17 กันยายน 2547 21:42 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ขอบคุณที่ให้เกียรติจำฉันได้
และเคยฝากหัวใจไว้กับฉัน
กับวิมานกลางอากาศที่เคยวาดด้วยกัน
ร่วมซื้อหาคืนวันใกล้ชิดด้วยสองใจ
ขอบคุณที่เคยร่วมแชร์ความรัก
หล่อเลี้ยงอกที่หักจนยิ้มไหว
ขอบคุณที่เคยอนุมัติให้นั่งข้างใน
เพื่อใช้จ่ายลมหายใจร่วมกัน
ขอบคุณรอยยิ้มที่เคยให้
และคำหวานหว่านไว้ในหูฉัน
แม้ว่าพรุ่งนี้ต้องเลิกกัน
เธอยังทิ้งคืนวันเป็นที่ระลึกแด่หัวใจ
ขอบคุณไอกายที่เธอเคยเจียด
ขอบคุณที่ให้เกียรติจำฉันได้
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะรักฉันเพื่ออะไร
เป็นใคร มาจากไหน ก็ไม่รู้
ขอบคุณที่อย่างน้อยก็บินผ่านมา
แม้จะถึงเวลาบินผ่านไปให้หดหู่
มาล้างโง่ให้ศิษย์เซ่อ...เธอคือครู
แม้เธอไม่หันมาดู ก็ขอบคุณที่ให้เกียรติจำ
17 กันยายน 2547 21:31 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าที่หลักของฉันคือพยายามหยุดคิด
และดำเนินชีวิตไปตามทางฉัน
อยู่กินกับความจริง ซบอิงปัจจุบัน
เก็บความฝันที่แตกกระจายไว้ในใจ
หน้าที่หลักของเธอก็คือรักเขา
ลืมรอยยิ้มเหงาๆของฉันให้ได้
เราก็แค่คนเดินเท้าบนทางไกล
ที่บังเอิญเส้นทางใจตัดผ่านกัน
ความรักของเราเหมือนไฟใกล้หมดฟืน
ฉันเองเหมือนเพิ่งฟื้นจากความฝัน
มีลมแดดฝนฟ้าให้ฝ่าฟัน
มีชีวิตวันๆกับลมหายใจ
หน้าที่รองของฉันคือซึมเศร้า
ลืมรอยยิ้มเก่าๆของเธอไม่ไหว
เราก็แค่คนเดินเท้าบนทางไกล
ที่บังเอิญเผลอใจเดินสวนทางกัน
17 กันยายน 2547 21:21 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอเหมือนเพดานที่มองพื้น
ฉันรู้สึกสดชื่นและมีค่า
ขอบคุณทุกรอยยิ้มและสายตา
ที่มองมายังเบื้องล่างอย่างหวังดี
แต่ความว่างห่างเหินบังเอิญกั้น
ความสุขอันน้อยนิดเหมือนติดหนี้
วัดคุณค่ายึดราคาหยันราคี
รักที่มีจึงทำได้แค่การมอง
หากเพดานหล่นวูบลงจุบพื้น
คงถึงการพังครืนของทั้งห้อง
อยู่ต่างชั้นต่างค่าไม่กล้าครอง
ได้แต่จ้อง ไม่ได้จอง ไม่ได้ใจ
รักกันอยู่อย่างเหงาๆและเงียบๆ
ใต้รอยเหยียบของคำคน แต่ทนไหว
ฝากแมงมุมเชื่อมผ่านสานสายใย
เป็นหยากไย่โยงกันสื่อสัญญาณ
เธอก็มีหลังคาให้เคียงคู่
ฉันก้มหน้าหดหู่อยู่กับฐาน
ความรักเราเหมือนพื้นมองเพดาน
ไม่อาจหาญปีนป่ายไปกอดกัน
16 กันยายน 2547 17:51 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ปริมาตรความใจกว้างกลางใจฉัน
มีมากพอจะแบ่งปันให้คนอื่นได้
บางสิ่งที่เธอยังขาดหายในหัวใจ
ฉันยินดีสอนให้ เผื่อเธอจะได้ใช้สอยมัน
ฉันโตเพียงพอที่จะรับความเจ็บปวดไหว
เปล่งเสียงร้องไห้ภายในหัวใจฉัน
เราสองจะสื่อสารผ่านความเงียบงัน
เราไม่ต้องพูดกัน แต่ฉันต้องพูดกับเธอ
หัวใจเธอเต็มไปด้วยความลุ่มหลง
ดวงตาพะว้าพะวงมันฟ้องฉันเสมอ
ฉันก็รู้ว่าเธอไร้รักตั้งแต่วันแรกเจอ
แต่ก็ทนคบกับเธอและแกล้งโง่เรื่อยมา
เนื้อที่หัวใจฉันใช้ในการรักแท้
สมองฉันมีไว้แคร์และปรารถนา
ภาพความหวังที่วาดไว้จะถูกฉายในดวงตา
หากเธอตั้งใจสักครา มองดูแววตาแล้วจะเห็นมัน
เธอมีเสน่ห์ครบพร้อมและเก่งทุกอย่าง
ที่สามารถมัดใจกว้างๆของฉัน
และตราตรึงหัวใจใครไว้อีกหลายร้อยพัน
มีเพียง ความรัก เท่านั้นที่ฉันต้องสอนให้เธอมี
15 กันยายน 2547 15:21 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เก็บไว้ให้ดีนะที่รัก อย่างซ่อนเร้น
เพราะไม่มีใครเคยเห็นฉันร้องไห้
ที่มอบให้คือรางวัลแด่คืนวันที่เสียไป
ขอให้เธอเก็บไว้ระลึกภาพวันวานอันสวยงาม
มันอาจไม่มีฤทธิ์พอสะกิดให้รู้สึก
ก็ถือว่าเป็นที่ระลึกแด่เธอและมือที่สาม
เวลาของฉันมีหยากไย่โยงใยในโมงยาม
สับสน เซ่อซ่า ซุ่มซ่าม โศกเศร้า เซื่องซึม แล้วสร่างซา
ฉันจะติดปีกหลีกบินไปสวรรค์
หันหลังให้ทางเส้นนั้น สายปรารถนา
แสร้งกรุ้มกริ่ม อาศัยรอยยิ้มกลบน้ำตา
เงยหน้าขึ้นบนฟ้า เผลอทำหยดน้ำตาหล่นไป
ปิดผนึกรอยยิ้ม จ่าหน้าถึงความสุข
มีน้ำตาซ่อนซุกอยู่ใต้ซอง (วงเล็บ ร้องไห้)
เจ็บเหมือนถูกฉีกเนื้อ โรยเกลือ เผาไฟ
เธอกล่าว เจ็บแค่นี้คงไม่เป็นไร นั่นแหละจึงได้มีน้ำตา
ที่ฉันมีมากมายคือความรัก
ที่มีน้อยนักคือวาสนา
ที่ชุ่มชื้นชื่นฉ่ำคือหยดน้ำตา
แห้งแล้งโรยราคือหยาดน้ำใจ
สิ่งเลวร้ายของเธอที่คนอื่นรู้
เพียงฉันไม่ต้องรู้ เราก็อยู่ด้วยกันไหว
ไม่เคยเก็บเชื้อเพิลงร้อนรุ่มมาสุมใจ
ให้ลุกเป็นไฟเผาใจทั้งฉันและเธอ
แต่เธอก็ยังทิ้งขว้างฉันจนได้
ความแล้งน้ำใจเธอยังมีให้สม่ำเสมอ
ชาตินี้ทั้งชาติ ต้องยอมรับว่าโชคดีที่พบเจอ
ไม่เช่นนั้น คงไม่รู้คำว่า เซ่อ แปลว่าอะไร
ปล่อยมือฉันแล้ววิ่งไปให้ทันเขา
รอยยิ้มเศร้าๆจะกลบเสียงร้องไห้
ความรัก จะรักษาคืนวันที่ดีไว้
ในช่วงเวลาที่เราใช้ ในการตายจากกัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
2349
