3 พฤษภาคม 2554 23:28 น.
Many_love
แนบสนิทฝังติดยากคิดหัก
รอยสลักจารึกผนึกฝัน
อักษราร้อยผ่านเนิ่นนานวัน
นิจนิรันดร์จารจดบทกวี
ฟ้าดินอาจสิ้นสุดดุจฟ้ากว้าง
เดือนแรมร้างห่างหายในวิถี
แสงดาวส่องทอแสงแห่งชีวี
เริงราตรีแจ่มจ้ากว่าทั้งปวง
สายฝนโปรยปรายหมายมหรร
ณพ..อนันต์บรรจบพบแดนสรวง
ทิวาวารซ่านซาบอาบแอบทรวง
ตราตรึงห้วงหฤหรรษ์ชั้นฉิมพลี
ณ.ขอบฟ้า
ผืนน้ำฟ้าตกกระทบครบเฉดสี
อำพันทองเจิดแจ่มแย้มราตรี
จันทร์มณีฉานฉายหมายขอบฟ้า
แต่ละเส้นแสงดาวดั่งราวไหม
ร้อยหทัยร้อยรวงร้อยห่วงหา
หลงในบ่วงห้วงแห่งภพทบเวลา
กลับเพื่อมาทวงคำมั่น คือสัญญา...
กวีเถื่อน
2 พฤษภาคม 2554 12:42 น.
Many_love
ท่าม ระติกาล...
อันยาวนานในคืนหนาว
ร้อยเรืยงคืนเคียงดาว
แม้เงาจากเจ้าไปนานนัก
มิมีหรอก ดอกไม้
ที่มีให้คือ ความรัก
ค่ำคืนยื่นคำเสลาสลัก
ภักดิ์พร้อมห่วงหาอาทร
เพียงแค่ดอกหญ้า
ประดับพสุธาสิงขร
อ่อนไหวยามไหวบางตอน
มิอาจประดับอาภรณ์แพรไหม
ดอกหญ้าริมทาง
ต่อให้สะอางค์สวยใส
ถึงจะเป็นเช่น ดอกไม้
สมญานามเป็นได้ แค่..ดอกไม้ริมทาง...
กวีเถื่อน
2 พฤษภาคม 2554 12:03 น.
Many_love
แค่...บททดสอบ
ว่าที่ชอบคือแค่ไหน?
แค่ผ่านตาพาผ่านใจ
ฤาฝังจิตฝังใจรำพัน
แค่...ให้เรียนรู้
ที่ได้มองดูอย่างเพ้อพร่ำ
จากกิจทั้งมวลที่ควรทำ
รึจากลำนำจินตนา
ชอบที่เป็นรึให้เป็นเช่นที่ชอบ
นอกในเขตขอบค้นคนหา
สรรค์สร้างตำแหน่งแห่งมา
ได้รับรู้ว่า..คิดเช่นไร
นี่เพียงบททดสอบความรู้สึก
จิตล้ำลึกเคยนึกบ้างหรือไม่
สิ่งที่เกิดอุบัติเหตุอาเพศใด
หรือรู้สึกนัยเรรวนจึงปรวนแปร
กวีเถื่อน
22 เมษายน 2554 18:41 น.
Many_love
แม้นไร้ดินสิ้นซากจากรู้สึก
น้ำส่วนลึกแห้งผากจากเหวห้วง
พัดพายหยุดร้อนรุมไฟสุมทรวง
เพราะทั้งปวงไร้อาทรแต่ก่อนมา...
ใยเล่ายังตามติดคิดประหลาด
แฝงอำนาจเล่นสำนวนชวนชิวหา
หรือภาพฉันงามผุดผาดยังบาดตา
เหมือนแม้นว่าตัดบัวยังกลัวใย
นี่น่ะหรือตัดกิเลสที่เสพเสาะ
เหมาะมิเหมาะตามสมควรที่หวนไห้
รู้อย่างหนึ่งเธอใยบัวพันพัวใจ
ฉันแจ้งนัยให้แจ้งแห่งที่มา
จะประนามหยามกันขั้นเบาะเบาะ
ว่าเฉพาะเพราะห่วงยังห่วงหา
แสดงออกร้อนเท่ารับร้อนรับมา
ก้อรู้ว่ามากเท่าไร มีหัวใจให้เท่านั้น....
อนุโมทนาสาธุการขับขานกล่าว
ถึงเรื่องราวร้อยฝันวันอ่ออนหวาน
ร้อยความรักถักร้อยสร้อยสังวาล
มอบเบิกบานแห่งวันรุ่งของพรุ่งนี้....
กวีเถื่อน..
17 เมษายน 2554 19:36 น.
Many_love
เป็นไข้ไม่สบายไอค๊อกแค๊ก
คือเริ่มแรกมันคิดถึงจึงมึนหัว
อีกไม่พบเห็นหน้าพาเมี่อยตัว
โอ้ย..ปวดหัวตัวร้อนนอนไม่หลับ
คิดต่างต่างว้าวุ่นใจครุ่นคิด
ทั้งลมฟ้าวิปริตจิตสัปปรับ
ให้คลื่นเหียนเวียนวนจนใจนัก
เหตุเพราะหักจากจรให้อ่อนทรวง
อยู่ห่างห่างระหว่างคิด จิตยังวุ่น
ชุลมุนสับสนปนด้วยห่วง
ป่านฉะนี้เป็นอย่างไรในโลกลวง
กล่าวคำว่าเป็นห่วง ..จะผิดไหม?
บอกเธอไว้ทำความดีนะที่รัก...
มิใช้จากหน่ายแหนงไปแห่งใหน
ทำความดีเท่ากับมีฉันในใจ
เก็บรู้สึกรู้สึกได้...คือความรัก...
ให้สิทธิ์คุณรู้สึก...
หน้าส่วนตัว
1833
