ชุดนักร้องที่ต้องใส่ (บทกวีมอบแด่สาวนักสู้ จ๊ะ คันหู)

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

มองเห็นชุดนักร้องที่ต้องใส่ 
อยากร้องไห้ใส่กระจกห้าหกหน
ฟ้าคงอยากพิสูจน์หาค่าของคน 
จึงให้หนูเกิดมาจนทนเจียมใจ

ฟ้าบีบกดเพื่อทดลองเรื่องของฟ้า 
แต่ห้ามมือแขนขาหนูไม่ได้
มีสิ่งเดียวที่ฟ้าต้องปราชัย 
คือบังคับให้หนูไปขอใครกิน

ส่องกระจกทาแป้งนั่งแต่งหน้า 
ทั้งรู้ว่าออกไปรับคำติฉิน
คำเหยียดหยันนั้นไม่ใช่ไม่ได้ยิน 
ศิลปินชั้นต่ำสู้ทำใจ

ไร้โอกาสจะป่ายปีนบินที่สูง 
ไปแทรกฝูงเหมหงส์กรงทองไหน
ชุดวาบหวิวร้อนแรงล้อแสงไฟ 
แลกเงินบาทเงินใบให้มารดา

ชุดนักเรียนชุดนักร้องสองชุดนี้ 
ต่างกันที่คนตั้งกฎกำหนดค่า
ชุดนักร้องอาทรให้ได้เงินมา 
เพื่อซื้อชุดนักศึกษาใส่มาเรียน 

ชุดเปลี่ยนภาพเพลงเปลี่ยนลุคปลุกกระแส 
หัวใจแท้มาจากไหนไม่เคยเปลี่ยน
สองหูชาคำตำหนิถากติเตียน 
แต่ถ้าเรียนอย่างเดียวแม่อดตาย

ไม่คิดยืมแข้งขาใครมาเต้น 
ในเธคผับก็ลับเร้นใช่เห็นง่าย
ไปร่ำเรียนชุดที่สวมสำรวมกาย 
ไม่เคยเต้นยั่วชายกลางไฟแดง

แม้นมนุษย์เลือกเกิดได้ขอรวยล้น 
ไม่ขอจนทนโศกให้โลกแกล้ง
เที่ยวยุโรปใส่ขนมิงค์ทิ้งชุดแดง 
ไม่ต้องแสร้งยิ้มให้ใครประณาม

ผิดหรือถูกตระหนักรู้อยู่ในจิต 
ถูกหรือผิดรู้แก่ใจไม่คิดถาม
ในมุมมืดมากมายภาพไม่งาม 
ถูกเหยียดหยามเพราะไม่รอขอใครกิน

*ไม่ต้องการ 
ความสงสารปานใดจากใครสิ้น
ไม่ชอบมีชีวิตติดแผ่นดิน 
โดยถูกหมิ่นถูกสมเพชเวทนา

ไม่คิดง้อขอใครให้ช่วยเหลือ 
ความจุนเจือจากใครไม่เคยหา
ไม่หวังให้ใครย้อมกล่อมอุรา 
เรื่องพึ่งพาอาศัยไม่ต้องการ

หนูกราบพระแล้วก้มกราบชุดนักร้อง 
ช่วยปากท้องให้มื้อนี้มีอาหาร
 หน่วยกิตครบเรียนจบตรีมีการงาน 
จะแขวนไว้เป็นตำนานคนเคยจน

โลกใช่มีเพียงสีดำหรือสีขาว 
โลกปวดร้าวมีหลายสีน่าสับสน
โลกไม่ใช่เพียงคนรวยที่เป็นคน 
โลกยังมีคนจนที่หายใจ

โลกหลากสีหมุนไปไม่เคยหยุด 
ไยมนุษย์หยุดกันลงน่าสงสัย 
โลกมีคลิปอีกเป็นล้านบานตะไท 
แต่เหตุใดหนูโดนเพียงคนเดียว

8 กันยายน 2554

โดนมาเยอะแล้ว ขอกำลังใจให้เธอบ้าง

--------------------------------------------------------------------------

หมายเหตุ : * บทกลอนตัดจาก บทกวีของ วนิดา สถิตานนท์ เพื่อศักดิ์นักสู้ จากหนังสือเรียนภาษาไทย ม.ปลาย หลักสูตร 24