19 สิงหาคม 2547 18:57 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ลมหายใจเธอหรือก็คือเขา
เป็นเหมือนเงากันและกันฉันอิจฉา
สิ่งที่ทำเพื่อเธอเสมอมา
ไร้คุณค่าไปโดยปริยาย
เพราะที่เธอวาดไว้ไม่ใช่ฉัน
ความสัมพันธ์เราสร้างร้างความหมาย
ฉันจึงถูกทิ้งขว้างอย่างง่ายดาย
เหมือนปัดทรายบนผ้าให้กระเด็น
ภาพเธอปั้นฝันนึกอย่างลึกซึ้ง
ดูคล้ายคลึงกับเขาที่เราเห็น
ลืมฉันเถอะที่รัก...ไม่ยากเย็น
เก็บของเล่นชิ้นเก่าเข้าในลัง
ฉันแทบล้มทั้งยืนสะอื้นไห้
เหมือนจอดรถมอเตอร์ไซค์ไร้ขาตั้ง
สองขาฉันแห้งแล้งแรงพลัง
ล้มทรุดนั่งร้องไห้อายเทวดา
ลมหายใจเธอหรือก็คือเขา
ฉันคนเก่าเป็นเหงื่อไคลที่ไร้ค่า
ขอบคุณที่มอบความชื้นคืนดวงตา
ไม่ถึงฆ่าฉันให้ตายหยุดหายใจ
19 สิงหาคม 2547 18:49 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
อาจมีบ้างที่ร้องไห้เหมือนไร้หวัง
เพราะฉันยังปรับตัวไม่ค่อยได้
จำทนถือดอกไม้จันทน์ในหัวใจ
ไว้อาลัยความรักที่แหลกราน
คิดว่าตายดีกว่าจะอยู่ต่อ
ให้เสียงคนหัวร่อตามประหาร
น้ำใจเธอที่ให้ฉันช่างกันดาร
ทรมานอยากตาย...ฉันอยากตาย
เหมือนแสงแดดแผดเผาโลกลุกไหม้
ลมหายใจใกล้จะแตกสลาย
นอนหลับไหลไข้รุมร้องฟูมฟาย
ตื่นฝันร้ายสู่ภาวะสมดุล
กลับมาพบตะวันเช้าวันใหม่
รู้ซึ้งแล้วว่าโลกไม่ได้หยุดหมุน
ยังมีหมอกโปรยปรายไอละมุน
แสงแดดอุ่นทอประกายในดวงตา
ก็แค่ปรากฏการณ์แห่งความรัก
เมื่อใจทรุดก็หยุดพักเพื่อรักษา
ยังไม่สายเลยที่ฉันจะหันมา
เห็นคุณค่าและรู้จักรักตัวเอง
17 สิงหาคม 2547 12:34 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เพราะแสนท้อจึงขอถอยมาตั้งหลัก
หันหลังให้ความรักที่ฝ่าฝืน
นั่งลงพักเข่าแข้งไร้แรงยืน
หลับพักบ้างหากว่าตื่นแล้วเหนื่อยโซ
ปลดออกบ้างบางสิ่งที่หน่วงหนัก
หากมีรักไว้แบกหามล่ามแทนโซ่
ภาระรักกำเริบเริ่มเติบโต
ใจผอมโซ โลแบต ต้องชาร์จมัน
จึงถอยมาตั้งหลักพักฟื้นไข้
ให้ความรักหายใจในความฝัน
จะกลับไปสู้รักในสักวัน
มิฉะนั้นอาจเอิร์ลลี่ ขอรีไทร์
17 สิงหาคม 2547 12:27 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอเปิดผ่านช่องใจฉันไปแล้ว
ไม่ชัดแจ้งแจ่มแจ๋วเหมือนช่องเขา
ภาพเลือนรางฟางฝ้าพาซบเซา
เสียงก็เบามีคลื่นแปลกแทรกรบกวน
ช่องรักเขาเรตติ้งพุ่งกระฉูด
โพลพิสูจน์ทีวีอย่างถี่ถ้วน
เธอสองชื่นรื่นรมย์อย่างสมควร
ไร้ทางหวนปรายตามาแลมอง
เมนูเขารสเด็ดและเผ็ดร้อน
ข่าวละครสรรหามาสนอง
ช่องใจเขาวาไรตี้มีก่ายกอง
ช่องใจฉันถูกดองรายการดี
เลือกถูกแล้วที่เธอลองดูช่องนั้น
จนพัวพันติดใจไม่หน่ายหนี
ติดงอมแงมช่องรักนั้นนานแรมปี
รักช่องนี้ไม่มีภาพ...อับสัญญาณ
17 สิงหาคม 2547 12:21 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ขอให้เสียงเขาหายจากหูฉัน
อย่าเจาะจิ้มทิ่มหูกันให้หวั่นไหว
มันแปลบปวดเหมือนลวดหนามตำข้างใน
ร้อนเหมือนใจถูกย่างสดหมดชิ้นดี
ขอให้ภาพเขาหายจากตาฉัน
อย่าตามหลอกหลอนกันให้ขวัญหนี
สิบสองล้านพิกเซลชัดเจนดี
หลอนราวีไม่เว้นว่างสักครั้งคราว
ขอให้เงาเขาหายจากกายฉัน
เหมือนดังมันตามล่าล้างทุกย่างก้าว
แนบสนิทติดแน่นดังแผ่นกาว
ฉันปวดร้าวดังนอนเกลือกเหล็กใน
ขอให้ใจเขาหายเหมือนใจฉัน
หวาดผวาเสียขวัญสุดหวั่นไหว
เจ็บสักครึ่งที่เคยทำฉันช้ำใจ
แล้วฉันจะให้อภัย...อโหสิกรรม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
818
