3 กุมภาพันธ์ 2554 07:10 น.
Many_love
เก็บเนิ่นนานเกินไปในรู้สึก
หยั่งรากลึกจนยากหากต้องถอน
แม้บั่นยอดขาดสะบั้นทุกขั้นตอน
มิอาจถอนรากรู้สึกผนึกใน
อ้างว้างเมื่อกาลก่อน
เพราะท่านถอนรักคืนเคยยื่นไว้
มิได้ปลูกจนหยั่งรากถึงซากใจ
ซึ่งยึดไว้ไร้รากจึงจากจร
ทิ้งในท่ามสายลมฤดูหนาว
น้ำค้างพราวหนาวหนักรักครั้งก่อน
หนาวนัก หนาวรัก แก้มเปียกปอน
ขดตัวนอนคุดคู้ผู้เดียวดาย......
ผู้เดียวดายในสายลมหนาว.....
ใครผู้ก่อกองไฟ...มิวางกรอบรอบไฟ...
ใครผู้ก่อกองไฟ...มิทันดับ ยังมิทันดับไฟ....
ใครผู้ก่อกองไฟ ยังมิทันดับไฟ ทิ้งจนไหม้
ทิ้งจนไหม้...จนใจเป็นรอย
ลบเท่าใด เมื่อใด จะไร้รอย..
17 มกราคม 2554 08:49 น.
Many_love
**พูดอะไรไร้ความหมายไร้สาระ
แล้วคุณจะพูดทำไมให้ใจขม
สะใจไหมที่ทำให้ใจระบม
ก็แค่คมมีดกดลงหมดใจ
**มิสนก็อย่าสนมิใช่ว่า
มิใช่เป็นแขนขาซะเมื่อไหร่
มิต้องมาไล่ส่งให้จงไป
จะทำไมฉันจะอยู่เพื่อดูเธอ
**จะรอดูเพื่อนคนนี้ที่หน้าต่าง
ดูห่างๆไม่รบกวนยามเธอเผลอ
แค่ส่งยิ้มทายทักบอกรักเธอ
เฮ้ย.....เป็นไปได้ใจร้ายจัง
**คิดเล็กๆคือคิดถึงสิ่งติดปีก
คิดแล้วให้คิดอีกดั่งมนต์ขลัง
คิดเรื่อยเปลื่อยถึงแม้เขาชิงชัง
แต่ก็ยังคิดถึงซึ้งแค่เธอ
**อาจเป็นเพียงบทกวีที่อ่อนไหว
แต่ส่วนใจมีอ่อนหวานให้เสมอ
มิได้หวังสิ่งมากหากพบเจอ
แค่เพื่อนเกลอยอมรับนับอีกคน....
มีเพื่อนอีกคนจะเป็นไรไป ..
16 มกราคม 2554 13:05 น.
Many_love
**อ้างว้างอยู่ระหว่าง...กลางรู้สึก
ตกผลึกจนแยกแตกเป็นแผล
ช่างลามเร็วดั่งเปลวไฟไร้ดูแล
จนเนื้อแท้กรอบไหม้เพราะใครทำ
**ความรัก ถูกทิ้งวางกลางเปลวแดด
ความร้อนแผดผลาญเผาเจ้าถลำ
หนามระกำคำที่มอบคล้ายชอบธรรม
ยุติธรรมมีหรือไม่ไหนบอกที
**ความรู้สึกกระเทาะ...เพราะเปราะบาง
ร่องรอยกว้างกระจ่างช่างบัดสี
แท้เลือดเย็นค่อยค่อยเชือดอย่างปราณี
รู้สึกนี้ คือรู้สึกล้ำลึกนัย
**เส้นขนานกาลครั้งก่อน
กับย้อนยอกมาบรรจบพบกันใหม่
พร้อมร่องรอยลายริ้วเส้นที่เป็นไป
คือเส้นใหม่รอเธอผูกเพื่อผูกพัน
**มาเอ่ยปากฝากบอกบอกสำนึก
สานรู้สึกสานต่อเข้าก่อฝัน
ยังจารจดวีรกรรมที่ทำกัน
คืนที่ผันวันที่แปรแค่..ขอให้ใจเหมือนเดิม
**ขอทบทวนหวนตอบมอบคำขอ
รู้สึกรอ รอรู้สึกลึกลึกเพิ่ม
หากแม้นเธอรู้สึกนึกอยากเติม
คือ..ขอเพิ่มเติมเต็มใจใช่เท่าเดิม...
รักเล็กๆที่ยิ่งใหญ่...
26 กันยายน 2550 20:56 น.
Many_love
ผิดเพื้ยนเปลื่ยนผันอีกวันกับหนาว
สีโศกร้าวเผาร้อนเราเงาผวา
ดอกไม้ชายช้ำสิ่งทำธรรมดา
เสื่อมถอยค่าสีโศกโลกสีทราม
เพ-ลาค่ำตะวันยื่นคืนแสนสุข
กลางวันปลุกลุกจันทราให้มาหยาม
สิ่งล้วนเร้นเช่นตะวันมาปั่นความ
เดือนที่งามวันแจ้งมาแคลงจันทร์
ผิดแผกแตกป่ากล้ามาขึ้น
เขตร้อนชื้นป่าหนาวราวขบขัน
สิ่งแตกต่างกับไม่ต่างวางข้างกัน
กำเนิดพันธุ์สร้างโลกสีโศกเอย..
เทพอาจเพื้ยนเปลื่ยนตำนานให้เบิกบาน
คนร้าวราญอยู่เบื้องหลัง
ผู้นั่งคอย..
21 กันยายน 2550 10:48 น.
Many_love
....กัมปนาท...กึกก้องท้องถนน
เศษเนื้อคน ปะปน กลิ่นคลุ้งคาว
เธอจึงเป็นเพียงเจ้าสาว.......
ในชุดดำ.........................
ในห้องสีขาว........กับเจ้าสาวที่ไร้ความรู้สึก....
เข้าไม่ถึงส่วนลึกว่าสิ่งนั้น คืออะไร?
เศษเหล็กของใครค่อใคร....คงเป็นเศษหัวใจ....
.ของทหาร...หาญ
เพียงสิ่งเล็กน้อยจากสายตาที่มองเห็น......
กลับเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ในหัวใจที่เก็บไว้......
เจ้าบ่าว....ของหญิงสาวในชุดดำ...คือเศษปืนที่ไร้ค่า...
หน้าส่วนตัว
1008
