21 มกราคม 2553 09:04 น.
leknarak
จะกล่อมตัวเองอย่างไรในคืนนี้
หลับตาหน้าเธอก็มาทุกที...หวั่นไหว
ตาหลับ ใจไม่หลับ พลิกมาพลิกไป
บ้าแล้วหรือไง นอนยิ้มอยู่ได้ พิลึกคน!
สมองบอกว่าง่วง ใจดันห่วงแต่พร่ำเพ้อ
ยังไม่หลับกลับละเมอ เรียกเธอเป็นร้อยหน
พรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว โทษใครไม่ได้ ใจมันซน
โทษเธออีกคน ปล่อยเสน่ห์ซะจน...วุ่นวาย
ยิ่งดึกยิ่งหนาว นอนตาวาวใต้ผ้าห่ม
ฟุ้งซ่านเกินจะข่ม ไม่หลับ นับแกะก็ไม่หาย
นอนได้แล้ว นอนได้แล้ว โอ๊ยโอ๊ย ง่วงจะตาย
พรุ่งนี้ไม่สาย ค่อยคิดถึงใหม่ก็ได้ ...ยังทัน
^_^
19 มกราคม 2553 18:07 น.
leknarak
เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา
ไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์มาจากไหน
บ้านก็ไม่รวย จะว่าสวยก็ไม่ใช่
ไม่ได้น่ารักกว่าใครๆ แค่พอดูได้ในบางมุม
เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา
ที่บางครั้งก็บ้าบางเวลาก็ดูสุขุม
เหงาบ้างเป็นบางทีที่ความเหว่ว้าเร้ารุม
วันใดเพื่อนฝูงชุมนุมก็เฮฮาซ่าพอตัว
เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา
ที่ต้องสู้ยิบตาเวลาเจอเรื่องปวดหัว
ช้อปปิ้งยามว่าง เรื่องเมามีบ้างไม่ถึงกับรั่ว
ถ้ารักใครรักชัวร์ชัวร์ แถมยังแอบกลัวขึ้นคาน
เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา
ที่ซ่อนน้ำตาไว้ในรอยยิ้มอ่อนหวาน
ใช้เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนเมื่อหัวใจทรมาน
ไม่ชอบให้ใครมาสงสารเพราะฉันไม่เป็นอะไร
นี่แหละคือฉัน...
ที่เธอมองว่าไม่เข้ากัน ไม่ดี ไม่ชอบ ไม่ใช่
ไม่ต้องห่วงนะ บอกแล้วว่าฉันไม่เป็นอะไร
เห็นรอยยิ้มฉันไหม จะรักคนใหม่ก็ไปได้เลย...
19 มกราคม 2553 09:51 น.
leknarak
เสียงหัวใจเต้นแผ่ว
นัยน์ตาไร้แววแห่งความฝัน
ดวงอาทิตย์ ขอบฟ้า แสงนวลตาของพระจันทร์
อาจไม่มีสำหรับฉัน...วันพรุ่งนี้
เป็นอีกคืนที่ทรมาน
กับความเจ็บยาวนาน ไม่อาจหลีกหนี
ลมหนาวเอย วานบอกเธอที
คนที่เธอเคยรัก อยู่ตรงนี้ และ...กำลังจะตาย
เพราะอ่อนแอเกินกว่าจะสู้ต่อ
ได้ยินไหม คำขอ ก่อนลมหายใจสุดท้าย
กลับมาเถิด กลับมาหาฉัน ผู้เดียวดาย
แกล้งบอกว่ารักมากมาย...สักครั้ง...หากยังสงสารกัน
รบกวนเธอแค่คืนนี้
อยากใกล้เธอสักนาที อย่างที่เคยฝัน
ขอสัมผัสอันอุ่นหวาน เหมือนวานวัน
ก่อนฉันหลับชั่วนิรันดร์...ฉัน คิด ถึง เธอ...
18 มกราคม 2553 10:00 น.
leknarak
ใจเอย...เคยคู่เคียง...
รักร่วมเรียง...เพียงภิรมย์...
แนบชิด...สนิทชม...
กลับระทม...ตรมร้าวราน...
ด้วยรัก...ร้างแรมไกล...
แล้วเจ้าใย...ไม่หักหาญ...
ร่ำร้อง...ทรมาน...
นานเนิ่นนาน...รักไม่คืน...
ใจเอย...เคยคู่เคียง...
สุดสำเนียง...เสียงสะอื้น...
รักเจ้า...เก่าเกินฟื้น...
เจ้าจงตื่น...ชื่นความจริง...
ใจเอย...
16 มกราคม 2553 09:43 น.
leknarak
เริ่มต้น...เมื่อสิ้นสุดคำว่าเรา
เสียงเงียบของความเหงา...เข้ามาหา
รอยยิ้มตายไป...พร้อมกับการเกิดของน้ำตา
เหว่ว้า...เกินกว่าจะบรรยาย
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ห้องว่างเปล่า...แต่เปี่ยมล้นด้วยอดีต
ภาพทุกภาพ...คือมีดกรีดให้ใจหาย
มีลมหนาวเป็นเพื่อน...ย้ำเตือนความเดียวดาย
สุดท้าย...ฉันก็ไม่เหลือใคร
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เฝ้าขอพร...วอนดาวที่พราวฟ้า
ช่วยพาเธอกลับมา...อย่าจากไปไหน
สานต่อสัญญามั่น...รักกันตลอดไป
ไม่เป็นเพียงสายลม...ผ่านมาผ่านไป...ให้เจ็บจำ
หน้าส่วนตัว
2564
