20 มิถุนายน 2548 17:56 น.
magic
คานคุ้นเคย....
โอ๊ย.!! อกเดาะเพราะรักไม่เข้าที่
ทำฤดีหญิงแกร่งแรงรักหาย
ช้ำจริง ๆ นิ่งไม่อยู่ใครรู้อาย
แอบรักชายมีป้ายจองต้องอุรา
เคยปิดใจเพื่อน เรไร มันก็ยุ
ไฟรักคุ สู้ สู้ ไม่ดูหน้า
ยังไม่พร้อมรีบลุยเลยน้ำตา
เหมือนคนบ้าบ่นพึมพำนั่งช้ำใจ
โถ..! magic แม่คุณขนุนหนัง
ยามรักพังน่าสมเพทเหตุไฉน
มานั่งบ่นพึมพำช้ำกว่าใคร
บอกแล้วไงมันเหมือนขี่จักรยาน
ก็หัดขี่เหมือนที่ เรไร สอน
แต่ใจร้อนผิดจังหวะจะประสาน
มัวแต่มองขาที่ปั่นหวังชำนาญ
เจอะสะพานข้างหน้าพาลงคู
ก็เพราะใจมันร้อนตอนแรกเริ่ม
ทำฮึกเหิมทฤษฎีว่าที่รู้
ข้ามขั้นตอนเร่งปั่นไม่ทันดู
น่าหดหู่รีบร้อนสอนไม่จำ
ค่อยประคองทรงตัวอย่ามัวเหม่อ
ทำเป็นเผลอนึกว่าเก่งเอ็งน่าขำ
ขี่พลิกแผลงอวดโชว์โถเวรกรรม
ต้องตกน้ำตกท่าจะว่าใคร
ไม่เอาแล้วเข็ดแล้วเพื่อนแก้วเอ๋ย
อย่าสอนเลยฉันขยาดขลาดไม่ไหว
เข่าถลอกขาเป็นแผลแพ้ถึงใจ
จักรยานอะไรน่ากลัวจริง
รถขบวนสุดท้ายออกไปแล้ว
รถสองแถวล้อหลุดก็หยุดวิ่ง
เรือข้ามฟากไปไม่ทันมันก็ทิ้ง
คงต้องสิงสถิตย์อยู่คู่กับคาน
ก้าวขาขึ้นบนคานบ้านหลังเก่า
หน้าเศร้าเศร้าเหงาใจใครสงสาร
ครั้งสุดท้ายเหลือบมองพื้นยืนบนคาน
ที่หน้าบ้าน มอเตอร์ไซด์ ใครมาคอย
...........................................................
(อิอิ....ลงไปอีกที ดีไหมหว่า)
...........................................................
3 มิถุนายน 2548 15:57 น.
magic
ดินก้อนสุดท้าย
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า..ขอข้าวขอแกง....
ขอแหวนทองแดงผูกมือน้องข้า
ขอช้าง ขอม้า ให้น้องข้าขี่..
ขอเก้าอี้ ให้...........
เสียงเพลงกล่อม..ของยาย..ได้ขับขาน
หลานพิการ..แขนขา..คราหนุนตัก
โอ้.ละเห่..หลับเถิดหนอ..พ่อหลานรัก
เจ้าจงพัก..กายที่ล้า..อย่าช้าใย
เสียงเด็กน้อย..ถามยาย..ก่อนใกล้หลับ
ว่ายายครับ..แขนและขา..ผมไปไหน
จึงไม่มี..ให้เห็น..เช่นใครใคร
หนูสงสัย..ยายจ๋า..อยากรู้ความ
ฟังนะเจ้า..ยายจะเล่า..ให้เจ้ารู้
สิ่งที่อยู่..ในใจ..เจ้าได้ถาม
กาลครั้ง..หนึ่งนั้น..บนฟ้าคราม
นางฟ้างาม..เทวดา..ท่านปั้นดิน
ประสงค์เพื่อ..สร้างเสียง..สำเนียงเพราะ
เสียงหัวเราะ..เบิกบาน..ทุกบ้านถิ่น
ให้โลกนี้..สดใส..สมในจินต์
จึงปั้นดิน..จากสวรรค์..ประทานมา
ศิลปะ..ที่ฟ้า..บรรจงปั้น
ให้ต่างชั้น..จากสัตว์..จัด แขน ขา
มีทั้งหู..จมูกปาก..ฝากดวงตา
เป็นเด็กน้อย..ขึ้นมา..น่าเอ็นดู
เทวดา..ปั้นเด็กชาย..ให้กำเนิด
ฝีมือเลิศ..น่ารัก..นักไอ้หนู
นางฟ้านั้น..ปั้นเด็กหญิง..มิ่งโฉมตรู
น่าตาดู..จิ้มลิ้ม..ยิ้มผ่องพรรณ
ทีละคน..ปั้นลงสู่..คู่โลกหล้า
เพื่อแต่งเติม..โลกา..พาสุขสันต์
เสียงหัวเราะ..กังวาน..ประสานกัน
จากเด็กน้อย..บนสวรรค์..ท่านส่งมา
มาถึงตอน..สำคัญ..แล้วหลานรัก
เจ้าอยากพัก..หรือฟังต่อ..ข้อกังขา
หนูอยากฟัง..ยายเล่าต่อ..ขอเมตตา
หนูเกิดมา..จากดินนั่น..หรือเปล่ายาย
ยายอมยิ้ม..เล่านิทาน..หลานฟังต่อ
เพื่อไขข้อ..สงสัย..ให้ห่างหาย
เทวดา..ปั้นดิน..เป็นเด็กชาย
ก้อนสุดท้าย..ไม่มากพอ..ต่อกายา
ดินใกล้หมด..ปั้นหูตา.. จมูกปาก
คงลำบาก..หากจะปั้น..เป็น แขน ขา
ให้สมบูรณ์..เช่นเด็กอื่น..ที่ปั้นมา
ทำอย่างไร..ให้ชีวา..กับเด็กชาย
เทวดา..ตัดสินใจ..ให้ชีวิต
ก้อนสุดท้าย..จึงลิขิต..อย่างใจหมาย
ปั้นหัวใจ..ที่แข็งแกร่ง..มอบเด็กชาย
ให้เกิดกาย..กำเนิดสู่..คู่โลกงาม
เจ้าคือดิน..ก้อนสุดท้าย..หลานชายเอ๋ย
อย่ากลัวเลย..เจ้ามีใจ..ใครเกรงขาม
สุดวิเศษ..เข้มแข็ง..แกร่งทุกยาม
เทวดา..บนฟ้าคราม..ตามให้พร
ใครจะล้อ..ให้เจ้า..นั้นเศร้าโศก
อย่าวิโยค..หลานรัก..ยายจักสอน
ใจเป็นนาย..กายเป็นบ่าว..เฝ้าสังวร
รีบเข้านอน..แล้วตื่นมา..สู้ต่อไป
จากวันนั้น..จวบจน..ถึงวันนี้
หลานของยาย..คนดี..ได้เติบใหญ่
อนาคต..การงาน..นั้นก้าวไกล
แม้จะไม่..มีแขนขา..มานำทาง
ข้อพิสูจน์..จากดิน..ก้อนสุดท้าย
อยู่ในกาย..คือใจ..ไร้หม่นหมาง
ส่องชีวิต..ส่องความคิด..พิชิตทาง
ได้อยู่อย่าง..ไม่ท้อ..ต่อชะตา
............................................................
ดินก้อนสุดท้าย..ช่างเป็นดินที่มีค่านัก
และฉันเชื่อว่า เทวดา และนางฟ้า
ปั้นดินก้อนนั้น ให้กับเราทุกคน
เพียงแต่เราจะหาดินก้อนนั้น
ที่อยู่ในตัวเราพบหรือเปล่า..เท่านั้นเอง
............................................................
หน้าส่วนตัว
1072
