30 สิงหาคม 2547 19:57 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
วันนี้.ฟ้าครึ้ม ฉันซึมเศร้า
ละอองเหงาปกคลุมหัวใจฉัน
คิดเลื่อนลอยล่องไปเหมือนไอควัน
ไม่เห็น พระจันทร์ ตะวัน ดาว
สีสันความรักในใจ
ถอยมาวางไว้ตรงสีขาว
แผลฉีกด่างพร้อยเป็นรอยกาว
ให้ความว่างเปล่าอำพราง
นอนฟังเสียงฝนเล่นดนตรี
เมโลดี้แต่งแต้มความว่าง
ตัวโน้ตเพลิดเพลินเดินทาง
ห้องกว้างกลายเป็นฟลอร์เต้นรำ
บำบัดรักษาอาการเศร้า
ดนตรีบรรเทาเสียงครวญคร่ำ
น้ำเสียงเช็ดแผลความทรงจำ
ใจบอบช้ำสลบไสลมาหลายวัน
ใจขี่ตัวโน้ตโลดแล่น
ไปสู่ดินแดนแห่งความฝัน
กายยังอยู่กับชีวิตปัจจุบัน
นิ่งงันในโลกความจริง
ทรมานเพราะเชื่อคารม
โรคทรามซินโดรมเข้าสิง
ถูกเธอลวงใจไว้แอบอิง
แล้วทอดทิ้งไว้กับความฝังใจ
บทเพลงจะเรียงคลื่นความคิด
ชีวิตและสมองของฉันใหม่
ฆ่าเชื้อแผกผิดในจิตใจ
ปลูกความอ่อนไหวด้วยกวี
เมโลดี้บรรเลงเพลงเหงา
วันนี้ฉันเศร้าเท่าเพลงนี้
เคลิบทุกข์เคลิ้มสุขกับทุกคีย์
เช้าพรุ่งนี้ก็ลืมทุกเรื่องราว
27 สิงหาคม 2547 15:19 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันทำใจได้แล้วไม่ต้องห่วง
เธอมีเขาที่ต้องหวงและห่วงหา
การระเหยของน้ำค้างกลางดวงตา
ของฉันดูพัฒนากว่าวันวาน
เธอปิดคอร์สความหวังกลางเทอมรัก
ความแน่นหนักเหลือนับถูกจับหาร
เหลือเพียงรอยฝุ่นชอล์กบนกระดาน
ครั้นเนิ่นนานฉันก็ลืมทุกเรื่องราว
ตอนนี้ฉันเต็มที่กับชีวิต
ดอกความคิดฉันผลิเป็นสีขาว
ไม่ตามยื้อยุดยึดให้ยืดยาว
ความปวดร้าวถึงฤกษ์ต้องเลิกรา
ฉันทำใจได้แล้วไม่ต้องห่วง
เธอมีเขาที่ต้องหวงและห่วงหา
แห้งเหือดแล้วหยาดน้ำค้างกลางดวงตา
มันกำลังเตรียมไหลบ่าในตาเธอ
27 สิงหาคม 2547 15:04 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอรักฉันเพื่อสร้างสถิติ
ฉันไม่ตริตรองคิดวินิจฉัย
ถูกเธอซัดหมัดลงตรงกลางใจ
จนได้เข็มขัดชัยไปคล้องเอว
ตีศอกซ้ายเข่าขวาชนะน็อก
ฉันพุ่งออกนอกทางร่วงกลางเหว
ซบสังเวียนน้ำตาหลั่งอย่างรวดเร็ว
ฉันแสนเลวตรงที่ไม่ดีพอ
มีความคิดผิดแผกก็แจกแผล
กรรมการสั่งแพ้สุดร้องขอ
รีบนับหนึ่งถึงสิบไม่รีรอ
ไม่ฝืนอยู่สู้ต่อฉันขอลา
อิ่มความรักกระอักอ่วมทุกแรงอัด
ศอกเข่าหมัดซัดใจทั้งซ้ายขวา
สถิติแพ้เธอเสมอมา
เอาหยาดเลือดและน้ำตาการันตี
ระวังไว้ผู้ครองแชมป์อาจครองช้ำ
ผู้ท้าชิงชื่อเวรกรรมตามขยี้
เข็มขัดชัยเธอได้แชมป์มาแรมปี
อาจหลุดเอวคราวนี้มิรู้ตัว!!!
27 สิงหาคม 2547 14:16 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ถึงอีกวันที่ฉันเหนื่อยกับความรัก
จึงขอพักฟื้นความปรารถนา
กลางคืนลับกลางวันลิบในพริบตา
ราวกับโลกพลิกฟ้าเหมือนฝ่ามือ
รักเธอพลิกฉับพลันเมื่อฉันพลั้ง
ควรจะยังหวังว่ากลับมาหรือ
จากเชื่อใจฉันถึงคราวเชื่อข่าวลือ
การศรัทธาว่าเธอซื่อคืออันตราย
ใจฉันถูกน้ำลายรักเธอหมักหมม
การไว้ใจในคารมเริ่มล้มหาย
ความคลางแคลงขื่นขมล้มละลาย
รักล้มตายทีละน้อยในรอยกาล
ถึงอีกวันที่ฉันเหนื่อยกับความรัก
ที่เสพซากความหิวเป็นอาหาร
จึงกรวดน้ำทำกุศลเป็นผลทาน
ให้แก่การคาดหวังในตัวเธอ
27 สิงหาคม 2547 13:37 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เคยอิงอุ่นหนุนแขนเคียงเพียงเราสอง
ต่างนอนมองท้องฟ้าพาท่องฝัน
มือเราสองประคองเคียวเสี้ยวพระจันทร์
พร้อมใจกันเก็บเกี่ยวรวงดวงดารา
ใช้น้ำใจรดรักมาตลอด
จนแผ่ยอดแตกกิ่งใบในเวหา
ผลิบานออกเป็นดอกดาววับวาวตา
กลางท้องฟ้าแสนไกลในรัตติกาล
ความรักฉันต้องพบจุดจบหนัก
น้ำใจรักเธอแล้งแห้งละหาน
เหลือแต่เศษความดีที่ผลิบาน
ฉันร้าวรานทุกโมงยามเฝ้าถามดาว
ดาวไม่มีคำตอบลอบบอกฉัน
ยังคุ้มกันปิดบังทุกย่างก้าว
น้ำตาฉันร่วงเล็ดเป็นเม็ดพราว
กลีบแสงดาวร่วงโรยหล่นโปรยดิน
เป็นหยาดฝนล้นฉ่ำล้างความร้าว
แววตาดาวฟ้องความจริงจนหมดสิ้น
เสียดายเพลงหวานใสเคยได้ยิน
ได้ดื่มกินความสงสัยมาหลายปี
ฉันทำผิดอย่างไรเพียงใดหรือ
ไม่ใช่ยื้อหรือขัดแย้งการแหนงหนี
เพียงอยากไขเครื่องหมายปรัศนี
ทุกราตรีจึงติดตามเฝ้าถามดาว...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
806
