10 ตุลาคม 2547 20:29 น.
Maimao
ยิ่งใกล้เอนท์ยิ่งบ้าบ้าระห่ำ
ยิ่งคอยพร่ำเพ้อพกจะตกไหม
หากตกจากที่หวังสูงคงบรรลัย
ต้องช้ำในช้ำใจช้ำกายา
เปรียบเหมือนลิงปีนต้นไม้ใหญ่สูงนัก
ตกดัง พลั่ก กระดูกหักเจ็บหนักหนา
แถมยังโดนเจ้าของทรมา
อีกโดนว่าโดนบ่นระคนกัน
เอาล่ะเว้ยสู้ละเหวยไม่เฉยแล้ว
ยินเสียงแจ้วจ้อกแจ้กจนดังลั่น
หันมองหน้าตาขวางพัลวัน
โดยทันควันเสียงเงียบเชียบทันใจ
26 กันยายน 2547 22:54 น.
Maimao
ใครหนอใคร ยามร้องไห้ มาช่วยปลอบ
ใครหนอใคร ที่ช่วยตอบ ปัญหาให้
ใครหนอใคร ที่คอยรัก คอยห่วงใย
ใครหนอใคร ที่ให้ใจ ได้พักพิง
ใครคนนั้น อาจไม่เก่ง ไม่หาญกล้า
ใครคนนั้น อุ่นเหมือนไฟ ในเตาผิง
ใครคนนั้น มีรักให้ ด้วยใจจริง
ใครคนนั้น คอยท้วงติง ด้วยใส่ใจ
ยามประสบ พบปัญหา... (เขา) เข้ามาช่วย
ยามเราเมื่อย เหนื่อยล้า... (เขา) เป็นพลังให้
ยามเราหนาว เหน็บเนื้อ... (เขา) เป็นเชื้อไฟ
ยามหาใคร สักคน... (เขา) ก้าวเข้ามา
ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่แม่ ไม่ใช่ญาติ
คนละชาติ เชื้อวงศ์ เหล่าพงษ์ศา
แต่เราสื่อ ถึงกันได้ เพียงจ้องตา
สื่อภาษา ด้วยกายา และหัวใจ
ถึงเพื่อนทุกคน ด้วยรักจริงนะ..........
2 สิงหาคม 2547 20:57 น.
Maimao
คนมากมายบนโลกนี้ที่กว้างใหญ่
แต่เพียงใครคนนั้น... ฉันตามหา
ใครคนนั้นที่ค่อยค่อยเดินเข้ามา
เปิดประตูตรงหน้าห้องหัวใจ
แค่อยากรู้... มีไหมใครคนนั้น
คนที่ฉันเฝ้ารออย่างสงสัย
แค่อยากรู้ฉันจะพบเธอเมื่อไร
ฉันรับรองจะใส่ใจเธอทุกวัน
ใครสักคนที่เข้ามาในชีวิต
หรือฉันผิดจึงทำได้เพียงแค่ฝัน
ผิดที่คิดอยากรักใครใจผูกพัน
ผิดที่ฉันไม่มีค่าพอกับใคร
ผิดที่ฉันแกร่งเกินไปไม่คิดท้อ
ผิดที่ฉันลุกสู้ต่อไม่หวั่นไหว
ผิดที่ฉันอยากซื่อสัตย์และจริงใจ
ผิดที่ฉันตรงเกินไปไม่อ่อนโยน
ผิดที่ฉันมุ่งมั่นไปใจแน่แน่ว
ไม่เหมือนแก้วมณีสีสวยสม
แตกต่างจากของมีค่าน่านิยม
ไม่น่าชมไม่น่ามองไม่ผ่องตา
14 กรกฎาคม 2547 21:53 น.
Maimao
... รู้มั้ย? ที่รัก
หากเธออยากหาที่พัก ฉันจะเป็นให้
หากเธอต้องการคนปลอบใจ
ฉันก็ทำให้ได้นะคนดี
... หากเธอหาใครสักคนช่วยแบ่งทุกข์
ฉันคงลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนี
เพราะว่าฉันไม่ว่างหรอกคนดี
ฉันยังมีหน้าที่ทำให้เธอสุขใจ
18 ธันวาคม 2546 21:23 น.
Maimao
เคย...
เบื่อตัวเองที่เป็นอย่างนี้
เบื่อวันเดือนปีที่ไม่มีความหมาย
เบื่อสังคมเบื่อคนมากมาย
แต่ก็ไม่ถึงกับอยากตายให้หายเบื่อหน่ายเสียที
ยังอยากอยู่เพื่อรอคู่ตามลิขิต
ยังอยากค้นหาชีวิตตามวิถี
ยังอยากหาที่อยู่ให้พบเสียที
ยังอยากมีคนที่ช่วยให้ครื้นเครง
แล้ววันหนึ่ง...
เมื่อได้พบได้เจอเธอคนนั้น
ใจของฉันก็เริ่มจะสั่นไหว
ในความคิดรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนใคร
เหมือนดั่งฉันคนพบไฟคอยส่องทาง
เธอผู้นี้ชี้นำความสว่าง
ให้ฉันได้หลีกห่างความสับสน
ให้ฉันหลบไกลจากความมืดมน
ให้ค้นพบความสำคัญของตนเอง
หน้าส่วนตัว
960
