11 กันยายน 2547 19:31 น.

: : ยิ่งรักยิ่งโง่ : :

หากรักที่มอบให้มันไร้ค่า
คืนรักคืนเวลาฉันมาได้ไหม
เพราะบางที ความรักที่ฉันทุ่มเททั้งตัวและหัวใจ
ก็อาจไม่มีค่าอะไรสำหรับเธอ

มันเหนื่อยมันหนักสักเท่าไหร่
กับการต้องทุ่มทั้งใจเพื่อรักเธอเสมอ
หากความรักจริงใจเป็นได้แค่สิ่งบำเรอ
ฉันจะเซ่อ เป็นวันสุดท้าย

อยากรู้ปริมาณความโง่ในตัวฉัน
จงนับจากคืนวันที่สูญหาย
สายน้ำที่เทรดบนผืนทราย
คือน้ำตาที่ละลายอยู่ภายใน

ยิ่งรัก ยิ่งโง่ ยิ่งงี่เง่า
ยิ่งโศกเศร้ายิ่งสูญเสียความสดใส
ยิ่งร้องขอเธอก็ยิ่งสาสมใจ
ไปเถอะไป ไปให้ลับ อย่ากลับมา

1275

love

comment

11 กันยายน 2547 19:20 น.

: : ฟ้ายังเปลี่ยนสี : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ในแววตาคู่นั้นมันฉายฟ้อง
ในสมองเธอปูทางจะห่างเหิน
น้ำเสียงเรียบเยียบเย็นเริ่มหมางเมิน
มีความหวังทางเดินที่เปลี่ยนไป

ซ่อนความเจ็บเก็บไว้ในความเงียบ
เอาเท้าเหยียบความจริงไม่ติงไหว
เธอสงวนท่าทีการเปลี่ยนใจ
เป็นดาราทันสมัยในละคร

ฉันฝืนกลั้นฝันร้ายในความมืด
เห็นความรักชาชืดตามหลอกหลอน
อย่าปิดบังหากใจเธอตัดรอน
ตัดฉากรักตัดตอนจบไปที

อย่ารักษามารยาทบอกเถิดหนา
ฉันรู้ซึ้งแม้ท้องฟ้ายังเปลี่ยนสี
มีเส้นทางสายใหม่ให้เดินดี
ฉันคนนี้ยินดีหลับทั้งน้ำตา

1140

love

comment

11 กันยายน 2547 19:18 น.

: : คำว่า เพื่อน กับ คนรัก : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

เปลี่ยนเพื่อนเป็นคนรัก...อาจง่าย
ศึกษาความหมายสูงค่า
สื่อสารความคิดในสายตา
สืบสานเรื่อยมา ผูกพัน

เราใช้ชีวิตเพื่อวันนี้
ช่วงเวลาที่มีช่างแสนสั้น
ความรักเปลี่ยนแปลง...แบ่งปัน
แปรรูปเป็นนี้นั้นไม่มั่นคง

บางทีที่เราเรียกว่า รัก
เพิ่งประจักษ์แท้จริงมันคือ หลง
เป็นจุดลากผ่านทับของเส้นตรง
ความยืนยงเบี่ยงเบนเป็นย่ำยี

เปลี่ยนคนรักเป็นเพื่อน เหมือนง่าย
เป็นอีกความหมายของ หน่ายหนี
ถ้าเลือกได้...
ขอเป็นเพื่อนแสนเลวที่เธอมี
ดีกว่าเพื่อนแสนดีที่เธอเมิน

731

love

comment

11 กันยายน 2547 19:15 น.

: : หัวใจในแดนประหาร : :

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ยอมแพ้ทุกสิ่งที่เห็น เสียงเธอเยียบเย็น แต่ทว่าใจฉันร้อนรน
ยอมรับเรื่องเราสามคน จนมุมจำนน ขอทนเจ็บทุกวิธี
ความรักของฉันบอดสี ร้องเพลงผิดคีย์ เมโลดี้ด่าวดิ้นลอยลม

ซอเสียดสีสายซานซม ไวโอลีนอารมณ์ เสียดสีแทรกซ่านซอนทรวง
ดังถูกเหล็กแหลมทะลวง กลางหูจนกลวง เจาะจ้วงด้วยโดเรมี
แส้ความคิดเธอโบยตี ถ้อยคำย่ำยี สายตาโหดเหี้ยมเยือกเย็น

เหตุผลเธอเหมือนเส้นเอ็น รัดคอลำเค็ญ บีบเค้นให้ยอมร้างลา
คนใหม่ของเธอสูงค่า ดังฉันลืมตา สู้แสงอาทิตย์เที่ยงวัน
เสียงตะโกนวิงวอนเงียบงัน พลันภาพความฝัน เธอฉันสลายมลาย

หมื่นแสนปัญหามากมาย ผูกไว้กับปลาย นิ้วก้อยอันแสนอ่อนแอ
หนึ่งคนทิ้งคนไม่แคร์ สายตาเคยแล ถูกกั้นด้วยพรมแดนใจ
หน่วงหนักดังโลกทั้งใบ ฉันแบกไม่ไหว แพ้พ่ายกำแพงสายตา

ปราสาททรายสร้างสมมา เพียงชั่วเวลา คลื่นพาพัดล้างจางหาย
เห็นฉันเธอเห็นเพียงกาย แววตาเปล่าดาย ไม่เคยมองเห็นหัวใจ
เวนคืนความรักยิ่งใหญ่ ริบจากฉันไป มอบให้เขาชั่วกาลนาน
ฉันอยู่ในแดนประหาร เธอสองสำราญ อยู่ในวิมานดาวเดือน

ภาพเขาติดตาย้ำเตือน ภาพฉันรางเลือน ภาพเธอเข้มคมดิบดำ
เหมือนดั่งกระอักไอในน้ำ ในคอกถ้อยคำ เยียบเย็นอย่างไร้เยื่อใย
เมื่อรู้ว่าเธอมีใคร ถามว่าเจ็บไหม ตอบได้ด้วยหยดน้ำตา...

775

love

comment

10 กันยายน 2547 16:45 น.