11 สิงหาคม 2547 22:06 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ที่นี่ถนนสายเดิม
เราเริ่มสัมพันธ์กันที่นี่
เธอจับมือฉันคนดี
เดินตามถนนนี้สุดทาง
เลิกเรียนเธอรับกลับบ้าน
ความรักเราสานเราสร้าง
ใจเราเพียงแก้วบางบาง
จึงต่างใจแตกแหกตำนาน
ทุกคราฉันเหงาหม่นเหม่อ
จะมีเสียงเธอขับขาน
ทุกเพลงทุกภาพวันวาน
ยังวิ่งผ่านชัดก้องสองหูตา
เธอเป็นเจ้าชายในฝัน
ส่วนฉันเป็นเจ้าหญิงสูงค่า
นิยายสวาทกามา
เสน่หาเปิดฉากเวที
ที่นี่ถนนสายเก่า
เธอกับฉันกลายเป็น เรา ที่นี่
ประเพณีพ่ายแพ้ประเวณี
แต่ฉันยินดีให้เธอ
ปิดฉากนิยายตลาด
ฉันไม่สามารถเสนอ
ความสดความใหม่บำเรอ
ของเก่าปรนเปรอเธอระอา
ที่นี่ถนนสายโศก
เหมือนโลกหมุนคว้างดั่งบ้า
วันนี้ฉันเดินกลับมา
ไร้เธอพูดจาจับมือ
อยากเสกตัวหายไปจากโลก
ละครโศกมันเป็นเช่นนี้หรือ
ฉันพ่ายแพ้ด้วยฝีมือ
เธอกระพือปีกหายไปกับลม
ที่นี่ถนนสายเดิม
จากเริ่มจรดความขื่นขม
ออกโรงเรียนพร้อมท้องกลมกลม
ซานซมผ่านถนนสายเดิม
11 สิงหาคม 2547 22:02 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
Crying In The Rain
หนึ่งสองสามสี่ห้ามาหกเจ็ด
อีกหนึ่งเม็ดกินให้ครบก่อนจบสิ้น
แม่ปวดร้าวดั่งบ้าน้ำตาริน
คนใจหินเจ้าอย่ามารักเลย
พ่อไม่รักลูกแล้วอย่าร้องไห้
ถ้าเขารักจะทิ้งไปหรือลูกเอ๋ย
เขาก็ไม่รักแม่เหมือนก่อนเคย
แม้หางตาจะปรายเปรยไม่เคยมี
แม่ย่ำเท้าร้องไห้กลางสายฝน
ยามอับจนคนรักยังหลบหนี
มองสิลูกเดือนบนฟ้ายามราตรี
มองโลกนี้แต่ไม่เคยใกล้ชิดกัน
เอาเม็ดทรายทั้งทะเลมาเห่กล่อม
เอาความหอมของสายลมพรมจูบฝัน
เราแม่ลูกจะหลับฟังลำนำจันทร์
ทุกคืนวันจนฟ้าสางนะแก้วตา
พรุ่งนี้แล้วเราสองต้องไกลห่าง
หมอจะบอกแม่ทอดร่างนอนถ่างขา
เครื่องมือหมอจะเอาเจ้าออกมา
อย่าร้องไห้นะลูกจ๋าแม่อาวรณ์
ทรุดเข่าล้มปล่อยน้ำฝนชะล้างหน้า
เอาน้ำตาล้างใจสุดไถ่ถอน
ไม่ใช่แม่ไม่รักไม่อาทร
เจ้าอย่าอ้อนกวนแม่เถิดดวงใจ
พ่อของเจ้าบังคับให้ฆ่าเจ้า
แล้วจะเข้าวิวาห์เจ้ารู้ไหม
เจ้าจากไปอีกไม่นานแม่คงไป
ให้ความตายโอบเราไว้ใกล้ใกล้กัน
11 สิงหาคม 2547 21:58 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันถูกรีไทร์!
อิจฉาไหมใครกล้าเป็นเหมือนฉันบ้าง
ดวงตาบอดมืดมอดตลอดทาง
มันสว่างคิดได้เมื่อสายเกิน
เพื่อนเปรยปรายหางตามาหยามเหยียด
ฉันไม่เคียดไม่แค้นไม่ขวยเขิน
ทั้งหวังดีหวังร้ายฉันหมางเมิน
จะนินทาก็เชิญตามสบาย
ฉันเรียนไม่จบ!
ค่าหน่วยกิตที่จ่ายครบหมดความหมาย
พ่อเพียรวาดคาดหวังตั้งมากมาย
ฉันเสือกหอบความอับอายไปให้ชม
หวังหอบหิ้วปริญญาได้หน้าพ่อ
กลับต้องท้อถูกถากถางทับถม
ได้แค่เพียงปริญญานา-เนื้อ-นม
คุ้มหน่วยกิตคำนิยมจากปากชาย
ฉันถูกไล่ออก!
ไม่ต้องบอกก็รู้รู้อยู่ความหมาย
ทั้งแปดทิศสี่มุมเมืองเลื่องกระจาย
ดัดจริตนั่งอับอายก็สายไป
น้ำตาหล่นบนชุดนักศึกษา
ที่หวังว่าอนาคตจะสดใส
บรรจงพับลงกระเป๋ายัดเข้าไป
ทนไม่ไหวอยู่ต่อก็รอซวย
ไม่กล้าเทียบคุณสมบัติกับเจ้าสาว
ยืนอยู่ข้างเจ้าบ่าวช่างแสนสวย
เก่งฉลาดไฮโซโก้หรูรวย
ยินดีด้วยฉันยิ้มแฉ่งแข่งชะตา
ฉันถูกรีไทร์!
ดุ่มเดินไปตามชาติวาสนา
ช่างเถอะลูกนามสกุลจากบิดา
จะไม่ให้ก็ไม่ว่าถ้าเกลียดกัน
ฉันถูกรีไทร์!
เหมือนเสือกไสกายเกลือกแกลบสุดแสบสันต์
ไร้วาสนาจะได้จูบลูกในครรภ์
เพราะพ่อมันสั่งให้ลูกถูกรีไทร์!!!
11 สิงหาคม 2547 14:20 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
สักวาพบ Civic แล้วลืม Wave
ทิ้งรอยรักอักเสบเหน็บเป็นแผล
ได้นั่งเก๋งฟังเพลงหวานซ่านไอแอร์
ไม่ชะแง้ปรายตามามองกัน
ติดไฟแดงหัวใจเป็นใบ้บ้า
คนละ Class ต่าง Honda ดูน่าขัน
ขอยอมแพ้แอร์เก๋งเพลงหวานมัน
สำลักควันร้องไห้ไอ้ Wave เอย
11 สิงหาคม 2547 14:11 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
สักวา ปอ. ฉันรอรัก
อยากเอียงอายทายทักอีกสักหน
ชะเง้อง้อรอที่ป้ายทุรายรน
ขอเห็นคนเคยนั่งเคียงก็เพียงพอ
หรือเธอนั่งเก๋งไปกับใครแล้ว
ยืนแทะแห้วเมียงมองสุดร้องขอ
จากวันนั้นพบหวานใจใน ปอ.
จนวันนี้ฉันยังรอ ปอ. เอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
786
