22 เมษายน 2548 14:14 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
พอ 4 แขนสวมรับกระชับสอด
มัด 2 อกเป็น 1 กอด คลอดความหมาย
ก็เกิดรักหอมกรุ่นอบอุ่นกาย
ใจเดียวดายสองดวงพ่วงผูกกัน
อิจฉาแม้แต่ตัวเองที่ได้กอด
ได้สวมสอดคนรักเพื่อฝากฝัน
เส้นทางเดิมคงเดินดีชั่วนิรันดร์
เพราะทุกวันมีแหล่งสร้างกำลังใจ
จะกอดอยู่ดูเนื้อที่หย่อนย่น
จะกอดจนคนรักตายจากไหม
สำหรับฉัน...ฉันจะกอดตลอดไป
ประคองข้างร่างไร้แรงวิญญาณ
แขนจะล้าก็จะรั้งร่างคนรัก
อยู่ทายทักความหมองของสังขาร
อ้อมกอดนี้จะเหนียวแน่นไปแสนนาน
จนกว่าเธอสิ้นสงสารหันหลังไป
ใช้ 4 แขน 2 อกสร้างหนึ่งกอด
จะได้พลอดรักกันอีกนานไหม
อกขวาเธอเมื่อทาบทับกับหัวใจ
รู้สึกบ้างหรือไม่ว่ารักกัน
ยามห่างไกล เชือกเกลียวยังเหนียวแน่น
หรืออาศัยสองแขนใครแทนฉัน
ถึงในโลกมีอกอื่นอีกหมื่นพัน
ก็จะกั้นกายไว้กกเพียงอกเดียว
27 มีนาคม 2548
21 เมษายน 2548 12:50 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
แบบว่า กลอนนี้แต่งไว้นานแล้ว
คือว่า ในห้องสอบ
กี้เห็นสาวสวยเค้าขอลอกข้อสอบหนุ่มหล่อน่ะครับ
แล้วเขาก็ชอบกัน
เลยเก็บภาพประทับใจ
มาใส่ฉันทลักษณ์
ตั้งใจมากๆ เอามาฝากชาวไทยโพเอ็ม อ่านเพลินๆครับ
สอบทีไรใจเต้นไม่เป็นสุข
มันกระตุกตึกตักเกินรักษา
ชะเง้อคอ ตาLook ทุกวิชา
พัฒนาระบบลอกออกแบบไป
บ้างยักคิ้วหลิ่วตาอ้าปากหวอ
บ้างยื่นคอสะกิดกันสุดหวั่นไหว
เป็นความรู้รอบโต๊ะ เกมตาไว
ถูกจับได้ก็ตื่นเต้นเสียวไส้ดี
พอครูโผล่ก็นั่งนิ่งเพื่อภาพพจน์
ลับตาครูก็ลอกหมดลืมศักดิ์ศรี
ผีกระเหรี่ยงเข้าร่างสิงทันที
สักพักผียีราฟก็ตามมา
อุ๊ย!ขอโทษ ฉันยิ้มอย่างเคอะเขิน
ก็บังเอิญเธอหันประจัญหน้า
ว้าว! ตี๋หล่อมาดแมนสวมแว่นตา
เธอยิ้มร่าหน้าใสมีไมตรี
เทพบุตรสุดเสน่ห์เท่ระเบิด
เธอแอบเปิดแอนเซอร์ชีตให้ถี่ถี่
ฉันเหลือกตารีบลอกเอาของฟรี
ครูเข้ามา เสร็จพอดี...ฉันหลบทัน
ออกห้องสอบแง้มห้องใจพูดทายทัก
เปิดห้องรักต้อนรับเธอกับฉัน
ตาตีบตี๋ใจนี้มิตีบตัน
หลังเลนส์แว่นฉันแสนหวั่นสายตาเธอ
อยากพลีใจพลีกาย (ว้าย...พูดเล่น)
ให้สองเลนส์เห็นชัดจัดเสนอ
ฉันตอบถูกทุกข้อใจไหมเล่าเออ
(จากวันนั้นก็ลอกเธอเสมอมา)
ประกาศผลคนที่หนึ่งมีถึงสอง
หนึ่งสมอง หนึ่งเสมอ - เสนอหน้า
ฉันก็ปอก ลอก สนุกทุวิชา
สื่อสองตากับสี่ตาภาษาใจ
...............
เรียนสองเทอมก็เพิ่มใจไปเป็นสอง
หนึ่งสมองยังตอบถูกทุกสมัย
ทุกห้องใจแอนเซอร์ชีตเธอปิดไป
ฉันชะเง้อเท่าไหร่ไม่เห็นเลย
ไม่เป็นไรข้อสอบเดาตอบได้
แต่ข้อใจที่ผิดหมดโปรดเฉลย
คนรักใคร่กลายเป็นแค่คนคุ้นเคย
เธอแอบเปรยเปิดข้อสอบให้เขาดู
นางกระเหรี่ยงยีราฟตามจับผิด
เธอปกปิดไว้หมด แสนอดสู
เห็นทีเผลอ เธอทุกข้อ ตอบ ง.งู
ก.ข.ค. น้ำตาพรู รู้สายไป
ฉันรู้ตัวไม่ได้ถูกหมดทุกข้อ
ขอฉันเป็น ก.ข.ค. จะได้ไหม
รู้ตัวดี ง.งู ถูก ทุกข้อใจ
เธอเลือกไว้ก็ไม่ผิดกติกา
ก.ข.ค. สามข้อยังแพ้เรียบ
ไม่อาจเทียบ ง.งู ผู้ใจกล้า
หากวันใด ง.งูพลั้ง คลั่งขึ้นมา
รู้เถิดว่า ก.ข.ค. ยังรอคอย
แต่งนานแล้ว ลืมลงวันที่
21 เมษายน 2548 11:31 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอไม่ต้องทำให้ดีกว่านี้หรอก
สิ่งที่เธอแสดงออกบอกให้เห็น
คือตัวตนอย่างนี้ที่เธอเป็น
ไม่ซ่อนเร้นภูมิหลังสร้างภาพลวง
ไม่ต้องรักมากหรือน้อยไปกว่านี้
เท่าที่มีก็ซึ้งใจอย่างใหญ่หลวง
อย่าหลายใจขอให้แท้แค่หนึ่งดวง
ความห่วงหวงอย่าเพิ่มขึ้นหรือลดลง
เธอเป็นเหมือนทีวีที่เปิดอยู่
ฉันยิ่งดูครั้งใดยิ่งใหลหลง
ไม่ต้องปรับภาพก็ชัดและมั่นคง
เธอคือความซื่อตรงที่ลงตัว
ไม่ต้องเพิ่มความนุ่มหรือความแข็ง
หนาวหรือร้อน อ่อนหรือแรง ดีหรือชั่ว
หากเธอเปลี่ยนนั่นสิที่ฉันกลัว
ทุกสิ่งทั่วที่เป็นเธอถือว่าดี
อย่าดีน้อยหรือดีมากอยากให้รู้
ว่าสิ่งที่ดีอยู่ ณ จุดนี้
ฉันไม่ขอสิ่งใดที่ไม่มี
ขอเธอที่รักแท้และแน่ใจ
เธอไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อเพื่อคบฉัน
ผมทรงนั้นนั่นแหละเหมาะเพราะสดใส
หากจะเปลี่ยนเพราะตามเทรนด์...ไม่เป็นไร
อย่าเปลี่ยนใจไปจากฉันเท่านั้นพอ
11 เมษายน 2548
21 เมษายน 2548 10:40 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
สรรพสิ่งดีใจที่ได้ฝน
ซึ่งร่วงหล่นลงมาจากฟ้าใส
แม่น้ำร้องเพลงหวานสำราญใจ
ปลาน้อยใหญ่ว่ายวนเล่นดนตรี
ดอกไม้เอนโอนอ่อนอย่างอ้อนออด
หญ้าชูยอดทอดสายให้ลมสี
กบเขียดตื่นพื้นดินก็ยินดี
นกหลบหนีความหนาวเข้ารังตน
ใบไม้อาบน้ำตาที่ฟ้าฝาก
เจ้าต้นกล้าอ้าปากดื่มน้ำฝน
เด็กวิ่งเต้นเล่นสนุกต่างซุกซน
ถ้วนทุกคนได้รับน้ำฉ่ำชีวา
ทอดสายตาฝ่าฝนพรมลมพัดพร่าง
ท้องฟ้ากว้างร่ำไห้ร้องโหยหา
ถูกใครทิ้งจึงรินร่ำแต่น้ำตา
คำตอบฟ้าคือเม็ดฝนรินหล่นใจ
ยังมีฉันคนนี้ที่อ้างว้าง
ในความว่างอาวรณ์ฉันอ่อนไหว
วอนสายลมหอบคนรักที่จากไกล
มาชิดใกล้ใต้ร่มคันเดียวกัน
11 เมษายน 2548
20 เมษายน 2548 16:56 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
คืนหนึ่ง มีนกน้อย
บินฝ่า ฝนปรอย อ่อนไหว
ไม่รู้ บินมา จากฟ้าใด
จึงได้ ร่วงตก บนอกเรา
เขาบอกว่านกนี้ชื่อ รักแท้
บินออกมาจากบาดแผลของคนเหงา
โหยหาแสงสว่างอันบางเบา
ของรุ่งเช้าในทะเลรัตติกาล
เธอถูกรักเก่าเขาทำร้าย
เอามีดเสียบอกซ้ายหมายประหาร
นกน้อยรักแท้แม้อยู่นาน
ก็ทรมานที่จะสู้อยู่ต่อไป
ยอมตายดาบหน้าฝ่าฝนพร่าง
แสงสว่างไม่รู้สิว่ามีไหม
จนปีกร้าวหนาวเหน็บเจ็บเนื้อใน
จึงร่วงร่างอันร้างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
นกความรักร่วงปักลงตรงอกซ้าย
ฉันเอากายป้องปกนกอย่าแหนง
จงซบคอนนอนหลับใหลไร้ระแวง
เอาเลือดแดงเลี้ยงเจ้าที่เข้าใจ
อยู่ในใจดวงนี้เถิดนะนก
อย่าไปตกบนอกอื่นจะขื่นไข้
เอาโพรงอกให้นกน้อยนอนข้างใน
คือรักแท้ของคนไกลมีใจกัน
เธออย่าห่วงนกนั้นฉันกอดใกล้
เอาเส้นเลือดโอบไว้ในอกฉัน
ขอรักแท้อย่าแปรพักตร์รักแบ่งปัน
กระชากนกจากอกพลัน...ฉันอาจตาย
9 เมษายน 2548
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
985
