลับกลายเป็น..ละอองของสายน้ำตา
เมื่อตระหนักว่า....เธอพึ่งรู้ค่าของคนข้างใจ
หยิบกีตาร์มาทบทวน...กลางลมอ่อน
เสียงเพลงย้อน...ความปวดร้าว..ที่ไม่เคยจะจางหาย
อยู่คนเดียวกับตัวเอง..ก็ไม่เป็นอะไร...ก็ไม่ตาย..
แล้วฉันจะเอ่ยคำทำร้ายตัวเองคำนั้นออกไป...
...เพื่ออะไรกัน...
20 กันยายน 2548 08:48 น.
marionette
ฉันเป็นสิ่งที่เรียกว่า "หุ่นกระบอก"
มีตะปูตอกอยู่ที่..แขนข้างหนึ่ง
ส่วนขาซ้ายมีเชีอกป่านมัดจับตรึง
ไว้คอยขึงดึงฉันให้ก้าวเดิน...
คนมากมายพานขบขัน..เมื่อเห็นฉัน
หน้าเปื้อนยิ้ม..ทุกพลันไม่เก้อเขิน
แม้จะมีคนสนใจ....หรือใครเมิน
ไม่ห่างเหิน...ยังยิ้มได้ทุกครา?
นั่นก็เพราะฉันถูกสร้าง....พร้อมเส้นโค้ง
ที่บรรจงวาดหงายบน...ใบหน้า
มันเหมือนดั่งรอยบาปที่ถูก...ตรา
ให้ไม่มีใครรู้ว่า..ฉัน...รู้สึกเช่นไร...
หากฉันร้องไห้ออกมาใครเลยรู้..?
มีอยู่หรือ..คนปลอบโยน...เมื่อหวั่นไหว
ใครกันเล่า??...."ไม่มีหรอกคนสนใจ"...
เพราะใครใคร...ก็หมายจะ...เห็นฉันยิ้ม ^_^
หน้าส่วนตัว
1148
