3 พฤษภาคม 2554 23:28 น.
Many_love
แนบสนิทฝังติดยากคิดหัก
รอยสลักจารึกผนึกฝัน
อักษราร้อยผ่านเนิ่นนานวัน
นิจนิรันดร์จารจดบทกวี
ฟ้าดินอาจสิ้นสุดดุจฟ้ากว้าง
เดือนแรมร้างห่างหายในวิถี
แสงดาวส่องทอแสงแห่งชีวี
เริงราตรีแจ่มจ้ากว่าทั้งปวง
สายฝนโปรยปรายหมายมหรร
ณพ..อนันต์บรรจบพบแดนสรวง
ทิวาวารซ่านซาบอาบแอบทรวง
ตราตรึงห้วงหฤหรรษ์ชั้นฉิมพลี
ณ.ขอบฟ้า
ผืนน้ำฟ้าตกกระทบครบเฉดสี
อำพันทองเจิดแจ่มแย้มราตรี
จันทร์มณีฉานฉายหมายขอบฟ้า
แต่ละเส้นแสงดาวดั่งราวไหม
ร้อยหทัยร้อยรวงร้อยห่วงหา
หลงในบ่วงห้วงแห่งภพทบเวลา
กลับเพื่อมาทวงคำมั่น คือสัญญา...
กวีเถื่อน
2 พฤษภาคม 2554 12:42 น.
Many_love
ท่าม ระติกาล...
อันยาวนานในคืนหนาว
ร้อยเรืยงคืนเคียงดาว
แม้เงาจากเจ้าไปนานนัก
มิมีหรอก ดอกไม้
ที่มีให้คือ ความรัก
ค่ำคืนยื่นคำเสลาสลัก
ภักดิ์พร้อมห่วงหาอาทร
เพียงแค่ดอกหญ้า
ประดับพสุธาสิงขร
อ่อนไหวยามไหวบางตอน
มิอาจประดับอาภรณ์แพรไหม
ดอกหญ้าริมทาง
ต่อให้สะอางค์สวยใส
ถึงจะเป็นเช่น ดอกไม้
สมญานามเป็นได้ แค่..ดอกไม้ริมทาง...
กวีเถื่อน
2 พฤษภาคม 2554 12:03 น.
Many_love
แค่...บททดสอบ
ว่าที่ชอบคือแค่ไหน?
แค่ผ่านตาพาผ่านใจ
ฤาฝังจิตฝังใจรำพัน
แค่...ให้เรียนรู้
ที่ได้มองดูอย่างเพ้อพร่ำ
จากกิจทั้งมวลที่ควรทำ
รึจากลำนำจินตนา
ชอบที่เป็นรึให้เป็นเช่นที่ชอบ
นอกในเขตขอบค้นคนหา
สรรค์สร้างตำแหน่งแห่งมา
ได้รับรู้ว่า..คิดเช่นไร
นี่เพียงบททดสอบความรู้สึก
จิตล้ำลึกเคยนึกบ้างหรือไม่
สิ่งที่เกิดอุบัติเหตุอาเพศใด
หรือรู้สึกนัยเรรวนจึงปรวนแปร
กวีเถื่อน
หน้าส่วนตัว
1833
