เมื่อสาวเสิร์ฟคนหนึ่งคิดถึงบ้าน

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ยืนใจล้ากลางกลิ่นเหล้าเคล้าบุหรี่
หนูจะกลับทันทีถ้าตีสอง
เกลียดสายตาสาวกเหล้าเขาหมิ่นมอง
จะกลับห้องเช่าน้อยน้อยปล่อยน้ำตา

บ่ายพรุ่งนี้รีบสอบรีบไปเสิร์ฟ
ตาเคลิ้มเคลิบยังฝืนสู้อยู่แม่จ๋า
เปิดอ่านชีตพ่อขุนรามท่องตำรา
จนตีห้าฟ้าสว่างส่องทางใจ

รูปพ่อแม่คือเครื่องรางของขลังลูก
วันไหนถูกเขาดุด่าน้ำตาไหล
หนูปล่อยเสียงเพลงร้อนแรงและแสงไฟ
กลบเสียงถอนหายใจให้บางเบา

อยู่กลางดงเสือสิงห์กระทิงร้อน
ไม่เคยร่อนโยกขยับไปกับเขา
ในเธคมืดแต่หัวใจหนูไม่เมา
คิดถึงแต่แดดเช้าที่เหย้าตน

น้อยใจพวกลูกคนรวยที่สวยหล่อ
เมาแล้วหนอเขย่าขยับเต้นสับสน
คนพลัดถิ่นจำจากเพราะยากจน
เขามองเหมือนเศษคนไร้หัวใจ

โอ้ป่านนี้ไร่ปอของพ่อแม่
จะระแหงแห้งแย่สักแค่ไหน
หนูท้าความขาดเขินส่งเงินไป
ให้ซื้อเครื่องสูบน้ำใหม่ไว้ทุ่นแรง

นั่งกินข้าวลำพังข้างถนน
อดไม่ทนห่วงพ่อแม่แต่เข้มแข็ง
เห็นหนุ่มสาวคนอื่นกลืนไวน์แดง
หนูคิดถึงแต่น้ำแกงของมารดา

กินน้ำพริกลวกผักเก็บจากห้วย
เรียกขวัญหนูไปกินด้วยนะแม่จ๋า
หนูอดเปรี้ยวอดหวานกันเงินตรา
ไว้ซ่อมผนังซ่อมหลังคาฝากระดาน

อยากกลับไปกินน้ำคลองแทนน้ำขวด
หอบใจปวดกับเงินหมื่นคืนถิ่นฐาน
หนูฝากเมฆไปบอกแม่และวงศ์วาน
อีกไม่นานจะกลับไปอยู่ไร่ปอ