1 ตุลาคม 2547 16:16 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันยอมรับผิดมากที่รักเขา
แต่ไม่อาจทนความเหงาที่เราสร้าง
ความผิดเธอเป็นภูเขาก็เบาบาง
เพราะความผิดฉันลบล้างจางละลาย
ความรักฉันมันรักดีเลือกที่เกิด
รู้ไว้เถิดเปิดเผยไม่เคยขาย
แลกเปลี่ยนใจด้วยความรักที่ทักทาย
ใช่เอากายขายซื้อหรือแจกฟรี
เพราะมีเขาเข้ามารักษาเศร้า
ฟ้าเหงาเหงาจึงสวยสุขทุกเฉดสี
ไม่เลิศลอยร้อนเร่า...เขาหวังดี
ไม่ใช่มีแต่รักเล่นเหมือนเช่นเธอ
เธอเมินเฉยเขากลับมาทำหน้าที่
จึงสนองความดีที่เสนอ
ฉันผิดบาปชั่วร้ายใช่ไหมเธอ
เธอก็ถูกต้องเสมอตลอดกาล
ฉันเตรียมใจมารับความอดสู
และเตรียมหูมาฟังคำว่าขาน
อยู่ให้เธอเผลอทิ้งนิ่งมานาน
ความร้าวรานสอนสิ่งร้ายให้ฉันลอง
ไหนล่ะโซ่ ไหนล่ะป้ายแขวนคอฉัน
จึงจะอ้างว่าเธอนั้นเป็นเจ้าของ
จะเชื่อเรื่องโฉดฉาวข่าวไม่กรอง
สุดแต่รอยหยักสมองเธอคิดไป
ฉันยอมรับผิดมากที่รักเขา
แต่ฉันทนความเหงาอีกไม่ไหว
ความผิดเธอละในฐานที่เข้าใจ
ความผิดฉันมีเท่าไหร่ กระจาย ประจาน
30 กันยายน 2547
1 ตุลาคม 2547 16:06 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอยังจำได้ไหม
โมบายเปลือกหอยริมหน้าต่าง
เสียงดังกรุ๋งกริ๋ง
มันปลุกเราสองตื่นทุกรุ่งราง
ยามสายหมอกจุมพิตฉัน
ฉันก็จะตื่นมาพบเธอเคียงข้าง
ตั้งแต่วันแรกที่เรารักกัน
เสียงของมันกังวานไม่เว้นวาง
แขนของเธอเคยเป็นดังหมอน
ให้ฉันหนุนนอนแนบข้าง
ลมอ่อนโยนพัดม่านลอยล่อง
เราสองเห็นสวรรค์รางราง
วันนี้โมบายเปลือกหอยเงียบกริบ
สายลมไม่กระซิบขอบหน้าต่าง
ผ้าม่านสงบนิ่งงัน
ฟังฉันร้องไห้ครวญคราง
เธอยังจำได้ไหม
เธอเคยจูบเปลือกตาใครทุกรุ่งราง
5 สิงหาคม 2546
1 ตุลาคม 2547 16:04 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
สัญญานะว่าจะปิดเป็นความลับ
ใช้รอยยิ้มกลบทับความเคลื่อนไหว
ทุกเหตุการณ์วีรกรรมที่ทำไป
มันมาจากความเผลอใจชั่วครั้งคราว
ใช้สายตาอำพรางสิ่งซ่อนเร้น
ฟอกสีดำให้เห็นเป็นสีขาว
ใช้กลิ่นหอมแห่งภาพพจน์ลดกลิ่นคาว
ทุกเรื่องราวฉาวโฉดโปรดปิดมัน
เพื่อนช่วยเพื่อน เพื่อนไม่ช่วย ใครช่วยเพื่อน
คำว่าเพื่อนจะไร้แผลความแปรผัน
เราสองคนจะไม่เคลื่อนเกินเพื่อนกัน
ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนไม่เคลื่อนตัว
เพื่อนช่วยปิดความลับด้วยนะเพื่อน
เราดูเหมือนทำผิดพลาดโทษตัดหัว
เงาความผิดติดเป็นกาวเรานึกกลัว
กลิ่นความชั่วมัดผูกจมูกเรา
เราสองคนนั่นหรือก็คือเพื่อน
แต่คลาดเคลื่อนศีลสามเมื่อยามเหงา
เพื่อนมีสุขเราก็สุขทุกข์บรรเทา
แต่ไฟบาปร้อนเร่าเริ่มเผาใจ
สัญญานะว่าจะปิดเป็นความลับ
สร้างภาพพจน์กดทับความเคลื่อนไหว
ให้เรื่องราวฉาวโฉดหมดกลิ่นไป
เราค่อยหาสิ่งแปลกใหม่มาทดลอง
30 กันยายน 2547
1 ตุลาคม 2547 15:58 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ภาพถ่ายที่รักของฉัน
เธอจะเป็นของฉันนิรันดร์กาล
เธอรู้ไหมฉันใช้ชีวิตร่วมกับเธอ
เหมือนดังคนละเมอฟุ้งซ่าน
ประกายแววตาซื่อสัตย์สดใส
สร้างจากดาวทุกดวงในจักรวาล
รอยยิ้มแห่งความจริงใจ
สร้างจากมวลดอกไม้หอมหวาน
คิ้วเธอทอดถึงทางช้างเผือก
แววตาเย็นเยือกซึ้งซ่าน
ยามเหงาไร้เพื่อนเห็นใจ
ภาพเธอยังชิดใกล้ชั่วกาล
วิธีที่ฉันรักภาพใบนี้
มันเป็นความรู้สึกดีดีอ่อนหวาน
ไม่เคยคลางแคลงแหนงหน่าย
แม้กายเธออยู่ไหนในจักรวาล
แม้ตัวจริงเจ้าของรูปเป็นของใคร
ฉันมิได้อาลัยทรมาน
เธอจะเลวจะร้ายสักแค่ไหน
รูปเธอไม่เคยทำฉันร้าวราน
ฉันรักในรอยยิ้มซื่อสัตย์นั้น
ภาพเธอเป็นของฉันคนเดียวชั่วกาล
ให้ฉันรู้เพียงคนเดียวนะคนดี
ว่าภาพถ่ายใบนี้มีวิญญาณ
5 สิงหาคม 2546
17 กันยายน 2547 21:59 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันทุ่มเทความรักมากแค่ไหน
จึงต้องใช้ความช้ำชำระหนี้
จนหมดตัวเพราะหัวใจไม่รักดี
รักครั้งนี้ติดหล่มล้มละลาย
ต้นทบดอกเป็นเท่าใดไม่กล้านับ
กลัวถูกทับด้วยปรักฝันอันสลาย
ความรักเธอที่ให้ฉันอันตราย
ฆ่าให้ตายทั้งหายใจ ไร้เมตตา
การหลงเธอพอแก้แต่ไม่หาย
เป็นโรคร้ายที่มีทางพอรักษา
ชดใช้หนี้ความช้ำด้วยน้ำตา
แบกความทนไว้บนบ่าอย่าเผลอวาง
เสียให้เธอคือความหวังทั้งชีวิต
เธอจะคิดมอบอะไรให้ฉันบ้าง
ให้เก็บกินแต่ซากเนื้ออันเจือจาง
ติดเศษก้างที่ขว้างปามาให้กิน
ฉันทุ่มเทความรักมากรู้ไหม
จนพอกหางพอกใจเป็นหนี้สิน
ประคองรักจนล่มลงจมดิน
ไม่สุดสิ้นซานซมล้มละลาย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
1050
