9 มีนาคม 2547 11:56 น.
LUNA SEA
ความเจ็บช้ำที่ได้รับมันมากนัก
เกินจะกล่าวคำได้นะจัยจ๋า
ถึงฉันเจ็บจวนตายวายชีวา
เชื่อเถอะว่าจัยเจ้าไม่เข้าใจ
9 มีนาคม 2547 11:51 น.
LUNA SEA
ฉันรู้นะว่าเธอไม่ได้รักฉัน
ความสัมพันธ์ครั้งก่อนเริ่มอ่อนไหว
รักจากทรวงที่สะท้อนถึงความใน
ที่อ่อนไหวก็พลันเริ่มสั่นคลอน
9 มีนาคม 2547 11:46 น.
LUNA SEA
วันสงกรานต์ปีนี้มีแต่เศร้า
สุดเงียบเหงาดวงจิตคราคิดถึง
ไม่มีแล้วความสัมพันธ์อันตราตรึง
ขาดคนซึ่งเคยใกล้ใส่ใจแล
หวนนึกถึงย้อนไปในอดีต
ยิ่งเหมือนมีดกรีดใจให้เป็นแผล
เจ็บปวดนักเกินจักหักดวงแล
ก็กับแพ้ต่ออารมณ์ที่ซมซาน
ก็เราเองมิใช่หรือคือคนผิด
เฝ้าคอยคิดแยกทางเป็น. . .เส้นขนาน
แต่กลายว่าเมื่อได้ทำตามต้องการ
กับพบพานสิ่งแสลงคอยแทงใจ
เพราะสำนึกบอกตนอย่างคนแพ้
เป็นที่แน่เรามิอาจขาดเขาได้
กว่าจะรู้มันก็ร้ายสายเกินไป
คนอ่อนไหวใครบ้างล่ะ. . .จะคืนดี
วันสงกรานต์ปีนี้มีแต่เศร้า
สุดเงียบเหงาดวงใจไร้สุขขี
ใครเขาต่างรดน้ำกันหรรษ์ชีวี
แต่เรามีเพียงน้ำตา. . .มารอดแทน
9 มีนาคม 2547 11:39 น.
LUNA SEA
คืนเอ๋ยคืนก่อน. . .
คืนที่ซ่อนความนัยอาบไอฝัน
คืนที่ใจต่อใจใฝ่สัมพันธ์
คืนที่ฉันพบสุขหมดทุกข์ตรม
เพียงตาต่อตาหวานผสานซึ้ง
สู่ก้นบึ้งแห่งหัวใจให้สุขสม
แววความรักฉายค่าถึงอารมณ์
ตั้งใจบ่มรักไว้ให้สุกงอม
และ. . .คืนนั้น
เธอและฉันซึ้งมากรักหวานหอม
เฝ้าปกป้องประคองไว้มิให้ตรอม
เพื่อจะย้อมสองหัวงใจให้ยืนนาน
คืนเอ๋ยคืนสุข. . .
คืนปลอบปลุกหัวใจฉ่ำไอหวาน
รักสุกงอมหมอประทินกลิ่นตระการ
แผ่ซึมซ่านเต็มลานใจ. . .ไม่อาจลืม
แต่. . .คืนนี้
เป็นคืนที่เงียบเหงาไร้เงาปลื้ม
ความโสรกศัลย์ถูกหัวใจใช้หยิบยื่น
ความด่ำดื่มจึงห่างร้างแรมลา
คืนเอ๋ยคืนเศร้า. . .
คืนรักเก่าหมดแล้วแววปราถา
คงมีแต่น้ำใสใสเต็มนัยน์ตา
เหลือแทนค่ารักล้นท้นหัวใจ
9 มีนาคม 2547 11:27 น.
LUNA SEA
หยดน้ำค้างค้างฟ้าเวลาพลบ
ตะวันหลบกลบดินกลิ่นระทม
ทั้งดาวพร่างกลางฟ้าพาเฉยเมย
และวละเลยทิ้งไว้ให้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1064
