29 สิงหาคม 2552 20:13 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ว่างจากขับแท็กซี่ พี่เสื้อเหลือง
ก็ดับเครื่องไปชุมนุมกับกลุ่มเขา
ปิดสะพาน ล้อมสภา มาเถอะเรา
บ้างก็เข้าไปปิดล้อมสนามบิน
จันทร์ถึงศุกร์ เสื้อแดงสาวเข้าออฟฟิศ
เสาร์อาทิตย์ ไปร่วมพรรคชูทักษิณ
บ้างร้องเฮ บ้างร้องไห้ ใส่โฟนอิน
งานเสร็จสิ้นโบกแท็กซี่ที่ผ่านมา
สาวเสื้อแดง หนุ่มเสื้อเหลือง ต่างเคืองคับ
จะต้องกลับทางเดียวกัน มีปัญหา
มองหน้ากันให้ชัด ไฟสาดตา
จึงรู้ว่าคนบ้านใกล้หัว-ท้ายซอย
ระหว่างทาง สาวเสื้อแดงหนุ่มเสื้อเหลือง
ถกเหตุการณ์บ้านเมือง เคืองคอหอย
ฟังวิทยุ ยุยง ไม่ลงรอย
รถติดหน่อยก็หันมาต่อว่ากัน
เสียงมือตบ ตีนตบ กลบวิทยุ
หนุ่มปะทะ สาวปะทุ ดูแข็งขัน
อยากจ่ายเงินด้วยความโกรธลงรถพลัน
ไฟเขียวนั้นก็พลันเรืองแทนเหลืองแดง
รถวิ่งมาติดแยกใหม่ได้เถียงต่อ
หนุ่มหน้าหงิก สาวหน้างอ เพราะหัวแข็ง
หนุ่มวิพากษ์ สาววิจารณ์ กันร้อนแรง
เกิดรอยร้าว สาวขัดแข้ง หนุ่มขัดคอ
รถติดนานชั่วโมงครึ่งไม่ถึงบ้าน
เห็นสัญญาณไฟเหลืองแดงขัดแย้งหนอ
คอยไฟเขียวให้สัญญาณ กัดกันรอ
ไฟเขียวมาความทุกข์ท้อก็หายไป
อีกกี่แยกกันเล่าเราจะถึง
แยกที่ซึ่งไฟเขียวพร่างสว่างไสว
เหลืองก็แห้ง แดงก็ท้อ รออะไร
หนุ่มสาวแย่งเปลี่ยนคลื่นใหม่หาเพลงฟัง
วิทยุปรับหมุนจูนถึงคลื่น
เสียงพระธรรมฉ่ำชื่นฟื้นความหวัง
ไม่มีสีเหลือง-แดงแย่งกำลัง
หนุ่มสาวนั่งฟังเพลินเจริญใจ
อันชาติเรารบกันมานานแล้ว
บ้างเชียร์แม้ว บ้างเชียร์มาร์ค มากไปไหม
ท่านทะเลาะ เราถล่ม ล้มชิงชัย
ได้อะไรกลับมาจากฆ่ากัน
ไม่ทะเลาะเราก็หนักมากพอแล้ว
ร้าวเหมือนแก้วแล้วเออ เธอกับฉัน
ตื่นแต่เช้าล้างหน้า เตรียมฆ่าฟัน
เมื่อไหร่นั้นจะสันตินิรภัย
พอออกรถก็งดพูดหยุดก่อเหตุ
วางมือตบ จบพระเทศน์ เขตโปร่งใส
ไฟสีเขียวสว่างแจ้งเป็นแสงชัย
รถราได้วิ่งลิ่วดังปลิวลม
หยุดขบกัดขัดแย้งแท้งประเทศ
หยุดก่อเหตุเภทภัยให้ขื่นขม
หยุดแปลงเทป หยุดปะทะ หยุดระดม
หยุดโค่นล้ม หยุดสาดโคลน หยุดโฟนอิน
หยุดปิดล้อม หยุดกลั่นแกล้ง หยุดแย่งยื้อ
หยุดสาดสื่อ หยุดเข่นฆ่า หยุดปาหิน
จงเป็นกลางล้างพิษให้แผ่นดิน
ต่างทำมาหากินดิ้นรนไป
ให้ไฟเขียวเขียวสว่างทุกทางโล่ง
ชาติปลอดโปร่งรักกันไม่หวั่นไหว
แยกสุดท้ายหนุ่มและสาวเริ่มเข้าใจ
จะร่วมสร้างประเทศไทยไร้เหลืองแดง
ส่งสาวลงตรงหน้าบ้าน ยิ้มหวานให้
ไม่คิดเงินคนบ้านใกล้ใช่เสแสร้ง
สาวยิ้มตอบขอบคุณแบ่งถุงแกง
คนขันแข็ง พ่อไฟเขียว ถ้าเลี้ยวมา
29 สิงหาคม 2552
12 สิงหาคม 2552 17:09 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
สิบกว่าปีที่ไม่หยุดอุตสาหะ
แม่อยู่ในกองขยะอันเน่าเหม็น
ไม่เกียจคร้าน ไม่รำคาญความลำเค็ญ
ทำงานเป็นลูกจ้างอย่างเต็มใจ
ทนก้มหน้าฝ่าเปลวแดดที่แผดเผา
เสื้อตัวเก่าแตกตะเข็บเย็บไม่ไหว
เวียนกลิ่นซากขยะเหม็นไม่เป็นไร
ส่งลูกเรียนจัดดอกไม้ในห้องแอร์
ขยะคมติดเชื้อทิ่มเนื้อหนอง
มือทั้งสองแทบขาดด้วยบาดแผล
ไม่เรียกร้ององค์กรใดให้ดูแล
ให้ใครแคร์คิดสมเพชเวทนา
ฉันมาเรียนวิชาสายอาชีพ
อยู่กับกลีบดอกไม้ใจหรรษา
เหมือนฉันเอาเปรียบแม่เสมอมา
อบอวลกลิ่นบุปผานานาพรรณ
ชีวิตฉันแสนสุขไร้ทุกข์โศก
อยู่ในโลกแห่งดอกไม้หลายสีสัน
ลืมหลายกรอบหลายกฎที่กดดัน
แต่ไม่ลืมได้สักวันคือมารดา
งานประชุมผู้ปกครองห้องแอร์ใหญ่
แม่ซ่อนตัวอยู่ไกลไม่เผยหน้า
กลัวลูกอายเพื่อนแท้ที่แม่มา
ในสภาพอนาถายาจกจน
ประกาศรวมผู้ปกครองเข้าห้องได้
แม่หวั่นไหวใจท้อเพราะสับสน
ละลานตาข้าราชการเอกชน
ใจสะท้อนย้อนมองตนเป็นคนงาน
ฉันประคองประคับจับมือแม่
ล้วนบาดแผลความยากแค้นแสนสงสาร
คู่นี้คือมือลูกจ้างเทศบาล
ที่บันดาลโลกหอมกรุ่นให้หมุนไป
ช่อดอกไม้ฝีมือหนูครูชมชื่น
ไปดาษดื่นเบ่งบานถึงงานไหน
แม้ลิลลี่เยอร์บีร่ามาจากใด
ไม่สวยเท่าดอกไม้ใน ใจคนจน
เป็นดอกไม้แห่งความเสียสละ
บานอยู่ในกองขยะท้าแดดฝน
เป็นดอกไม้ที่งดงามความเป็นคน
บานอยู่ในความจนทนทระนง
อยู่ข้างลูกเถิดนะอย่าหวั่นหวาด
ขอผงาดเป็นชาติกาในฝูงหงส์
พ่อแม่เพื่อนแม้เชื้อขุนสกุลวงศ์
ลูกยังคงภูมิใจในมารดา
จะเด็ดดอกดวงดาวราวสวรรค์
อุบะจันทร์รัญจวนอวลเวหา
ทางช้างเผือกเป็นเชือกน้อยร้อยดารา
แทนมาลัยบูชาค่าน้ำนม
มือหนึ่งคู่จะสู้จนทนทุกข์ยาก
ดึงแม่จากกองขยะที่ทับถม
มาอยู่ในโลกดอกไม้ไร้ระทม
เป็นอีกคนที่สังคมมองว่าคน
12 สิงหาคม 2552
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
2710
