17 กันยายน 2547 21:59 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันทุ่มเทความรักมากแค่ไหน
จึงต้องใช้ความช้ำชำระหนี้
จนหมดตัวเพราะหัวใจไม่รักดี
รักครั้งนี้ติดหล่มล้มละลาย
ต้นทบดอกเป็นเท่าใดไม่กล้านับ
กลัวถูกทับด้วยปรักฝันอันสลาย
ความรักเธอที่ให้ฉันอันตราย
ฆ่าให้ตายทั้งหายใจ ไร้เมตตา
การหลงเธอพอแก้แต่ไม่หาย
เป็นโรคร้ายที่มีทางพอรักษา
ชดใช้หนี้ความช้ำด้วยน้ำตา
แบกความทนไว้บนบ่าอย่าเผลอวาง
เสียให้เธอคือความหวังทั้งชีวิต
เธอจะคิดมอบอะไรให้ฉันบ้าง
ให้เก็บกินแต่ซากเนื้ออันเจือจาง
ติดเศษก้างที่ขว้างปามาให้กิน
ฉันทุ่มเทความรักมากรู้ไหม
จนพอกหางพอกใจเป็นหนี้สิน
ประคองรักจนล่มลงจมดิน
ไม่สุดสิ้นซานซมล้มละลาย
17 กันยายน 2547 21:42 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ขอบคุณที่ให้เกียรติจำฉันได้
และเคยฝากหัวใจไว้กับฉัน
กับวิมานกลางอากาศที่เคยวาดด้วยกัน
ร่วมซื้อหาคืนวันใกล้ชิดด้วยสองใจ
ขอบคุณที่เคยร่วมแชร์ความรัก
หล่อเลี้ยงอกที่หักจนยิ้มไหว
ขอบคุณที่เคยอนุมัติให้นั่งข้างใน
เพื่อใช้จ่ายลมหายใจร่วมกัน
ขอบคุณรอยยิ้มที่เคยให้
และคำหวานหว่านไว้ในหูฉัน
แม้ว่าพรุ่งนี้ต้องเลิกกัน
เธอยังทิ้งคืนวันเป็นที่ระลึกแด่หัวใจ
ขอบคุณไอกายที่เธอเคยเจียด
ขอบคุณที่ให้เกียรติจำฉันได้
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะรักฉันเพื่ออะไร
เป็นใคร มาจากไหน ก็ไม่รู้
ขอบคุณที่อย่างน้อยก็บินผ่านมา
แม้จะถึงเวลาบินผ่านไปให้หดหู่
มาล้างโง่ให้ศิษย์เซ่อ...เธอคือครู
แม้เธอไม่หันมาดู ก็ขอบคุณที่ให้เกียรติจำ
17 กันยายน 2547 21:31 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าที่หลักของฉันคือพยายามหยุดคิด
และดำเนินชีวิตไปตามทางฉัน
อยู่กินกับความจริง ซบอิงปัจจุบัน
เก็บความฝันที่แตกกระจายไว้ในใจ
หน้าที่หลักของเธอก็คือรักเขา
ลืมรอยยิ้มเหงาๆของฉันให้ได้
เราก็แค่คนเดินเท้าบนทางไกล
ที่บังเอิญเส้นทางใจตัดผ่านกัน
ความรักของเราเหมือนไฟใกล้หมดฟืน
ฉันเองเหมือนเพิ่งฟื้นจากความฝัน
มีลมแดดฝนฟ้าให้ฝ่าฟัน
มีชีวิตวันๆกับลมหายใจ
หน้าที่รองของฉันคือซึมเศร้า
ลืมรอยยิ้มเก่าๆของเธอไม่ไหว
เราก็แค่คนเดินเท้าบนทางไกล
ที่บังเอิญเผลอใจเดินสวนทางกัน
17 กันยายน 2547 21:21 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอเหมือนเพดานที่มองพื้น
ฉันรู้สึกสดชื่นและมีค่า
ขอบคุณทุกรอยยิ้มและสายตา
ที่มองมายังเบื้องล่างอย่างหวังดี
แต่ความว่างห่างเหินบังเอิญกั้น
ความสุขอันน้อยนิดเหมือนติดหนี้
วัดคุณค่ายึดราคาหยันราคี
รักที่มีจึงทำได้แค่การมอง
หากเพดานหล่นวูบลงจุบพื้น
คงถึงการพังครืนของทั้งห้อง
อยู่ต่างชั้นต่างค่าไม่กล้าครอง
ได้แต่จ้อง ไม่ได้จอง ไม่ได้ใจ
รักกันอยู่อย่างเหงาๆและเงียบๆ
ใต้รอยเหยียบของคำคน แต่ทนไหว
ฝากแมงมุมเชื่อมผ่านสานสายใย
เป็นหยากไย่โยงกันสื่อสัญญาณ
เธอก็มีหลังคาให้เคียงคู่
ฉันก้มหน้าหดหู่อยู่กับฐาน
ความรักเราเหมือนพื้นมองเพดาน
ไม่อาจหาญปีนป่ายไปกอดกัน
16 กันยายน 2547 17:51 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ปริมาตรความใจกว้างกลางใจฉัน
มีมากพอจะแบ่งปันให้คนอื่นได้
บางสิ่งที่เธอยังขาดหายในหัวใจ
ฉันยินดีสอนให้ เผื่อเธอจะได้ใช้สอยมัน
ฉันโตเพียงพอที่จะรับความเจ็บปวดไหว
เปล่งเสียงร้องไห้ภายในหัวใจฉัน
เราสองจะสื่อสารผ่านความเงียบงัน
เราไม่ต้องพูดกัน แต่ฉันต้องพูดกับเธอ
หัวใจเธอเต็มไปด้วยความลุ่มหลง
ดวงตาพะว้าพะวงมันฟ้องฉันเสมอ
ฉันก็รู้ว่าเธอไร้รักตั้งแต่วันแรกเจอ
แต่ก็ทนคบกับเธอและแกล้งโง่เรื่อยมา
เนื้อที่หัวใจฉันใช้ในการรักแท้
สมองฉันมีไว้แคร์และปรารถนา
ภาพความหวังที่วาดไว้จะถูกฉายในดวงตา
หากเธอตั้งใจสักครา มองดูแววตาแล้วจะเห็นมัน
เธอมีเสน่ห์ครบพร้อมและเก่งทุกอย่าง
ที่สามารถมัดใจกว้างๆของฉัน
และตราตรึงหัวใจใครไว้อีกหลายร้อยพัน
มีเพียง ความรัก เท่านั้นที่ฉันต้องสอนให้เธอมี
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
1449
