8 พฤษภาคม 2547 19:27 น.
magic
ความรัก..ความลับ..ของ....
พ่อมาเล่า เรื่องราว ของความรัก
เนิ่นนานนัก ยังจำ ความแต่หน
แม้เวลา ผ่านไป ในกมล
ก็ยังยล ยินดี ที่หัวใจ
เริ่มตั้งแต่ เดินทาง ตามคำเล่า
ที่อาเจ้า แจ้งข่าว สาวมาให้
พาหนะ คู่ชีพ มอเตอร์ไซด์
ขับขี่ไป ข้ามจังหวัด วัดดวงดู
ระยะทาง ลูกรัง ช่างไกลลิบ
เหงื่อซิบซิบ ซึมกาย ใจยังสู้
อยากพบหน้า สาวเจ้า เฝ้าคอยดู
แม่โฉมตรู ตามที่เล่า เจ้าคนดี
แรกได้พบ สบตา พาหวั่นไหว
โอ้..หัวใจ ไหวหวั่น ฉันท์ใดนี่
ครองความหนุ่ม ปิดใจ มาหลายปี
มาครั้งนี้ คงรอดยาก เพราะรักเลย
ส่งสายตา ให้สาว เจ้าเดินหนี
พ่อเลยลี้ มาตั้งหลัก รักไม่เฉย
หาวิธี พิชิตใจ แม่ทรามเชย
เพื่อเฉลย รักนี้ พี่รักจริง
เข้าแม่ยาย เลยดีกว่า ถ้าจะรัก
แต่อายนัก ทำไง ให้ใจนิ่ง
กลัวจะพูด ติดอ่าง ใจหวั่นจริง
คิดแล้วปิ๊ง!! จิบเหล้า เข้าตำรา
สองสามจอก ความอาย หายสนิท
แต่จะผิด ตรงกลิ่น นั้นแหละหนา
ทำยังไง ล่ะที่นี้ กลิ่นตามมา
หยิบใบยา ใบฝรั่ง ลองเคี่ยวดู
ใจก็กล้า กลิ่นสุรา ไม่ติดปาก
จึงไปฝาก หัวใจ ขอเป็นคู่
แม่ยายครับ ลูกสาว น่าเอ็นดู
มาขอสู่ สู่ขอ รอพิธี
คือความรัก ความลับ จับมาบอก
เข้าตามตรอก ออกประตู คู่ศักดิ์ศรี
ให้แม่เจ้า ผู้เดียว ด้วยภักดี
เพราะรักนี้ พ่อให้แม่ แค่คนเดียว
...........................................................
เมื่อพ่อเล่า....
ลูกอย่างเราก็เอามาเขียน....
อีกครั้งสำหรับ..ความรู้สึกดีดีของลูก
...........................................................
7 พฤษภาคม 2547 15:03 น.
magic
จงใช้หัวใจ...มิใช่เวทย์มนต์..
โอ้นกน้อย..แห่งเวทย์มนต์บนป่ากว้าง
บินลำพังกลับรัง..พักกายหนอ
สู่ไพรค่ำดึกดื่น..คืนเฝ้ารอ
เพื่อมาขอเกาะคอน..พักผ่อนใจ
โฉบลงจับกิ่งไม้..ใหญ่เคยคุ้น
ไอละมุนต้อนรับ..กับสหาย
พัดใบพริ้วทักทาย..คล้ายเอาใจ
บินมาไกล..หายเหนื่อยเมื่อยกายา
มองออกไปในความมืด..คืนเดือนดับ
ดาวระยับ..สดับเสียงสำเนียงป่า
จักจั่น..เรไรร้อง..ก้องพนา
เหมือนกับว่า..ช่างเศร้าเหงาหัวใจ
เสียงของเจ้า..ดั่งดนตรีดีดสีเป่า
ดังวอนเว้า..กล่อมป่าพาหลับไหล
นกเวทย์มนต์..เคลิบเคลิ้มเริ่มหลับไป
ต๊กใจ..!! กับเสียงใส ใครเรียกเรา
หันมามองจองกลับ..ให้จับจิต
ดอกแก้วพิศ..ยิ้มหวานปานเสลา
มากระซิบ..บอกด้วยเสียงสำเนียงเบา
หัวใจเจ้า..หลงรักเสียงเพียงได้ยิน
ดอกราตรี..อยู่ไม่ไกลกับไม้ป่า
ร้องแว่วมา..ว่าภักดิ์ด้วยรักถิ่น
เสียงดนตรี..จักจั่น..ฉันได้ยิน
มอบใจสิ้น..ด้วยรักภักดีมา
อีกคัดเค้า..เจ้าอยู่เคียงเสียงตลอด
มิเคยถอดหัวใจ..ให้ใครหนา
สดับเสียงดนตรีไพร..ในพนา
แล้วบอกว่า..หัวใจให้ได้ครอง
เจ้าดอกแก้ว...ดอกราตรี...ศรีคัดเค้า
อ้อนวอนเรา..เป่ามนต์ดลรักสอง
เพื่อคู่เคียง..เจ้าของเสียงสำเนียงร้อง
ที่กู่ก้องกล่อมไพร..ในค่ำคืน
ทำไงดีทีนี้เล่า..เจ้านกน้อย
กับคำถ้อยอ้อนวอน..ตอนดึกดื่น
ดอกไม้งาม..สามกลิ่น..แห่งกลางคืน
ปลุกเราตื่น..จากเคลิบเคลิ้มมาเติมรัก
คงต้องบอกออกไป..เรื่องใจนี้
จะให้ดี..พิสูจน์ได้ด้วยใจภักดิ์
มนต์หมื่นแสนแดนใด..ไม่เหนือรัก
จงรู้จักใช้หัวใจ..ใช่เวทย์มนต์..........(นะจ๊ะ)
...................................................................
โอมเพี้ยง..!! หายตัวดีกว่า แว๊บ....^_^
5 พฤษภาคม 2547 08:57 น.
magic
เรือลำน้อย.
เรือลำน้อยล่องลอยคอยพบฝั่ง
รอรักยังห่างไปให้คืนหวน
แต่อย่างไรในใจ..เฝ้ารัญจวน
คลื่นแปรปรวนครวญหาฝั่งหวังได้เจอ
เป็นความหวังของเรือเหนือลำน้ำ
ที่คอยตามอยากชิดใกล้เธอเสมอ
แม้ห่างฝั่งก็ยัง..หวังใกล้เธอ
เรือน้อยเพ้อ..เรียกหารักพักพิงใจ
แม้คลื่นลมจะโหมหรือกระหน่ำ
ก็เพียรนำรักไปถึงจุดหมาย
เหนื่อยหนักหนาเพียงไรไม่ทิ้งพาย
แม้ต้องตาย..ก็ขอให้เห็นหน้าเธอ
ถึงต้องพายสุดแรงกายไปสุดหล้า
กายเหนื่อยล้าแต่ใจสู้อยู่เสมอ
เพราะจุดหมายที่จะไปให้พบเจอ
เพียงคือเธอจึงพบฝั่ง..อย่างตั้งใจ
แม้แรงลมโหมพัดซัดเข้าฝั่ง
ขอเพียงยังไม่ทดท้อฤาหวั่นไหว
มุ่งใจหวังไปยังฝั่งที่ตั้งใจ
เรือลำน้อยลอยได้แม้พายพัง..
......................................................
ยินดีที่คุณ giwi มาเขียนด้วยกันค่ะ
ขอบคุณ สำหรับท่อนสุดท้ายนะคะ
......................................................
3 พฤษภาคม 2547 06:43 น.
magic
เพียงความรู้สึก.
เพียงความรู้สึกของนกตัวหนึ่ง
แม้จะพึ่งโบยบินสู่ถิ่นฟ้า
กางปีกกว้างร่อนไปใช้วิญญา
เพื่อเสาะหาความฝันในหัวใจ
ถึงทุกข์บ้างสุขบ้างก็ยังบิน
ทั่วทุกถิ่นแนวไพรไกลแค่ไหน
บอกตัวเองทุกอย่างอยู่ที่ใจ
เข้มแข็งเอาไว้..ให้ดูแลตัว
เช้านี้..ก็คงเริ่มบินอีกครั้ง
ออกจากรังอบอุ่น..ที่คุ้มหัว
บินบินบิน....บินไปไม่เคยกลัว
รักษาตัว..ของตัวด้วยหัวใจ
เพียงความรู้สึกของนกตัวน้อย
บอกด้วยถ้อยภาษาคราสดใส
สู้ด้วยตัว..สู้ด้วยใจ..ให้บินไป
ไกลแค่ไหน..จะตามฝัน..นั้นมาชม
..........................................................
..........................................................
2 พฤษภาคม 2547 18:24 น.
magic
อารมณ์นี้มีใครเป็นบ้างหนอ..
สัมภาระมากมายสะพายหลัง
เชือกร้อยยังเปลยวนม้วนเป็นห่อ
เต้นส์ถุงนอนหมอนลมห่มให้พอ
แพ็คเข้าก่อกลุ่มก้อนไว้นอนไพร
อีกขนมนมกล่องของที่ชอบ
ต้องรอบคอบกลัวอดจดใส่ไว้
ถุงของกินเต็มเพียบเนี๊ยบก่อนใคร
ไม่อดตายเข้าป่าน่าสบาย
ออกเดินทางถึงที่นี้สุดเจ๋ง
ได้ที่เล็งตามหวังดังใจหมาย
ลมโชยพัดอ่อนอ่อนให้ผ่อนคลาย
ใต้ร่มไม้ใหญ่กว้างช่างภิรมย์
กางเต้นส์โดมโคมส้มก็สมหวัง
ผูกเปลยังแกว่งไกวได้เหมาะสม
ปูถุงนอนข้างเต้นส์ให้เห็นชม
ดาวพร่างพรมเต็มฟ้ามาเยือนเรา
ก่อกองไฟไล่ยุงมายุ่งนัก
หยิบของรักออกมาเมื่อคราเหงา
โอบกอดไว้ข้างใจให้เป็นเงา
ดูแลเจ้าเก็บสุขทุกเวลา
จุดกำยานสูดกลิ่นประทินหอม
ควันรายล้อมมวลดอกไม้หลายบุบผา
หลากสีสันกลิ่นชื่นรื่นอุรา
ยามหลับตาพักผ่อนนอนฝันดี
แสงไฟสาดข้างเต้นส์เห็นมาส่อง
เดินย่องย่องเข้าใกล้ใครหนอนี่
ถือไม้ยาวเมตรกว่ากว่าไม่พาที
ก้าวรีบรี่เข้ามาช่างน่ากลัว
(เสียงตามสาย..มาแล้ว..55)
ลูกหนอลูก..ถึงบ้านอาการเพี้ยน
กลับจากเพียรทำงานคงปวดหัว
บ้านก็มี..ไม่นอนพักผ่อนมัว
มาทำตัว..แผลงแผลงแย่งยุงนอน
กลับเข้าบ้านเดี๋ยวนี้..เลยลูกรัก
ถ้าซ่าส์นัก..พ่อจะซัดด้วยไม้ท่อน
ให้ไวเลย..ให้ไว..ใช่ที่นอน
พ่อมาสอน..นี่มันสวน..ควรทำใจ
......................................................................
อิอิ...... พ่อขา ลูกนึกว่า เป็นอุทยานแห่งชาติ
แหม....ก็มันธรรมชาติเหมือนกันแหละเนอะ
......................................................................
หน้าส่วนตัว
807
