25 พฤศจิกายน 2547 19:12 น.

แต่งกะเพื่อน

ลมเอื่อยโอนอ่อนไหวยามค่ำ ตอกย้ำรอยรักยามหาโหย
ดั่งดอกไม้ไร้น้ำทิพย์ทิ้งให้โรย จึงโชยกลิ่นความเศร้าให้เหงาใจ
ดั่งนกน้อยโบยบินไร้หมู่มิตร ความเดียวดายเกิดในจิตให้หวามไหว
มีเพียงลมเป็นดั่งมิตรและคู่ใจ ระยะทางใกล้ไกลไม่สำคัญ

แม้คืนวันหมุนผ่านตามความคิด แม้ชีวิตหมุนเวียนดั่งจักรผัน
ทั้งทุกข์สุขรักเศร้าคลุกเคล้ากัน เปรียบดังสายลมพัดเอื่อยเอย