3 พฤษภาคม 2547 06:43 น.
magic
เพียงความรู้สึก.
เพียงความรู้สึกของนกตัวหนึ่ง
แม้จะพึ่งโบยบินสู่ถิ่นฟ้า
กางปีกกว้างร่อนไปใช้วิญญา
เพื่อเสาะหาความฝันในหัวใจ
ถึงทุกข์บ้างสุขบ้างก็ยังบิน
ทั่วทุกถิ่นแนวไพรไกลแค่ไหน
บอกตัวเองทุกอย่างอยู่ที่ใจ
เข้มแข็งเอาไว้..ให้ดูแลตัว
เช้านี้..ก็คงเริ่มบินอีกครั้ง
ออกจากรังอบอุ่น..ที่คุ้มหัว
บินบินบิน....บินไปไม่เคยกลัว
รักษาตัว..ของตัวด้วยหัวใจ
เพียงความรู้สึกของนกตัวน้อย
บอกด้วยถ้อยภาษาคราสดใส
สู้ด้วยตัว..สู้ด้วยใจ..ให้บินไป
ไกลแค่ไหน..จะตามฝัน..นั้นมาชม
..........................................................
..........................................................
2 พฤษภาคม 2547 18:24 น.
magic
อารมณ์นี้มีใครเป็นบ้างหนอ..
สัมภาระมากมายสะพายหลัง
เชือกร้อยยังเปลยวนม้วนเป็นห่อ
เต้นส์ถุงนอนหมอนลมห่มให้พอ
แพ็คเข้าก่อกลุ่มก้อนไว้นอนไพร
อีกขนมนมกล่องของที่ชอบ
ต้องรอบคอบกลัวอดจดใส่ไว้
ถุงของกินเต็มเพียบเนี๊ยบก่อนใคร
ไม่อดตายเข้าป่าน่าสบาย
ออกเดินทางถึงที่นี้สุดเจ๋ง
ได้ที่เล็งตามหวังดังใจหมาย
ลมโชยพัดอ่อนอ่อนให้ผ่อนคลาย
ใต้ร่มไม้ใหญ่กว้างช่างภิรมย์
กางเต้นส์โดมโคมส้มก็สมหวัง
ผูกเปลยังแกว่งไกวได้เหมาะสม
ปูถุงนอนข้างเต้นส์ให้เห็นชม
ดาวพร่างพรมเต็มฟ้ามาเยือนเรา
ก่อกองไฟไล่ยุงมายุ่งนัก
หยิบของรักออกมาเมื่อคราเหงา
โอบกอดไว้ข้างใจให้เป็นเงา
ดูแลเจ้าเก็บสุขทุกเวลา
จุดกำยานสูดกลิ่นประทินหอม
ควันรายล้อมมวลดอกไม้หลายบุบผา
หลากสีสันกลิ่นชื่นรื่นอุรา
ยามหลับตาพักผ่อนนอนฝันดี
แสงไฟสาดข้างเต้นส์เห็นมาส่อง
เดินย่องย่องเข้าใกล้ใครหนอนี่
ถือไม้ยาวเมตรกว่ากว่าไม่พาที
ก้าวรีบรี่เข้ามาช่างน่ากลัว
(เสียงตามสาย..มาแล้ว..55)
ลูกหนอลูก..ถึงบ้านอาการเพี้ยน
กลับจากเพียรทำงานคงปวดหัว
บ้านก็มี..ไม่นอนพักผ่อนมัว
มาทำตัว..แผลงแผลงแย่งยุงนอน
กลับเข้าบ้านเดี๋ยวนี้..เลยลูกรัก
ถ้าซ่าส์นัก..พ่อจะซัดด้วยไม้ท่อน
ให้ไวเลย..ให้ไว..ใช่ที่นอน
พ่อมาสอน..นี่มันสวน..ควรทำใจ
......................................................................
อิอิ...... พ่อขา ลูกนึกว่า เป็นอุทยานแห่งชาติ
แหม....ก็มันธรรมชาติเหมือนกันแหละเนอะ
......................................................................
1 พฤษภาคม 2547 22:43 น.
magic
เหนือยอดภูสู่เขาเจ้าว้าเหว่
เรือนรักเร่ร้างลาพาหม่นหมอง
ด้วยดวงใจเคยมีใครครอบครอง
กลายกลับต้องพลัดพรากจากกันไกล
โดดเดี่ยวนักรักนี้ที่มาร้าง
เพียงเส้นทางชะตาฟ้าขีดมาให้
น้ำตารินไหลรดหมดดวงใจ
ไม่มีใครรักษาได้..ใจของเรา
ปล่อยเวลาผ่านมาเนิ่นนานนัก
เพียงได้พักแค่กายใจยังเขลา
หาทางออกไม่ได้หนอใจเรา
ยังคงเศร้าอยู่อย่างนี้..ทุกวี่วัน
อีกนานไหมใจดวงนี้จะมีรัก
ได้รู้จักอุ่นไอใช่แค่ฝัน
รักหนอรักอยู่ไหน..แห่งใดกัน
โอ้..ตัวฉันคงไม่เจอ..เพ้อเดียวดาย
......................................................
หน้าส่วนตัว
808
