30 พฤศจิกายน 2547 16:10 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฤดูร้อน ร้อนแดด แผดเผา
ร้อนเร่า หัวใจ ไม่หาย
อยากมี เธอเรียง เคียงกาย
ริมหาดทราย ปลายทะเล สองคน
ฤดูฝน ฝนกราด สาดสาย
เดียวดาย อยู่ใต้ สายฝน
อยากมีเธอ ฝ่าฝนพรำ ฉ่ำล้น
สองคน ใต้ร่ม คันเดียวกัน
ฤดูใบไม้ร่วง ร่วงหล่น
รักก็หล่น ร่วงหาย ไปกับฝัน
โหยหาเธอ ร่วมสุข ทุกคืนวัน
พบเพียงฉัน น้ำตา ไหลร่วงริน
ฤดูใบไม้ผลิ ผลิใบ
ความรัก สดใส กระจายกลิ่น
ฉันหยั่ง รากรัก ผลิจากดิน
ความหวังสิ้น ไม่เห็นเธอ แม้เงา
ฤดูหนาว หนาวนาน ฉันหนาวนัก
หนาวความรัก อยู่กิน กับความเหงา
สายลม พรมน้ำค้าง บางเบา
อาศัย ความว่างเปล่า ห่มกาย
ฤดูรัก ฉันรัก ทุกฤดู
ฟ้าแกล้ง ทำเนื้อคู่ ฉันหล่นหาย
ได้ร่วมเรียง เพียงความ เดียวดาย
ไม่มีใคร ให้รัก สักฤดู
30 พฤศจิกายน 2547 13:15 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ผิดไหมที่ฉันยังไม่ได้รักเธอ
ผิดไหมที่ยังไม่เผลอรักใคร่
ผิดไหมที่ยังไม่คิดรักใคร
ผิดไหมที่ยังต้องใช้เวลา
ขอบคุณที่เธอให้ความรัก
ซาบซึ้งและตระหนักคุณค่า
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้มา
มันยากที่จะหามาตอบแทน
ไม่ได้เล่นตัวเพื่อนสร้างภาพ
ล้างคราบโก่งราคาล้านแสน
แต่การสะกดคำว่า แฟน
มันยากแค้นสำหรับฉันตอนนี้
เพราะผ่านความง่ายมาครึ่งชีวิต
จึงขอใช้สิทธิ์คิดถ้วนถี่
ขอบวกลบคูณหารให้ดี
ก่อนที่จะรับมีดมากรีดใจ
ผิดไหมที่ขอใช้เวลาสักนิด
กลัวน้ำผึ้งจะมีพิษ...ผิดไหม
ถ้ามันผิดมากล้นเกินทนอภัย
ไม่เป็นไร... ฉันจะขอรับผิดแล้วปิดคดี
12 พฤศจิกายน 2547 15:45 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันโตเพียงพอที่จะดำเนินชีวิตด้วยเหตุผล
จากแยกนั้น เราเหมือนรถที่ใช้ถนนร่วมสาย
มีโอกาสได้สัมผัสซึ้งถึงใจกาย
เรากำลังเป็นความหมายของกันและกัน
ไม่คิดว่าจะเป็นคนแรกของใครได้
ไม่หวังว่าจะเป็นคนสุดท้ายของใครทั้งนั้น
เพียงแค่อยู่ดำรงตำแหน่ง คนปัจจุบัน
อาศัยความฝันหล่อเลี้ยงลมหายใจ
ฉันชอบเธอเพราะเธอดีกับฉัน
อย่าถามถึงรักชั่วนิรันดร์ได้ไหม
อนาคตของเธอยังอีกยาวไกล
อย่าเมินจุดมุ่งหมายมาหลงใหลข้างทาง
ไม่มีใครแย่จนหาข้อดีไม่ได้
และไม่มีใครดีพร้อมไปทุกย่าง
โปรดรู้สึกต่อฉันด้วยใจเป็นกลาง
อย่าได้เข้าข้างจนไม่ลืมหูลืมตา
ฉันถูกเลี้ยงมาแบบนี้...นี่แหละฉัน
ภายในความไหวหวั่นมีความแกร่งกล้า
ภายในเสียงหัวเราะอาจห่อหยดน้ำตา
ได้รักเธอ ชีวิตก็คุ้มค่า...ถ้าตาย
ฉันโตเพียงพอที่จะดำเนินชีวิตด้วยเหตุผล
พรุ่งนี้เธออาจพบใครสักคนที่ล้นความหมาย
ฉันรู้ เธอต้องพบคนแชร์ความรักอีกมากมาย
ไม่ใช่มีแค่รักแรกและรักสุดท้ายในคนเดียว
16 ตุลาคม 2547
12 พฤศจิกายน 2547 15:29 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
แค่ถ้อยคำไม่อาจทำให้หายโกรธ
คำว่า ขอโทษ ไม่ใช่ยารักษาแผล
กับการที่ฉันทิ้งเธอไปไม่เหลียวแล
จะให้แก้หรือไถ่บาปด้วยวิธีใด
สมควรแล้วที่วันนี้ฉันถูกทิ้ง
เวรกรรมมีจริง เธอเชื่อไหม
แผลนี้หมอไม่รับเย็บ จึงต้องเก็บก้อนหัวใจ
รักษามันเอาไว้เพื่อชดใช้กรรมเวร
วันนั้น
เสียงขอร้องของเธอ ฉันไม่เคยสนใจ
ภาพความดีเพียงใด ฉันมองไม่เห็น
หลงใหลน้ำร้อน ไม่อาทรน้ำเย็น
ทุกคดี ทุกประเด็น ฉันตกเป็นจำเลย
ตัดหัวประหารให้ฉันตายยังดีกว่า
ที่เธอจะแสดงสีหน้าแววตาชาเฉย
ฉันรู้ดีที่รัก เธอไม่เหลือซากความคุ้นเคย
เหมือนเธอกำลังเยาะเย้ยความพยายาม
เธอมีคำขู่ที่ซ่อนอยู่ในคำปลอบ
ฉันมีคำตอบที่ไม่มีคำถาม
โทษของการมืดบอดต่อความรักอันดีงาม
ต้องชดใช้ด้วยความขื่นขมก็นับว่าสมควร
21 ตุลาคม 2547
12 พฤศจิกายน 2547 15:19 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ผิดที่ฉันหวั่นไหวปล่อยใจเผลอ
ผิดที่เธอเดินทางมาช้ากว้าเขา
ผิดที่แอบลอบลักสร้างรักเรา
แต่คนเก่าเขาไม่ผิด...จึงคิดนาน
ยอมแพ้ความไม่พอดีแห่งชีวิต
ที่ประทานความผิดอันแสนหวาน
โรยทางรักสวยงามด้วยน้ำตาล
หลอกมดผ่านมาเกลือกกลั้วจนตัวตาย
เธอก็ดี เขาก็ดี ไร้ที่ติ
รักเราผลิผิดเวลาน่าใจหาย
กลัวเขารู้ว่าฉันนั้นเคลื่อนคลาย
แอบละอายภายนอกไม่บอกใคร
ไม่ลงตัวหารเลขนี้มีเศษส่วน
เราไม่ควรทำเลยเธอว่าไหม
เรารักกันสุดเหวี่ยงสุขเพียงใด
อยู่บนความไว้วางใจของคนรอ
หากทิ้งเธอฉันคงตายเพราะพิษเศร้า
จะทิ้งเขาความถูกต้องก็ร้องขอ
ฉันครบพร้อมที่มีเขาเคียงเคล้าคลอ
แต่ส่วนเกินความเพียงพอก็แสนดี
ผิดที่ฉันหวั่นไหวปล่อยใจเผลอ
ผิดที่เธอไม่มาเร็วกว่านี้
ผิดที่ชื่นโอชารสราคี
แต่ความผิดเขาไม่มี...จึงคาใจ
21 ตุลาคม 2547
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
1041
