21 ธันวาคม 2547 16:42 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
สรรแสนคำกวีเฉลยเอ่ยอ้าง
ร้อยทุกหยาดน้ำค้างสร้างวิมานสวรรค์
เกี่ยวทุกแฉกรังสีสุริยะตะวัน
เก็บทุกไออุ่นฝันอันงดงาม
มาถักทอผืนพรมสีรุ้ง
พรายพุ่งทอดเป็นสะพานให้ผ่านข้าม
เธอฉันจะลิ่วแล่นสู่ดินแดนสีคราม
ที่แห่งนั้นจะอิ่มกามชุ่มฉ่ำราคี
บ่วงพันธนาการของเธอจะมิอาจล่วงรู้
เราจะผลัดเปลี่ยนคู่มาปรุงแต่งแสงสี
หากไม่มีใครคาดคิด ความผิดเราไม่มี
เธอกับฉันคือคนดีที่แสนคาว
คนรักของฉันเขาเพลินเสพรสความสัตย์
คนรักเธอก็เคร่งครัดรักแท้ทุกย่างก้าว
เราสองจะโลดแล่นสัมผัสพรมแดนแห่งดวงดาว
มือสองเราจะสาว กอบดาว โกยเดือน
หมื่นล้านน้ำผึ้งหวานในป่าดงดิบ
จะกลายเป็นน้ำทิพย์หาใดหวานเสมอเสมือน
ความผิดชอบชั่วดีจะจืดจางรางเลือน
ความสุขซ่านจะผ่านเคลื่อนมาบดบัง
เราจะสำแดงทุกสันดานด้านดิบ
ร่วมบรรเลงเพลงทิพย์ร่ายมนต์ขลัง
ไอร้อนบาปหยาบช้าสูงส่งทรงพลัง
อาจจะมีสนองความไคร่คลั่ง เพียงครั้งเดียว
ร้อยทุกบทสวดแห่งสามโลกมาเห่กล่อม
เราสองก็พร้อมจะทะยานไปไม่แลเหลียว
เชือกสวาทสองเส้นจะเลื้อยกันเป็นเกลียว
เพื่อร้อยเกี่ยวรัดนรกสวรรค์ไว้ใกล้ๆกัน
21 ธันวาคม 2547 16:11 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เพราะมีเธอไม่ได้ดังไขว่คว้า
ฉันจึงปรารถนาจะหลับฝัน
โลกที่ยังหมุนอยู่ไม่รู้มัน
ให้การหลับพาฉันนอนฝันดี
ใช้สายใยดึงเธอมาสุดฟ้า
กลับมีเขาติดมาถึงที่นี่
ความเป็นจริงเธอมีเขาทุกนาที
ฉันกลับมีแค่หมอนนอนข้างกาย
ฉันโชคดีอยู่ในอ้อมอกฝัน
อ้อมอกของเธอนั้นพลันสลาย
กลางกระแสน้ำเชี่ยวฉันเดียวดาย
จึงมีการฝันร้ายในบางวัน
ยังอ่อนแอที่รับรู้ว่าถูกทิ้ง
จึงหนีโลกความจริงอิงอกฝัน
หากทุกฝันฉันมีเธอเคียงข้างกัน
ต้องหลับใหลไปนิรันดร์ฉันก็ยอม
กันยายน 2547
21 ธันวาคม 2547 16:03 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เท้าสีดำย่ำเหยียดเหยียบหัวฉัน
ที่เธอให้คือรางวัลอันสูงค่า
ให้ตอบแทนเป็นรางวัลที่ผ่านมา
กับเวลาที่เสียไปให้เสียดาย
ความรักที่ฉันให้ด้วยใจหวัง
เหมือนลมชังพัดลิ่วจนปลิวหาย
ถูกมือสามตามแทรกแตกกระจาย
ทุกความหมายของความซื่อคือเสียใจ
การมองโลกในแง่ร้ายฉันไม่ผิด
พิรุธรั่วรั้วความคิดปิดไม่ไหว
ไม่กล้าถามที่ผ่านมาคืออะไร
รู้เต็มอกถามทำไมให้ป่วยการ
คนอย่างเธอร้ายลึกถึงเซลล์เลือด
ลมหายใจยังเดือดจนพลุ่งพล่าน
กระดูกข้องอบิ่นถึงวิญญาณ
ปากที่หวานน้ำลายลมขมกว่ายา
ทิ้งฉันให้อายฟ้าอายอากาศ
รอยแผลบาดแสบซึ้งถึงชาติหน้า
เก็บน้ำตาเธอไว้ใช้ล้างตา
เขาทิ้งมาอย่าคาดหวังตายรังเดิม
18 ตุลาคม 2547
21 ธันวาคม 2547 15:54 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เลิกก็ได้ เกลียดก็ได้ เอาให้แน่
ไม่ต้องแคร์อัดฉันได้เอาให้นิ่ง
ขอเหตุผลของเธอเองมาอ้างอิง
แล้วจะทิ้งไปไหนไม่ว่ากัน
จะสวบกัดฟัดก็ได้เอาให้เฉา
แต่อย่าใช้ปากเขามาเห่าฉัน
ฉันมั่นใจในสมองเธอมีมัน
ความคิดเธอหรือก็ชั้นปัญญาชน
ต่อยตรงตรงยิงหมัดให้ชัดแจ้ง
ระบายความขัดแย้งแจงเหตุผล
ไม่ต้องกลัวอำนาจกันฉันก็คน
ยอมจำนนหากถ้อยคำฟังขึ้นใจ
แม้รู้ตัวหายใจรอความผิดหวัง
ก็จะฟังตอบต่อข้อสงสัย
ถึงรักมากก็จะปล่อยเธอลอยไป
แลกเหตุผลที่ฟังได้สักข้อเดียว
24 พ.ย.2547
14 ธันวาคม 2547 12:12 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
น้ำตาถือว่าเป็นของสูง
เพื่อนฝูงศรัทธาในตัวฉัน
ว่าเข้มแข็งแกร่งกล้าสารพัน
เป็นผู้นำสำคัญแข็งแรง
ไม่เคยร้องห่มร้องไห้
น้ำตาไม่เคยไหลใจแกร่ง
แม้ถูกทุกข์โถมทิ่มแทง
ฟ้าแกล้งไม่เคยยินยอม
ฉันเป็นผู้หญิงแกร่งเก่ง
นักเลงหัวไม้ไม่ถนอม
บางคนเขาเห็นเป็นทอม
ใช่สตรีเพียบพร้อมชาววัง
เอาค้อนสานสัมพันธมิตร
ชายร่วมชีวิตไม่เคยหวัง
หนึ่งสมองสองมือตีนทรงพลัง
เคืองใคร คลุ้มคลั่ง แจกค้อน
ลิปสติกแป้งกระจกไม่พกด้วย
ขอสวยแบบเบาะๆพอสั่งสอน
ไม่คลั่งแต่งหน้าขนตางอน
อรชรแก้มขาวอมชมพู
วันหนึ่งมีต่อยกับเด็กหนุ่ม
ยกกลุ่มไล่ชกเป็นคู่
พิโรธโกรธขึ้งขึ้นมึงกู
ต่อสู้อย่างเสือไว้ลาย
ประกาศสงครามวันไร้เพศ
ใครขวางมีเหตุต้องเสียหาย
กำคอเสื้อท้าสู้อย่างผู้ชาย
เตรียมตัวตายบังอาจผิวปากแซว
จ้องตาอาฆาตบาดหมาง
โลกหมุนคว้างขึงม่านหวานแหวว
เปิดฉากรักไว้ในแวว
ตาใสแป๋วของเธอมีเวทมนต์
ฉันสะท้านสั่นไหวใจหวิว
อยากให้ผิวปากนั้นอีกล้านหน
ภูมิคุ้มกันเริ่มหมดแรงอดทน
วัคซีนวัยซนอ่อนแรง
จากนั้นฉันนึกถึงแต่หน้าเขา
ลืมบทหญิงเก๋ากล้าแกร่ง
ความหล่อของเธอทิ่มแทง
พังกำแพงแกร่งทรุด...พุทโธ
แป้งลิปสรรหามาแต่ง
หน้าแดงพับดาวใส่ขวดโหล
ปิดฉากเด็กหญิงกะโปโล
นอนรำพึงถึงฮีโร่ในดวงใจ
เงียบหงิมนิ่มหวานสะท้านโลก
ช็อกอึ้งหัวโจกเปลี๊ยนไป๋
เพื่อนฝูงหวั่น อีนี่เป็นอะไร
กลายเป็นสาวหน้าใสไร้คราบซน
เขียนกลอนนอนฝันฟังเพลงหวาน
วาดวิมานกลางอากาศเวหน
เธอบอกให้รอฉันก็ทน
สุขล้นความรักสองเรา
ปวดร้าวยามเธอหายหน้า
เชื่อคำสัญญาอย่างโง่เขลา
ปลีกตัวหลบสะอื้นซึมเซา
นั่งเศร้าร้าวรวดปวดใจ
เปลวเทียนกลางพายุมอดดับ
ซบหน้ากับหว่างเข่าร้องไห้
หญิงเคยแกร่งไปอยู่หนตำบลใด
ขออภัยทุกท่านที่ศรัทธา
14 พฤษภาคม 2546
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
1418
