8 พฤษภาคม 2548 13:35 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เหตุผลที่ฉันไม่รอ
ไม่ใช่งอนง้อแต่เหมือนว่า
ที่รักและรอมา
มันไร้ค่ามากเกินไป
ฉันยืนอยู่จุดนี้
เธอวิ่งหนีไปจุดไหน?
มีเธอเหมือนมีใคร
ไม่มีใครเลยสักคน
อยากทำอะไรได้
โดยไม่ต้องใช้เหตุผล
ไม่อยากเดินเวียนวน
บนถนนเพียงสายเดียว
คิดดีแล้วจึงท้อ
จึงไม่รอใครแลเหลียว
ต้นใจตายซีดเซียว
เดี๋ยวก็ล้มลงซมซาน
รอแล้วได้อะไร
รอเสียใจ รอประหาร
ดอกรักที่เบ่งบาน
เพียงดอกหญ้าอันเบาบาง
นอกจากการรอแล้ว
มีอะไรทำได้บ้าง
รอพบอีกรุ่งราง
อีกหนึ่งวันของการรอ
15 มี.ค. 48
8 พฤษภาคม 2548 12:48 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เพราะเราถูกขังไว้ในความเงียบ
โลกจึงเปรียบดีวีดีที่ปิดเสียง
มีแต่ภาพตัดพ้อไม่พอเพียง
จะลำเลียงความเข้าใจ เข้าใจเรา
เราเคยห่างแต่ยังคิดถึงตลอด
ลัดฟ้าไกลเอาใจกอดถอดความเหงา
เหมือนยามมืดสลัวร่างก็ร้างเงา
ครั้นรุ่งเช้าก็กลับมาพร้อมตะวัน
แต่ตอนนี้เราใกล้กันแต่ฉันเหงา
รู้หรือเปล่าความสงบตบหน้าฉัน
สมาธิมากมายมลายพลัน
เพราะความเงียบแค่นั้นมันรบกวน
เหมือนคำพูดหลุดหายไร้คนหา
สิ้นแม้เสียงเฮฮาหรือไห้หวน
การวางตัวของใครไม่สมควร
เหมือนถูกหมัดซัดสวนอักอ่วนใจ
ทั้งที่เราเอาชนะเสียงฟ้าร้อง
ใช้อ้อมกอดเราสองปกป้องไหว
แต่ความเงียบครอบงำอำนาจใด
จึงทำให้เราสองต้องพ่ายมัน
6 พฤษภาคม 2548
7 พฤษภาคม 2548 18:57 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ยิ่งใกล้กันเพียงใดยิ่งไกลยิ่ง
เป็นภาพนิ่งภาพเหมือนที่เลือนพร่า
ดังเอาเส้นผมวางกลางดวงตา
ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวไร้ตัวตน
เมื่อเปลี่ยนปรับขยับย้ายระยะเลื่อน
ความรางเลือนก็ชัดซึ้งอีกหนึ่งหน
คุณค่าความรักของคนสองคน
มีค่าล้นเมื่อแรมร้างเหินห่างไกล
ถ้าผูกตัวติดกันวันหนึ่งหนึ่ง
แล้วคำว่า คิดถึง จะซึ้งไหม
เมื่อหัวใจถูกลักถูกควักไป
จึงรู้ว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไร้มัน
สิ่งสูงสุดจุดหมายที่ไกลลับ
แท้กำลังกุมกระชับจับมือฉัน
เมื่อห่างไกลคนรักในสักวัน
จึงรู้ว่าเธอนั้นมั่นไม่คลาย
แบบทดสอบความคิดถึงคือความห่าง
การแรมร้างสร้างรักนี้มีความหมาย
เมื่อสองคนต้องอ้างว้างเหินห่างกาย
ความเดียวดายสั่งให้หวงห่วงหากัน
2 พฤษภาคม 2548
7 พฤษภาคม 2548 18:23 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันเป็นปลาแหวกว่ายความวายวุ่น
ฉันเป็นหุ่นที่ถูกชัก...ใครรักฉัน
ฉันเป็นนกที่โบกบินแข่งคืนวัน
แบกสารพันปัญหามาหนักใจ
ต้องรับฟังเรื่องราวที่ซับซ้อน
ต้องคอยซ่อนความสลดแสร้งสดใส
ต้องเป็นที่ปรึกษาสายตาใคร
ต้องเทคแคร์แก้ไขให้ทุกคน
ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ที่ซัดเสียบ
เธอเป็นเหมือนห้องเงียบยามสับสน
เป็นกระดาษให้ทดความอดทน
เป็นถนนไร้หลุมบ่อขุดล่อลวง
เป็นดินตมพอเพียงเลี้ยงสาหร่าย
เป็นศัพท์ที่มีความหมายอันใหญ่หลวง
เป็นคนแคร์ใช่แค่ใคร่มีไว้ควง
เป็นแสงดวงสรวงดาวประดับดิน
ไม่ต้องปลอบไม่ต้องปลุกให้ลุกสู้
แค่ยืนดูยามร้องไห้อย่าใจหิน
ถึงมีเพียงเสียงหายใจให้ได้ยิน
ทุกความหมายก็พ่ายสิ้นความเป็นเธอ
ฉันเป็นปลายที่แหวกว่ายในผงฝุ่น
ที่กักตุนแรงใจไว้เสมอ
ทุกความเจ็บพลันจบเมื่อพบเจอ
ความซื่อเซ่อเธอช่วยซับความกร้านวัย
27 มีนาคม 2548
7 พฤษภาคม 2548 18:01 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ที่รัก....เธอรู้ไหมในคืนหนึ่ง
ฉันถูกความคิดถึงตั้งคำถาม
ว่าเรารักกันอยู่ไหม... ให้คิดตาม
พยายามหาคำตอบมามอบมัน
ฉันได้รู้ในคืนร้าวดาวลับร้าง
เธอลับร่างห่างหายจึงได้ฝัน
ว่าเรานอนแนบแน่นหนุนแขนกัน
จึงรู้ค่าความผูกพันที่ผ่านพ้น
ถอดลมหายใจพรมกับลมหนาว
ถอดน้ำตาพร่าพราวฝากเม็ดฝน
ถอดไอรักฝากแฝงแรงลมบน
ไปถึงคนแห่งความรักจากหัวใจ
ห่างเพื่อรู้ว่าไออุ่นมีคุณค่า
ให้รู้ว่าเรารักมากแค่ไหน
ความคิดถึงตั้งคำถามสอบความใน
ความห่างไกลให้คำตอบมอบสองเรา
3 พฤษภาคม 2548
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
1137
