7 พฤศจิกายน 2548 13:58 น.
Maimao
ใจเคยภักดิ์ในความรักที่ปักอก
ศรกระหนกเกี่ยวกระหวัดพันผูกหมาย
แต่บัดนี้รักห่างร้างมลาย
สัมพันธ์คลายสายธารลานน้ำตา
ขออภัยที่ใจ "ทรยศ"
คิดกบฎอยากเป็นไทให้ผวา
ทุกรู้สึกอัดอั้นตันอุรา
ในทุกคราที่เธอมาเฝ้าเว้าวอน
เพียงฉันกลัวใจกลัวในคำรัก
เพียงอยากพักผ่อนใจให้คลายถอน
เพียง พี่ชาย ที่รับได้ยามใจจร
เพียงอักษรที่ทอนจารผ่านวารี
เธอร้องไห้"ขอได้ไหมให้โอกาส"
ฉันเคยพลาดเพียงเพราะยินผินคำนี้
เธอถามฉัน "สิ่งใดผิดคิดไม่ดี?"
ฉันว่า"พอ พอเสียที มิได้ชัง"
ก็เท่านี้ พี่เท่านั้นที่ฉันคิด
รู้ว่าผิดเพราะฉันเผลอให้เธอหวัง
ฉันก็เจ็บ เธอก็เจ็บ เหลือกำลัง
ใจที่พลั้งยังเฝ้ารอขออภัย
6 พฤศจิกายน 2548 16:11 น.
Maimao
สุนทรีย์รัตติกาล...ข้าขานขับ
ทอแสงวับประดับจันทร์ให้ผ่องศรี
อยู่เบื้องหลังหวังเดือนเพ็ญเด่นราตรี
แม้ไม่มีผู้ใดปองมองตะวัน
10 ตุลาคม 2548 17:50 น.
Maimao
คนอกหัก...
ฤดูร้อน...ฉันนอนฝันพลันคิดถึง
ในคำนึงนึกภาพเธอเผลอใจหาย
เมื่อเธอมีคนสนิทชิดข้างกาย
ใจที่หมายกลายต้องหมองนองน้ำตา
คนรักร้าง...
ฤดูฝน...พี่นอนหม่นบนความเศร้า
กลั่นความเหงากรองผ่านทางภาษา
รักเคยหวานกลับห่างหายคล้ายมายา
ช้ำอุราเธอจากลาพาจากกัน
คนร้างรัก...
ฤดูหนาว...ฉันนอนหนาวด้วยเปล่าเปลี่ยว
มีเพียงเสี้ยวรักอุ่นอุ่นกรุ่นในฝัน
ไม่อยากตื่นขึ้นรับรู้คืนและวัน
ต้องห่มจันทร์เพียงผู้เดียวเปลี่ยวเอกา
5 ตุลาคม 2548 22:01 น.
Maimao
วันนั้น...ฉันเฝ้าฝันเฝ้าสงสัย
เมื่อโตไปจะได้เป็นเช่นไรหนอ
แม่เลยสอนให้หัดเขียนกอ...ขอ...คอ...
บอกว่าพอเติบโตใหญ่จะได้ดี
วันนี้...ฉันพากเพียรเรียนขยัน
เพื่อความฝันอันสดสวยสุดสุขี
หวังไว้ว่าวันหน้าจะเปรมปรีดิ์
จะมั่งมีจะร่ำรวยด้วยเงินทอง
อีกคนนับว่าญาติร่ำรวยมิตร
ซ้ำสนิทรวยร่ำไมตรีสนอง
ใจคิดคิดจิตใฝ่ใจลำพอง
ไม่ตริตรองที่ร่ำรวยใช่รวยจริง
ทรัพย์ทั้งหลายเมื่อชีพตายได้ดินกลบ
ใช่จะจบได้จากไปพร้อมทรัพย์สิ่ง
อีกเมื่อมีเงินทองผองพึ่งพิง
แต่เมื่อทิ้งเงินทองผองมลาย
จนบัดนี้...ฉันซึ้งดีฉันเคยบ้า
แม่เคยว่าเคยพร่ำสอนมามากหลาย
ทรัพย์สินนั้นล้วนเงินทองของนอกกาย
ที่ควรหมาย คือใจแท้ แน่ใจคน
29 กันยายน 2548 18:32 น.
Maimao
เก็บความเศร้าซ่อนเอาไว้ในดวงจิต
กลางห้วงคิดปิดไม่พ้นทนความเหงา
ดั่งโลกนี้สิ้นเสียแล้วตัวตนเรา
แม้เพียงเงายังไม่เหลือไว้เผื่อใจ
เจ็บปวดนะที่ใครใครไม่เห็นค่า
เจ็บจนชาที่เดินมาแล้วเมินใส่
เจ็บยิ่งนักยิ่งเมื่อมองแล้วผ่านไป
เจ็บเมื่อไร้ตัวตนให้คนจำ
คงจะดีกว่านี้ที่ว่าแย่
ขอเพียงแต่แค่มีชื่อไว้จุนค้ำ
ยังดีกว่าแม้เพียงเสี้ยวไม่เหลียวนำ
ความดีทำเข้าไปยังไม่มอง
มิใช่เพราะช่วยเธอหรือจึงตกต่ำ
มิใช่คำของเธอหรือจึงหม่นหมอง
มิใช่ใจเธอฆ่าจึงน้ำตานอง
เพราะประคองเธอเอาไว้จึงใบ้กิน
มาวันนี้ฉันรู้ดีฉันมันบ้า
ที่อุตส่าห์หวังช่วยเธอจนหมดสิ้น
จนเจ็บช้ำต้องมานั่งน้ำตาริน
ต้องยลยินทั้งหมดสิ้นคำนินทา
เขาว่าฉันว่าไร้ความสามารถ
เขาว่าปราศจากซึ่งการไขว่คว้า
รู้บ้างไหมว่าหัวใจฉันทรมา
ถึงแม้ว่าฉันจะรู้มันไม่จริง
พยายามแล้วพยายามเล่าเฝ้าแต่บอก
อย่าช้ำชอกพอกความเจ็บให้หยุดนิ่ง
สิ่งใดหนามากระทบอย่าประวิง
ปลงแล้วทิ้งอย่ามาเก็บให้เจ็บใจ
หน้าส่วนตัว
1116
