9 ตุลาคม 2545 14:18 น.
LUNA SEA
เป็นคนดีมีนํ้าใจให้ทุกสิ่ง
กลับเดินทิ้งหนีไปใจเบาโหวง
ลุกไม่ขึ้นแผ่นดินเริ่มเคลงโคลง
คราบนํ้าตาเปิดโปงความร้าวราน
ดวงตะวันลับลงตรงปลายฟ้า
คนตรงหน้าหายไปใจเรียกขาน
กลับมาก่อน กลับมาก่อน ก้องกังวาน
รอจนนาน เธอไม่มา จึงเข้าใจ
ดวงตะวันคงไม่คิดจะคืนฟ้า
เธออำลาไม่คิดจะเริ่มใหม่
ที่ควรทำอย่างที่สุดคือลืมไป
ดับภาพฝันอันสดใสในราตรี...
9 ตุลาคม 2545 14:05 น.
LUNA SEA
คิดถึงกันบ้างไหม
ที่อยู่ไกลกันขนาดนี้
อยู่ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้างคนดี
อยู่ทางนี้ฉันมีฟ้าเป็นเพื่อนใจ
ตอนนี้เหงานะรู้ไหม
และยังห่วงใยเธอเสมอ
เวลาผ่านไปใจยังมีเธอ
ยังคงรักเสมอไม่เปลี่ยนแปลง
9 ตุลาคม 2545 13:21 น.
LUNA SEA
พรุ่งนี้ตอนตื่นลืมตา...
ไม่ต้องกลัวเลยว่า...จะต้องหวั่นไหว...
ทั้งนํ้าตา...และความเสียใจ...
ลืมได้เลยว่า...ไม่รู้จักมัน...
พรุ่งนี้กลีบดอกไม้จะบาน...
เพราะฉันผ่านเวลาหมองหม่นมาแล้ว...และยังยิ้มได้...
คงเพราะมีเธอ...คอยปลอบโยนข้างกาย...
วันนี้...ที่หัวใจผลิบานได้...ก็เพราะเธอ...
9 ตุลาคม 2545 13:14 น.
LUNA SEA
ไม่มีความรักจริงบนโลกนี้
ความรู้สึกที่มีแค่ความฝัน
ไม่มีความรักที่ยิ่งใหญ่ให้ผูกพัน
เราแค่สมมติว่ารักกันเพราะเหงาใจ
9 ตุลาคม 2545 13:07 น.
LUNA SEA
ฉันคิดถึงคิดถึงเธออยากโทรหา...
คิดจะมาหาเธอเธอรู้ไหม...
คิดจะโทรไปหาแต่กลัวใจ...
เธอรู้ไหมฉันกลัวเธอไม่รับสายกัน...
โทรมาหาทีไรก็ไม่อยู่...
ฉันก็รู้ว่าเธอไปอยู่ไหน...
เงินที่เธอติดฉันแปดแสนไง...
อีกเมื่อไหร่...จะส่งคืนฉันมาทวง...
หน้าส่วนตัว
711
