26 มกราคม 2548 16:53 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันหยุดแล้วกับเรือนร่างและสังขาร
ธรรมชาติเริ่มประหารให้ฉันเห็น
พบหลายอย่างที่ร่างกายไม่เคยเป็น
ปรากฏเด่นเจนชัดให้ฉันปลง
เราคบกันฉันดูแล้วไม่ใช่รัก
มันหน่วงหนักเอียงข้างไปทางหลง
กายฉันนี้เปลี่ยนดังคลื่นไม่ยืนยง
เธอก็คงจะเลือกเขาผู้เยาว์วัย
ร่างกายนี้มีไว้ให้สังเวช
มันคือเหตุความทุกข์ที่ลุกไหม้
มีไว้เป็นทาสความคิดและจิตใจ
เป็นเครื่องมือถือไว้ใช้กระทำ
ฉันยอมแพ้แผลนี้ที่เธอให้
ฉันพลาดเจ็บเพราะเผลอใจไถลถลำ
หัวใจเธอสวยดีด้วยสีดำ
ฉันปวดใจใช้พระธรรมเป็นกำบัง
สู้ไม่ได้ฉันจึงหยุด จุดไม่สู้
เพราะฉันรู้รักนี้ไม่มีหวัง
ร่างกายฉันอ่อนแรงเหลือกำลัง
ขอหลบตั้งหลักใจคลายร้าวราน
อันร่างกายใช้แล้วทิ้ง จริงหรือเท็จ?
เมื่อสิ้นเสร็จสุขโศกโลกประหาร
ทะยานเหินเพลินได้แต่ไม่นาน
สิ้นวิญญาณก็ล้มดับลงทับดิน
หาประโยชน์ใดหนอจากร่างนี้
สิ้นชีวีก็ล้มนอนดังก้อนหิน
สถานีสุดท้ายของชีวิน
คงสุดสิ้นที่ความตายในสักคืน
เคยใช้กอดเมื่อโรยราหรือกล้าใกล้
ทุกสิ่งอันฉันเข้าใจและไม่ฝืน
เมื่อสิ้นลมก็ล้มนอนดุจท่อนฟืน
ใดยั่งยืนเลิศล้ำเท่าความตาย?
อโหสิกรรม คำนี้ที่จะให้
ความปวดใจที่เธอสร้างเริ่มจางหาย
เธอรักใครก็หมายจูบเพียงรูปกาย
สิ่งเลวร้ายฉันจะอดเพื่อหมดเวร
22 มกราคม 2548
21 มกราคม 2548 10:22 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ขอโทษ...โปรดกลับไปอัพเดท
และอัพเกรดมันสมองล้าสมัย
ไม่มีเธอ ใช่ฉันนี้ไม่มีใคร
ขออภัยที่เจ็บน้อยกว่าเมื่อวาน
โลกของฉันทั้งใบหมุนไปแล้ว
ไม่มีแววจะหลงลุ่มหลุมคำหวาน
มดที่เคยดิ้นตายในน้ำตาล
มันกลับชาติมาอาจหาญด้วยปัญญา
เพราะความเจ็บเก็บเกี่ยวข้อมูลไว้
เสี้ยมสอนใจดวงนี้ให้มีค่า
เธอว่าเก่า เขาว่าใหม่ ธรรมดา
ฉันยังมีราคาต่อใครใคร
ความเจ็บปวดไม่ใช่ฉันเพิ่งพานพบ
คนประสบมาทุกยุคสมัย
ทิ้งฉันลงอย่าหลงผิดคิดดีใจ
ปัจจุบันฉันเจ็บได้แต่ไม่นาน
อาจจะจริง ฉันคนก่อนนอนร้องไห้
น้ำตาไหลล้างหน้ามหาศาล
เฝ้างอนง้อขอร้องและต้องการ
ให้เธอผ่านมาสมเพชเวทนา
ขอโทษ...โปรดกลับไปอัพเดท
และอัพเกรดมันสมองตรองน้ำหน้า
ฉันลงทุน เสียรักไปได้ปัญญา
มาอัพเกรดพัฒนาคุณค่าตน
21 มกราคม 2548
4 มกราคม 2548 16:58 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
แม่จะหอมแก้มเจ้าได้อีกไหม
ปีใหม่นี้จะมีใครให้ของขวัญ
จะไปพบลูกได้ที่ใดกัน
คืนนี้ใครจะกล่อมฝันลัลลาบาย
แก้วตาแม่หลงเล่ห์ทะเลชื่น
อนิจจามหาคลื่นหื่นกระหาย
กรรโชกพัดซัดซ้ำแจกความตาย
ของขวัญร้ายสิ้นดีปีระกา
ผู้คนกระเสือกกระสนวิ่งหนีคลื่นบ้าอาละวาด
ที่ใช้ลิ้นกระหายโกยกวาดน่าหวาดผวา
เจ้าคงคิดว่าปลอดภัยคล้ายครรภ์มารดา
ท้องธารากลืนเจ้าลับกับฟองพราว
หากแม่มิอดกลั้นความโศกศัลย์นี้ไว้
น้ำตาคงไหลทะลักร่วมท่วมเมฆขาว
ฝูงปลาคงโดดดิ้นตอดกินดาว
ปวงชนจะเหน็บหนาวสักเท่าใด
ศพผู้คนสูงเสียดเฉียดยอดเขา
หนาวลมเศร้าเข้ากระดูก...ลูกอยู่ไหน
หากเอาเลือดที่เกลียวคลื่นกัดกลืนไป
รวมคงได้ทะเลสาบสีเดือดแดง
แม่ได้รับของขวัญวันปีใหม่
คือดวงใจที่ใกล้ดับกลับเข้มแข็ง
กลั้นน้ำตาเอาไว้ห้ามไหลแรง
จนมันแห้งเหือดลับกับผืนทราย
นับจากวันที่ไม่ได้เห็นใบหน้า
เหมือนโลกเริ่มหมุนช้าน่าใจหาย
เจ้าลูกน้อยลอยข้ามเขตความตาย
ไปสบายอยู่หนตำบลใด
แม้กลายเป็นเพียงหนึ่งหญิงเสียสิ่งรัก
แต่ใจนี้จะแน่นหนักกว่าสิ่งไหน
เมื่อเจ้ามองลงมาจากฟ้าไกล
จะภูมิใจที่แม่กล้าสู้ฝ่าฟัน
แขนมนุษย์ไม่อาจสอดไปกอดใกล้
เจ้าจงอยู่ปลอดภัยในสวรรค์
ฝากอาทิตย์ดาริกาและพระจันทร์
กล่อมลูกฝันทุกนิทราลัลลาบาย...
3 มกราคม 25478
แด่เจ้าชายในเกลียวคลื่น
และผู้คนที่ประสบความเจ็บปวดวิปโยค
จากเหตุการณ์ธรณีวิบัติภัย ภาคใต้ ประเทศไทย
26 ธันวาคม 2547 17:14 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
+ * ,+, * +
* . ,:;*;๐, .
+ ,:;๐;:;%:;, *
, ;:๐;*,:;;๐:%;:, . *
:;~%~,:๐ *
* . l.::.l - .
,,,,:::::,,,,,
หากรักที่มอบให้ถูกเมินเฉย
จะเรียกว่า ความรัก เสียเลยก็ไม่ได้
เพราะความรักต้องมีการยอมรับ ประทับใจ
จากคนสองคนที่ให้กันและกัน
ความรักที่ฉันมอบให้ เธอไม่เห็นค่า
ฉันขออนุญาตเรียกมันว่า ของขวัญ
เป็นสิ่งดีงามที่ปราศจากความผูกพัน
เพราะมันเป็นความใฝ่ฝันของฉันคนเดียว
แม้มันจะไม่ถูกเรียกว่า ความรัก
แต่ก็งดงามนักโดยปราศจากการแลเหลียว
คลื่นทะเลผู้อ้างว้างยังม้วนตัวเป็นเกลียว
แต่ไม่ได้วางแผนจะยึดเหนี่ยวหาดทราย
หาก ความรัก ที่มอบให้ เธอไม่รับ
มันคงกลายเป็นคำศัพท์ที่ไร้ความหมาย
ฉันมอบใจเป็นของขวัญแด่เธอนั้นอย่างไม่เสียดาย
เพียงแต่ฉันอาจตาย หากเธอลงมือลงไม้ทำลายมัน
26 ธันวาคม 2547
26 ธันวาคม 2547 16:59 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เราได้สบตากันเมื่อวันหนึ่ง
วันที่สองตาเธอเต็มไปด้วยน้ำผึ้งสดใส
จำได้ดี ที่ตรงนั้น...ขั้นบันได
เหมือนเชื่อมโลกสองใบเข้าใส่กัน
เธอเป็นเหมือนคนมาจากอีกฟากฟ้า
มาเป็นคนแปลกหน้าต่อสายตาฉัน
เราสนทนากันมากมาย แต่ไม่ได้พูดกัน
สายตาเธอคู่นั้นคล้ายผูกสัมพันธไมตรี
รอยยิ้มของเธอลึกลับซับซ้อนแต่สดใส
แย้มเหมือนกลีบดอกไม้ที่ไร้สี
ไออุ่นจากกายเธอนั้นผ่านมาเพียงวินาที
ก็ทำให้ฉันคนนี้ซึ้งซาบ ประทับใจ
ความบังเอิญมอบของขวัญให้ฉันแล้ว
งดงามกว่าแก้วที่แววใส
เรียบง่าย ซึ้งซาบ ประทับใจ
ฉันกอดเก็บสิ่งนี้ไว้ในคำนึง
เธออาจมองฉันด้วยความเหม่อ
ป่านนี้คงเผลอลืมไป ไม่นึกถึง
คงมีเพียงฉันสินะที่ตราตรึง
และซาบซึ้งละเมอเพ้อพะวง
เราได้สบตากันเมื่อวันหนึ่ง
จนบังเกิดความคิดถึงคลั่งไคล้ไหลหลง
บันไดนั้น ฉันเดินขึ้น เธอเดินลง
หากแต่ฉันยังมั่นคงกับการคิดไปเอง
26 ธันวาคม 2547
หน้าส่วนตัว
1086
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
