15 สิงหาคม 2546 19:19 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เราฟังบทเพลงใดๆก็ไม่ซึ้งในอรรถรส
เต้นรำกับบทเพลงไม่ได้
ไร้อารมณ์สุนทรีต่อเสียงดนตรีที่ได้ยิน
และไม่เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของบทเพลงที่ได้ฟัง
หากหัวใจของเราไม่ได้เต้นสอดคล้องกับจังหวะดนตรี
และโลดเต้นไปในทิศทางเดียวกัน
15 สิงหาคม 2546 02:06 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ยินเสียงเพียงคำอธิษฐาน
ในรัตติกาลที่ไม่มีใครเคียงข้าง
หัวใจยังร้องเพลงอันเคว้งคว้าง
ท่วงทำนองอ้างว้างเราเข้าใจ
เราไม่กลัว เราไม่หวาดผวา
กังวลกับสิ่งเบื้องหน้าที่น่าสงสัย
เราเคลื่อนขุนเขา ลำธาร ท้องฟ้า หิมาลัย
แม้มหาสมุทรที่ขวางไว้เป็นมายา
โลกนี้มีความงดงามอันน่าพิศวง
ชวนให้ใหลหลงแสวงหา
ยังมีความจริงเบื้องหลังภาพลวงตา
ใช้ดวงใจแห่งศรัทธารับรู้มัน
หากตกอยู่ในหุบเหวแห่งความหวาดผวา
จงสวดบทเพลงหาญกล้าจุดเพลิงฝัน
อย่าปล่อยให้ฝันหล่นคว้างในทางตัน
เรามีความเชื่อมั่นเป็นพลัง
ในคืนมืดหม่นเหน็บหนาว
อธิษฐานผ่านดวงดาวจุดเพลิงหวัง
เมื่อเมฆเคลื่อนเลือนสลายคลายบดบัง
ท้องฟ้ายังมีแสงดาวสกาวประกาย
15 สิงหาคม 2546 00:19 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
โบกบิน โบยบิน โบกบิน โบยบิน
น้ำใจไหลรินสู่โลกตลอดทาง แสงจันทร์อาบฟ้าเพียงจางจาง
เจ้าจมจ่อมเวิ้งทะเลกว้าง ก่อนพบรุ่งรางเรืองรอง
โบกบิน โบยบิน โบกบิน โบยบิน
นกไพรโผบินสู่ทุ่งแดนทอง ลิบลับหลาบเหลียวเจ้าแลมอง
ผืนไพรแผ่นนี้ที่เคยป้อง โอบอุ้มประคองเรือนใจ
โบกบิน โบยบิน โบกบิน โบยบิน
ข้าเคยได้ยินเพลงเจ้ากล่อมใจ เสียงครวญหวีดหวิวทะลวงใจ
นกบินแหวกฟ้ามาหวนไห้ อ่อนล้าลาไกลตามกรรม
โบกบิน โบยบิน โบกบิน โบยบิน
ลิบแดนเมฆินทร์ฝ่าฝนพร่างพรำ น้ำใจเจ้านกมิเคยดำ
แล้วไยเปล่งเสียงเพียงครวญคร่ำ ปวดร้าวระกำครวญคราง
โบกบิน โบยบิน โบกบิน โบยบิน
น้ำใจไหลรินสู่โลกตลอดทาง สิ้นแรงปีกร้าวอันเบาบาง
เจ้าจมจ่อมเวิ้งทะเลกว้าง ก่อนพบรุ่งรางเรืองรอง
15 สิงหาคม 2546 00:14 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หล่นร่วง ร่วงหล่น
ใบหูกวางสีแดงหลุดจากต้น หล่นร่วง
เสียงเด็กตัวเล็กๆร้องเจี๊ยวจ๊าว สนุกสนานกับเครื่องเล่นหลากสีสันในสนาม
พวงแก้มสีชมพูเต็มอิ่มไปด้วยความสุข ใบหน้าเปรอะเปื้อนรอยยิ้ม
พวกเขาไม่ต้องดิ้นรนอะไร สนุกสนานกับชีวิต และการมองโลกแบบแคบๆ
ฟ้าของโลกแคบๆของพวกเขาเป็นสีฟ้าเสมอ
เขาไม่เคยเรียกสายฝนว่าพายุมรสุม
เขาไม่รู้จักเมฆดำถมึงทึง เขารู้จักแต่ปุยเมฆสีขาว
เขาไม่เคยรำพึงรำพันว่า เฮ่อชีวิต
โลกของเขาวุ่นวาย แต่อบอุ่น ปลอดภัย
แม้ว่าโลกแห่งความเป็นจริงจะเวิ้งว้าง อันตราย
เลวร้ายหรือน่าสะพรึงกลัวปานใด
พวกเขาไม่รู้ พวกเขาเป็นสุขกับการไม่รู้
ฉันก็เคยมีความไร้เดียงสา มีความคิดที่บริสุทธิ์
ฉันก็เคยมองเห็นท้องฟ้าเป็นสีฟ้า
ฉันก็เคยเป็นเด็ก
ฉันรู้ตัวดีว่าไม่สามารถย้อนวันเวลากลับไปยังวันวานได้
มันเหลือให้เห็นแค่ภาพยามหลับตา
หล่นร่วง ร่วงหล่น
ใบหูกวางสีแดงหลุดจากต้น หล่นร่วง
14 สิงหาคม 2546 16:05 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
คืนก่อนคุณนอนเตียงนี้ คืนนี้คุณนอนเตียงไหน
หึงหวงหรือ..ก็เปล่าฉันเข้าใจ คุณคงหวนมาใหม่ในสักวัน
คุณให้เงินฉันให้งานบันดาลสุข ฉันช่วยปลุกคุณลิ้มชิมสวรรค์
คุณก็ให้ความรักเป็นหลักพัน พอสุขสันต์ถึงขีดสุด Say Good Bye
เอาแบงก์พันอุดท่อน้ำตารั่ว ขายเพียงตัวหัวใจมิได้ขาย
มีมากหนุ่มไล้ลูบจูบเรือนกาย แต่ไร้ชายใดลูบจูบเรือนใจ
ไม่ผิดหวังเพราะฉันไม่เคยหวัง ความรักแท้ภายหลังการหลั่งไหล
คุณเข้าถึงผู้หญิงด้วยสิ่งใด ที่มากไปกว่าพระเจ้ากลางลำตัว?
เพียงค่าตัวชั่วคืนที่ยื่นฝาก ไม่อาจซื้อการจูบปากจากหญิงชั่ว
ฉันให้ได้แค่สนองกามหมองมัว ที่เนียนัวใช่สินค้ามีอารมณ์
อย่าลืมกอดลูกเมียด้วยรักแท้ ฉันเป็นแค่คนอื่นไม่ขื่นขม
โสเภณีหมากฝรั่งของสังคม แสนสุขสมที่ได้มาแค่ค่าตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
6237
