19 พฤศจิกายน 2547 12:38 น.
LEORIO
แคนโต้ : เสียงถอนใจแห่งถ้อยคำ
โดย ชามกลางคืน
1 สันติภาพ
ชอบกิน
ศพ
2 ฉันเฝ้าถาม
ว่าสักวันหนึ่งเจ้าจะถูกถมเต็มไหมหนอ
ความสงสัย
3 ประหลาดล้ำ
ความทรงจำในวัยเด็ก
ผมเคยฆ่านกและปล่อยปลา
4 ปากของเธอไม่เคยบอกถึงชีวิตของเธอ
แต่ชีวิตของเธอ
พูด
5 ผมรับเอารอยยิ้มของเธอ
แบกไปเก็บ
ในที่ไม่มีใครรู้
6 มองไปที่ยอดเขา
น้ำตกโบราณจารึกตัวอยู่ที่นั่น
รอคอยเพื่อบอกลา
7 กิ้งกือ
ข้าม
ถนน
8 เม็ดทรายทั้งหมด
พิมพ์ภาพ คลื่น ลม
คลื่นลม ลบทิ้ง
9 ไฟดับกลางคืน
ทำให้ผมคิดถึง
วัยเด็กอันแจ่มจ้า
10 น้ำพุ
พยายามครั้งแล้วครั้งเล่า
หนีไม่พ้นโลก
11 ใต้แสงจันทร์กระจ่าง
ผมเห็นความรักทอประกาย
ในดวงตาของเธอ
12 เมื่อรู้ว่าผมมาเที่ยว
กี่ปี เขาถาม
หนึ่งชีวิต
13 ฝนหยุดตก
ความเงียบตื่น
ความเหงาหลับ
14 เมื่อผมโตขึ้นและแยกแยะได้ว่า
เศษปะการังไม่ใช่หิน
ความงามบางส่วนสาบสูญไป
15 มด
ตก
ทะเล
16 เกิดขึ้นง่ายๆ
จบลงเงียบๆ
ความเศร้าของก้อนน้ำแข็ง
17 ผมรู้สึกตัวเอง
บังอาจและถือดี
เมื่อคิดจะเลี้ยงปลา
18 กัดกินมนุษย์
เหมือนปลวกกัดกินกระดาษ
ความเศร้า
19 กินผักมาก
ผักถูกฆ่า
มาก
20 แมวแกะสลัก
ไม่ขโมย
ปลา
21 บนฟ้ามีช่องว่างของดวงดาวกับดวงดาว
ที่ตรงนั้น
ความมืดคั่นเอาไว้
22 สิ่งที่เดินทางยาวนานไม่ใช่ชีวิต
แต่คือกาลเวลา
ผู้ต้อยตามอายุไขของอากาศธาตุ
23 เด็กคนนั้นอยากรู้ว่า หนาม เป็นอย่างไร
เขาเดินเข้าไปหา
ในห้างสรรพสินค้า
24 ภูเขาชีวิต
ถูกสายลมวันคืน
กร่อนเซาะลงเป็นธุลีความว่าง
25 เมื่อรู้ว่าผมส่งบทกวีไปตามนิตยสาร
ทหารคนนั้นบอกว่าผม
เสี่ยง
26 แม่สีทั้งสาม
ชักชวนกัน
แปลงกาย
27 ยามเช้าที่สดใสวันหนึ่ง
ผมขับรถผ่าน
ศพคน
28 ถ้าการเกิดใหม่
มีจริง
ก็ช่างมัน
29 พระพุทธรูปใบหน้าเอิบอิ่ม
ดอกไม้วนเวียนขึ้นไปเหี่ยวไหว
บนหิ้งพระ
30 ใบไม้
งอกใบ
เท่าที่จำเป็น
31 ถ้าผมไม่ได้มาสาย
คงไม่มีวัน
ได้พบความจริง
32 รู้สึกดี
ที่เธอ
ร้องให้เป็น
33 เสียงมอดกัดไม้
สัญญาณเตือน
สังขาร
34 ทุกคนล้วนแต่
พูด
กับตัวเอง
35 เก้าอี้พังสามตัว
ยืน
พิงกัน
36 ไม่มีใครอาจซื้อความเป็นกวี
ความเป็นกวี
ต้องแลกมาเท่านั้น
37 เธอครุ่นคิด
กว่า
บทกวีของเธอ
38 จิตรกรคนนี้
เขียนภาพ
ในดวงตา
39 โกหก
ได้
แต่คนอื่น
40 เสื้อผ้าเหล่านั้นที่เธอสวม
ปกปิด
เธอไม่ได้
41 แยกไม่ออก
ระหว่าง
การแสดงกับความจริง
42 ผมใช้ความพยายามทั้งหมด
เพื่อไปยืน
อยู่ปลายแถว
43 เมื่อรู้ตัวว่าเป็นความฝัน
ผมลังเลว่า
จะหลับต่อหรือจะตื่นดี
44 กังวล
เมื่อรู้ว่าพวกเขา
บอกว่าผมเป็นคนดี
45 คนขายพวงมาลัย
เขียนป้ายบอกความจริง
พรุ่งนี้วันพระ
46 ทั้งทึ่ง ทั้งตื่นตะลึง
ความหมายของคำ
อักโขภิณี
47 เสียดายไม่อาจ
กลับไป
เป็นคนโง่ได้ดังเดิม
48 ทุกนาที
ที่พานพบ
คือจากพราก
49 ชีวิตที่สมบูรณ์
คือชีวิต
ที่มีชีวา
50 ผาใหญ่
ยืนตระหง่าน
คอยลม
51 ความมืด
อำพรางความจริงไว้
ใต้พุ่มไม้ที่เราไม่รู้จัก
52 ที่สำนักงาน
ผมกินของขม
ทั้งวัน
53 เมื่อเริ่มต้น
ขยับไกล
จุดหมาย
54 เวทย์มนต์ของปลา
เปลี่ยนไม้
กลายเป็นดิน
55 สายน้ำความเศร้า
ไหลไป ไหลมา
ในเรา
56 รอคอยให้ชา
ขยายตัว
เต็มแก้ว
57 เวลาของเขามาก
เขาจึง
ไม่มีเวลา
58 ในป่าลึก
กอข่างามสะพรั่ง
ไม่ต้องการคำชม
59 ฝนรั่วหลัง
ความทรงจำ
รั่วไหล
60 ไม่อาจดื้อรั้น
ต่อความตาย
จึงยอมรับ
14 พฤศจิกายน 2547 12:10 น.
LEORIO
เมื่อจิตเข้าถึงซึ่งพุทธะ
เมื่ออายตนะเข้าถึงซึ่งความว่าง
เมื่อวิญญาณมองซึ่งเส้นทาง
เมื่อปล่อยวางจะเข้าถึงซึ่งนิพพาน
12 พฤศจิกายน 2547 13:36 น.
LEORIO
เป็นพียงความรู้สึกที่นึกหวั่น
เป็นเพียงแค่ความฝันในวันเหงา
เป็นเพียงแค่ความบอบบางของร่างเงา
เป็นเพียงแค่ความเศร้าที่เผาใจ
เป็นเพียงเศษเสี้ยวความรู้สึก
เป็นเพียงแค่สำนึกที่หวั่นไหว
เป็นเพียงแค่คนหนึ่งซึ่งห่วงใย
เป็นเพียงแค่หัวใจไร้ราคา
4 พฤศจิกายน 2547 12:47 น.
LEORIO
ไม่แน่ใจใจนี้ที่รู้สึก
ในสำนึกสำนึกนี้ที่หวั่นไหว
เพียงสัมผัสสัมผัสนี้ที่ข้างกาย
โอ้ว่าอกอกใจใยระรัว
3 พฤศจิกายน 2547 02:18 น.
LEORIO
เมื่อวันนี้มีรักให้หนักจิต
ค้นและคิดทุกคืนวันเฝ้าฝันหวาน
ทุกเศษเสี้ยววินาทีราตรีกาล
เลยพ้นผ่านพร้อมภาพเธอเสมอมา
หากชีวิตและหัวใจแบ่งได้สอง
ขอจับจองเพียงครึ่งพึงรักษา
อีกครึ่งหนึ่งฝากอีกร่างข้างกายา
หนึ่งชีวามีสองเราเท่าเทียมกัน
แม้ฟ้าหมองเมฆหม่นมีฝนคลั่ง
คนชิงชังรังเกียจเดียจฉันท์
จะทำลายกฎของฟ้าฝ่าประจัญ
กรอบกีดกั้นของสังคมถมกลบไป
ฉันผิดหรือที่มีรักสักครั้งหนึ่ง
แค่ฝันถึงแค่ใกล้ชิดผิดมากไหม
กับหนึ่งคนหนึ่งความคิดหนึ่งจิตใจ
ขอมอบไว้แด่คนรักพร้อมภักดี...
หน้าส่วนตัว
1603
