11 มกราคม 2547 17:21 น.

ผิดไปเอง

เวลาเจ็บ...รู้สึกได้ใครไม่ห่วง
ถ่วงความเหงา ว้าเหว่ สุขหดหาย
กลายเป็นทุกข์ ทรมาณ และวุ่นวาย
หายไปจากความร่าเริงที่เคยมี
ที่ตรงนี้....ที่ๆเราไม่เคยห่าง
ความอ้างว้าง ประจักษ์จิต ทำใจหาย
รู้ทั้งรู้..ว่าเธออยู่ไม่ไกล
ให้ทำไง...ฉันนั้นคิด ผิดไปเอง