15 กันยายน 2547 15:21 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เก็บไว้ให้ดีนะที่รัก อย่างซ่อนเร้น
เพราะไม่มีใครเคยเห็นฉันร้องไห้
ที่มอบให้คือรางวัลแด่คืนวันที่เสียไป
ขอให้เธอเก็บไว้ระลึกภาพวันวานอันสวยงาม
มันอาจไม่มีฤทธิ์พอสะกิดให้รู้สึก
ก็ถือว่าเป็นที่ระลึกแด่เธอและมือที่สาม
เวลาของฉันมีหยากไย่โยงใยในโมงยาม
สับสน เซ่อซ่า ซุ่มซ่าม โศกเศร้า เซื่องซึม แล้วสร่างซา
ฉันจะติดปีกหลีกบินไปสวรรค์
หันหลังให้ทางเส้นนั้น สายปรารถนา
แสร้งกรุ้มกริ่ม อาศัยรอยยิ้มกลบน้ำตา
เงยหน้าขึ้นบนฟ้า เผลอทำหยดน้ำตาหล่นไป
ปิดผนึกรอยยิ้ม จ่าหน้าถึงความสุข
มีน้ำตาซ่อนซุกอยู่ใต้ซอง (วงเล็บ ร้องไห้)
เจ็บเหมือนถูกฉีกเนื้อ โรยเกลือ เผาไฟ
เธอกล่าว เจ็บแค่นี้คงไม่เป็นไร นั่นแหละจึงได้มีน้ำตา
ที่ฉันมีมากมายคือความรัก
ที่มีน้อยนักคือวาสนา
ที่ชุ่มชื้นชื่นฉ่ำคือหยดน้ำตา
แห้งแล้งโรยราคือหยาดน้ำใจ
สิ่งเลวร้ายของเธอที่คนอื่นรู้
เพียงฉันไม่ต้องรู้ เราก็อยู่ด้วยกันไหว
ไม่เคยเก็บเชื้อเพิลงร้อนรุ่มมาสุมใจ
ให้ลุกเป็นไฟเผาใจทั้งฉันและเธอ
แต่เธอก็ยังทิ้งขว้างฉันจนได้
ความแล้งน้ำใจเธอยังมีให้สม่ำเสมอ
ชาตินี้ทั้งชาติ ต้องยอมรับว่าโชคดีที่พบเจอ
ไม่เช่นนั้น คงไม่รู้คำว่า เซ่อ แปลว่าอะไร
ปล่อยมือฉันแล้ววิ่งไปให้ทันเขา
รอยยิ้มเศร้าๆจะกลบเสียงร้องไห้
ความรัก จะรักษาคืนวันที่ดีไว้
ในช่วงเวลาที่เราใช้ ในการตายจากกัน
15 กันยายน 2547 15:01 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ใจฉันมีงานหลักคือรักเธอทุกห้อง
และมีงานรองคือการร้องไห้
เราสองคนดูเหมือนจะใกล้...แต่ก็ไกล
เธอแอบไต่เส้นใยปรารถนามาหาหัน
ใจเธอมีงานหลักคือรักเขา
มีงานเสริมยามเหงาคือรักฉัน
อยู่ตามซอกใจของกันและกัน
มีความสุขสั้นๆ นานเรื่อยมา
ใจเขามีงานหลักคือรักเธอ
มีงานเสริมคือละเมอเพ้อผวา
ฉันเหมือนคนเห็นแก่ตัวผู้ชั่วช้า
รักเธอบนหยดน้ำตาของใครอีกคน
แค่คนรักพาร์ทไทม์ยามใจเผลอ
ก็นึกอยากขอร้องให้เธอเลิกมาสน
แต่ความเห็นแก่ตัวในใจตน
ยังสั่งให้ฉันด้านทนทำผิดอยู่เรื่อยมา
รสชาติอาหารที่กินลับๆล่อๆ
เหมือนสวรรค์ปรุงใส่หม้อ ชวนกระหายโหยหา
แม้หิวบ้างอิ่มบ้างเป็นครั้งครา
แต่คนรักนอกเวลาก็อิ่มใจ
ใจฉันมีงานหลักคือรักเธอทุกห้อง
และมีงานรองคึอการร้องไห้
รู้ตัวว่าชั่วช้า...แอบสมน้ำหน้าหัวใจ
แต่ก็ไม่เคยคิดการใหญ่ ครอบครองใจเธอไว้แบบฟูลไทม์
15 กันยายน 2547 14:49 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
วันนี้เราเรียกกันว่า คนรัก
เพราะเธอยังเอ่ยคำลาไม่หนักสักเท่าไหร่
แค่เกริ่นๆ ประเมินภาพวันวานที่ผ่านไป
ฉันก็แค่พอเดาเข้าใจ แต่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์
วันนี้ฉันยังมองเห็นหน้าคนรัก
ยังพอได้พูดจากับ ที่รัก ที่ฉันเห็น
พรุ่งนี้เราสองจะเดินทางต่างเลน
ฉันมีหน้าที่ซ่อนเร้นความรู้สึกที่มี
อยากจะมืดบอดทั้งสองตา
ไม่อยากเห็นโฉมหน้าวันพรุ่งนี้
จะฝังความทรงจำไว้ในหลุมวินาที
ฝังความรู้สึกดีๆในลมหายใจ
วันนี้เราเรียกกันว่า คนรัก
ไม่รู้ว่าเธอจะเอ่ยลากันหนักสักแค่ไหน
เรียกที่รักมาแรมปี พรุ่งนี้...เรียกอะไร
ฉันจะพยายามตั้งใจ ฝึกเรียกเธอเสียใหม่ให้ใจชิน
15 กันยายน 2547 12:12 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เคยคิดว่าไม่เป็นไร
กับชีวิตที่ใช้จ่ายไปอย่างไร้ค่า
จมกับความฝันยามหลับตา
ไม่ได้คิดมองดูโฉมหน้าแห่งความจริง
ปล่อยตัวเหมือนลูกโป่งสวรรค์
ปล่อยร่างนี้ให้วิญญาณอื่นสิง
เปล่าดายไร้ค่า เสาะหาอกอิง
ไม่แปลกเลยที่จะถูกเขี่ยทิ้งอย่างง่ายดาย
เคยคิดว่าไม่เป็นไร
กับชีวิตที่จงจำใจทำหล่นหาย
เศษรักที่แตกกระจาย
ไม่เคยคิดเสียดายอะไรกับมัน
เสียดาย ที่ไม่เคยเสียดาย
มันยังพอมีความหมายให้ยึดมั่น
มันมีค่าในตัวของมัน
อย่างน้อยก็มีความหมายต่อฉัน ในวันเดียวดาย
จากนี้จะใช้ชีวิตให้มีค่า
แม้สายตาใครจะมองไม่เห็นความหมาย
จะเก็บสิ่งดีๆไว้ให้คนสุดท้าย
ถึงไม่มีใคร อย่างน้อยก็หมายถึงตัวเอง
15 กันยายน 2547 11:55 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ถ้อยคำที่ควรพูดให้ฉันได้ยิน
คือเธอหมดสิ้นความปรารถนา
ไม่ใช่อ้อมค้อมด้วยสีหน้าแววตา
โปรดระบุเป็นภาษาที่เข้าใจ
ฉันชินชากับการระแวงและไร้หวัง
พอที่จะรับฟังเธอไหว
อาศัยการด้านตายของหัวใจ
เป็นเครื่องช่วยให้เก็บอาการ
เราปลูกต้นรักเพื่อรอผล
ใช้น้ำใจแทนน้ำฝนเป็นอาหาร
เมื่อผลิผลงดงามตามฤดูกาล
เขากับเก็บเกี่ยวไปทานต่อหน้าต่อตา
ถ้อยคำที่ควรเก็บไว้คือ ขอโทษ
ได้โปรดบอกให้รู้ซึ่งๆหน้า
ฉันอาจบอบช้ำและใช้ถ้อยคำเปียกน้ำตา
เป็นประโยคสั่งลา ซึ่งเป็นภาษาที่ง่ายต่อการเข้าใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
1470
