21 ธันวาคม 2554 09:32 น.
magic
บันทึกฉบับสุดท้าย..
เรื่องราวของฉันเริ่มต้นเมื่อปลายเดือนกันยายน 2553
วันนั้นฉันเข้าสู่โลกออนไลน์..
เพียงแค่อยากหาเพื่อนคุยสนุกสนาน แค่นั้น..
แต่ฉันก็ไปสะดุดกับข้อความที่ Post ไว้ว่า รับทำประกันรัก
ซึ่งคน Post เขาเป็นชายหนุ่มอายุน้อยกว่าฉันเกือบ 3 ปีได้
ฉันนึกในใจขำๆ ว่าหนุ่มน้อย (กว่าฉันคนนี้) คงจะเจ้าชู้ชัวร์ๆ
ถึงได้ Post ข้อความแบบนี้ หาเพื่อนบนโลกอินเตอร์เน็ต
ก็เลย add เขาไว้ แล้วทักทายเพราะนึกสนุก...
เขา ออนไลน์ แล้วขึ้นข้อความว่า....
การรอคอยที่มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง
คราวนี้..ฉันเลย งง และรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาทันที
หนุ่มน้อยคนนี้ต้องมีอะไรในใจแน่ ๆ
แล้วไอ้นิสัยช่างซักของฉันมันก็ทำงานโดยอัติโนมัติ
ฉัน ถามอะไรเขาไปมากมาย
เขา คงอยากระบาย ตอบคำถามฉันหมดเลย
ได้ความว่า อกหัก มารู้ว่ารักเมื่อผู้หญิงเขาขอเป็นเพื่อน
เขา บอกฉันว่า..
อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกมีแต่น้ำคลอๆ ที่ตา
ฉัน รู้สึกเห็นใจเขา เพราะฉันก็เคยเป็นอย่างเขา
แม้..!! ทุกวันนี้..
ฉันก็ยังเป็นอยู่ ฉันรู้ว่ามันทรมานแค่ไหน..
กับการที่ รักใครสักคน แล้วไม่สมหวัง
ฉันว่า..ฉันเข้าใจเขานะ
ฉันถามเขาว่า..
ทำไม Post คำว่า รับทำประกันรัก ล่ะ
เขาตอบว่า..
เขา อยากทำประกันชีวิตให้ผู้หญิงที่เขารักคนนั้น
เขาเชื่อว่า..การทำประกันชีวิต..เป็นการแสดงถึง
ความรัก ความห่วงใย ของเขาที่มีต่อ เธอ
เขาคงอยากให้ชีวิตเธอมั่นคง..
ฉัน เข้าใจอย่างนั้นนะ
ฉันถามเขาต่อ..แล้วข้อความที่ว่า..
การรอคอยที่มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง ล่ะ
เขาบอกว่า.. หมายถึง การรอคอยเธอผู้นั้น
ไม่ว่าเวลาไหนเขาก็คิดถึงแต่เธอ ทั้งยามหลับ ยามตื่น
คิดถึง จนนอนไม่หลับ ตื่นไม่เป็นเวลา ไม่มีพลังทำอะไรเลย
ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไรเขาจะรู้สึกหายดี..
อาจจะ 2 ปี 3 ปี หรือทั้งชีวิต..
เขาคงรักผู้หญิงคนนั้นมาก..
ฉัน ได้แต่ถอนใจ และนึกถึงตัวเอง
ความรัก ที่ผ่านมาของฉัน มันก็ทำให้ฉันย่ำแย่อยู่หลายปี
กระทั่งวันที่ฉันได้คุยกับเขา..
แผลในใจ ของฉันมันก็ไม่ได้หายไปซะทีเดียว..
บางคืน..มันยังทำให้ฉันร้องไห้อยู่เลย
ฉันบอกเขาว่า..
เดี๋ยวก็หายเชื่อพี่ อกหัก พี่ก็เคยเป็น ยังหายได้เลย
ฉันทำเป็นปากเก่ง..ทั้งๆ ที่จริงไม่ได้เก่งอย่างปากพูดหรอก
แค่ฉันอยากพูดให้เขาสบายใจ แล้วรู้สึกดีขึ้นบ้าง
อาการแบบนี้..ให้เวลาแค่ 6 เดือนก็หายแล้ว
ฉันกำหนดเวลาให้เขา..ตามประสาคนเจ้ากี้เจ้าการ..
เริ่มสตาร์ท เดือนตุลาคม นี้เลยละกัน ดีไหม
ฉันย้ำเขาอีก..อยากให้เขาหายไวๆ
เขาบอกว่า.. 2 ปี ได้ไหม
ฉันหัวเราะ เชื่อพี่สิ 6 เดือนก็หายแล้ว ฉันตอบเขาไป
วันนั้น..
ฉัน ขอเบอร์โทรศัพท์เขา รู้สึกว่าอยากคุยกับเขามาก
และที่สำคัญ... ฉันไม่อยากให้เขาต้องอยู่คนเดียว
เหมือนที่ฉันเคยอยู่คนเดียวในระยะเวลาที่ย่ำแย่ที่สุดมาแล้ว
ฉัน..โทรศัพท์ไปหาเขา..
แล้วความสัมพันธ์ระหว่าง พี่สาว น้องชาย ก็เริ่มต้นขึ้น
เขา เป็นคนพูดน้อย น้ำเสียงของเขาดูเศร้ากว่าที่ฉันคิด
แล้วเขาก็ค่อยๆ ระบายเรื่องราวของเขาให้ฉันฟัง..
ฉัน ฟังแล้วก็รู้สึกเศร้าตามเขาเลยทีเดียว
ถ้าฉันเป็นเขา..ฉันก็คงไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะจบลงแบบนี้
ผม ไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงครับพี่
เธอดีกับผมมาก ผมไม่คิดว่าใครจะรักผมได้เท่าเธออีกแล้ว
มันเร็วมาก..
ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้ เธอคงไม่อยากคุยกับผม
ผมโทรหา เธอ ก็ไม่รับ
ส่งข้อความไปมากมาย เธอ คงจะรำคาญผมแล้ว
ฉันอยากจะร้องไห้ขึ้นมาทันที ฉันเคยเป็นแบบนี้มาก่อน
รู้ว่า..มันทรมานแค่ไหน..
ฟังไปก็พยายามปลอบเขาไป..
แต่ส่วนใหญ่จะพูดให้เขาตัดใจมากกว่า..
เพราะฟังจากเรื่องที่เขาเล่ามาแล้ว..ผู้หญิงคนนั้น..
คงมีความจำเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถคบเขาต่อได้..
ตอนนั้น..ฉันได้แต่หวังว่า..
เขา.. จะผ่านมันไปได้ด้วยดี แล้วหันมามองความรัก
ทุกๆ ความรักที่ผ่านมา ทั้งที่สมหวังและไม่สมหวัง
อย่างมีความสุข และเห็นคุณค่าของมัน โดยที่ไม่เศร้าอีกเลย
แล้วสิ่งนี้..ก็เป็นความหวังที่ฉันกำลังพยายามอยู่..เช่นกัน
เข้มแข็งนะ ฉันได้แต่บอกเขาไป อย่างนั้น
นับแต่วันนั้น ฉัน ก็เป็นเพื่อนคุยกับ เขา ตลอด
คุยเรื่องอื่น ที่ไม่วกเข้าเรื่อง ความรัก ที่สะกิดใจเขา
หลายเดือนทีเดียว กว่าฉันจะได้ยินเสียงหัวเราะจากเขา
หากแต่..
ฉันยังรู้สึกว่าเขายังมีชีวิตที่รอคอย เธอ ทุกวัน
ฉัน..รู้สึกอย่างนั้น..
มันสัมผัสได้จริงๆ จากเสียงของเขา
ก็ได้แต่คุยเป็นเพื่อน หยอกบ้าง บ่นบ้าง สอนบ้าง..
ไม่รู้ว่า เขา จะฟังบ้างไหม..
แต่ฉันก็พูดไป..ตามประสาฉัน
เขาจะได้รู้สึกว่า เขาไม่ได้อยู่คนเดียว
เกือบ 5 เดือนได้..
ที่ฉันกับเขาได้คุยกันอยู่บ่อยๆ แทบจะทุกวัน
จากการที่เขาเคยโทรหาฉัน..
ก็กลับเป็นฉันโทรหาเขาบ่อย ๆ แทน...
ฉันมองเห็นความเป็นเขามากมาย..จากการพูดคุย
ทั้งๆ ที่ยังไม่เคยได้พบกัน
เขา เป็นคนขยันมาก..
ทำงานเกี่ยวกับด้านคอมพิวเตอร์..
นอกจากทำงานประจำแล้ว..
เขายังทำงานพิเศษหลังเลิกงานและวันหยุดอีก
นี่เป็นความประทับใจที่สุด..
ที่ฉันมองชายหนุ่มคนนี้อย่าง ศรัทธา
เขา ทำกับข้าวแล้วจ่ายตลาดเองด้วย น่ารักดี
อาหารที่เขาทำบ่อยๆ ยำปลาทูน่า แล้วก็อาหารทอดๆ
ฉัน เคยแซวเขาว่าแล้วเมื่อไรพี่จะได้กินฝีมือเราหล่ะ
เขากวนประสาทเลย ไม่ทำหรอก..ซื้อเครื่องไปทำเองดิ
แต่ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก เขาใจดี
เขา ชอบฟังเพลงมาก..
เขาบอกว่าเวลาฟังเพลงแล้วสบายใจ
เขาบอกว่า เพลงที่สูง ฟังแล้วทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
ฉัน ไม่เคยฟังเพลงนี้หรอก..
เพราะปกติฉันก็ไม่ค่อยจะฟังเพลงเท่าไร
แต่ฉันก็ไปหามาฟังจนได้.. ก็อย่างที่เขาพูด..
เพลงที่สูง..ฟังแล้วสร้างกำลังใจได้ดีจริงๆ
ฉัน ถามเขาว่าชอบแต่ฟังเพลงเหรอเราน่ะ
แล้วไม่ชอบ ร้องเพลง บ้างหรือไง..
ฟังไหม เขาถาม...
ฟัง ฟัง..แต่ขอหลับก่อนนะ ฉันกวนประสาทเขา
เขา หัวเราะเสียงดัง..ที่ฉันแซวเขา.
แล้วเขาก็ร้องเพลงให้ฉันฟัง..มันเป็นเพลงที่ฉันไม่เคยฟัง..
ก่อนเคยเหงา..เคยรู้สึกเหว่ว้า..
เคยมองหา..ความรักนั้นมันอยู่ที่ใด..
โลกใบใหญ่เหลือเกิน..มีผู้คนอยู่มากมาย..
แต่..หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที..
แต่เมื่อฉัน..ได้พบกับเธอ..
สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร..
โลกใบใหญ่ใบเดิม..กลับไม่เคยต้องเหงาใจ
แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้..
เธอเป็นมากกว่ารัก..เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉัน..ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอ..ว่าเธอคือทุกอย่างที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้..ทุกลมหายใจฉัน..คือเธอ
หากว่าเธอนั้นคือ ความรัก ก็เป็นรักที่ดีจนไม่มีคำบรรยาย
ช่างโชคดีเหลือเกินที่มีเธอเดินข้างกาย..
ชีวิตนั้นได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย..
เธอเป็นมากกว่ารัก..เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉัน..ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอ..ว่าเธอคือทุกอย่างที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้..ทุกลมหายใจฉัน..คือเธอ
อายว่ะ
ฉันจำได้ว่าเขาพูดแบบนี้..
ตอนช่วงเสียงดนตรี..แต่เขาก็ร้องจนจบ..
เสียงเขาเพราะมาก..ความหมายของเพลงก็ดีด้วย
เขา คงอยากร้องเพลงๆ นี้ให้ผู้หญิง..คนนั้น
คนที่เขารอคอยมากกว่า 24 ชั่วโมง....
เพราะจัง ฉันชมเขาไป แล้วก็บอกเขาว่า
พี่ขอให้เราพบกับความรักที่สวยงาม..
มั่นคง..ยาวนาน..กับคนดีๆ นะ
เขา ขอบคุณ แล้วก็อวยพรฉันกลับเหมือนกัน..
แปลกนะ..คนที่อยู่กันคนละทิศ..มารู้จักได้..
แล้วก็แปลกดี..อยู่ๆ ฉันก็มีน้องชายขึ้นมา...
ดีใจนะที่พบกัน ฉันบอกเขาเสมอๆ
เขาบอกว่า..
ใช่ที่ไหนยังไม่เคยเจอกันสักดี..ดีใจได้ไง.. นี่แหล่ะเขา
ฉันพูดกับเขาว่า..
พี่จะได้เจอเราหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไกลกันตั้ง 7 ร้อยกว่ากิโล
เขาบอกว่า เจอสิครับ..ถ้าเราสร้างโอกาส
มันก็จริงอย่างที่เขาว่านะ..ฉันก็ออกจะเดินทางอยู่บ่อยๆ
และที่ที่ฉันไปก็ห่างจากที่เขาอยู่ไม่เท่าไหร่เอง..
สักวัน..ฉันคงได้เจอเขา.. เจ้าน้องชายจอมกวน
เข้าสู่เดือนมีนาคม 2554 เดือนนี้ฉันมีงานเยอะมาก
ต้องเดินทางเป็นว่าเล่น..
เหนื่อยมาก มากจนอยากพักเหลือเกิน
ฉัน..นึกถึงคำว่า โอกาส ขึ้นมาทันที
หาเวลาเที่ยวแล้ว..
แวะไปหาเจ้าน้องจอมกวน ซะหน่อย ถ้าจะดี
11 มีนาคม 2554
ประมาณหกโมงกว่าๆ ฉันได้พบหน้าเขาครั้งแรก
เขา ดูไม่เหมือนในรูปที่ฉันเคยเห็นเลย..
ดูเขาเหมือนนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องอ่ะ
ฉัน ยื่นถุงสตอเบอร์รี่ช้ำๆ ให้เขา
(ก็เดินทางมาไกล..หล่นไปตั้งหลายรอบ) อิอิ
แต่เขาก็รับไปแบบยิ้มๆ ไม่ว่าอะไรสักคำ..
แถมบอกว่า..
แบบนี้เอาไปทำน้ำสตอเบอร์รี่อร่อยดี..
เขาเป็นคนจิตใจดี..ฉันรู้สึกได้เลย
เขา พาฉันไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ของเขา
เพื่อนๆ ของเขาเป็นก๊วนที่สนุกสนานเฮฮาดี..
จากที่ฉันเครียดๆ มาหลายวัน..ได้ฮาเลยวันนี้
ฉันรู้สึกสนุก..และอุ่นใจขึ้น..อยากบอกเขาว่า
ขอบคุณนะ..ที่เขาไม่อายที่จะให้ฉันรู้จัก
กับคนรอบๆ ตัวเขา..ขอบคุณครับ..
กินข้าวเสร็จ..ก็ไปฟังเพลงกันต่อ
มันเป็นที่ที่เขาชอบไปฟัง.. หลังเลิกงานวันศุกร์
ฉันเคยบอกเขาว่าอยากไปด้วย
แล้ววันนี้ฉันก็ได้มาที่ที่ฉันอยากมา..ดีใจจัง
กว่าจะได้กลับที่พักประมาณเกือบเที่ยงคืนได้มั่ง..
เช้าวันที่ 12 มีนาคม
เรานัดเจอกันตอน 9 โมงเช้า
เพราะ เขา ต้องกลับไปหาแม่ที่บ้าน
แต่วันนั้น..
ฉันก็ได้เรียนรู้ความเป็นเขาเพิ่มอีกมากมาย
เพราะ..เขาไปซื้อของหลายที่..และแวะไปหาเพื่อนด้วย..
ฉัน..ประทับใจเขาตรงที่..
เขาแวะซื้อปลาทูที่ร้านข้างทาง
เขา..น่ารัก..ดูเป็นกันเองกับแม่ค้ามาก..
สงสัยคงเป็นลูกค้าประจำ..คุยจ้อกับแม่ค้าใหญ่เลย
บ่ายมากแล้ว..เขามาส่งฉันที่ท่ารถ..
เขายื่นแผ่นซีดีเพลงให้ฉัน..
ฉันจำได้..ว่าฉันเคยขอเขาไว้..
เจ้าน้องชายจอมกวน..ฉันนึกว่าเขาลืมไปแล้ว
..ฉันดีใจที่สุดเลย..ที่เขาจำได้..
ฉันต้องกลับบ้านแล้ว..ฉันบอกเขาว่า..
ดูแลตัวเองดีดีนะ เขายิ้มเหมือนรับคำ
แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม ฉันถามเขา
ต้องได้เจอสิครับ นี่เป็นคำตอบของเขา
แล้วเขาก็ตอบแบบนี้..ทุกครั้ง ที่ฉันมักถามเขาบ่อยๆ
เขาอ่อนโยนเสมอ..
ถึงเขาจะเป็นเจ้าน้องชายจอมกวนก็ตามเถอะ..
พักหลังมานี่..เขาทำงานมากขึ้น..
พลังการทำงานของเขากลับมาแล้ว..
ฉันดีใจที่เขาเป็นแบบนี้..
เขาคงดีขึ้นมากแล้ว..
ส่วนฉัน..ก็ยังคงจู้จี้ ขี้บ่น กับเขาตามเคย
กินข้าวยัง..ขับรถดีดีนะ..อย่านอนดึกนัก
พักผ่อนบ้าง..โทรหาแม่บ่อยๆ นะ แม่อยู่คนเดียว..
เหล่านี้..มักเป็นคำพูดซ้ำๆ ที่ฉันบอกเขาอยู่บ่อยๆ
ก็ฉันเป็นห่วงเขา..นี่น่า..
23 เมษายน 2553 ฉันมีโอกาสได้ไปเจอเขาอีก
เขาดูมีเนื้อขึ้นนิดหน่อย (ฉันไม่ได้ว่าเขาอ้วนนะ)
แต่เขาดูเหมือนตัวโตขึ้นจริงๆ
เขามารับฉันและส่งฉันเขาที่พักแล้วเขาก็ต้องไปทำงาน
เขาบอกฉันว่า..เดี๋ยวตอนเย็นๆ เขาจะมารับไปกินข้าว
วันนั้น..ฉันเหนื่อยมาก..จากการเดินทาง
และอาจเพราะว่า..สุขภาพฉันไม่ดีเอาซะเลย..
ฉันนอนหลับยาว..มารู้ตัวอีกที..ตอนเขาโทรมา..
แล้วก็เหมือนเดิม..
ฉันได้ไปกินข้าวกับก๊วนเชิญยิ้มตามเคย
ก็เพื่อนๆ เขาที่ฉันเคยเจอนั้นแหล่ะ..ได้ฮาเหมือนเดิม..
คราวนี้..เขาพาฉันไปเดินตลาดโต้รุ่ง..ด้วย
ของกินเยอะแยะมาก..ตาลายไปหมด..
ฉันเดินตามเขาอยู่ข้างหลัง..
เขาตัวโต..ขายาว ฉันตัวเตี้ย..ขาสั้น
เขาเดิน..แต่ฉันดูเหมือนเกือบๆ วิ่ง 55
แต่ฉันก็มีความสุขนะ..
เราพากันไปนั่งร้านน่ารักๆ แถวตลาดโต้รุ่ง
เขาบอกว่า..เขามาบ่อยๆ เวลาเลิกงาน
วันนี้..มีเด็กมาขายดอกไม้ด้วย..
ท่าทางเด็กดูเศร้าๆ เพราะกลัวขายดอกไม้ไม่หมด..
เขาคงสงสาร..เลยช่วยซื้อ..
ดอกไม้ครับพี่ เขายืนดอกไม้ให้ฉัน..
ฉันรับไว้..ดีใจมากมาย (แต่ก็ได้แค่อมยิ้ม)
ถึงแม้ตอนนี้..
ดอกไม้ดอกนั้นมันแห้งแล้ว..
ฉันก็ยังเก็บมันไว้อยู่เลย..
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันต้องรีบกลับ..เพราะมีประชุม
ก่อนกลับ..
เขาพาฉันไปร้านข้าวขาหมูที่เขามากินบ่อยๆ
เขากินเก่งนะ ข้าวหนึ่ง ก๋วยเตี๋ยวหนึ่ง
เขาบอกว่า..
ร้านนี้เขากินประจำเวลามาทำงานวันเสาร์-อาทิตย์
ฉันดีใจ..ที่เห็นเขากินได้แบบนี้..
ฉันอยากให้เขาดีขึ้น ทุกวัน ทุกวัน
ฉันอยากให้เขามีความสุข มีความรักที่สวยงาม
พบเจอคนดีๆ ที่จะมาดูแลเขา..
และทำให้เขามีความสุขได้ทุกวัน..
ดูแลตัวเองดีดีนะ ฉันบอกลาเขาก่อนขึ้นรถ
ครับ เขาก็ยังคงรับคำฉันเหมือนเดิม..
แต่จากกันคราวนี้..
ฉันรู้สึกใจหายๆ ยังไงก็ไม่รู้..บอกไม่ถูกจริงๆ
นับแต่วันนั้น..
ฉันก็ยังคงเป็นคนทำงานที่เป็นนักเดินทางเหมือนเดิม
แต่ก็ไม่มีโอกาส..ได้ไปหา เขา อีกเลย
อาจจะด้วยเพราะสุขภาพของฉัน..และเวลาที่ไม่ตรงกัน
มันทำให้ฉันรู้สึก คิดถึงเขามาก มากขึ้นทุกวัน
ใจฉันมันดูวุ่นวาย..สับสน..อย่างบอกไม่ถูก
ใจที่เคยสงบ..ควบคุมได้..มันเริ่มไม่เชื่อฟังฉันอีกแล้ว
มีความรู้สึกพิเศษบางอย่าง..เกิดขึ้นในใจฉัน..
คืนหนึ่ง..เมื่อฉันได้โทรคุยกับเขา..
อยู่ๆ ฉันก็บอก.. รัก เขา (เขาคง งง น่าดู)
ก็ไม่รู้เหมือนกัน..ว่ารู้สึกแบบนี้ได้ยังไง..
เรื่องบางเรื่อง..มันก็ไม่มีเหตุผลจริงๆ
ขอบคุณครับ เสียงเขาตอบมาตามสาย
ฉันบอกเขาว่า..
พี่บอกรักเราไปแบบนี้..พี่จะกล้าไปเจอหน้าเราอีกไหมเนี่ย
เจอสิครับ..ไม่เห็นเป็นไรเลย เขาบอกฉันเสียงอ่อนโยน
นี่แหล่ะเขา..
เขาที่จิตใจดี..และมองความรักเป็นเรื่องสวยงามเสมอ
คำว่า..รักของฉัน ที่บอกเขาไป..เขาคงคิดว่า..
เป็นความรักที่พี่สาวติ๊งต๊องคนหนึ่ง..มอบให้น้องชายมั่ง..
แต่ฉันก็รู้สึกดีขึ้นนะ..ที่ได้พูดออกไป..
ใจที่วุ่นวายของฉัน..มันดูสงบลง..และโล่งขึ้น..
ฉันดีใจนะ..ที่บอกความรู้สึกของฉัน..ให้เขาฟัง
ส่วน เขา จะเข้าใจยังไง..นั่นมันเป็นสิทธิของเขา
ฉันรู้แต่ว่า..
ฉัน ทำหน้าที่ให้ใจฉันแล้ว..
ฉันได้ทำตามที่ใจฉันต้องการแล้ว....
ที่สำคัญ.....
ความรักที่มีต่อเขา..มันเกินว่ารักของชาย-หญิงทั่วไป
เพราะสำหรับฉัน..เขาคือคนในครอบครัวไปแล้ว
พักหลังมานี่.. ฉัน สุขภาพไม่ดีเอาซะเลย
ป่วยบ่อยมาก.. อาจเป็นเพราะเรื่องงานที่เดินทาง
แล้วปัญหาที่ทำงานก็ค่อนข้างหนักเอาการ..
แต่ฉัน..ก็ยังสู้นะ..
พอไม่ไหว ไม่ไหว เข้าจริงๆ
ฉันก็โทรหา เขา บ่อยๆ เพราะเขาคือพลังใจที่ดีเยี่ยม
จริงๆ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉันมากมายหรอก..
แค่เขา..พูด ครับ และตอบคำถามฉันแค่นั้น..
ใจฉันมันก็ฟู..และสดชื่นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ แปลกดี
แต่สุขภาพฉัน..มันก็ไม่สู้เหมือนใจฉัน..
ฉันเหนื่อยง่าย..และก็ไม่ค่อยมีแรง..
อาจจะเพราะกังวลกับการผ่าตัดที่ผ่านมา..
ฉันไม่รู้ว่า..
มันจะส่งผลถึงสภาพร่างกายฉันตอนนี้หรือไม่
ฉันบอกกับเขาว่า..
คนสุขภาพไม่ดีอย่างพี่..คงไม่มีใครคบแน่ๆ เลย
เขาบอกว่า..ไม่จริงหรอก เขาคงไม่อยากให้ฉันคิดมาก..
เขาก็เป็นอย่างนี้จิตใจดีเหมือนเดิม..ทำให้ฉันยิ้มได้เสมอๆ
เราน่ะ..หาคนดูแลได้แล้ว
ฉันพูดกับเขาในวันที่สุขภาพแย่เอามากๆ
นี่ก็ครึ่งค่อนปีไปแล้ว..ใจเราน่าจะดีขึ้นแล้วนะ..
อยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ดีนะ..ทำงานเยอะแบบนี้พี่เป็นห่วง..
เวลาเหนื่อยๆ จะได้มีคนดูแล..รู้ไหม ฉันบอกเขาซ้ำๆ
ครับ เขาก็รับคำเช่นเคย
ฉันอยากให้เขามีคนดีดี..
ที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเขาอย่างมีความสุข
ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนั้น..
เป็นคนที่ ใช่ สำหรับเขา..
เป็นคนที่เขารอคอย..เป็นคนที่มีความฝันเดียวกับเขา
เขาเป็นคนจิตใจดี..
สักวันเขาต้องเจอคนดีดี..ฉันเชื่อแบบนั้นเสมอ
นับแต่วันนั้น..ฉันก็ไม่ค่อยได้คุยกับเขาเท่าไร
เขา งานยุ่งทุกวัน คงเหนื่อย และไม่ค่อยมีเวลา
ฉัน ได้แต่ส่งข้อความหาเขา ถ้าเขาไม่ได้รับสาย
สั่งโน้น สั่งนี้ ให้เขาทำตามประสาคนจู้จี้..
กินข้าวเป็นเวลานะ ขับรถดีดีด้วย อย่านอนดึกนัก
เป็นห่วง คิดถึง บ่อยครั้งที่งอแง (อาละวาด) อยู่บ่อยๆ
อาจจะน้อยใจที่..
เจ้าน้องชายตัวดีไม่รับโทรศัพท์เอาซะเลย
เขา คงปวดหัว..กับอาการของฉันอยู่หลายๆ ครั้ง
แต่เขาก็ไม่เคยโกรธ..ไม่เคยว่า..
มีแต่บอกว่า ไม่เป็นไรครับ ทุกครั้ง
นี่แหล่ะเขา..จิตใจดี..เสมอ....
ปลายเดือนกรกฎาคม 2554 ... ฉันจะได้เดินทางอีกครั้ง
ครั้งนี้..ฉันคาดหวัง..จะไปเจอเจ้าน้องจอมกวนให้ได้
ฉันเตรียมจัดกระเป๋าใบโตเดินทางไปอบรม..แล้วก็..
ต่อด้วยการไปเที่ยวหา เขา
แค่คิดว่ากำลังจะได้เจอเขา..ฉันก็มีความสุขขึ้นมาทันที
24 กรกฎาคม ฉันอบรมเสร็จตอนเที่ยงกว่าๆ
ฉันดีใจมากที่เลิกเร็วกว่าที่เคย..ฉันรีบโทรหาเขาทันที
วันนี้..พี่จะไปหานะ ฉันบอกเขาเมื่อเขารับสาย
ผมไม่ว่างครับพี่ พอดีมีนัดกับพี่ที่ทำงานด้วยกัน
ใจฉันหล่นวูบ..ใจมันหายไปเลย..
คงเพราะคาดหวังมากเกินไป
น้ำตาฉันไหล..แล้วพูดกับเขาว่า
พี่คิดถึงเรานะไม่ได้เจออีกแล้ว..
วันนี้..ไม่เจอ วันหน้าก็เจอครับ เขาบอกฉัน..
ฉันพูดกับเขาว่า..
เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว..
ช่วงนี้..พี่ติดต่อเราก็ไม่ค่อยได้..
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..
เรามีอะไรหรือเปล่า.. หรือรำคาญพี่ที่โทรหาบ่อยๆ
มีอะไรที่เปลี่ยนไป..บอกได้ไหม..
อย่าเงียบ..อย่าให้พี่คิดไปเอง..
เขา เงียบอยู่พักใหญ่ แล้วก็บอกฉันว่า..
ผมกำลังคบกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่..
นี่คงเป็นเหตุผล..ที่เขาไม่ค่อยมีเวลาคุยกับฉันเหมือนเดิม
ฉันพูดอะไรไม่ออก นึกถึงแต่คำพูดของตัวเอง
ที่บอกเขาอยู่บ่อยๆ ว่า.. เราน่ะ..หาคนดูแลได้แล้ว
ฉันเองไม่ใช่หรือ..ที่อยากให้เขามีคนดูแล..
แล้ว.. ฉันจะร้องไห้ทำไม..ร้องทำไม
ตอนนั้น..
ฉันพยายามสูดหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
แล้วพูดกับเขาทั้งน้ำตา..
ดีแล้ว..ที่เราบอกพี่..
พี่ดีใจด้วยนะ..เราจะได้มีความสุข
พี่ขอให้เรามีความรักที่สวยงามนะ..
จากนี้..พี่คงไม่ได้คุยกับเราแล้วใช่ไหม ฉันถามเขา
คุยสิครับ..ผมยังเหมือนเดิม เขาบอกฉัน..
เขาคงหมายถึง..ความเป็นพี่สาว น้องชาย..ที่
เขา มีให้ ฉัน มาตั้งแต่ต้น..ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
หากแต่ว่า..ฉันเองต่างหาก.. ที่เป็นคนเปลี่ยนแปลง
ฉันไม่รู้ว่า..
ต่อไป..เรื่องราวของ ฉัน และ เขา จะเป็นอย่างไร
ฉันรู้แต่ว่า..
ฉัน จะไม่ยอมให้ความรู้สึกเห็นแก่ตัวบางอย่างในใจฉัน
มาทำให้ความรู้สึกดีดี..ระหว่างพี่ กับ น้อง ต้องสูญเสียไป
ฉัน จะรักษามิตรภาพที่ดี..ที่ฉันได้รับจาก เขา
ทำให้มันเป็นมิตรภาพที่สวยงามและยาวนาน..
ตราบเท่าที่..ฉันคนนี้ยังมีลมหายใจ..
จากวันที่เริ่มต้น..จนถึงวันนี้..
20 ธันวาคม 2554
ฉันเอาความรู้สึกเพียงส่วนหนึ่ง..มาเขียนเป็นบันทึก..
มันคงเป็น.. บันทึก..ฉบับสุดท้าย ที่ฉันจะเขียน
และคิดว่า..คงจะไม่เปิดบันทึกเล่มใหม่อีกแล้ว...
...................................................................................
ถึง..เจ้าน้องชาย
กันยายน 2553 ถึงธันวาคม 2554
ปีกว่าๆ..ที่รู้จักกันมา อาจมีโอกาสพบหน้ากันแค่ 2 ครั้ง
แต่มันก็ผูกพัน..และมีสิ่งดีดีให้เก็บไว้จดจำ..มากมาย
ต่อให้เขียนบันทึก..กี่เล่ม กี่เล่ม..
มันก็ไม่เหมือนสิ่งที่เขียนอยู่ในใจพี่หรอก
จำไว้ว่า..พี่สาวคนนี้.. รักเรามาก
เรา เป็นครอบครัวเดียวกันนะ.. เจ้าจอมกวน
ดูแลตัวเองให้ดีที่สุด..
แล้วรักษาจิตใจดีดีไว้นะคนดี
ด้วยรักจาก..
พี่สาว..จอมขี้แย
22 พฤศจิกายน 2548 07:33 น.
magic
ดึกมากแล้ว..เสียงโทรศัพท์ทำลายความเงียบ.....
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง....
ฉันฟังเสียงมันดังอยู่อย่างนั้น.. จนมันเงียบไป..
เฮ้อ..!! ไม่ใช่ไม่อยากรับนะ.. แต่ว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่..
ฉันไม่อยากให้คนที่โทรมา.. ได้ยินเสียงร้องไห้.. ของคนขี้แยแบบขาประจำอย่างฉัน..
พยายามสะกดอารมณ์ตัวเอง.. ให้หยุดน้ำตาปริมาณมากที่ไหลออกมา..
แต่ทำไม.. มันช่างยากเย็นเสียจริง....................
หลังจากที่ฉันจัดการกับคลังน้ำตา..ที่รั่วออกมาได้สำเร็จ..
ฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..โทรกลับไป..
ไปอยู่ไหนมา ไม่เห็นรับสาย ฮึ..!! จอมเกเร เสียงปลายสายทักทาย..
ฉันได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน เปล่า ฉันตอบเรื่อยเปื่อยเพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไร
ขี้แย..อยู่หรือเปล่า เขาถามเหมือนตาเห็น..
และก็เหมือนทุก ๆ ครั้ง ที่เขามักจะเดาอารมณ์ของฉันออกเสมอ..ไม่เคยผิดแม้แต่ครั้งเดียว..
ไหนบอกว่าจะไม่ร้องไห้แล้วไง..โตแล้วนะ เขาย้ำสัญญาเดิมที่เคยขอไว้
นี่แสดงว่า..ยังไม่ได้กินข้าวหล่ะสิ นี่เขาก็เดาถูกอีกตามเคย..เฮ้อ..!!
กินขนมไปแล้ว..อิ่มม๊ากมาก..เลยไม่ได้กินข้าวจ๊ะ ฉันพยายามปรับอารมณ์ให้สดชื่น
ก็ฉันไม่อยากตอบคำถามเรื่องร้องไห้ เพราะว่าฉัน คิดถึง เขานี่....
ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันเลี่ยง..ที่จะตอบคำถามว่าฉันร้องไห้อยู่หรือเปล่า..
ที่พี่ไม่ได้โทรหาบ่อย ๆ งอนล่ะสิ น้ำตาท่วมบ้านไปแล้วมั่งเนี่ย เขาถามจี้ใจดำเราอีกจนได้
อยากตะโกนบอกเหลือเกินว่า.. รู้แล้วยังจะมาทำแบบนี้..อีกทำไม..ใจร้าย..!!
อยากบอกว่า..คิดถึง..เป็นห่วง..สารพัดที่จะรู้สึก..
คงเพราะเรา..ไกลกันเหลือเกิน.. ไกลจน.. ฉันอยากทำให้เขารู้ทุกวิถีทางว่า..
ฉัน..ฉันอยู่กับเขาตลอดเวลานะ..อยู่ข้าง ๆ เขาเนี่ย.. เขามองเห็นไหม..เห็นไหมค่ะ..
ใครบอก..ไม่มี๊.... จ้างให้ก็ไม่มีทางงอน ฉันทำเสียงสูง ปฏิเสธเสียงแข็ง..
55555 เอ้า..!! ไม่ร้องก็ไม่ร้อง..พอรับฟังได้..แต่ขอไม่เชื่อนะ.. เขาเหย้าอารมณ์ดี
เขา ไม่ใช่คนสำคัญสำหรับฉันคนเดียว
แต่ เขา เป็นคนสำคัญของใคร ๆ หลายคน.. หลายคนเอามาก ๆ
คงเป็นเพราะ..เขาเป็นนักประชาสงเคราะห์แห่งชาติมั่ง..ใคร ๆ ก็รักเขา..
ไม่ว่าใครจะมีปัญหาอะไร..ปรึกษาเขา..จะได้รับความช่วยเหลืออย่างดีตลอด..
เขา เป็นนักอุดมคติสูง.. อุดมการณ์สูง..
วัน ๆ เขามักจะมีเวลาอยู่กับการทำงาน.. การเรียน.. และมีสมองเพื่อคิดช่วยเหลือคนที่ถูกรังแก
เพราะ เขา เคยอยู่ในสภาพแบบนั้นมาก่อน..
เขา มักพูดบ่อย ๆ ว่า พี่ทนไม่ค่อยได้..ที่เห็นคนไม่มีทางสู้ถูกรังแก
ฉัน รู้ว่าเขามีเป้าหมายที่น่าสรรเสริญ..น่ายกย่อง..
เขา อยากเป็นนักกฎหมาย.. อยากว่าความ..
โดยเฉพาะ..ว่าความให้คนที่ถูกรังแก.. ชาวบ้านตาสี..ยายสา.. ที่น้อยทั้งการศึกษา และการเงิน
และมักโดนอำนาจเงินของคู่กรณี..ยัดเยียดความผิดให้..........
เข้าใจพี่หน่อยนะ เขามักบอกบ่อย ๆ เวลาที่ฉันประท้วงว่า..
ในบรรดาความสำคัญในชีวิตของเขา ฉัน ทำไมต้องอยู่ท้าย ๆ ทุกที
ไม่ใช่..ว่าเราสำคัญน้อยนะ..เรานะสำคัญที่สุดเหมือน ๆ กับงานกับเรียนของพี่นั้นแหละ
แต่เพียงว่า..ในเวลาที่พี่ทำงานก็ต้องให้ความสำคัญกับงานก่อน..ในเวลาที่พี่อ่านหนังสือ..
ก็ต้องให้ความสำคัญกับหนังสือก่อน.. ในเวลาใด ๆ ทุกอย่างที่เราเผชิญหน้าอยู่สำคัญทุกอย่าง
พี่อยากให้เราจำไว้.. เราก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตพี่เหมือนกัน..เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลา....
....รอหน่อยนะ....รอพี่..พอถึงเวลาเราก็จะรู้เอง..อย่างอแง..รู้ไหม..
นี่เป็นคำพูดของ เขา ที่ทำให้ ฉัน เลิกประท้วงเขาไปโดยปริยาย....
แล้วก็ไม่รู้ว่า.. วันนี้ เขาจะมีคำอะไรดีดี..มาสอนฉันอีก..
แล้วตกลงว่าไง..ที่พี่ถามว่า..ร้องไห้อยู่หรือเปล่า..ยังไม่ได้ตอบพี่เลย
เสียงของเขา..หยุดความคิดคำนึง..ถึงคำพูดต่าง ๆ ของ เขา ลง..
ฉัน เงียบไม่กล้าตอบ.. น้ำตาทำท่าว่าจะไหลมาอีก..
แล้วก็จริง ๆ มันกลั้นไว้ไม่อยู่..ก็ฉันไม่ได้เจอหน้าเขามาเป็นเดือนแล้ว....
โทรศัพท์..ก็คุยกันเพียงอาทิตย์ละครั้ง.. ฉันนั่งนับวัน.. กว่าจะครบอาทิตย์ที่จะได้คุยกัน..
ทำไมมันยาวนานเหลือเกิน.. คงเพราะฉันคิดถึง.. เป็นห่วง.. ห่วงเขาที่สุด..เขาจะรู้บ้างไหมนะ..
ร้องไห้..ทำไม เขาถาม
เสียงสะอึก..ของฉัน..ทำให้เขาได้ยิน..
คิดถึงค่ะ..คิดถึงมาก..มันห่วง..สารพัด..บอกไม่ถูก ฉันตอบเขา..ยอมรับแต่โดยดี
พี่ก็คิดถึงเรา..แต่พี่ไม่เคยร้องไห้.. เขาคงจะเริ่มสอนอะไรฉันอีกแล้ว
ทุกครั้งที่พี่คิดถึง.. พี่จะมีแต่รอยยิ้ม..และมีความสุข..ไม่เคยมีน้ำตา เขาพูดทำให้ฉันคิดอีก
หยุดร้องไห้ก่อน..แล้วฟังพี่นะ.. เสียงเขากึ่งออกคำสั่ง..
น้ำตา..มีค่า..มีค่ามาก.. อย่าร้องไห้..เพราะความคิดถึงพี่..เพราะความรู้สึกดีดีกับพี่..
เพราะมันเป็นความสุข..ไม่ใช่.!!.ความทุกข์..จำไว้..จำไว้..
เก็บน้ำตาเอาไว้..สำหรับมองคนอื่น..ที่เขาทุกข์..เขาอด..เขาถูกรังแก..หมดโอกาส..
จงเสียน้ำตาให้กับคนเหล่านี้..และหาโอกาสที่จะช่วยเหลือเขาตามที่เราทำได้..จำเอาไว้..
คืนนี้.. คงเป็นอีกคืน..ที่ฉันได้ซึมซับความเป็นเขา..เพิ่มขึ้น..
น้ำตา..ฉันหายไปโดยปริยาย.. เขาพูดถูกทุกอย่าง.. ทุกอย่างจริง ๆ ..
ขอบคุณ คำทุกคำ..ที่พร่ำบอก..พร่ำสอน
ฉันจะจำไว้..และใช้คำพูดทุกอย่างของเขา..ให้เป็น..ประโยชน์กับตัวเองและคนอื่น ๆ
และขอบคุณ..ที่ทำให้ฉัน..ยิ้มก่อนวางสายโทรศัพท์..
เพราะได้ยิน....
เสียงหอมแก้มฟอดใหญ่.. จากเขา..
ที่ฉัน.......................................................^_^
24 ธันวาคม 2547 22:19 น.
magic
เธอรู้มั๊ย..
วันนี้..ฉันกลับถึงบ้านแต่วัน
หลังจากที่..ยุ่งยุ่ง..มาหลายวัน.......เฮ้อ.......
มีโอกาสได้จัดห้องรก ๆ ที่มีแต่หนังสือเรียน..กองโต..
ถ้า..ฉันไม่จัดการมันวันนี้นะ....
สักวัน..มันคงหล่นมาทับฉันตาย..ขายเป็นข่าวหน้าหนึ่งได้เลยล่ะ.....
หนังสือ..กองโต..โย้เย้
โยเย..เฉไฉ..ไม่จัด
ขี้เกียจ..ขี้เกียจ..ชะมัด
ต้องกัด..ฟันอด - ทนเรียง..(หนังสือกองโต..จงไปอยู่ในตู้ให้เรียบร้อย..เพี้ยง !!)
เธอรู้มั๊ย..
วันนี้..ฉันเจออะไรในชั้นหนังสือ
กล่องกระดาษ..สีน้ำตาลเก่า ๆ ใบนั้น..ใช่..ใบนั้น
ฉันเปิดมันออกมา..ยังเหมือนเดิม..มันยังเหมือนเดิม..
ความรู้สึก ดี ดี กระจายอยู่เต็มกล่อง..
ซีดี..เรื่องมู่หลาน..เธอให้ฉันในวันเกิด..แล้วก็บอกว่า......
ฉัน..นิสัยเหมือนมู่หลาน..แต่ฉันไม่สวยเหมือนมู่หลาน..ทำเอาฉัน..เคืองเธอไปหลายวันเชียว..
หลับตาสิ..ยัยจอมซ่าส์
แล้วทำหน้า..ให้สวยสวย
ฉันมีของ..จะมอบด้วย
ขอยิ้มสวย..อีกสักที..(ลืมตา..ได้แล้วยัยตัวแสบ..สุขสันต์วันเกิดครับ..)
เธอรู้มั๊ย..
ฉันยังเก็บ..อะไร ๆ..ที่เธอให้..ไว้ทั้งหมด..ทุกชิ้น..
ตุ๊กตา..การ์ดกระดาษกล้วย..พัดปอสา..กล่องแมลง..โมบาย..สายกีตาร์..สมุดเพลง..ฯลฯ
แม้กระทั่ง..พลาสเตอร์ยา..ปิดแผล..จริง ๆ นะ..
นึกถึงแล้ว..ยังยิ้มอยู่เลย..
พลาสเตอร์ยา..เป็นของชิ้นแรกที่ได้จากเธอ..ตอนไปเที่ยวป่า..ปีนเขา..
เธอจะแปะแผล..ให้ฉัน..ตอนฉัน..ลื่นล้ม..เข่าถลอก..
แต่..ฉันมันพวกฟอร์มเยอะ..ขอแปะเอง..
จริง ๆ แล้ว..ฉันอยากเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก..มากกว่า..^_^
เพื่อนสนิทคนหนึ่ง..ยังแซวฉันเรื่องพลาสเตอร์ยา..จนทุกวันนี้..
เจ็บไหม..ยัยจอมเฮี้ยว..
ชอบลดเลี้ยว..ออกนอกทาง
เป็นไง..เจ็บซะบ้าง
เดินถูกทาง..เป็นหรือยัง.. (ลุกไหวมั๊ย..จับมือเราไปสิ..จะได้ไม่หลงทาง..มาหลงเราแทนไง..ตุ๊บ !!)
เธอรู้มั๊ย..
หลังจากที่..ฉันเหน็ดเหนื่อยมาหลายวัน
กล่องสีน้ำตาล..เก่าเก่า..ใบนี้..ใช่..ใบนี้..
มันทำให้ฉัน..มีความสุข..ได้อย่างประหลาด..
มีแรงที่จะทำอะไร..ต่อไป..มากมาย..มากเท่าที่ความคิดมี..
ความรัก..มันไม่เคยหายไป..ไม่หาย
มันอยู่ตรงนี้..ตรงที่หัวใจ..ข้างซ้าย..ของฉัน
ถึงแม้ว่า..ฉันและเธอ..ไม่ได้เดินอยู่บนทางเดียวกัน..ก็ตาม
ความทรงจำ..แสนดี..ที่มีให้
จะขอเก็บ..เอาไว้..ในใจนี้
เป็นเหมือนยา..ชูกำลัง..นะคนดี
จะวันนี้..วันไหน..ไม่ขอลืม
เธอรู้มั๊ย..
ฉันยังรู้สึกว่า..เรายังอยู่ใกล้กันเสมอ..และตลอดไป..ตลอดกาล
............................................................................................
ความทรงจำ..ที่สีไม่เคยจาง..แม้ต้องห่าง..นิจนิรันดร์
............................................................................................
หน้าส่วนตัว
1694
