28 ตุลาคม 2545 21:07 น.
~LiLiTh
ครอบครัวที่มีสมาชิกอยู่ 5 คน กำลังสนุกสนานอยู่ที่ชายหาดในยามกลางวัน
เด็กๆ ลงเล่นน้ำทะเลและสร้างประสาททราย หญิงชราผู้หนึ่งปรากฏกา
แต่ไกล ผมสีดอกเลาปลิวสะบัดไปตามสายลม เสื้อผ้าก็สกปรกและขาดรุ่งริ่ง
หญิงชราบ่นงึมงำอยู่คนเดียว พลางก้มเก็บอะไรบางอย่างจากชายหาดใส่ลง
ในย่าม พ่อแม่จึงเรียกลูกๆ ของตนเข้ามาใกล้ๆ และบอกให้อยู่ห่างๆ จาก
หญิงชราคนนี้ ขณะที่นางผ่านไป นางก็ยังคงก้มเก็บอะไรบางอย่างอยู่เรื่อยๆ
เธอยิ้มให้กับครอบครัวนั้น... แต่ไม่มีใครยิ้มตอบเธอเลย
หลายอาทิตย์ต่อมา พวกเขาจึงได้รู้ว่าหญิงชราตัวเล็กๆ คนนั้น ได้ใช้เวลา
ตลอดชีวิตของนางก้มเก็บเศษแก้วจากชายหาด เพื่อเด็กๆ จะได้ไม่ถูกแก้ว
บาด แล้วคุณหละ...ใช้อะไรตัดสิน....คน(อื่น)
21 ตุลาคม 2545 21:51 น.
~LiLiTh
ลมพัดจากภายนอกทำให้หญิงสาวหนาวจับใจ นาฬิการ้องบอกเวลาตี 2 สองของเช้าวันใหม่ เธอเป็นแค่นักเรียนมัธยมต้น ที่จริงแล้วนี่เป็นปีแรกของการเป็นนักเรียนมัธยม ผลการเรียนที่อยู่ในเกณฑ์ดีมาตลอด ทำให้เธอได้ก้าวสู่โรงเรียนเอกชนชื่อดังของจังหวัด แต่การเรียนเก่งไม่ใช่ว่าจะทำให้ความเหงาบรรเทาลงได้เลย การอยู่คนเดียวทำให้เธอค้นพบว่าสามารถสร้างบทสนทนากับอากศได้เป็นวรรคๆ สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งใหม่สำหรับเธอเลย สำหรับเธอแล้วการอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่ต้อง ชิน การเป็นจิ๊กซอว์ชิ้นหนึ่งที่ไม่เข้ากับรูปภาพใดๆ ย้ายเธอจากหลายๆโรงเรียน ทั้งให้ประเทศไทยและต่างประเทศ แต่ความรู้สึกของการเป็นส่วนเกินก็ยังอยู่กับเธอตลอดเวลา ความเป็นเพื่อนที่หลายๆคนหยิบยื่นให้ อาจช่วยเธอเวลาเหงา แต่หลังจากก้าวเข้าสู่โรงเรียนใหม่แห่งนี้แล้วเพื่อนที่สัญญาว่าจะรักกันตลอดกาลเริ่มเลือนลาง อาจจะเพราะความห่างเหินและภาระหน้าที่ ที่ต่างกัน เสียงโทรศัพท์ทำให้หญิงสาวตื่นจากห้วงความคิด ผิงเหรอ เสียงอันคุ้นเคยดังมาตามสาย ปิงนะ ผิงนอนยังอ่ะ ยังเลยแต่กำลังจะนอนแล้ว อย่าอ่านหนังสือดึกเกินหล่ะ เสียงนั้นแฝงไปด้วยคามห่วงใย อืม ปิงด้วย งั้นปิงไม่กวนแล้วนะ ผิงไปนอนไป บทสนทนาจบลงเพียงแค่นี้ ตั้งแต่พบกับเขาคนนี้ ก็เริ่มมีเหตุผลให้เธอยิ้ม โลกที่เคยเงียบเหงาเริ่มสดใสขึ้น แต่ก็แปลกนี่เป็นครั้งที่สองที่ปิงยกโทรศัพท์โทรหาผิงหลังจากรู้จักกันประมาณ 3 เดือน ส่วนใหญ่แล้วเธอจะเป็นผู้โทรไปหาเขา จนถือเป็นกิจวัตรประจำวันแล้ว ทั้งสองพบกันใน internet และจากการสนทนาผ่าน chatroom ก้อพัฒนามาเป็นการโทรศัพท์ เช่นเดียวกับความรู้สึก จากเพื่อนก้อเปลี่ยนเป็นคนพิเศษ สำหรับหญิงสาว ทุกๆอย่างเหมือนโลกแห่งความฝัน ผิงไม่เคยคิดเลยว่าความรักของเธอจะไม่สมหวัง เพราะปิงช่างดีไปหมด แต่มันก็แค่ความรักในอินเตอร์เนท ความห่างไกลทำให้ทั้งสองคงไม่ได้พบกัน ทั้งๆที่ผิงอยากเจอปิงจนจะขาดใจ
วันรุ่งขึ้นแม้จะเป็นวันเสาร์แต่หญิงสาวก็รีบตื่นมาอ่านหนังสือ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นโชว์เบอร์ไม่คุ้นตา 053 เชียงใหม่ อาจจะเป็นปิง หญิงสาวคิด เมื่อคืนเธอคุยกับปิงใช่ไหม เสียงนั้นฟังไม่คุ้นหูเลยหรือว่าจะเป็นเค้า เค้าคนนั้นที่ปิงชอบพูดถึงบ่อยๆ ตลอดเวลามานี้เธอคิดว่าปิงแค่ลองใจเธอเล่นๆ เธอคิดว่าเค้าคงไม่มีตัวตน เอ้านี่อึ้งไปเลยเหรอ เปล่าค่ะไม่ทราบว่าใครพูดค่ะ เสียงหญิงสาวเริ่มสั่นนิดๆ พร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว พี่ชื่อหลิน เป็นแฟนปิง แล้วเธอหล่ะเป็นอะไรกับเขา หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจสถานะของตนเองสำหรับเขา คำที่เคยบอกว่ารัก คำพูดเหล่านั้นคืออะไร ? เป็นเพื่อนค่ะ เพื่อที่ไหน ในเนทค่ะ เสียงนั้นดูเหมือนจะเงียบไปสักพัก เรียนไหน อายุเท่าไหร่ ผิงเรียนภูเก็ตค่ะ ม.1 ม.1เองเหรอ มันไม่ดีรู้ไหมให้เบอร์ผู้ชายในเนทอ่า ขนาดพี่เล่นตั้งแต่ป.5 ยังไม่เคยให้เบอร์ใครเลย ค่ะ เหมือนกับว่าหญิงสาวจะพูดได้แค่นี้ ความคิดของเธอเหม่อลอยไปไกลแสนไกล แล้วทำไมต้องคุยกับปิงพ่อแม่มีไม่รู้จักคุยด้วย เรื่องบางเรื่องก็คุยกับพ่อแม่ไม่ได้นี่ค่ะ เอ้าแล้วเพื่อนคนอื่นอ่ะ ผิงไม่มีเพื่อนคนอื่นหรอกค่ะ มีแค่ปิงคนเดียว อย่าโทรไปหาเค้าอีกนะ พี่หวงอ่ะ เธออยากรให้บทสนทนารีบๆจบลง คำพูดแต่ละคำช่างบาดใจหญิงสาว งั้นแค่นี้นะค่ะ แม้ว่าบทสนทนาจะจบไปแล้วแต่หญิงสาวยังนั่งอยู่ในอิริยาบถเดิม ทุกๆคำพูดยังดังก้องอยู่ในโสคประสาท เหมือนเครื่องเทปที่เปิดซ้ำแล้ว ซ้ำอีก เธอไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น แต่มันก็เกิดไปแล้ว มันคงจบลงเพียงแค่นี้ คามสัมพันธ์อันเลือน ลาง เธอไม่รู้ว่าความเข้าแข็งหายไปไหนหมด นึกสมเพชตัวเอง เธอคงเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง ในเกมรักของพวกเขา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผิง ปิงขอโทษนะ อืม เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม ทุกๆความคิดอยากให้เป็นเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกเธอก็บอกว่าถ้าเป็นเหมือนเดิมเธอก็คงต้องเจ็บอีก ไม่ปิง ผิงเสียใจ แต่เรายังเป็น นึกกระดากใจสินะ ที่เคยบอกรักกัน เคยขอเป็นแฟน หญิงสาวจบประโยคว่า คนรู้จัก เป็นคนรู้จักก็พอ ลาก่อนนะ เธอคงต้องทำใจเพื่อลืมเขา ทุกๆนาทีหลังจากนั้นถูกใช้ไปกับการอ่านหนังสือ แต่ก็ดูเหมือนกับว่าจะเอาเขาออกจากความคิดไม่ได้
วันสุดท้ายของการสอบ เธอใช้เวลาในตอนเย็นเพื่อเข้าไปในอินเตอร์เนท เป็นเหมือนสิ่งที่ควรทำ แต่เมื่อไม่มีเขาเอก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับใคร ความอ้างว้างกลับมาเยือนอีกครั้งในหัวใจของหญิงสาว คงไม่มีเหตุผลที่จะ onlineต่อไปแล้ว หญิงสาวมองหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว เธอต้องลืมเขาให้ได้ เธอคิดว่าเขาคงโกรธเธอมาก เหมือนกับที่เธอโกรธเค้าที่โกหกเอ เขาคงไม่อยากรู้จักเธอแล้ว อยู่ดีๆเค้าก็มาทักเธอ
Ping says:เปนงัยบ้าง
Ping says:สบายดีป่ะ
Phing ว่าชื่อหลินอัปมงคล says:ยังไม่ตาย
Phing says:คุยกันดีๆก้อได้
Phing ว่าชื่อหลินอัปมงคล says:อืมๆ ปิงสบายดีนะ ถ้าไม่ชอบชื่อเปลี่ยนก้อได้
Ping says:ก้อดีคับ ผิงสบายดีป่ะ
Ping says:อืมคับ ขอบคุณคับ
waiting 4 u says:สบายดีมากๆ
Ping says:ปิงขอโทษนะ ขอโทษที่ปิดบัง
waiting 4 u says:อย่าพูดถึงมันอีกได้ไหม
Ping says:ได้ ปิงว่าเก่งจะเลิกแบบนี้แล้ว แบบที่เป็นอยู่ นิสัยเจ้าชู้
waiting 4 u says:เลิกก้อดี จะได้ไม่ต้องทำใครน้ำตาไหลอีก
Ping says:จะไม่มีแฟนแล้ว อยู่คนเดียวดีกว่า
waiting 4 u says:คิดได้ก้อดี
Ping says:ผิง ปิงมีเรื่องอยากจะพูดด้วย
waiting 4 u says:เรื่องอาราย
Ping says:วันนั้นผิงส่งข้อความมาช่ายป่ะ
waiting 4 u says:ข้อความอันไหน มันเยอะมาก
Ping says:ไอ้อันที่ว่า ฉันยังเหมือนเมื่อวันวานอ่ะ
waiting 4 u says:เหอๆ เออ ไม่ใช่มั้ง
Ping says: ไม่รู้ว่าผิงจะกลับมาได้หรือเปล่า
waiting 4 u says:ผิงก้อไม่รู้เหมือนกันแล้วปิงอยากให้ผิงเหมือนเดิมไหม
Ping says:อยาก
waiting 4 u says:ผิงจะแน่ใจได้ยังไง ผิงจะเชื่อได้ยังไง
Ping says:อืม ผิงจะให้เราพิสูจน์แบบไหนล่ะ
waiting 4 u says:แล้วปิงสามารถพิสูจน์แบบไหนล่ะ ว่าไม่มีหลินอีกแล้ว
Ping says:อืม ผิงจะให้ทำงัยล่ะ
waiting 4 u says:ให้เราคุยกับหลิน
Ping says:อืม เราขอเวลาก่อนได้ไหม ผิงรอเราได้ไหม
waiting 4 u says:ไม่รู้สิ จะเลิกกับเขาเหรอ คงได้มั้ง
หลังจากนั้นเธอก็กลับไปคุยกับเขาอีก ทั้งๆที่รู้ว่าเขายังคบกับหลินอยู่ และเธอก็ไม่ชอบเลยที่เป็นแบบนี้ เป็นตัวสำรอง แม้เขาจะสัญญาว่าจะบอกเลิกแต่ดูเหมือนว่าเขาทำใจไม่ได้ หลายครั้งที่เขาบอกรักเธอ แต่คำพูดของเขาช่างขัดกับสถานะของเขาเหลือเกิน เธออยากจะเชื่อคำพุดเหล่านั้นมาก แต่หลังจากที่ผ่านมามันน่าเชื่อมากเลยเหรอ? การถูกเอาเปรียบไม่ใช่นิสัยของเธอ มันเป็นสิ่งที่เธอทนไม่ได้ การเป็นที่สองไม่ใช่สิ่งที่เธอเคยชิน แล้วตกลงเขาจะเอาเปรียบเธอตลอดไปไหม? เมื่อไหร่เขาจะเลิกกับหลินหล่ะ? เขารักเธออย่างที่พูดจิงเหรอ? หรือมันเป็นแค่อุบายในการหาคนระบาย? ถ้าอยู่บนคำถามที่ไม่สามารถหาคำตอบได้เธอคงทนไม่ได้ แม้จะรักเขามากก้อตาม
ปิงรู้ไหมผิงรักปิงมากแค่ไหน มากๆๆๆ จนผิงเองก็ไม่รู้ว่ามากเท่าไหร่ ผิงมีความสุขมากนะเวลาคุยกับปิง แต่ถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไปผิงคงทนไม่ได้ ถ้าเป็นฝรั่งเค้าคงพุดว่า its not working out! ผิงก็เชื่อย่างนั้น ผิงอยากอยู่กับปิงมาก แต่เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน และความห่างไกลนี้ทำให้ผิงไม่ค่อยแน่ใจ ถ้าเรายังเป็นแบบนี้ผิงคงจะเจ็บปวด แม้ว่าเลิกกันอาจจะทำให้ปิงเสียใจและผิงยิ่งเสียใจก็ตาม แต่คงไม่นานกว่าปิงจะลืมผิงได้ ผิงอยากให้ปิงหาคนใหม่ที่ดีกว่าผิง ผิงสร้างความเจ็บปวดให้ปิงมากพอแล้ว อยากให้ปิงลืมผิงเหมือนที่ผิงจะลืมปิง แต่ความรู้สึกดีๆ จะเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำผิงตลอดไป แล้วสักวันหนึ่งเราคงได้เจอกัน ผิงคงได้เห็นผู้ที่เป็น first loveของผิง
ขอให้สักวันหนึ่งปิงคงเข้าใจนะ ว่าไม่ใช่ปิงคนเดียวที่จะสามารถเดินจากไปได้
14 ตุลาคม 2545 13:13 น.
~LiLiTh
เด่นตระหง่า อยู่บนเก้าโยก คือเขาผู้ร่างใหญ่ร่างระหงส์ สง่างามยิ่งนักหลายครั้งที่เธอสงสัยว่าเขามาอยู่กับเธอทำไมในบ้านไม้เก่าผุพังแห่งนี้ ซึ่งเธอก้อรู้คำตอบอยู่ดี มันช่างบังเอิญเสียเหลือเกินระหว่างทางเดินกลับบ้านที่เธอเดินเป็นกิจวัตรอยู่ทุกๆวัน เขาได้ปรากฏกายขึ้น เขาดูเหมือนจะมาจากตระกูลผู้ดีมีเงิน และต้องมีเจ้าของแล้ว ดูเหมือนว่าเข้าจะหลงจากในเมืองมาที่ชนบทอันปล่าวเปลี่ยวนี้ เอ๊ะ! ท่าทางเค้าจะบาดเจ็บด้วยแต่เธอก้อเก็บความห่วงใยไว้ในใจและรีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ดูหมือนกับเขาจะรู้ถึงความเมตตาของเธอเขาได้ปรากฏกายขึ้นอีกครั้งหน้าบ้านเธอ และเธอก้อให้ที่อยู่อาศัยกับเขจนกว่าแผลของเขาจะหายดี
ทุกๆเช้าก่อนไปทำงานเธอจะทำอาหารตั้งไว้ให้ เขาจะจองเก้าอี้โยกเป็นที่นอนของเขา ยามกลางคืนเขาจะไม่หลับแต่จะคอยเฝ้าดูเธอ เป็นการผลัดกันบางครั้งเธอจะเหลือบมองตาสีดำเหมือนถ่าน ที่จะมีประกายออกมาเวลากระทบกับแสงจันทร์ วันไหนที่เธอหยุดงานเธอจะฝึกเขาเดิน บางวันก้อสามารถเดินขึ้นไปถึงเนินที่อยู่หลังบ้าน และทั้งคู่จะแผ่แขนนอนตากแดดอยู่ตรงนั้น วันฝนตกเธอกับเขาจะซุกกายไว้ใกล้กันเพื่อให้เกิดไออุ่น
เมื่อฤดูฝนผ่านไปแผลของเขาเริ่มหายดี เธอจึงคิดว่าถึงเวลาจากลา แต่ทว่าเขากลับไม่จากเธอไป แต่อยู่กับเธอจนถึงฤดูร้อน บัดนี้เธอได้ชื่อว่าเป็น เจ้าของ เขาแล้วสินะ สำหรับเขานั้นก้อเข้าใจว่าสักวันหนึ่งเธอคงจะลืมเขาไปเมื่อทุกๆอย่างสำหรับเขาจบลง
และแล้ววันนั้นก้อมาถึง หลังจากอยู่กับเธอมาเป็นเวลาหลายปี เขาเริ่มอ่อนล้า เหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน และเหมือนกับว่าเธอจะรับรู้ น้ำตาได้ก่อตัวขึ้นที่เปลือกตาของเธอ และได้ร่วงหล่น ลงมากระทบมือที่กุมแขนเขาไว้ เขาอยากบอกเธอใจจะขาดว่ารักเธอมากแค่ไหน แต่ความรักนั้นเป็นความต้องการที่จะให้เธอได้มีความสุข ได้อยู่กับคนที่เธอรัก แม้อยากจะพูดมากแค่ไหนแต่เมื่อขยับปากก้อมีเพียงเสียงครางไม่ได้ศัพท์ออกมา ความเจ็บปวดครอบงำเขา เจ็บเจ็บเหลือเกิน แต่เขาก้อไม่กระสับกระส่าย หรือส่งเสียงใดๆ เพราะจะทำให้ผู้เป็นที่รักรวดร้าวมากกว่า คงใกล้แล้วสินะเวลาของเขาน่ะ บัดนี้ความเจ็บปวดหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ภาพความทรงจำเก่าๆความทรงจำที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เวลาของเขาน่าจะนานกว่านี้ เพื่อเขาจะได้อยู่เป็นเพื่อนเธอ คอยปกป้องเธอ เขาพะวงว่าเขาไปแล้วเธอจะอยู่กับใคร เหมือนเธอสามารถอ่านใจเขาได้เธอพูดออกมาว่าไม่ได้ไปไม่ได้ ถ้าเธอไม่อยู่แล้วชั้นจะอยู่กับใคร.. บัดนี้เขาได้ยินเพียงเสียงสะอื้นของเธอที่ยิ่งฟังยิ่งห่างไปเรื่อยๆ ทุกอย่างเริ่มพร่ามัว แม้ในวาระสุดท้ายเขาก้อยังพะวงว่าเธอจะอนุญาตหรือไม่ หลับเถอะนะ สัญญาว่าจะไปรอชั้น สัญญานะ เสียงครางเบาๆ ทำให้หญิงสาวรู้ว่าเขาได้พัดผ่านไปพร้อมกับลมหนาวตลอดกาล.
อนิจจาชีวิตหมาก้อสั้นอย่างนี้แหละ.
หน้าส่วนตัว
1137
