25 เมษายน 2548 18:29 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
คิดแล้วกลุ้ม
My neighbour
ชีวิตของเรามืดมน เหมือนคลองแสนแสบเชียวล่ะ มืดมนแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าพวกโอเป็คมาเห็นคลองแสนแสบแล้วดีใจจนเนื้อเต้นนึกว่าเป็นบ่อน้ำมันดิบ เฮ่อ ใครก็ได้ช่วยที ช่วยคนละทีสองที
เรื่องมันมีอยู่ว่า
แอ่น แอน แอ๊นกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เรามีแฟนอยู่คนหนึ่ง เป็นชายไทยใจกล้า หน้าตาพอประทังท้อง ลีลาพอยาไส้ รักกันมากและคบกันมาจะ 5 ปีแล้วค่ะท่านผู้ชม คบกันมาตั้งแต่นู้นสมัยดึกดำบรรพ์ ตั้งแต่เรียนอยู่ปี 1 จนบรรจบครบรอบแอนนิเวอร์ซารี่ปีที่ 4 แล้ว กำลังย่างปีที่ 5 เกรียมๆนี่แหละ ตอนนี้ก็ยังคบกันอยู่ เราและแฟนเราทำงานทั้งคู่แล้วนะ (เรียนจบได้ก็บุญกบาลแล้ว)
ตอนนี้เราทั้งสองอยู่กินกันฉันเพื่อน ไม่ได้ทำผิดกฎหมายบ้านเมือง ไม่ได้ทำผิดประเพณี แค่ไม่ให้ทางบ้านรู้เท่านั้นเองว่าเราอยู่กินกันฉันเพื่อนในหอเดียวกัน พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็รู้ว่าเราสองคนคบกันและไม่ได้ห้ามอะไรมากมาย แค่เอาปืนไล่ล่าแล้วตัดญาติเล่นเฉยๆ (ถ้ารู้ว่าเสพกามกันแล้ว)
เรื่องที่ทำให้เรากลุ้มใจเหมือนถูกไฟช็อตก็คือเราสองคนดั้นด้นพสุธามาทำงานที่ต่างจังหวัดแล้วบุพเพอาละวาดก็เสือกบันดาลให้เราสองมาพบสบตากัน และก็ได้อยู่หอด้วยกัน แต่พ่อแม่ไม่มีใครรู้ พวกเขานึกว่าเราเรียนจบ แล้วแยกย้ายสำมะโนครัวไปทำงานกันคนละทิศคนละทวีป เพียงแต่ยังคบกันและรักกันอยู่เช่นเดิม (หารู้ไม่ว่าอิอิ) แต่เราก็คิดมากนะ คิดจนหัวจะพองออกเป็นลูกโป่งแล้ว พ่อแม่เรายังไม่รู้ว่าเราชั่วร้ายแค่ไหน แล้วเราก็ไม่อยากให้รู้ด้วย เดี๋ยวตายโหงก่อนได้แต่งงาน คิดแล้วกลุ้ม ลูกโป่งไมเกรนสีชมพูกำลังพองออกๆเรื่อยๆ ไม่รู้วันไหนจะระเบิด
เราก็อยากอยู่กับแฟนเรานิ่ คนรักกันก็อยากอยู่ใกล้ชิดกันเป็นธรรมดา ว่ามะ เราว่าคนที่รักกันมาก แต่หาเรื่องจะไม่อยู่ด้วยกันนี่สิมันผิดธรรมดา เราก็อยากใช้ชีวิตและใช้อะไรต่อมิอะไรร่วมกับแฟน (อิอิ) แต่ทำมั้ยทำไมคนอื่นมันต้องมองเราในแง่ไม่ดีด้วยนะ ทั้งๆที่สิบชาติผ่านมา เรายังไม่เคยเห็นเขาสีข้าวมาให้เราหุงกินเลย เราก็คิดๆๆๆ หาทางออก พอหาทางออกไม่ได้ เราสองคนก็หาทางเข้าทุกครั้งเลย (อู๊ย น้ำลายไหล อิอิ) แต่เรากับแฟนไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันเลยนะ จริงๆนะ สาบานให้ฟ้าผ่าเลยเอ้า (เปรี้ยง!) แหะๆๆๆ อ๊ะ ก็เราสองคนรักกันนี่ ทำไงได้ล่ะ ท่านผู้ชมทางบ้านคิดว่าอยู่ด้วยกันแล้วจำเป็นต้องมีอะไรกันหรือเปล่า และถ้าเราบอกว่าเราสองคนไม่เคยไม่มีอะไรกันจะมีคนเชื่อมะ
ตอนนี้เราก็ทำงานได้สามเดือนแล้ว ถูกไล่ออกแล้วด้วย ใช่อยู่ สำหรับเขา เขาไล่เราออก แต่สำหรับเรา เขาเชิญเราไปพักผ่อนยาวต่างหากล่ะ แฟนเราก็เลยต้องทำงานหาเงิน รับผิดชอบครอบครัวคนเดียว เราก็กลุ้มใจ๊ กลุ้มใจ เราก็หันไปเอาดีด้านเล่นไพ่กับเพื่อนบ้านเพื่อช่วยแฟนหาเงิน ปรากฏว่ามีแต่เสียกับเสีย แฟนก็บ่นว่าเราใช้เงินในทางที่ผิด เราก็เถียงซะเลย ว่าเราหวังดี ช่วยหาเงิน ถ้าเรานั่งงอมืองอเท้าอยู่เฉยๆ เราเองก็ไม่สบายใจ สุดท้ายเหรอคะ แฟนต้องเที่ยวไปหาขอเงินญาติกามาใช้หนี้ที่เราเล่นไพ่เสีย แล้วเขาก็บังคับให้เรางอมืองอเท้าอยู่บ้านเฉยๆ เรารู้สึกว่าเราไร้ค่ามากเลย เบื๊อเบื่อ ตอนนี้ก็เลยหันมาเอาดีทางด้านคบหาสมาคมกับเพื่อนบ้านละแวกนั้นเอาไว้เป็นเพื่อนคุยแก้เหงา ฉันได้เพื่อนบ้านใหม่ค่ะ เขาเป็นคนมีน้ำใจนักกีฬามาก เราพบกันโดยบังเอิญ
แบบว่าตอนกลางวันแฟนเราไม่อยู่ เราก็อารมณ์เปลี่ยว นอนเล่นมิวสิคคนเดียว ไม่รู้จะทำอะไรดี เฮ่อแฟนก็ไปทำงาน
สามวันก่อน(ของวันเกิดเหตุ) มีหนุ่มนักกีฬามาเช่าบ้านอยู่ละแวกนี้ เราก็อยากไปพูดจาปราศรัยด้วย จะถือวิสาสะเดินโทงๆมุ่งตรงเข้าไปคุยด้วยเลยก็น่าเกลียดกระไรพิกลๆอยู่ ก็เลยเดินผ่านหน้าบ้านเขาบ่อยๆทำท่าว่าจะไปซื้อซอสซื้อน้ำปลาปากซอยเพื่อที่จะได้ชำเลืองชะม้อยชะม้ายชายตามองเขาเวลาใส่กางเกงตัวเดียวนั่งอยู่หน้าบ้าน หลังๆมาชักใจกล้าหน้าแผ่นคอนกรีต ทำขนมปังร่วงหน้าบ้านเขา หมาอุบาทว์มาแต่ไหนไม่รู้ วิ่งมาคาบไปแดกเลย สุดท้ายก็ใช้แผนไปล่อลวงเขามาซ่อมไฟให้ วันนั้นว่างงานมาก ก็เลยเอากระบอกฉีดน้ำฉีดอัดน้ำเข้าไปในโพรงปลั๊กไฟ มันเลยช็อต ดับพรึ่บ ฟิวส์ขาดกระดอนเลย ดีนะที่ไม่ช็อตดับอนาถคาบ้าน ไฟฟ้าลัดวงจร เพลิงลุกไหม้คลอกร่างลงข่าวหน้าหนึ่งไปเลย
เมื่อไฟช็อตสมใจเราแล้วเราก็อิอิ
และแล้ว เขาก็มาซ่อมไฟให้ เราก็ฉลาดนะ รีบลงมือแต่เช้าเลย มีเวลาเหลืออีกอักโขพอที่จะชวนเขาทานข้าวเป็นการขอบคุณได้ และแล้วเราก็เลยตอบแทนบุญคุณเขาหมดเนื้อเลย จะได้ไม่มีบุญคุณค้างคา คาราคาซังน่ารำคาญกันอีกในภายภาคหน้าไง
วันต่อมาเราก็เอาค้อนทุบท่อประปาแตก พระเอกนักกีฬาหนุ่มรูปหล่อหุ่นเร้าตัณหาก็มาอีก ก็ตอบแทนบุญคุณเขาอีก คือเราเป็นคนกตัญญูชนิดฉับไวน่ะ ไม่อยากให้บารมีเขาตามค้ำคอในภายภาคหน้า
วันต่อมาแจกันบนทีวีก็ล้มเพราะบังเอิญมือฉันเฉียดไปปัด ล้มเลย แจกันใส่พลูด่าง น้ำไหลเข้าเครื่อง ช็อตไม่ช็อตก็ควันพวยพุ่งเลยล่ะ แล้วเขาก็มาอีก เฮ่อ บุญคุณของเขาช่างยิ่งใหญ่ ยากที่จะตอบแทนหมดเสียจริง เราใช้เวลาในการตอบแทนบุญคุณเขาแต่ละครั้งหลายชั่วโมงน่าดู
และแล้วก็มาถึงวันนี้ เราก็อยากจะให้ทางบ้านรู้เต็มแก่ ว่าเราอยู่กับแฟน ทั้งทางบ้านเราและทางบ้านเขา จะได้ไม่คาใจ นานไปจะเป็นปัญหา นี่ถ้าเป็นแต่ก่อน เราอาจจะลำบากใจมากกว่านี้นะ แต่ตอนนี้ พวกเขาคงใจอ่อน เพราะเห็นแก่เจ้าตัวเล็กในท้อง เราท้องอ่อนๆมาได้สามเดือนแล้ว เราเป็นสุขมากเลย เราภูมิใจมากที่สามารถทำให้แฟนเรามีลูกสมใจเสียที
แต่มันกลับไม่ลงเอยง่ายดายอย่างที่คิด ชีวิตไม่ใช่หนังน้ำเน่า โธ่ ชีวิตช่างเหมือนฟ้าแกล้ง โชคชะตาช่างเล่นตลกกับคนที่ไม่มีทางออกเสียเหลือเกิน
เรากลุ้มหนักกับปัญหาที่ประดังเข้ามาเสียบแทรกในชีวิตแทนความปลื้มปีติยินดี เราเพิ่งมารู้ทีหลังว่า
.
.
.
.
แฟนเราเป็นหมัน
.
.
.
.
.
.
24 เมษายน 2548 13:38 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันผิดหรือ?
Am I wrong?
(คำสารภาพของผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อเสียสละ)
ดิฉันอายุ 22 ปี แต่งงานมาได้ 8 เดือนแล้ว
ความทุกข์ของดิฉัน (สูดลมหายใจ)
เริ่มต้นเมื่อ (เม้มปาก ยิ้มโศกๆ)
ดิฉันมาอยู่บ้านสามี (น้ำตาคลอเบ้า)
ตั้งแต่วันแรก ท่านขา หนังน้ำเน่ามีจริง คือว่า ตั้งแต่วินาทีแรก ทางบ้านเขาก็ปล่อยระเบิดตูมใส่ฉันเลย คือพวกเขาไม่ยอมรับดิฉัน มีทิฐิมานะสูง พูดจา ด่าทอ เสียๆ หายๆ ลามด่าพ่อล่อโคตรดิฉันเพียงเพราะว่าดิฉันเป็นลูกคนจน(จนกว่าฝ่ายทางบ้านสามีประมาณ 13.275 เท่า) บางทีด่าดิฉันแล้วกลัวดิฉันฟังคำด่าไม่ออกก็ลงทุนจ้างล่ามมาแปลไทยเป็นไทย เพื่อให้ดิฉันเจ็บปวดได้สะดวกรวดเร็ว กระชับฉับไวขึ้น ตั้งแต่กระนั้นเป็นต้นมา ดิฉันกลัวมากกับการที่จะต้องอยู่ที่บ้านนรกนั้นคนเดียว เพราะเวลาที่สามีดิฉันไม่อยู่ มหันตภัยร้ายก็คืบคลานเข้ามาเยือนชีวิตดิฉัน ญาติพี่น้องเขาน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าก่อกรรมทำเวรอะไรร่วมกันมาแต่ชาติปางไหน ดิฉันนั่งหายใจอยู่เฉยๆก็มาว่ากระแนะกระแหนดิฉันหาว่าดิฉันหายใจเอาอากาศในบ้านไปใช้ สิ้นเปลืองพลังงานและทรัพยากรธรรมชาติในบ้านเขา ดิฉันก็ต้องเอาถังไปตักอากาศนอกบ้านมาเทคืนให้เขา แล้วจากนั้นดิฉันจะต้องออกไปหายใจข้างนอกเหรอคะท่าน แล้วดิฉันจะสามารถเข้าบ้านได้เฉพาะตอนที่ว่างจากการหายใจแล้วเหรอคะ เขาจะเอาให้ดิฉันถึงตายเลยเหรอคะ (ฮือ ฮือ)
ดิฉันมาอยู่ที่นี่ไม่รู้จักใครเลยสักคน...ยกเว้นพ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอาปู่ย่าตายายของเขา (ฮึ!อย่าให้ฉันสาวเอาประวัติมาตีแผ่รายบุคคลนะคะ จะหาว่าไม่เตือน) รวมไปถึง หมาทุกตัว แมวทุกตัว ปลาหางนกยูงในอ่าง แมงมุม จิ้งจก แมลงสาบและมดปลวกในบ้านของเขา(ดิฉันเมตตาสัตว์มาก ดิฉันเลี้ยงไว้ดูเล่นด้วยความเมตตากรุณาในจิตใจ โดยเฉพาะ 5 ประเภทหลังที่กล่าวไป) ดิฉันหวังดีต่อพวกเขาทุกคน เคารพและให้เกียรติอย่างสูง แต่พวกเขาน่ะชิงชังรังเกียจดิฉันเหมือนดิฉันเป็นบุปผาราตรีเฟส 2 เพียงเพราะครอบครัวดิฉันจนกว่าพวกเขา 13.275 เท่า เวลาสามีออกไปทำงานข้างนอกดิฉันต้องอยู่คนเดียวทุกครั้ง ดิฉันหวาดเสียวในหัวใจ ดิฉันนอนหลับอย่างไม่เป็นสุข เลยตื่นเอาตอน 11 โมงเช้า เพราะดิฉันรู้ตัวดีว่าตื่นมาก็ต้องพบหน้าพวกเขา ก็เลยหาทางออกเพื่อความอยู่รอดของชีวิต ฉันผิดหรือ?
และแล้ว แอ่น แอน แอ๊น ว่าแล้ว มันจะต้องเกิดเรื่องอย่างที่ดิฉันหวาดผวากับชีวิตดิฉันจริงๆ เวลาที่สามีดิฉันออกไปนอกบ้านทุกครั้ง ย้ำ ทุกครั้ง พวกเขาก็จะรุมกล่าวหาว่าดิฉันตื่นสาย อายทำกิน หมิ่นเงินน้อย คอยวาสนา เขากล้าหยามน้ำใจและใส่ร้ายดิฉันอย่างรุนแรง พวกเขาใส่ร้ายว่าดิฉันตื่นนอน 11 โมงเช้า ดิฉันมีเหตุผลที่ต้องตื่น 11 โมงเช้า เพราะถ้าดิฉันตื่นมา 6 โมงเช้า พวกเขาก็จะใส่ร้ายหาว่าฉันตื่น 6 โมงเช้าอีกล่ะ
ดิฉันอยากจะจับไข่ เอ๊ย จับเข่าคุยกับสามีอย่างเป็นทางการ ให้เขารู้ว่าดิฉันไม่อยากให้เขาออกไปไหนนานๆ ดิฉันรู้ รู้ดีว่าพวกเขาต้องรุมกัดดิฉัน ดิฉันอยากอยู่ใกล้ๆสามี อยากได้รับความอบอุ่นกับเขาตลอดเวลา ไม่อยากให้เขาทิ้งดิฉันไว้เพียงคนเดียว อย่างเวลาที่เขาออกไปพบปะเพื่อนฝูงบางครั้งบางคราว เป็นอะไรที่ไม่สบอารมณ์ดิฉันอย่างรุนแรง ดิฉันมักจะอาละวาด ทำลายข้าวของ เพราะฉันรู้ว่าเขาอยู่กับเพื่อนแล้วเขาต้องลืมดิฉันแน่ๆ เขาต้องมีการสังสรรค์กัน เขาต้องสนุกสนานจนลืมนึกถึงความทุกข์ขมตรมเศร้าของดิฉัน ดิฉันไม่ยอม
เปรี้ยง!โครม! เสียงดิฉันเอาไม้เบสบอลฟาดลงบนตู้กระจกไม้สักทองที่มีเครื่องถ้วยลายครามและชามสังคโลกของพ่อแม่สามีวางโชว์อยู่ในนั้น สามีดิฉันกลับดึก! เข้าใจภาษาคนมั้ยคะ ว่าเขากลับดึก! ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาอีก ญาติกาของสามีดิฉันแตกตื่นแห่กรูออกมาจากห้องครัว(พวกเขากำลังทำอาหารเย็นอยู่) พ่อของเขาซึ่งนั่งรอดูข่าวในพระราชสำนักอยู่ก็ปรายหางตามาด่าดิฉันสาดเสียเทเสีย ว่าดิฉัน เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล มันเป็นคำที่หยาบคายมาก เขาว่าฉันไม่รู้จักเชื่อฟังคำอบรมของพ่อแม่หรือไง นั่นไงล่ะท่าน เขาไล่พ่อล่อโคตรดิฉัน!
ดิฉันร้องไห้ น้ำตาร่วงริน ท่วมฟ้าท่วมดินไม่อยากจะกิน จะนอน ดิฉันอยากจะเอากระดูกยัดปากพ่อผัวเสียจริงจริ๊ง ฮือๆๆๆ
สองทุ่มห้านาที สามีดิฉันกลับมา ดิฉันไม่พูดอะไร เอาแต่ร้องไห้ แต่สายตาของดิฉันมันต่อว่าเขานัยๆว่า กลับมาทำไมดึกดื่นขนาดนี้! นี่มันตั้งสองทุ่มห้านาที อุ๊ยนั่น หกนาทีแล้ว ทำไมเขาเหลวไหลได้ถึงเพียงนี้
ก็บอกแล้วไง ดิฉันไม่อยากให้สามีออกไปไหนเลย โดยเฉพาะกับเพื่อนเขา อย่าว่าเลย แม้แต่ออกไปทำงาน ดิฉันยังไม่อยากให้เขาออกไปเลย ดิฉันกลัวเขาจะเห็นผู้หญิงสวยๆ แม้ว่าจะไม่ได้คิดหาเศษหาเลย แต่ดิฉันก็ไม่อยากให้เขาเห็น ดิฉันอยากเอากาวตราช้างทาปิดตาเขาไว้ ไม่ให้เขาเห็นสาวสวยๆ ปิดปากเขาไว้ไม่ให้เขากินเหล้า หรือหัวเราะเฮฮากับเพื่อนฝูง ปิดหูไว้ไม่ให้ได้ยินเสียงเพื่อนๆพูดตลกขบขันคลายเครียด ปิดจมูกไว้ไม่ให้ได้กลิ่นหอมอื่นใดนอกจากความหอมของดิฉัน ไม่อยากให้พวกเขาสังสรรค์สนุกสนานจนลืมความทุกข์ของดิฉัน เสียงหัวเราะของพวกเขามันบาดกรีดทุกห้วงความรู้สึกของดิฉัน ดิฉันเกลียดเสียงหัวเราะ ดิฉันนอนร้องไห้คนเดียว ดิฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ดิฉันผิดไหมคะ ?
ตอนนี้สามีดิฉันถูกไล่ออกจากงานราชการแล้ว เพราะเขาไม่ไปทำงานติดกันหลายวันเพื่อเอาเวลามาอยู่กับฉัน ช่างแสนไม่มีระเบียบวินัยในตัวเองอะไรเช่นนี้ อยากขาดก็ขาด ไม่อยากไปก็ไม่ไป เขาแย่มากเลยใช่มั้ยคะ ตอนนี้ดิฉันกับสามี เปิดร้านอินเตอร์เน็ตด้วยกัน (สำหรับดิฉัน เราเปิดร้านด้วยกัน แต่สำหรับพ่อแม่เขา พวกเขาบอกว่าพวกเขาเปิดร้านให้ลูก ก็ช่าง!ดิฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อย มันน่ารำคาญ)
ดิฉันดูแลร้านและงานทางด้านเอกสารบ้าง ส่วนสามีจะทำหน้าที่ในงานซ่อม เพราะเขาก็มีความรู้ในด้านอิเล็กทรอนิกส์บ้าง เราเปิดร้านตั้งแต่ 8โมงเช้า ถึง 5 ทุ่มทุกวัน แต่ดิฉันก็ตื่น 11 โมงเหมือนเดิมเพราะกลัวคนมันจะพูดได้ ว่าดิฉันเป็นคนไม่เสมอต้นเสมอปลาย
บางทีสามีก็ออกไปซ่อมข้างนอกบ้าง นั่นแหละค่ะ มันทำให้ดิฉันใจจะขาด ไม่สบอารมณ์ดิฉันเลย ลูกค้าเทวดาทั้งหลายมันไม่เคยคิดจะเอามาซ่อมที่ร้านหรือไง ทำตัวเป็นพระเอกนางเอกหนังน้ำเน่า ที่เวลาแต่งงานก็ต้องให้นายอำเภอเอาทะเบียนไปให้จดที่บ้าน เป็นท่านเจ้าคุณที่ต้องให้หมอไปตรวจถึงตำหนัก ทุเรศ!
ดิฉันติดนิสัยอยู่อย่างหนึ่งคือ เวลามีลูกค้าเข้าร้านดิฉันจะทำความสะอาดร้านเลย เพราะไม่ถือว่าเป็นการเสียมารยาท บอกแล้วไงว่าเรื่องเล็กๆน้อยๆดิฉันไม่อยากเอามาคิดให้รำคาญหรอกค่ะ แต่ถ้าไม่มีลูกค้าฉันก็จะนั่งเล่นเพิร์ธ ดูเว็บไซต์รูปภาพอนาจาร ทั้งร้านโดยภาพรวมแล้วดิฉันทำงานหนักที่สุดเลย บางทีรับงานพิมพ์บ้าง ดิฉันก็จะนั่งพิมพ์ตรงเครื่องเซิฟเวอร์ทั้งวันจนกว่างานจะเสร็จ (ประมาณ2หน้าครึ่งต่อวัน) งานเยอะมาก ดิฉันทำงานหนักคนเดียว เหนื่อยมาก สายตัวแทบขาด แต่ก็ไม่เคยบ่นเบาๆคนเดียวสักที บางทีถ้าสามีรับงานข้างนอก ดิฉันจะรู้สึกเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยววังเวงใจ ดิฉันก็จะออกไปกับสามี (ปิดร้านเลย)
ท่านคะ ไม่รู้ดิฉันไปทำบาปทำกรรมร่วมกันมาแต่ชาติปางไหน พวกเขาถึงต้องเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตคู่ของดิฉัน พวกเขาทำให้ชีวิตคู่ของดิฉันต้องล่มจม ถ้าดิฉันไปกับสามี ดิฉันก็จะโดนด่าพ่อล่อโคตร สาปแช่งให้ฉันตกนรกหมกไหม้ พวกเขาเลวและชั่วช้าสามานย์เกินกว่าที่ดิฉันจะทานทนไหว แต่ก็ทน เพราะดิฉันไม่มีที่ไปแล้วค่ะท่าน ดิฉันห่างผัวไม่ได้ ต้องตามก้นแจ ญาติพี่น้องเขาไม่รู้เลยว่า หน้าที่ของดิฉันที่จะต้องทำมันมีอะไรบ้าง รายละเอียดของงานมันมีอะไรบ้างดิฉันต้องตามไปดูว่าสามีหัวเราะกับใครหรือไม่ ต้องไปคุมว่าเขาได้เจอกับผู้หญิงวัย 45 ลงมาหรือไม่ เจอน่ะเจอได้แต่ห้ามคุย ห้ามสบตา ห้ามเข้าใกล้เกิน 1.25 เมตร ห้ามหายใจร่วมกันเด็ดขาด(ดิฉันมีสิทธิ์หายใจร่วมกับสามีแค่คนเดียว) แล้วต้องไปสังเกตการณ์ว่าเขาทุ่มเทให้กับการงานจนลืมความทุกข์ของดิฉันหรือไม่ เวลาที่เขายิ้ม มันตอกย้ำว่าฉันมีความทุกข์ มันทำให้ดิฉันปวดหัวไมเกรนจี๊ดๆ เวลาที่เขาหัวเราะมีความสุข ดิฉันเหมือนตกนรกทั้งเป็น!
พวกเขารู้มั้ย! ไม่เคยรู้พวกเขารู้เพียงว่า ทำไมดิฉันต้องไป มันไม่ใช่งานของดิฉัน
ใช่! ดิฉันไม่รู้เรื่องงานของสามีเลย ดิฉันก็จบทางด้านคอมฯ มาเหมือนกันแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาก็น่าจะรู้ ว่าดิฉันเปลี่ยนลายเพนท์เล็บทุกวัน ถ้ามีรอยขูดขีดมาล่ะ วันทั้งวันนั้นดิฉันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น ใช่! ดิฉันช่วยงานสามีไม่ได้ แค่อยากจะรู้ว่าเขาอยู่สุขสบายดีมั้ย เขาหัวเราะกับใครหรือไม่ เขาทุ่มเทกับงานจนลืมความทุกข์ของดิฉันหรือไม่ ดิฉันผิดหรือ?
ดิฉันผิดหรือ ดิฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องอาฆาตแค้นดิฉันนักหนา เพียงเพราะว่า พ่อฉันไม่ได้รับราชการ ไม่ใช่คนร่ำคนรวยและจนกว่าพวกเขา 13.275 เท่า เพียงแค่นี้เองเหรอ (ฮือๆๆๆ)ถึงดิฉันจะทำดีแค่ไหน แต่ดิฉันก็ยังจนกว่าพวกเขา 13.275 เท่า!
ข้อคิดคำคม :
เราเลือกที่จะเกิดมารวยไม่ได้ แต่เลือกที่จะเกิดมาจน เอ๊ย เป็นคนดีได้
23 เมษายน 2548 19:19 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ถึงเธอ..ผู้หญิงที่ดีเกินไปผู้อยู่ในใจตลอดกาล
Oh my too good lady
ผมดูหนังมาหลายเรื่องแล้ว ผมไม่รังเกียจประเภทของหนังนะ ผมแยกแยะออกว่าอะไรคืออะไร ผมเข้าใจอะไรๆได้ดี แต่ทุกครั้งที่ผมดูหนัง ผมมักจะร้องไห้สะอื้นฮักๆจนหายใจไม่ออก หัวเราะก๊าก ร้องหวีด ขวัญผวา นอนไม่หลับร่วมสัปดาห์ เกลียดตัวร้ายในหนังเข้ากระดูก ถ้าเดินผ่านกันที่ห้าง ผมจะเตะแล้วกระทืบไม่เลี้ยงเลย ฯลฯ
หนังน้ำเน่าผมก็ดูนะ สนุกดี ได้เจอความรักที่ซ้ำๆกันกับอีกหลายๆเรื่องดี และคำที่ได้ยินซ้ำบ่อยๆก็คือ คำว่าดีเกินไป ผมเคยได้ยินแต่ในหนังนะ ความรู้สึกของผม ผมไม่เคยนึกเลยว่านี้คำนี้มันจะมีในโลกนี้จริงๆ
แต่ก่อนผมคิดว่า คำว่าดีเกินไปมันจะมีแค่ในนิยาย คือมันเป็นคำที่ฟังดูหรูมาก ไพเราะนิดๆ กินใจหน่อยๆ เวลาจะเลิกกัน ใครที่ใช้คำนี้จะดูมีคลาสมาก เป็นการบอกเลิกแบบผู้ดี๊ผู้ดี คือไม่ใช่การบอกเลิกแบบแจกถ้วยแจกถัง ขว้างเขียงเขวี้ยงกะละมังใส่หัวกัน
วันนี้ คำว่าดีเกินไป มันได้เกิดขึ้นจริงๆกับชีวิตผม ประสบการณ์ที่ยากแก่การจดจำ เอ๊ย ลืมเลือน อารมณ์นี้เกิดขึ้นโดยตรงกับผมเมื่อไม่นานมานี้
อดีตอันหวานชื่น สี่ปีที่ผ่านมา
ผมได้มีโอกาสพบเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เราเห็นกันครั้งแรกในวันรับน้องที่มหาวิทยาลัย เธอเกิดก่อนผมหนึ่งปี แต่ปีกลายเธอสอบเอนทรานซ์ไม่ติด ปีนั้นก็เลยมาสอบใหม่ ก็ไม่รู้นะครับว่าเราเคยทำบาปร่วมชาติ คว่ำบาตรร่วมกันมาแต่ชาติปางไหน ถึงได้บังเอิญมาพบและมาพาลกัน
เธอเรียนอยู่อีกคณะหนึ่ง ส่วนผมเรียนอยู่อีกคณะหนึ่ง ขอสงวนสิทธิ์ในการที่จะไม่บอกชื่อคณะและสถาบัน เพราะเกรงว่าจะเป็นการทำลายชื่อเสียงอย่างยิ่งยวด
หน้าตาเธอไม่ใช่ขี้เหร่ๆเลยนะ จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวย เพียงแต่เสียชาติเกิดตรงที่เธอไม่หมวยเท่านั้นเอง เธอรู้จักกับผม เพราะผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียนอยู่กับเธอ เรารู้จักกันเพราะเพื่อนแนะนำ
ตอนนั้นผมเล่นเน็ตนะ ความใฝ่ฝันคือ อยากเจอผู้หญิงหมวยๆสักคนที่มีบุพเพสันนิวาสร่วมกัน แต่แล้วก็สุดความพยายาม ผมจีบสาวหมวยทางเน็ตไม่ติด
แต่ก่อน เวลาเจอกัน เธอจะเข้ามาทักทาย(หาเรื่องตอแยกับ)ผมก่อนตลอด ผมก็ไม่ได้หลบ แต่ก็รำคาญ ไม่ได้ชอบเธอเลย.. แต่เธอก็ไม่ลดละความพยายาม เพราะพิษความหล่อของผมแท้ๆ
ผมมาคิดไปคิดมา เธอก็ขาวเหมือนกันแฮะ แค่ไม่หมวย ก็เลย ปรับเปลี่ยนความคิด พฤติกรรมและทัศนคติของตน จนลวงตัวเองสำเร็จ ว่าเธอขาวสวยหมวยเซ็กส์ สุดท้าย ก็ลงเอยด้วยดี
ผมจีบเธอครั้งเดียว เธอตามผมแจไม่ยอมรามือ เธอตามไปที่หอผมบ่อยๆ เราฟังเพลงอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องนอนผม (เอ๊ะ บรรยายเหมือนหนังสือเพลย์บอยไปมั้ยเนี่ย) วันนั้นฝนตก ฟ้าร้อง (เอาเลย หนังไทยย้อนยุค ชัวร์ๆ) สุดท้าย ผมก็เลยรวบหัวรวบหาง ตัดริบบิ้น เปิดซิงซะเลย (อิอิ) มาตื๊อบ่อยดีนักสม
ปรากฏว่าสมใจเธอสิครับ
เราตกลงเป็นแฟนกัน และคบกันมาเรื่อย ๆ เพราะผมขี้เกียจเล่นเน็ต กะว่านานๆค่อยไปเล่นหาขาจรสักครั้ง ส่วนเธอ ผมยอมให้เป็นตำแหน่งขาประจำ เธอเซ่อมากครับ ตามใจผมตลอด และก็ทะเลาะเบาะแว้งกันด้วยดีมาโดยตลอด เธอชอบเรียกร้องความรัก ซึ่งผมรำคาญ ผมต้องการเซ็กส์อย่างเดียว เธอเป็นแค่เครื่องยึดเหนี่ยวทางกาย ผมอยากจะบอก แต่กลัวเธอพล่าม ถามทวงลำเลิกบุญคุณ
ผมไม่ได้แคร์หรือห่วงใยอะไรนักหรอก ก็แค่ลูกเป็ดขี้เหร่ในกำมือ จะบีบก็ตาย จะคลายก็ไม่ยอมหนีไปไหน
เธอย้ายมาอยู่กับผมที่หอครับ มหันตภัยร้ายมาเยือนแล้ว
แต่ก็ดี ผมจะได้โขกสับใช้งานเธอสารพัด เงินที่จ้างร้านซักรีดก็จะได้เอาไปเล่นเน็ต อิอิ ฉลาดล้ำลึก ช่วงนั้นเธอมาอยู่ที่หอกับผม หลังเลิกเรียนเธอกลับบ้านตรงเวลา (นี่แหละ ที่เรียกว่าดีเกินไป ห้องนอนผมไม่ว่างเลย ผมต้องเสียค่าโรงแรมบ่อยๆเวลานัดเจอสาวทางอินเตอร์เน็ต) ทำงานบ้าน ซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าว และ(เสร่อ)เป็นอย่างนี้เสมอต้นเสมอปลาย
ผมทนไม่ไหวก็หาสาวใหม่ไปพัวพัน ไปนอนค้างบ้านสาวบ่อยๆ ปล่อยเธอไว้คนเดียว ผมไม่รู้จริงๆนะครับ ว่าเวลาอยู่คนเดียว เธอร้องไห้ด้วย (ก็ใครจะไปรู้ล่ะ หน้าตาเธอไร้อารมณ์และความรู้สึกนึกคิดมาก เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ยังไงยังงั้นเลย)
ผมสงสารเธอจับใจอย่างสุดซึ้ง และแล้วผมก็กลับมาคืนดีกับเธอและอยู่ด้วยกัน (ตอนนั้นสาวใหม่ของผมไปนอนกับหนุ่มทางเน็ตคนใหม่)
วันหนึ่ง ผมมีปัญหากับทางบ้าน พ่อผมไล่ผมออกจากบ้าน เพราะเรื่องไม่เป้นเรื่องหรอก ช่างมันเหอะ ในความรู้สึกของผมตอนนั้นคือผมไม่มีที่พึ่งแล้ว อยากเริ่มชีวิตใหม่ข้างนอกโดยไม่ง้อทางบ้าน เฮ่อผู้ดีตีนแดงอย่างผมจะไปทำมาหากินอะไรเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองรอดล่ะครับท่าน แต่ลูกผู้ชายชาติทหารอย่างผมต้องอดทนจนถึงที่สุด จนสุดท้ายผมร้องไห้คร้าบ..บ..บ
และแล้ว ผมก็เริ่มรักเธออย่างจริงจัง(แม้ว่าจะไม่จริงใจอิอิ) ตอนที่ผมหมดหนทาง เหมือนหมาจนตรอกเลยง่ะ ผมกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นขี้มูกพองแวบ พองแวบอยู่ดีๆ เธอก็ยื่นยาดมมาให้ผมดม ตกใจหมดเลย โผล่มาเงียบๆไม่ให้สุ้มให้เสียง ผมอยากจะตะคอกใส่หน้าเธอว่าผมไม่ได้จะเป็นลม พ่อแม่ผมไม่ได้ตาย ผมไม่ใช่เจ้าคุณย่าในหนังที่ลมจับสลบไสลลงทันทีที่รู้ว่าหลานชายรถคว่ำ แต่ผมก็ตื้นตันใจ เธอคงอยากจะปลอบใจ แต่ด้วยความไม่มีมันสมองของเธอ เธอจึงทำได้แค่นั้น ถ้าเป็นผู้หญิงมารยาสาไถจัดแบบคนอื่น คงจะปลอบขวัญ ช่วยเช็ดน้ำตาและกดหน้าผมซบอกไปแล้ว แต่นี่เธอ เธอโง่มาก ซื่อมาก ผมรักในความโง่ซื่อของเธอวันนั้นเอง ผมนั่ง เอาน้ำตาเช็ดหัวเข่า เธอมาโอบผมข้างหลังเพราะไม่มีปัญญาจะหาคำสบายๆใจมาปลอบ ผมรู้สึกว่าน้ำตาอุ่นๆของเธอหยดลงกลางหลังผม เธอร้องไห้กับผมครับ เธอหมดปัญญา เธอสิ้นคิดอย่างรุนแรง ว่างมาก ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว ก็เลยร้องไห้กับผมซะเลย (ไม่รู้จะร้องทำไม ถอดทองในคอให้ผมซะก็น่าจะเวิร์คกว่า)
และแล้ว เราสองคนก็ส่ายสะโพกโยกย้ายออกจากหอเก่า มาเช่าอยู่หอถูกๆด้วยกัน เพราะเธอได้เงินจากทางบ้านแค่เดือนละสี่พัน ส่วนผม แม่แอบโอนมาให้เดือนละสองพัน ก็รวมกัน ใช้ด้วยกันได้อย่างพอเพียง.. ถ้าไม่มีเธอ ผมคงไม่มีที่ซุกหัวนอน ผมไม่เคยชินกับการนอนห้องพัดลม ห้องน้ำเป็นส้วมซึม แต่ก่อนนอนห้องแอร์อย่างดี ห้องน้ำก็งามราวสวรรค์ แต่ไม่เป็นไรครับ ส่วนเธอ จะห้องแอร์ห้องพัดลม พื้นปูพรมหรือปูเสื่อน้ำมัน ก็ยังซักผ้าล้างจาน ทำความสะอาดบ้านคนเดียวและ(เสร่อ)กลับบ้านตรงเวลา ดังเดิม
ช่วงนั้นผมก็ไปรับจ๊อบ ไปเฝ้าร้านอินเตอร์เน็ตให้รุ่นพี่ ผมรับกะดึกจากห้าโมงเย็นถึงตีสอง ถูกใจผมสิครับทีเนี้ย หลังจากที่เริ่มอยู่ตัวมีงานมีการทำ มีรายได้พอประทังลำไส้ ผมก็ไปติดสาวอีก...
ผมกลัวว่าเธอจะทะเลาะเบาะแว้งกับผมอีก ผมรำคาญ เธอชอบบ่น แต่ด้วยอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ฟ้าก็บันดาลให้เพื่อนของเธอมาปลอบใจและให้คติเตือนใจเธอไว้ว่า
จงปล่อยเขามีชีวิตอิสระ
และควรจะชนะใจด้วยไม่หวง
หากวันใดเขาเจ็บช้ำระกำทรวง
น้ำตาร่วง มันต้องกลับมาตายรัง - ชัวร์ๆ
ด้วยอำนาจอภินิหารของคำสอนอันศักดิ์สิทธิ์ของเพื่อนเธอ เธอจึงยอมปลดแอก ปล่อยผมให้เป็นอิสระ แล้วก็ทำตัวเป็นแม่พระเพื่อชนะใจผม
เข้าล็อกผมพอดีละสิครับท่านผู้ชม อิอิ
ผมยอมรับว่าผมเลวมากขึ้นเล็กน้อยถึงปานกลาง ถึงมากและมากที่สุด ตามลำดับ ยิ่งเห็นเธอเป็นแม่พระ นางฟ้า แม่ชีมากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเลวมากขึ้นเท่านั้น
ผมใช้ความรุนแรงกับเธอด้วยนะ ทุบตีเป็นประจำไม่ได้วางมือวางตีน ใกล้กันหน่อยเป็นได้เลือด เก็บบาดแผลไปลูบไล้สูดปากโอยๆในห้องเล็คเช่อร์ อาจเป็นเพราะเธอชอบความรุนแรงเป็นทุนเดิมด้วยมั้ง (อันนี้ผมเดานะ ผมก็ไม่แน่ใจ) อิอิ แต่ที่แน่ใจ เวลาเธอโดนผมตบ เธอจะลอยคว้างและยิ้มนิดๆ เหมือนกับว่า โอยกูมีความสุขอย่างรุนแรงว่ะพรรคพวก อารมณ์นี้เลย แล้วก็บรรจงร่วงลงไปนอนกองบนพื้นเหมือนขยะมูลฝอย เอามือค้ำพื้น ยันตัวเองขึ้นนั่ง หอบหายใจฮืดๆ เลือดซึมเล็กน้อยพอให้ชีวิตมีสีสัน (หมายเหตุ : ผมกัดฟันทำหรอกนะ ที่ทำก็เพราะว่าจำเป็นจริงๆ คือ อยากเห็นเธอมีความสุข) เวลาที่เห็นเธอยิ้มนิดๆ สายตามองลงที่พื้น น้ำตาซึมคลอเบ้า ผมมีความรู้สึกว่าเธอกำลังซึมซับและจดจำช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ไว้ในความทรงจำตราบนานเท่านาน ผมก็พลอยอิ่มใจและมีความสุขไปด้วย ที่มีโอกาสเติมรสชาติให้แก่ชีวิตเธอ (ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะเลวได้ขนาดนี้ ภูมิใจ๊ ภูมิใจ)
เธอทนผมได้ทุกอย่าง ยินยอม ไม่ตอบโต้ เธอโง่ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ผมก็เพิ่มพลังกระทืบเธอให้แรงขึ้นอีกอย่างไม่ขัดศรัทธา จนผมเหนื่อยล้า หมดแรง ผมชักจะอ่อนใจแล้วนะ ทำยังไงเธอก็ไม่เจ็บปวดสาสมใจผมสักที มาตรการสุดท้าย ผมบอกเธอว่าผมจะลากคอเธอ เดลิเวอรี่ไปส่งถึงบ้าน เคาะประตู แล้วประจานต่อหน้าญาติโกโหติกาของเธอว่าเธอเป็นเมียผม เธอแรดร่านมาหาผม มายั่วยวนผม เท่านั้นแหละเธอก็เลยแสดงความเจ็บปวดออกมา เพราะไม่อยากให้ผมไปที่บ้าน เธอคงกลัวว่าพ่อเธอจะอกแตกตายทันทีที่ผมแฉ (หมายเหตุ : ที่บ้านของเธอเป็นค่ายมวย) ฮ่าๆๆๆ ผมสะใจมาก สาสมใจที่เห็นเธอเป็นทุกข์
สุดท้าย ผมทนพฤติกรรมของเธอไม่ไหว
ผมตัดสินใจพาผู้หญิงทางเน็ตคนใหม่มานอนที่ห้อง.. โดยที่ระวังเป็นพิเศษ ผมกลัวเธอไม่รู้ เธอก็เลยรู้ คืนนั้นผมเฉดหัว เอาตีนถีบส่ง ไล่เธอไปนอนที่หอเพื่อน เธอก็ไปแต่โดยดี (พร้อมเลือดที่ไหลซึมเลอะขอบปาก) ผมดูไม่ออกว่าเธอเป็นทุกข์ทรมานใจบ้างหรือเปล่า สีหน้าเธอเฉยมากเลย แค่หน้าหงิกน้ำตาไหลเป็นทางเฉยๆ แบบว่า ผมอ่านความรู้สึกไม่ออก
เช้าวันใหม่ เธอก็ต้องมาเก็บกวาดวัสดุที่เหลือจากกิจกามเมื่อคืน (คงไม่ต้องบอก) เธอสะอึกเมื่อเห็นผมเอารูปผมกับสาวคนใหม่ใส่ในกรอบรูปที่เธอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เธออาจจะเจ็บปวดทรมานใจขึ้นมาบ้าง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มีอะไรผุดมาโผล่ในมโนสำนึกของผม เพราะเธอก็ดูเฉย เหมือนเดิม ผมอ่านความรู้สึกไม่ออก
ผมทนไม่ไหว หาเรื่องทะเลาะกับเธอเล่นๆ แบบว่าไม่มีอะไรทำอะ ผมไล่เธอหนี แต่เธอก็ยังอ้อนวอน และขอให้เราเหมือนเดิม เธอให้อภัยเสมอเพราะเธอรักผม ผมเลี่ยน
เฮ่อ... ผมก็ผู้ชายใจอ่อนไหวคนหนึ่ง (ในใจผม ผมรักเธอนะ แต่ผมขอใช้ชีวิตเลวๆให้สุดขั้วก่อน)
ประมาณก่อนที่จะเรียนจบ เราทะเลาะกันหนักเพราะเธอลืมจูบเท้าผมก่อนนอน เกือบเลิกกันแน่ะ ถึงขั้นที่เธอบอกว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว ผมก็บ้าอำนาจ ฟาดโทรศัพท์มือถือไปใส่จอโทรทัศน์จนวินาศสันตะโรทั้งสอง ฉิบหายวายป่วง ยังผ่อนไม่หมดทั้งโทรศัพท์ทั้งโทรทัศน์เลย ( ไม่น่าเล้ย จริงๆผมรู้อยู่เต็มอกนะว่า ยังไง ๆ เธอก็ไม่เลิกกับผมหร้อก แต่อดไม่ไหว อารมณ์มันเป็นใหญ่ บรรยากาศเป็นใจ ชวนบ้าคลั่งทำลาย)
คืนวันพระจันทร์เป็นใจ ณ ราตรีกาลของสยามประเทศ มหันตภัยล้างแผ่นดินกำลังมาเยือน คราวนี้เธอเอามั่งครับ เพราะคงทนไม่ไหว และเหลืออดอย่างสาหัส เธอเพิ่งผ่อนทีวีและมือถือ(มาเอาใจผม)ได้สองเดือน แล้วต้องผ่อนไปอีกสองปีเศษเพื่อเศษทีวีและมือถือ เธอถลกแขนเสื้อ ทำท่าโหดมั่ง หลังจากที่ผมลงไม้ลงมือกระหน่ำทุบตีเธอตามหน้าที่ที่เป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
เธอฮึด ลุกขึ้นสู้ เอาคืนมั่ง ต้องสู้ ต้องสู้จึงจะชนะ
เธอวิ่งเข้ามากระโดดถีบผมลอยติดข้างฝาผนังแล้วค่อยๆทรุดกายลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก กระหน่ำแจกหมัด เข่า ศอก ส้นตีนเป็นของชำร่วยแก่ชีวิตผม ทั้งเตะ ถีบ คาราเต้ หยิก บิด หมุนหนังผมเป็นจ้ำ ขากถุยน้ำลายและเสมหะใส่ผมจนหัวเปียก ส้นเท้ากระทืบนิ้วมือ เหยียบเนื้อชิ้นน้อยบี้ใส่พื้น จนผมร้องไม่เป็นจังหวะจะโคน บีบคอ เค้นขยำ ขย้ำ เขมือบ ตบซ้าย ตบขวา ถุยน้ำลายใส่หน้า แจกมะเหงก เขกมะกอก ดึงผม เอาไม้บรรทัดตีมือ เอาหนังสือมาทุบหัว จับหัวกดน้ำ เอาแป้งเย็นทาซ้ำ เปิดพัดลมเบอร์สามใส่ จนผมปวดเนื้อเจ็บหนัง หนาวเข้ากระดูก ระบม บอบช้ำไปทั้งตัว ท่านผู้ชมครับ ผมเพิ่งรู้ว่า เวลาโดนตบ แล้วหูมันได้ยินเสียง วิ้ง ๆ ๆ ๆ มันเป็นไง วันนี้นี่เอง
ผมไม่ถือโทษโกรธเธอ (หมดแรงจะเอาโทษแล้วอะเดะ) ถือว่าชดเชยภาพวันวานอันหวานซึ้งระหว่างผมกับเธอก็แล้วกัน ถึงจะโกรธแค้นเธอมากแค่ไหน ยังไง ๆ ผมก็ทำอะไรเธอไม่ได้ โอย
วันพรุ่งนี้เป็นวันซ้อมใหญ่รับใบปริญญา แต่วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่ รับหมัดภรรยา
เมื่อเธอซ้อมผมจนพอใจ(ถึงขั้นเลือดกระฉูดเลยน้า) เธอก็เริ่มสงสาร ยืนจ้องหน้าผม ทำหน้าเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ไร้อารมณ์อยู่ประมาณ 5 นาทีก็วิ่งออกไปจากห้อง ผมนึกว่าเธอคงได้สติ สำนึกผิด สงสารผมและงงว่าทำอะไรลงเนี่ย สักพักเธอก็เดินกลับเข้ามา หน้าตาเฉิ่มเฉย(หน้านี้แหละต้นฉบับ)
เธอเห็นผมปุ๊บ หน้าตาก็สลด แล้ววิ่งเข้ามาถามผมว่า เป็นอะไร เจ็บไหม ใครทำ เจ็บไหม ๆ ๆ ๆ แล้วก็กอดผมไว้ ผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
เธอร้องไห้ กอดผม... ส่วนผมเหรอ เสียน้ำตาตั้งแต่โดนส้นตีนยีแต่ยกแรกแล้วก๊าบ ผมไม่นึกมาก่อนเลยว่าเธอจะโหดร้ายได้อย่างนี้ เหมือนความปลอดภัยแห่งชีวิตค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับเครื่องในทีวีและมือถือ ผมร้องไห้ในใจ น้ำตาคลอเบ้า เธอยื่นยาดมมาให้ผมอีกครั้ง
เมื่อมรสุมอารมณ์สงบลง ฉากรักโรแมนติค ก็ถูกสร้างขึ้นโดยอิงชีวิตจริง เธอทำ(บาด)แผลให้ผม สองเราต่างก็พิศมองดูกันและกัน (สำรวจรอยบอบช้ำซึ่งกันและกันล่ะสิ) หน้าผมไม่มีเลือดหรอกครับ แต่มันเป็นรอยช้ำเลือดช้ำหนองอยู่ข้างใน หน้าผมเนี่ย ทั้งเหลือง ทั้งแดง ทั้งเขียว ทั้งม่วง หลากสีสันเต็มไปหมดราวกับจานสีของจิตรกร แต่นี่มันคือจานสีของฆาตกร ส่วนเธอมือบวม..(ที่บวมเพราะเขกหัวผมน่ะ)
ที่เล่ามานั้นมันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของฉากชีวิตรัก(รันทด)ของเรา และตอนนี้ผมรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดี(เกินไป)เพียงคนเดียวที่ครองดวงใจของผมตลอดกาล เธอไม่น่าจะมาอยู่กับผมเล้ย เธอน่าจะเจอผู้ชายที่ดีและจริงใจซะตั้งแต่แรก ผมอยากจะขอโทษเธอที่ไม่มีเวลาให้ ไม่ห่วงใย ไม่รัก ไม่สงสาร และทำกับเธอเหมือนเธอไม่มีหัวจิตหัวใจ ไม่มีความรู้สึกนึกคิด (อ๊ะ ก็หน้าเธอให้อารมณ์นี้มากๆเลยอะ)
คำว่า"ดีเกินไป"มันยังผุดอยู่ในสมองของผมเสมอ ผมสำนึกเสมอว่าเธอดีกับผมมาก(เกินไปรึเปล่า) ให้อภัย ตามใจผมเสมอมา... ส่วนผมก็ทุบตีร่างกายและทำลายจิตใจเธอด้วยดีมาตลอด ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้ให้ผมซึ้งกับคำว่า "ดีเกินไป "
ทุกวันนี้ ผมบริหารธุรกิจส่วนตัวอยู่ รูปเราสองคนถือช่อดอกไม้ยืนยิ้มแฉ่งหน้าป้ายคอนเกรททูเลชั่นประจานใบหน้าที่บอบบวมช้ำเลือดช้ำหนองอย่างสดชื่นแจ่มใสยังคงแขวนอยู่ข้างฝาห้องทำงาน ชีวิตผมอุทิศแก่งาน หมกอยู่ในห้องทำงานตลอด เธอยังเป็นหญิงเดียวในดวงใจผมตลอดกาล เธอให้อภัยผมเสมอ ผมไม่มีเวลาให้เธอแต่เธอก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย จนลมหายใจเฮือกสุดท้าย
เธอจบชีวิตลงด้วยโรคมะเร็งในสมอง (มิน่าล่ะถึงชอบทำหน้าเอ๋อๆ พูดจาไม่รู้เรื่อง ชอบบ่นและปัญญาทึ่มมาก โดยเฉพาะใบหน้าเธอนะ หาอารมณ์ก็ไม่เจอ) ผมคอยเฝ้าดูอาการตลอด เธอพูดเพ้อเจ้อและบ่นให้ผมฟัง ผมไม่ทิ้งเธอไปเล่นเน็ตหาผู้หญิงหมวยๆเลย ผมนั่งจับมือฟังเธอบ่นอยู่ข้างเตียงตลอด วันนั้นเธอเพ้อ หยิบยาดมมาส่งให้ผม หน้าตาเธอเอ๋อ ไร้อารมณ์มาก ผมร้องไห้สะอื้นในห้องผู้ป่วยพิเศษนั้น จนพยาบาลโผล่หน้ามาดู นึกว่าเธอตายไปแล้ว เธอเรียกชื่อผมตลอด
หลังจากที่เธอเข้าห้องไอซียู ผมก็ไม่ได้ยินเสียงเธออีกเลย
วันนี้คำว่าดีเกินไปทำให้ผมคิดได้ ทำให้ผม ปรับปรุงตัว และรู้สึกดีกับเธอให้มากกว่าที่เคย ผู้ชายเลวๆคนนี้ อยากจะตอบแทนเธอด้วยการบริการและเอาใจใส่ดูแลเธออย่างดีไปจนแก่จนเฒ่า แต่มันก็สายเกินไป แต่ผมก็ยังอิ่มใจบ้าง ที่อย่างน้อย ผมก็ยังมีโอกาสได้ดูแล เอาใจใส่และตามใจเธอจนถึงลมหายใจเฮือกสุดท้าย มันเป็นสิ่งแรก สิ่งเดียวและสิ่งสุดท้ายที่ผู้ชายเลวๆอย่างผมตอบแทนผู้หญิงที่ดีเกินไปอย่างเธอ
ผมจะไม่บอกเลิกเธอด้วยคำว่าดีเกินไปเด็ดขาด เพราะรู้ว่ายังไง ๆ เธอก็ไม่ยอมเลิกกับผม
23 เมษายน 2548 16:17 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
จนตรอก
Next Murder
"หนูไม่ได้ตั้งใจจะเป็นหรอกนะไอ้ฆาตกรเนี่ย แต่เพราะเรื่องราวมันยาว มากมายสลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนเกินกว่าจะพรรณนา หนูจึงต้องหวานอมขมกลืนและจนตรอกอยู่อย่างนี้..."
เรื่องของเรื่องมันเกิดจากความเมตตากรุณาที่หนูมีจนล้นปริ่มจิตใจ มากเกินปรกตินั่นเอง หนูจึงตกอยู่ในสภาพไม่ปรกติเยี่ยงนี้ ถ้าหนูรู้ตัวว่าหนูจะเฮงซวยได้อย่างสมบูรณ์แบบอย่างนี้ หนูคงจะเป็นคนเห็นแก่ตัวไปตั้งแต่แรกแล้ว หนูจะไม่เป็นคนดีให้ฉิบหายวายวอดอย่างนี้หรอกค่ะ คุณขา
เรื่องมันมีอยู่ว่า
วันนั้นเป็นวันเสาร์
อุ๊ย เจ้าตัวเล็ก โอ ช่างน่ารักเหลือเกิน หลังจากที่หนูหอบหิ้วของพะรุงพะรังกลับมาจากตลาดนัดสวนจตุจักร ไม่รู้ว่าเทวดา ณ สรวงสวรรค์ชั้นใด บันดาลให้ร่างของเจ้าหมาน้อยสองตัว สีน้ำตาลอ่อนกับสีขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องดั่งผ้าขาวและแม่ของมันมาปรากฏกายอยู่ต่อหน้าหนู
อาดวงตาช่างเปล่งประกายอ้อนวอนชวนเวทนา ดวงตาของน้าชื่นชม(หรืออีชื่นชมในปัจจุบันนี้)หมาตัวแม่ทอประกายวาววาม เย้ายวนให้นึกเอ็นดู ลูกน้อยทั้งสองตัววิ่งไล่กัน ส่งเสียงใสแจ๋วน่าทะนุถนอม เร่งเร้ากระตุ้นต่อมปรานีของหนูให้หลั่งสารกรุณาออกมาจนล้นห้วงดวงใจ
เจ้าตัวน้อย มานี่เร้ว มา มา หนูวางของกระจุกกระจิกที่ซื้อมาจากตลาดนัดสวนจตุจักรลงบนพื้น ทรุดตัวลงนั่งเพื่อให้เจ้าลูกหมาที่น่าสงสารได้เข้าใกล้และรับรู้ถึงกลิ่นอายความเมตตากรุณาที่แผ่รังสีออร่าออกจากร่างของหนู
น่ารักจังเลย อุ๊ยตายแล้ว น่ารักกว่าไอ้หงุมหงิมซะอีก รายนั้นนะ ทั้งซื่อทั้งบื้อ ไม่รู้จักประจบเอาใจเจ้าตัวเล็ก ตาแป๋วเชียว อุ๊ย! ขี้เล่นซะด้วย เจ้าหมาน้อยทั้งสองตัววิ่งเข้ามาพันแข้งพันขาทั้งดมทั้งเลีย ถูกใจหนูล่ะซีคะท่านขา
สุนัขจรจัดที่หนูสงสารและเก็บมาเลี้ยง ลูกมันสอง รวมกับตัวแม่ของมันด้วย เป็นสาม (มีที่หนูเลี้ยงไว้ก่อนหน้านี้อีกหนึ่งตัว ชื่อหงุมหงิม) ตั้งแต่ได้พวกมันมานะคะ หนูเดือดร้อนไม่เว้นแต่ละวัน หนูเริ่มยิ้มแห้งๆตั้งแต่วันที่สองที่มันมาอยู่ ตอนแรกก็นึกว่ามันยังไม่คุ้นกับสถานที่เลยเด๋อๆด๋าๆ ทำอะไรไม่ถูก แต่หนูก็เข้าใจมันนะคะ ความรักของหนูที่มีให้แก่พวกมันยังล้นปริ่มห้วงดวงใจ มิได้ลดน้อยถอยลงเลย จนกระทั่งวันที่สาม...
รอยยิ้มแห้งๆของหนูเริ่มเหือดหายในวันที่สาม หนูชักเอาใจมันไม่ถูก เดาไม่ออกว่ามันต้องการอะไร เวลาไหน มันจะทำอะไร ตอนกลางวันหนูต้องไปเรียน พ่อแม่ต้องไปทำงาน จะขังไว้ในบ้านเหมือนหงุมหงิมก็ไม่ได้ เพราะพวกมันจะทำลายข้าวของในบ้าน หนูรู้ฤทธิ์เดชมันตั้งแต่วันอาทิตย์ตอนเย็น คือหนูกับพ่อกับแม่ต้องออกไปทานข้าวนอกบ้านทุกเย็นวันอาทิตย์ หนูไว้เนื้อเชื่อใจมัน ขังเอาไว้ในบ้านกับหงุมหงิม เพราะรักและทะนุถนอม กลัวยุงไต่ไรตอม ระหว่างที่หนูสุขสำราญบานใจอยู่กับพ่อแม่ที่ร้านอาหาร หนูไม่รู้เลยจริงๆว่าจะต้องตะลึงจนลืมโลกในกาลต่อมา
พอกลับมาจากข้างนอก หลังจากทานอาหารมาจากนอกบ้าน พอเปิดประตูเข้ามา ทันใดนั้น พระคุณเจ้า! หนูได้เจอกับสภาพบ้าน บ้านที่มีข้าวของ หนังสือหนังหา ถ้วยชาม กระดาษหนังสือพิมพ์ เศษผ้า เศษไม้ แจกันที่แตกกระจุย ถังขยะที่แตกกระจายราวกับกองขยะเทศบาล
หนูต้องรีดผ้า แต่กว่าจะได้รีดก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เพราะต้องเก็บข้าวของ เช็ดบ้านและคราบน้ำตาของตัวเอง จากนั้นหนูก็ต้องรีดผ้า แต่ก็พบว่าผ้าที่แขวนไว้ที่ราวเพื่อรอรีดนั้น เจ้าหมาตัวไหนไม่รู้ มาฉี่ใส่ เหม็นหึ่งเลย จับของใครดมก็ไม่ได้ แต่รู้ว่าไม่ใช่หงุมหงิมที่หนูจงเกลียดจงชังมาตลอดเวลา เสื้อตัวนั้นหนูต้องใส่พรุ่งนี้เช้า หนูก็เลยเอาไปซักใหม่ ปั่น อบจนเกือบแห้งแล้วก็เอามารีด
ลองทายซิ คืนนั้นหนูได้นอนตีไหนเอ่ย
ความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่และภาระอันหนักหน่วงได้ตกอยู่ที่หนูเพียงคนเดียว ท่านขา พ่อแม่หนูเตือนแล้วด้วยความหวังดี(ที่หนูมองไม่เห็น)ท่านบอกว่าให้คิดให้ดีก่อน นั่นมันหมาไม่มีหัวนอนปลายตีน หนูก็ซื่อใสใจบริสุทธิ์ เป็นแม่พระของปวงชน หลั่งน้ำตาอุทิศแด่ความโหดร้ายใจดำของท่านพ่อกับท่านแม่ ต่อว่าต่อขานว่าท่านทั้งสองไม่มีน้ำใจ ไร้ความเอื้ออาทร ไม่มีเมตตาจิตต่อเพื่อนร่วมโลก จากนั้นท่านก็เลยใจอ่อน ยินยอมให้พาพวกหมาหน้าตาสดใสไร้หัวนอนปลายตีนพวกนั้นมาเลี้ยง ตราบจนวินาทีนี้ หนูยังไม่เห็นวิตามินหรือประโยชน์จากพวกมันสักนิดเลย
ตอนกลางคืนหนูต้องคอยออกมาเปิดประตูต้อนรับมัน ให้มันเข้ามา ถ้ามันอยากเข้า เพราะมิฉะนั้นมันจะกระโดดปีนหน้าต่าง แล้วทำเสียงดัง ตะกุยหน้าต่างจนมุ้งลวดแหก ขอบอกค่ะ เป็นอย่างนี้ทุกคืน พอเปิดให้สมใจมันแล้ว มันทั้งสาม คือไอ้แช่มหมาตัวผู้สีน้ำตาล อีช้อยหมาตัวเมียสีขาวที่หนูคิดว่ามันบริสุทธิ์เหมือนผ้าขาว และอีชื่นชม(หรือน้าชื่นชมในอดีต) อีนี่ตัวดีเลยแหละ เจ้าแม่ประจำบ้านเลยนะเนี่ย ลูกจะเข้าจะออก มันจัดการให้หมด ตามใจลูกจนเคยตัว พออีแม่เป้งตัวฉกาจนั้นพาลูกทีมมาเดินสำรวจความเรียบร้อยในบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว หนูก็ง่วงแสบตาไปหมด หนูเลยปิดประตู เข้าไปในห้องนอน มุดเข้าไปนอนต่อในผ้าห่ม หนูเพลียจัดทุกคืน อีสุนัขเวรทั้งหลายนี่ เอาแล้ว พอเข้ามาสมใจแล้วก็อยากออก รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกคุมขัง ต้องการการปลดปล่อย เรียกร้องหาอิสระเสรีภาพ ต้องพาลูกออกจากพันธนาการนี้ให้จงได้ ว่าแล้วก็ตะกุยตะกายหาทางออก พอออกไม่ได้ก็มาเคาะห้องหนู ครางหงิงๆร้องขอความเป็นธรรม หนูก็ต้องงัวเงียตื่นอีกครั้งมาเปิดประตูให้มัน พอหนูเปิดแล้วมันก็ไม่ออก ต้องเชิญมันออก พอเชิญมันแล้ว มันก็จะเชิดหน้า พาลูกเดินตามกันต้อยๆออกไปอย่างสง่างาม ส่วนอีนังหงุมหงิมลูกชังของหนูนั้นยังนอนหลับปุ๋ย ไม่ออดอ้อนหรือก่อกวนใคร
พออกไปแล้วก็อยากเข้ามาอีก โอ๊ย ทายใจมันไม่ออก ตามมันไม่ทัน ไม่รู้มันลืมของไว้หรือไง พวกมันคงอยากให้หนูเปิดประตูไว้ตลอดคืน เพราะสะดวกดี เข้าง่ายออกง่าย แต่หนูกลัวโขมยขึ้นบ้าน เพราะมันเข้าง่ายออกง่าย พ่อแม่กำชับไว้ตลอด ห้ามเปิดบ้าน กลัวขโมยขโจรจะเข้ามา เลยต้องมาคอยเปิดปิดประตูให้พวกมัน สงสารหนูมั้ยคะ คุณขา พ่อแม่หนู หนูยังไม่เคยตามใจขนาดนี้เลย แล้วนี่มันเป็นใคร?
หนูต้องเผชิญกับคืนทรมานหลายสัปดาห์ผ่านไปท่ามกลางมรสุมชีวิต หนูไปโรงเรียนสายทุกวัน การบ้านก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำส่ง
คราวนี้หนูไม่ยอมมันแล้ว หนูไม่ให้มันเข้าบ้าน หนูปิดประตูและหน้าต่างไว้สนิทแน่นหนา ร้อนก็ทนๆไปก่อน เปิดพัดลมเอา เดี๋ยวอีกประมาณสองเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว(หนูไม่เปิดแอร์นอนค่ะ เป็นภูมิแพ้) ตะกุยเลย เอาให้เล็บหักไปเลย ให้ตายก็ไม่เปิดประตูให้หรอก ลองดูซิ มันจะทำยังไงต่อไป มันจะประท้วงอะไร เอ้า ว่ามาเลย แต่ต้องตอนเช้านะ กลางคืนหนูนอน
แต่อนิจจามันไม่อดข้าวประท้วงหนูหรอก
เพื่อนบ้านของหนูหลายคนโดนพวกมันกระโดดไปตะกุยบนกระโปรงรถ ทิ้งรอยเท้างามๆของหมาสามตัวไว้เป็นอนุสรณ์ที่จะต้องรำลึกนึกถึงไปตราบชั่วนิรันดร์ พ่อหนูต้องไปขอโทษขอโพยและจ่ายค่าซ่อมรถให้เขา หนูมองหน้าพ่อไม่ติดเลยค่ะ แย่เสียยิ่งกว่าแอบมีเซ็กส์กับงูเหลือมตัวผู้แล้วท้องเสียอีก สายตาของพ่อนั้นช่างบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ยากแก่การจะเอ่ยคำว่าขอโทษ ไอ้แช่ม อีช้อยกับอีชื่นชมแม่มันยังลอยหน้าลอยตาวิ่งไล่งับขากันอย่างมีความสุขอยู่อีก หนูภาวนาอยากให้มีรถหมาแลกถังน้ำผ่านมาแถวหมู่บ้านจัดสรรของหนูเหลือเกิน หนูจะส่งพวกมันขึ้นรถไปสู่เขียงหมาท่าแล่สกลนครอย่างสวัสดิภาพแล้วเอาถังน้ำสามใบงามๆมาขอขมาท่านพ่อท่านแม่
อีพวกหมาไม่มีวิตามินทั้งหลาย ดูซิมันยังมาทำหน้าป๋อหลอใส่อีก หนูรู้แล้วค่ะ ว่าหน้าตาของผู้ที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะตายมันเป็นยังไง มันเปี่ยมสุขแค่ไหนแง้! มันขี้ใส่รองเท้าคู่ใหม่ของหนู
จนวันนี้หนูทนไม่ไหวอีกแล้ว เรื่องราวความเอ็นดูแบบพิศดาร ความน่ารักสารพัดพิษของมันจะจดจารึกไว้ในรอยแค้นของหนูไปตลอดชีวิต ถ้าใครสงสารเวทนาหรือเอ็นดูพวกมัน มีความประสงค์จะรับหมาที่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างไว้ในความอนุเคราะห์ล่ะก็ ติดต่อมาที่หนูนะคะ หนูยินดีที่จะให้ เอาไปเลยฟรีๆไม่มีค่ากำเหน็จ แถมเงินด้วย เพราะหนูไม่อยากเป็นฆาตกร ไม่อยากฆ่าหมาที่ตัวเองเก็บมาเลี้ยงด้วยความเมตตา หนูประสบเคราะห์กรรมมามากพอแล้ว หนูทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ หรือในอีกกรณีหนึ่ง กว่าจะมีคนติดต่อขอรับเลี้ยง มันอาจตายโหงก่อนแล้ว ฮือๆๆๆๆ
ยังไงหนูก็ต้องขออโหสิกรรมให้พวกมันล่วงหน้าด้วยนะคะ เลี้ยงดีจะตายอยู่แล้ว (หนูจะตายจริงๆนะคะ) ยังมาสร้างความเดือดร้อนให้อีก หนูทนไม่ไหวจริงๆ โธ่ ความเมตตากรุณาที่แสนจะเสียเปรียบของหนู ความทุกข์ของหนู ไม่ได้มาจากการเสแสร้งแกล้งกระทำนะคะพระเดชพระคุณ เพราะพวกมันแท้ๆ อีพวกนิสัยหมาๆ
ขอขอบพระคุณ
นางสาวใจบุญ สุนทาน
หญิงใสซื่อบริสุทธิ์ที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้เป็นฆาตกรมาก่อน และก็ยังคงเป็นคนจิตใจเมตตาอารีเสมอ
(ยกเว้นกับอี 3 ตัวนี่)
หึ! อีพวกชิงหมามาเกิด แล้วยังเกิดมาเป็นหมา!
22 เมษายน 2548 14:28 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
นิทานไทยวัยร้อนเรื่อง พิกุลทอง
ดอกพิกุลทองที่ร่วงออกจากปากเด็กหญิงเจียมวจี
หนูชื่อ เด็กหญิงเจียมวจี เสงี่ยมวาจา เป็นคนพูดน้อย ต่อยหนัก เหมือนชื่อของหนูนั่นแหละค่ะ หนูเป็นคนเงียบๆ สงบเสงี่ยม เจียมริมฝีปากมาก เรียนอยู่ ม.3 ค่ะ โรงเรียนอะไรไม่บอก กลัวเสียชื่อเสียงค่ะ ใบ้ๆก็ได้อะ เป็นโรงเรียน สหศึกษา ใบ้แค่นี้นะ ยังไม่ทำบัตรประชาชนหรอกค่ะ อายุยังไม่ถึง 15 เลย
ปรกติแล้ว หนูเงียบมาก เพื่อนเรียกว่าหญิงใบ้มั่ง พิกุลทองมั่ง วันนี้ก็เหมือนเคย หนูก็ยังเสงี่ยมเจียมปากเหมือนเดิม ไม่กล้าพูดเรื่องเสียๆหายๆของใครบ่อยๆ ยอมรับค่ะ หนูได้เพื่อนดี ไปไหนมาไหน ถ้าไม่พกปี๊บก็ต้องมองหาธรณีไว้เผื่อเอาหน้าแทรกในเวลาคับขัน เฮ่อ
หนูเป็นคนพูดน้อย (รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้) ก็เลยเก็บกดเป็นพิเศษ นี่ถ้าเก็บกดแล้วเอาไปชั่งกิโลขายได้เหมือนเก็บของเก่าขายเนี่ย รวยแล้วค่า ซื้อรถบีเอ็มงามๆได้ครึ่งคันแล้ว
ขอระบายหน่อยเถอะ คนพูดน้อยก็มีหัวใจนะคะ
หนูไม่ได้แฉนะคะ แค่ตั้งจิตอธิษฐานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วสากลโลก อยากให้เด็กมัธยมลืมตาตื่น ฟื้นจากฝันอันชั่วร้ายดิบดำ รู้สึกตัวกันสักที ในฐานะที่หนูก็เป็นเด็กมัธยมคนหนึ่ง
ขอเล่าเป็นนิทานบรรยายชีวิตเพื่อนๆของหนูก็แล้วกันนะคะ มีหลายเรื่องหลายตอน ไม่ใช่ชาดกนะคะ ไม่ใช่นินทาด้วย
ภาค 1 หนังนอกจอ
หนังในจอ มีไว้ให้เพื่อความบันเทิง แต่หนังนอกจอ (ข้างกายเรา) มีไว้เพื่อความขายหน้า
กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้ หนูไปดูหนัง ไปกับเพื่อนๆน่ะแหละ ไม่กล้าไปคนเดียว กลัวถูกข่มขืนทางสายตา อาจจะท้องทางใจได้ ว่าไปโน่นค่ะ จะว่าไปแล้วหนูมันก็โง่ที่รักความปลอดภัยของพรหมจารีย์ จนลืมคำนึงถึงความปลอดภัยของใบหน้าและสถาบัน
วันนั้น หนูยอมรับ หนูผิดเองที่สวมชุดนักเรียนออกไปดูหนัง เพราะโรงเรียนปล่อยให้ออกจากบริเวณโรงเรียนได้ ทางโรงเรียนมีกิจกรรมน่ะค่ะ ก็เลยแห่ขบวนเซิ้งฟ้อน โบยบินออกไปสู่ฟ้ากว้างกับผองเพื่อนโขยงเดียวกัน ยืนยันได้ เพราะมีตราอักษรย่อชื่อโรงเรียนปักที่หน้าอกอันอวบอิ่มเกินวัยกันทุกคน ช่วยกันประจานโรงเรียนตัวเองให้โด่งดัง พวกเราไปดูหนังในโรงภาพยนตร์ไฮเทคแห่งหนึ่งของไทย (โฆษณาเข้าไป)
แอ่น แอน แอ๊น หนังตัวอย่างฉายแล้ว หนูกับเพื่อนๆทุกคนต่างก็จดจ่อด้วยจิตใจอันหรรษา แรกๆก็ดีอยู่หรอก แต่นานไปๆชักแปลก ถึงตอนตลก พวกนี้ก็เฉย ตอนสะดุ้งผวา มันก็เงียบ เขาหัวเราะ มันก็เงียบ เขากรี๊ดสลบซบธรณี มันก็เงียบ เงียบทำไม จะตั้งใจดูอะไรกันขนาดนั้น พอหันไปข้างๆ ชะแว้บ (กรี๊ด)นั่น เด็กหนุ่ม ม.2 นิหว่า เฮ่ย นั่น รุ่นพี่ เฮ่ยนั่นเด็กเทคนิค ครบคู่ ครบองค์ประกอบ ครบองค์ประชุม และ องค์อื่นๆ (องค์อะไร ก็เอาไปคิดลึกเอาเอง)
หนูไม่รู้ ว่านัดแฟน โคตรมาดแมนสุดเฉียบเนี้ยบหนิง ก็หนูไม่รู้ จริงๆ ว่ามันชวนผู้ชายมาล้วง
หนูไม่รู้จริงๆค่ะว่าเพื่อนๆมันนัดแฟนมาด้วย (แฟนก็พวกโรงเรียนเดียวกันมั่ง เพื่อนร่วมห้องมั่ง รุ่นน้องมั่ง รุ่นพี่มั่ง เพื่อนต่างสถาบันมั่ง) เป็นคู่ตุนาหงันเลยค่ะ
อ้าว ไหงงั้น ไฉนฉะนั้น ฉันเป็นใคร ฉันมาทำอะไรที่นี่ เหลือหนูคนเดียวนั่งโดดเดี่ยวเอกา
แต่ก็ช่าง ใจหนูอยู่ที่หนัง ไม่มีทางโทรเรียกแฟนมาหรอก เขาก็มีงานของเขา ทำกิจกรรมที่โรงเรียน (เด็กเรียนค่ะ หนูมีแฟนประเสริฐ แต่เพื่อนเนี่ย คบแล้วจะเป็นประสาท)
โอว์
คิกๆๆๆๆๆ
พอหนังเปิดจอ หนังสดก็เปิดฉาก
นานไปๆ หนูก็เริ่มตัวเย็น ซีด สั่น เพราะเพื่อนร่วมโลง เอ๊ย โรง (พวกผู้ใหญ่ วัยรุ่น นักศึกษามหาลัย คนทำงาน) เขาเริ่มมอง เขาคงเห็นตัวอักษรย่อชื่อโรงเรียนอย่างชัดเจนแล้ว
อาร์โอว์
ฮิๆๆๆๆ
ฮือๆ อีพวกไพร่พวกนั้นมันคนละพวกกะหนูนะพี่ หนูอยากจะแถลง
การณ์ แก้ตัวแก้ต่าง (แต่หนูกลัวดอกพิกุลทองจะร่วงหล่นลงไปกองรวมๆกับเศษป๊อปคอร์นและมันฝรั่งทอดกรอบ) ด้วยความที่เป็นนางใบ้ยอดเยี่ยมนี่แหละ หนูก็เลยถูกมองด้วยสายตาหยามหมิ่น เขาคงคิดว่าน้องคนนี้ก็ปักอักษรย่อเหมือนกัน สถาบันเดียวกัน และก็ต้องชั่วเหมือนกัน เสียดายที่สวย (เฉพาะหนูนะ) แต่โคตรแรด (พวกมันค่ะ) ตอนแรกเขาก็ทนได้นะคะ เขาต้องใช้ความอดทนอย่างยิ่งยวดในการทัศนาภิรมย์หนังที่เขายอมเสียเงินมานั่งดูเพื่อพักผ่อนและความบันเทิง แต่ โอ้ พระเดชพระคุณเจ้า
อูว์..ว..ว..ว์
เขาลุกหนีไปแล้ว
เขาคงรับไม่ได้ กับคุณงามความดีที่เพื่อนๆของหนูมันร่วมกันก่อกระทำ ฮือๆ พี่ขา กลับมาก่อน อย่าเพิ่งไป หนูไปด้วย
คนทั้งโรงหันมาทางหนูหมดแล้ว
ภาค 2. มัน "ล่อ" กันเอง
กาลครั้งสอง แฟนของเพื่อนหนูมันมาโอ้อวด บอกว่าปีหน้ามันจะไปเรียนต่อ ม.4 ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง (ซึ่งภาพพจน์ดีมากในความคิดของหนู แต่โคตรแพง) ซึ่งไอ้ เก็ต คนข้างบ้านของหนูมันก็เรียนอยู่ที่นั่น (มานานแล้ว ตั้งแต่ ม.1) หนูก็เลยลงทุน ถ่อสังขารไปข้างบ้าน ทำดอกพิกุลทองร่วงลงแถวหน้าบ้านไอ้เก็ต คุยกับมันซึ่งเป็นคนที่เรียนอยู่โรงเรียนนั้นอยู่แล้ว คำตอบแรกที่ได้รับมาคือ
"อย่าอยากไปอยู่เลย ไม่มีระเบียบวินัย มีแต่สร้างภาพพจน์ ทำกิจกรรมเว่อร์ เก็บเงินค่าเทอม ค่าเบ็ดเตล็ดแพงๆมาถลุงใส่กิจกรรมเอาหน้า รู้มั้ย ตอนเช้า เข้าแถวหน้าเสาธงกันหลอมๆแหลมๆ เด็กไปสาย ครูก็ไม่ว่า พวกเพื่อนๆเรา มันไปเอากันก่อนไปเรียนกันทุกเช้าเลย"
เอ่อเอากะใครเหรอ เก็ต ดอกพิกุลทองร่วงออกจากปากหนูอีกครั้งแล้วค่ะ แต่เพื่อแลกกับข้อมูลดีๆ มันก็คุ้ม (หนูไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็นนะเคอะ)
ก็เอากะเพื่อนในห้องน่ะแหละ ไม่ก็สาวพาณิชย์ ส่วนมากมันล่อกันเองในห้องซะมากกว่า เพราะเสร็จแล้วก็นั่งรถไปเรียนด้วยกัน
อะโห! ชักอยากจะย้ายโรงเรียนแล้วสิ เฮ่ย ทำไมคิดเสียงดังจังเลยวะ
จะ..จะ..จิจริง..ง..ง..เหรอ แล้วเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอินโนเซนต์สุดๆค่ะ
ก็จริงดิ
ล้อเล่นป่ะ อะไรกัน ขนาดโรงเรียนมันเองนะ มันยังกล้าพูดขนาดนี้
จริงๆ เราคนหนึ่งล่ะ ผ่านมาแล้ว เอาแรงก่อนเรียนเนี่ย มันแสนจะสดชื่น เรียนไป เอาเรื่องนี้มาถก มาอภิปรายกัน เนี่ยแหละ เรียนให้สนุก เล่นให้มีความรู้ ศึกษาให้เสียวซ่าน บางทีครูสอนก็ล้วงกันในห้องเรียนเลยนะ บางทีเพื่อนก็ใช้ปากให้เพื่อน หลังห้อง" คุณขา ขนาดโรงเรียนหนูมีเรื่องแบบนี้ พวกเด็กโรงเรียนหนูมันก็ยังไม่กล้าเอามาพูดเลย แสดงว่าโรงเรียนมัน. โคตร สุดยอดเลยว่ะ!!!
ภาค 3 พรหมจรรย์เหรอฮึก็แค่เยื่อ
หนูมีเพื่อนสนิทอยู่ 8 คน โดนไปแล้ว 7 อีกคนป่วยตายด้วยโรคมะเร็งในเม็ดเลือด (ถ้ารอดมาก็ไม่แน่)
หนูยอมเสียสละดอกพิกุลทอง ถามพวกมันว่า ไม่เสียดายพรมจรรย์กันมั่งเหรอ พ่อแม่ให้มา ยังไม่ถึงเวลา ก็ทำลายมันไปซะแล้ว
พวกมันตอบออกมาอย่างเฉยชาว่า
"พรหมจรรย์เหรอ ฮึๆก็แค่เยื่อ จะไปเสียดายไปทำไม"
หนูอึ้งเลยค่ะ อีเวง กูอุตส่าห์รักษามันมาอย่างทะนุถนอม อีปอบพวกนี้ตอบออกมาได้ มันก็แค่เยื่อ พูดออกมาได้ยังไง้ แง้ๆๆๆๆ รับม่ายด๊าย..ย..ย..
ภาค 4 เพื่อนเรา เผาเรือน
คุณมีสิทธิ์ ถูกข่มขืน ด้วยน้ำมือและน้ำ(อื่นๆ)ของเพื่อนที่คุณไว้ใจได้ทุกเมื่อ
หนูมีเพื่อนเป็นผู้ชายที่สนิทที่สัตว์ เอ๊ย ที่สุดอยู่คนหนึ่ง หนูไว้ใจมันม้ากมาก มากชนิดที่ว่า ให้มันช่วยเลือกซื้อผ้าอนามัยให้ ตอนไปเดินห้างด้วยกัน มันก็เลือกช่วยด้วยความซื่อใสไร้เดียงสา บางทีหนูก็สงสารมันนะ กลัวมันถูกผู้หญิงหลอกฟัน หนูรักมันมาก แต่ไม่ได้รักแบบแฟนนะ หนูก็มีแฟนแล้ว ในใจก็ภาวนาขอให้มันมีแฟนซะที รักมันมากๆ มันเป็นคนซื่อสัตย์มาก
แต่แล้ววันหนึ่ง
มันลากหนูเข้าห้องน้ำค่ะ คุณขา...
เย็นวันนั้น หนูไปหามันที่หอ หลังเลิกเรียน ว่าจะไปยืมหนังสือภาษาไทยของมันไปถ่ายเอกสาร ทำรายงานส่งอาจารย์ หนูก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าที่วาบหวิวเย้ายวนอะไรนี่ ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ ใส่ชุดนักเรียน (แสดงว่าหนูสวยมาก... ใช่มั้ยคะ?) ก็โทรไปบอกมันล่วงหน้าแล้ว
ก๊อกๆๆๆ เจ(ขอสงวนนามสกุลค่ะ) หนูเคาะประตูเรียกมัน มันเปิดประตูพรวด หน้าตาแดงหื่น หนูตกใจนึกว่ามันถูกเจ้าเข้าทรงร่าง หรือไม่ก็กินยาผิดขวด
ว่าจะถอยออกมาตั้งหลักเพื่อพิจารณาอาการแล้วช่วยเหลือมัน หรือไม่ก็หามมันส่งโรงพยาบาล
ยังไม่ทันจะหามมันส่งโรงบาล
มันก็หามหนูเข้าห้องแล้วค่ะ
มันจับหนูเข้าไปในห้องน้ำ ถลกกระโปรงหนูขึ้น เห็นกางเกงในลายผึ้งน้อยสุขสันต์
กรี๊ด! คุณขา มันเอามือสอดเข้าไปจับขอบกางเกงในลายผึ้งน้อยสุขสันต์ กำลังจะดึงลงมา
โป๊ก ขันน้ำพลาสติกตราเครื่องบินเหินหาวบรรจงโขกลงกลางกบาลมันพอดี
โอย
มันปล่อยหนู(ทำไม)!
หนูเสียดายนิดๆ ในใจก็คร่ำครวญ นี่เราทำอะไรลงไป ว้า... เสียดายจัง นานทีมีครั้ง โอ๊ย ผิดหวัง หนูทำอะไรไม่ถูกเพราะพิษความเสียดายกำเริบ
วิ่งสุดขีด เร็วระห่ำฟัดใหญ่ตะไลนรก (หนังเฉินหลงรึเปล่าวะ) มันก็กระชากหนูกลับมา โอบกอดร่างหนูทางด้านหลัง โอ้ว์ และแล้วก็เป็นวันของเรา โอ้ ลั้ลลา...
ปล่อยเรานะ เจ เราเป็นเพื่อนกันนะ ลืมแล้วเหรอ ดอกพิกุลทองร่วงกราว ปริปากพูดทำไมอีงั่ง เห็นมะ ดอกพิกุลทองร่วงเลย -_-!
เจปล่อยหนูอย่างสำนึกผิด ขันพลาสติกตราเครื่องบินเหินหาวเรียกสติมันกลับคืนมาแล้ว แต่ช้าไปหน่อย
หนูวิ่งหนีออกมาจากห้องมัน (ด้วยความเสียดาย)
วันรุ่งขึ้น มันมาขอโทษหนู หนูก็รีบให้อภัยมัน
ภาค 5 อย่าดูดนาน
อย่าดูดนมนาน จะโดนจับได้
วันนั้นหนูไปฉี่ที่ห้องน้ำตอนเลิกเรียน หนูกลับบ้านค่ำเพราะเล่นเกมต่อศัพท์กับเพื่อนๆอยู่ อย่าเพิ่งค่ะ อย่าเพิ่งคิดว่าหนูเข้าไปเจอของดีในห้องน้ำนะคะ ไม่มีค่ะ มีก็ดีสิ
พอดีไปเจอนังหน่อย เพื่อนข้างๆห้อง แต่ก่อนมันเคยอยู่ข้างบ้านหนู มันทักหนู รอหนูฉี่จนสะเด็ด เสร็จแล้ว พอออกมา มันก็เล่าประวัติห้องน้ำนี้ให้ฟัง
มันบอกว่า กาลครั้งหนึ่ง ครึ่งเดือนก่อน สาวน้อย ม.ต้นคนหนึ่งถูกเรียกเข้าห้องปกครอง เพราะโดนสารวัตรจับ มันเจอข้อหาอะไรเหรอคะ ก็ข้อหาให้ผู้ชายดูดนมนานเกินไปไง นังเด็กคนนั้น ชื่ออะไรดีล่ะ เอาเป็นว่า ให้มันชื่อ ด.ญ.ร่านก็แล้วกัน ทายซิคะ ว่าเด็กหญิงร่านมันเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำ
ถูกต้องนะคร้าบ...
มันเข้าไปให้เพื่อนชายดูดนม
ตอนนั้น เพื่อนชายกำลังดูดนม ด.ญ.ร่านอยู่อย่างเพลิดเพลินเจริญใจ ในห้องน้ำที่หนูเข้าไปฉี่เมื่อกี๊น่ะแหละ ดูดนานไปหน่อย จนกระทั่ง พวกมันทั้งสองได้ยินเสียงกระแอมไอ ใช่แล้ว สารวัตรชัวร์ๆ (นานๆสารวัตรจะปรากฏกายสักครั้งนะคะ แสดงว่าพวกมันดูดนานจริงๆ)
พวกมันทั้งสองก็เลยรีบใส่เสื้อผ้า ปีนออกทางหลังห้องน้ำ ใช้บริการทางด่วนพิเศษโดยมีสารวัตรคอยรับอยู่
ก็เลยถูกสารวัตรจับได้โดยละม่อม
ณ ห้องปกครอง
พวกมันก็บอกกับอาจารย์ปกครองว่า พวกมันแค่ไปนั่งคุยกันเฉยๆ
หน้าด้าน!
มึงไปคุยอะไรกันในห้องน้ำ ธุระอะไรจะสำคัญขนาดนั้น!
หนูนึกเกลียดมัน เบะหน้า ทำหน้าตาท่าทางรังเกียจอีนัง ด.ญ.ร่านที่เพื่อนหนูเล่าให้ฟัง
เพื่อนหนูถึงกับสะอื้น ร้องไห้เสียงดังออกมา
มันสารภาพว่า มันนั่นแหละ คือผู้สวมบทบาท ด.ญ.ร่าน!
ภาค 6 อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจแฟน
อย่าไว้ทาง อย่าวางใจแฟน เพราะมันอาจเป็นเกย์ และอาจเคยผ่านเพื่อน(ชาย)ของคุณมาก่อน
สายลมโบยโบกเห็นใบไม้ร่วง วันหนึ่งในฤดูหนาว หนูกำลังนั่งหาวหวอดๆอยู่เพียงลำพังอย่างเสงี่ยมๆเพราะกลัวดอกพิกุลทองจะร่วง จู่ๆ แฟนนังเปรี้ยวเพื่อนสาวคนหนึ่งของหนูมันก็โผล่พรวดมาจากไหนไม่ทราบ ทราบอย่างเดียวว่ามันตั้งหน้าตั้งตาบุกน้ำข้ามทะเลมาสารภาพบาปว่ามันเป็นเกย์ แต่มันห้ามไม่ให้หนูบอกเพื่อน มันกลัวความจะแตก มันไม่รู้จะปรึกษาใครดี ที่มันกล้าบอกหนูก็เพราะว่าหนูไม่ค่อยพูด สามวันดี สี่วันพูด ไม่ค่อยได้ยินหนูพูด คือ แบบว่า หนูเป็นคนพูดน้อยอะนะ มันเลยไว้ใจเสือ เอ๊ย ไว้ใจหนู คิดว่าหนูจะไม่เผามัน และอยากจะปรึกษากับหนู ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี หนูยังข้องใจในปัญหาชีวิตชาวบ้าน ก็เลยปริปากทำดอกพิกุลทองร่วง ถามมันว่า
อ้าว...(น้ำเสียงตะกุกตะกัก เหมือนคนที่มีปาก แต่ไม่ค่อยได้ผ่านการใช้งานบ่อยนัก) แล้วนายรู้ได้ไงว่าเป็น แล้วเคยไปมีอะไรกับใครมั้ย ใครมั่ง ทำแบบไหนเหรอ ชายกับชายทำกันได้ด้วยเหรอ ขุดหลุมพรางล่อเหยื่อด้วยความงุนงงสงสัยและหน้าตาที่เซ่อๆซื่อๆของหนู แค่นั้นแหละ อิอิ พอมันเห็นหนูเซ่อ ก็เลยพล่าม เล่าเกร็ดพงศาวดารชีวิตตัวเองซะเป็นนิทานพื้นบ้านให้หนูฟัง อะโห ยาวกว่ารามเกียรติ์ซะอีก
มันก็บอกว่าทำได้สิ กับผู้ชาย ผู้ชายก็มีรูเหมือนกัน แต่มันหลบภัยไปอยู่เบื้องหลัง สนุกด้วยนะ ทุกหยดซ่าโซดาสิงห์ มันเคยลองผู้ชายมาแล้ว บ่อยด้วย และผู้ชายที่มันผ่านมือผ่านไม้ผ่านอะไรต่อมิอะไรอย่างทรหดอดทนมานักต่อนักก็คือนายโจ้แฟนหนุ่มของนังอ้อเพื่อนสาวของหนูอีกคน
สัญญานะ ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับเปรี้ยว เรารักเปรี้ยวมาก (แต่ก็ยังลืมรสสวาททวนทองของโจ้แฟนหนุ่มของอ้อไม่ได้)
หนูยิ้ม
พยักหน้า
7 วันผ่านไป
ก็มีข่าวดังว่า
เด็ก ม.3 ตบกันตาย
ภาค 7 ยาคุมกำเนิด ไม่ใช่ยาคุมสติ
ติ๊ง ต่อง... ท่านผู้มีอุปภาระคุณคะ วันนี้คุณทานยาคุม ก่อนออกจากบ้านแล้วหรือยัง ห่วงใยกันวันละนิด หนึ่งชีวิตน้อยๆจะได้ไม่กลายเป็นปุ๋ย ออกจากบ้านอย่างสดชื่นวันนี้ คุณแน่ใจเพียงใดว่าขาเข้า คุณจะกลับบ้านมาพร้อมกับความบริสุทธิ์ เหมือนขาออก
ยาคุมกำเนิด สามารถควบคุมได้เฉพาะการกำเนิดของเด็กทารก หรือที่คุ้นหูกันมากกับคำว่า มารหัวขน ไม่สามารถควบคุมสติ กิเลสมาร ตัณหาดิบ ความเสียว สยิวอารมณ์หรือภาวะมือไม้อ่อนเมื่อเห็นตัวผู้ได้
ควรใช้อย่างระมัดระวัง ควบคู่กับถุงยาง เพราะยาคุมกำเนิด ไม่ใช่ยาคุมเอดส์และกามโรคชั้นนำทั่วไปใกล้บ้านท่าน
ด้วยความปรารถนาดี จาก เด็กหญิง ม.3 ตัวน้อยๆผู้ประสบพบพานกับปัญหาเหล่านี้มาแล้วด้วยความอดทนอดกลั้นทรมานกายใจ
หนูจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ ให้ผู้ชายที่มีนามสกุลเดียวกันกับลูกของหนู
ว่าที่ น.ส.เจียมวจี เสงี่ยมวาจา
และจะเป็น น.ส.ไปจนกว่าจะได้แต่งงานกับชายที่จริงใจสักคน
(ไม่ได้เก็บกดที่ไม่มีใครกล้าหลอกฟันหนูนะ หนูสวยจริงๆ)
อุ๊ย! ดอกพิกุลทองร่วง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
27657
