25 สิงหาคม 2547 11:40 น.

: : ห้ามกอดตลอดแนว : :

บอกแล้วว่ากอดได้แต่ห้ามจูบ
กอดเฉยเฉยห้ามลูบให้วูบไหว
การกอดฉันไม่สุดยอดเหมือนกอดใคร
ให้กอดได้แต่ไซ้คอฉันขอตัว

ให้กอดได้หนึ่งครั้งอย่าตั้งท่า
ใช้ลีลาโลมเล้าเท้าจรดหัว
อย่าจุดไฟในร่างกลางลำตัว
กอดแบบนี้ฉันกลัวใจตัวเอง

มีโควตาให้กอดได้วันละครั้ง
กลัวยับยั้งไม่ไหว กลั้นไม่เก่ง
ให้โอกาสกอดให้ซึ้งแค่หนึ่งเพลง
อย่าละเลงเพลงรักให้หนักเกิน

กอดเบาเบาเคล้าคลอพอซาบซึ้ง
คลายคิดถึงลบล้างความห่างเหิน
ใช่สวมสอดกอดแหลกแล้วแยกเดิน
กอดเพื่อเพลินคลายเหนื่อยหนักจากการงาน

อ้อมกอดนี้จะข้างกายอยู่ให้กอด
ยามร้องไห้ให้สวมสอดกอดประสาน
อยากเป็นคนที่น่ากอดตลอดกาล
ใช่เสพรักแล้วเลยผ่านเพียงข้ามคืน

กอดฉันสิที่รักถ้าอยากกอด
โปรดสวมสอดด้วยใจให้เราชื่น
ฉันก็ไม่อาจหวังว่ายั่งยืน
ขอแค่ตื่นทุกเช้าเราใกล้กาย

แค่ทุกเช้าฉันไม่หวังว่าทั้งชาติ
อ้อมกอดนี้ไม่อาจล้นความหมาย
กอดคนอื่นได้นะถ้าฉันตาย
หากไม่วายจะให้สอดกอดทุกวัน

บอกแล้วว่ากอดได้แต่ห้ามจูบ
ห้ามไล้ลูบฝ่าฝืนขึ้นสวรรค์
อย่าชวนกันผิดสัญญาที่ว่ากัน
มิฉะนั้น - - ห้ามกอดตลอดแนว!!!

25 สิงหาคม 2547
แต่งหน้าคอม ศูนย์คอม ม.ขอนแก่น
โดดเรียนแต่เช้าเลยครับ
อ่านกลอน เจ็บปวด ซีเรียส เครียดๆ หนักๆ มาเยอะแล้ว
วันนี้ วิสกี้เอากลอนสบายๆมาฝากเพื่อนกวี ชาวไทยโพเอ็มกัน
เสพกลอนให้อร่อยๆนะครับ
ขอบคุณมากนะครับที่ติดตามผลงานกลอน

1170

love

comment

25 สิงหาคม 2547 10:55 น.

: : คล้ายถูกลืม : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

บางคราวก็สมมติว่าเธอรัก
บางคราวก็ทึกทักว่าคิดถึง
บางคราวเสแสร้งแกล้งซึ้ง
บางคราวเหมือนหวงหึงสายลม

บางคืนเหมือนอาศัยกับความเหงา
บางคืนทานข้าวกับความขม
บางคืนพูดคุยกับฝนพรม
สุขสมกับความเงียบงัน

ฝนรักจากใจของเธอ
ไม่เผลอหยาดหล่นบนใจฉัน
แห้งแล้งกันดารนานวัน
ใกล้กันเหมือนไม่อาจสัมผัสใจ

บางทีก็พิงอกตัวเอง
บางเพลงกล่อมตัวเองหลับไหล
บางคืน คืนเธอให้ใคร
บางครั้งสงสัยในสัมพันธ์

บางวันก็เหมือนเธอรัก
บางวันสุขหนักในฝัน
บางวัน บางวัน บางวัน
บางวันก็คล้ายถูกลืม

1002

love

comment

25 สิงหาคม 2547 10:15 น.

: : ว่างเปล่า : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

- - - - -  Empty - - - - - 

เศษซากที่เหลือจากการแบ่งปัน
ใจเธอฉันเต็มไปด้วยความว่างเปล่า
พจนานุกรมรักไม่บัญญัติคำว่า เรา
ความเหงาโคจรเข้ามาแทน

เข็มนาฬิกาชี้หน้าฉัน
ฟ้องว่าความฝันที่หวงแหน
อีกทั้งความอดทนก็โดนแบน
เราขาดแคลนความจริงใจให้แก่กัน

เหมือนโหยหาอาหารหล่อเลี้ยงรัก
ถ้ายากนักก็จำต้องปล่อยให้ขาดสะบั้น
เศษซากที่เหลือจากการแบ่งปัน
อย่าทนกลืนฝืนกินมันให้มัวเมา

สิ่งที่เคยเต็มล้นในใจเราสอง
บัดนี้มันพร่องเหลือเพียงความเหงา
สิ่งที่เคยหนาแน่นถูกทดแทนด้วยความบางเบา
ความว่างเปล่าถูกเติมเต็ม

763

love

comment

25 สิงหาคม 2547 10:01 น.