4 กุมภาพันธ์ 2548 10:52 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ที่รัก...อ่านสายตาฉันออกไหม
ฉันบอกเธอเป็นนัยๆด้วยแววเหงา
ความหมายมัน คือสิ่งแรกที่เธอเดา
หากเอ่ยไปใครรู้เข้าเราคงอาย
กุมภาพันธ์ใจร้ายเริ่มทายทัก
แต่ความรักไม่มีห้างใดวางขาย
ฉันผ่ายผอมตรอมตรมใกล้ล้มตาย
รอความหวังสุดท้ายจะเมตตา
ฉันให้ความสำคัญกับคำ รัก
ค่าสูงนักที่มนุษย์สุดปรารถนา
มิใช่เอ่ยง่ายง่ายไร้ราคา
จึงไม่กล้าเอ่ยเล่นเป็นราคี
ฉันหรือควรถูกเรียก คนถูกรัก
ช่างโหยหิวเหนื่อยหนักไร้ศักดิ์ศรี
เหมือน ธันวา ชราตายซบปลายปี
ดับชีวีคลอดทารก มกรา
หรือฉันต้องล้มตายให้กำเนิด
ให้คำ รัก ได้เกิดเปิดปริศนา
โลกบีบให้ใบ้บอดตลอดมา
ยินแม้เพียงเสียงน้ำตาอันเบาบาง
เสียงลมพัดใบไม้ยังไหวหวาด
เพียงอากาศเท่านั้นที่กั้นขวาง
ไฟรักฉันเย็นฉ่ำดุจน้ำค้าง
ฉันแคร์คนรอบข้างในสังคม
เป็นนักวิ่งที่สะดุดจุดสตาร์ท
กระสุนสาดเลือดซ่าสุดสาสม
กุมภาพันธ์หัวเราะร่าสบอารมณ์
ใกล้สิบสี่ยิ่งซานซมไม่สร่างซา
ขอพระเจ้าเข้าข้างคนร้างฝัน
แผลใจฉันรอรักเธอรักษา
ฝากความหวังสุดท้ายกับสายตา
ขอเธอเปิดปริศนาได้ทุกคำ
ที่รัก...อ่านสายตาฉันออกไหม
ยามเธอใกล้ชิดฉันมันครวญคร่ำ
ฉันไม่เคยเอ่ย รัก สักครึ่งคำ
แต่ที่ทำอยู่นั้นฉันเรียก รัก
1 กุมภาพันธ์ 2548
2 กุมภาพันธ์ 2548 21:42 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
อยากบอกเพื่อน...มีอะไรให้ช่วยเหลือ
เราพบเนื้อคู่แล้ว! แต่หวั่นไหว
เหมือนคำพูดมันจุกอยู่ในใจ
ดันเท่าไหร่ก็ไม่อยากผ่านปากมา
เจ้าเพื่อนเกลอของเธอกลายเป็นใบ้เงียบ
ถูกความลับขยับเหยียบความเฉียบกล้า
ความคลุมเครือมันชัดแจ๋วในแววตา
หน้าเคยหนาจาก 2 นิ้ว เหลือ 2 มิล
เพื่อนรู้ไหมความไหวหวั่นมันวนวิ่ง
ความถูกต้องทับความจริงใต้โขดหิน
เห็นอาหารโอชา...ไม่กล้ากิน
กลัวแสลงกัดลิ้นอันหลอกลวง
เพื่อนรู้ไหม เราไม่ค่อยชอบแฟนเพื่อน
อาจดูเหมือนแค่ห่วง...แต่เราหวง
ถูกมะนาวแสบสดรดแผลทรวง
ทุกรอยควงคือรอยเคียวเกี่ยวแผลใจ
เหมือนเข้ามาในโรงหนังไร้ทางออก
ไม่รู้โลกภายนอกเป็นแบบไหน
เราถูกขังเหมือนนกโลกภายใน
เฝ้าสนใจสิ่งใกล้ตัวอย่างมัวเมา
เราดีใจเพื่อนเห็นเรามีความหมาย
ช่วยร้อนคลายร้ายเคลื่อนเพื่อนหายเศร้า
ให้ใครช่วยก็ไม่เหมือนเพื่อนช่วยเรา
หายใจเข้าแล้วฟังอย่างตั้งใจ....
........
.....
...
..
.
ความยับยั้งชั่งใจเราไม่เหลือ
สิ่งนอกเหนือความเป็นเพื่อนเริ่มเคลื่อนไหว
น้ำท่วมปากท่วมจมูกจุกในใจ
ถึงคนใกล้ที่แสนไกล....ฉันรักเธอ
28 มกราคม 2548 11:10 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ให้รักเขาแบบพาร์ทไทม์ยามเผลอซึ้ง
แล้วให้ฉันเป็นที่หนึ่ง...ไหวไหม?
ขอหนึ่งห้องให้ฉันนั่งอยู่ข้างใน
ห้องรักเธอฉันใช้ใจในการจอง
เป็นห้องหับที่ต้องห้ามด้วยความหวง
อาจจะห่วงแต่ไม่หึงสักหนึ่งห้อง
ให้นับหนึ่งที่ฉันผู้ยึดครอง
แล้วที่สอง ที่สาม ค่อยตามมา
เพียงรับรู้ว่าจุดนี้ยังมีฉัน
พร้อมเคียงฝันหันมองยังเบื้องหน้า
ยอมยืนอยู่แถวสุดท้ายของสายตา
เป็นเพลงช้าพริ้วแผ่วให้แว่วยิน
จะเอ็นดูพร่ำพลอดไว้กอดหอม
ทะนุถนอมแคร์ใคร่ไข่ในหิน
แม้รู้ตัวว่าเลี้ยงนกไว้โบกบิน
น้ำตารินรดหวังคือรางวัล
ไม่โกรธเธอที่แหวกฟ้าบินหารัก
หากปีกล้าโปรดมาพักบนตักฉัน
ฉันคูณรักจากน้อยเป็นร้อยพัน
เธอหารใจไว้แบ่งปันคนหมายปอง
เป็นที่หนึ่งฆ่าเวลาถ้าเขามั่น
ค่อยเบียดฉันคนนี้ไว้ที่สอง
หนูตัวหนึ่งอุทิศใจให้ทดลอง
วันหนึ่งเธออาจเผลอมองค่าของมัน
ลมปากเธอหล่อเลี้ยงใจฉันได้อิ่ม
จะเก็บเกี่ยวรอยยิ้มไว้พิมพ์ฝัน
เก็บสายใยไว้สานต่อทอคืนวัน
ไว้ให้เธอแบ่งปันใครต่อใคร
ให้รักเขาแบบพาร์ทไทม์ยามเผลอซึ้ง
แล้วให้ฉันเป็นที่หนึ่ง...ไหวไหม?
จะโอนคืนทุกหน่วยกิตของจิตใจ
แล้วรีไทร์ทันทีที่เขาชัวร์
14 กันยายน 2547
26 มกราคม 2548 17:48 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ใช้หยาดน้ำตา ในการร้องไห้
และแรงเท่าไหร่ ในการโหยหวน
ใช้เสียงเท่าไร ในการคร่ำครวญ
ในการทบทวนใช้กี่นาที?
กี่ครั้งที่ความ คิดนึกสึกหรอ
กี่ครั้งที่ท้อ แต่ไม่หน่ายหนี
กี่ครั้งความผิด ลบล้างความดี
เก็บความผิดนี้ เป็นเครื่องเตือนใจ
โทษเท้าเราเถิด ที่เผลอเดินขวาง
รองเท้าเลือกทาง เดินเองไม่ได้
เราเองกำหนด เลวดีเพียงใด
ทุกการร้องไห้ คือผลงานเรา
ไม่ผิดใช่ไหม ที่ใครจะผิด
และมีชีวิต บนซีกโลกเศร้า
บางคืนพระจันทร์ อาจถูกบังเงา
ตะวันยามเช้า ยังคงเข้างาน
อย่าให้เงาดำ ครอบงำความคิด
ก่อนที่ชีวิต จะถูกปิดม่าน
ความทุกข์หน่วงหนัก แวะทักไม่นาน
ก็จำต้องผ่าน จากห้วงคำนึง
เก็บความหวั่นไหว ในห้องคุมขัง
ความสุขกำลัง เดินทางมาถึง
เพียงพร้อมก้าวผ่าน แรงยุดฉุดดึง
ในสักวันหนึ่ง ต้องถึงดวงดาว
ใช้น้ำตาเช็ด แผลความขมขื่น
เมื่อความสดชื่น ถูกยื่นซองขาว
เส้นลากผ่านฝัน ไม่สั้นไม่ยาว
พระเจ้าเว้นวรรค ให้เราก้าวไป
เพราะหยาดน้ำตา ไม่ใช่ลิกควิด
จะลบความผิด ก็คงไม่ไหว
ยังปรากฏชัด บนบรรทัดใจ
ขอเวลาไว้ ใช้ในการลืม
14 กรกฎาคม 2547
26 มกราคม 2548 17:15 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เหม็นกลิ่นคารมหวานเธอหว่านไว้
หอมกลิ่นเลือดเดือดไหลจากตาฉัน
รักระเหิดเป็นอากาศกลุ่มก๊าซควัน
ดังรูปปั้นถูกฝนกรดรดละเลง
คำคมเธอเหมือนมีดกรีดมือฉัน
ความเงียบงันขู่ฆ่ามาข่มเหง
ฉันโอดโอยโรยเกลือเนื้อตัวเอง
ความกล้าเก่งฉับพลันอันตรธาน
มีหลายคนยืนออต่อคิวรัก
เสน่ห์เธอร้อนนักทั้งปากหวาน
แววตาวอนอ้อนออดทอดสะพาน
ฉันซื่อเซ่อเผลอผ่านบานประตู
มาอยู่ในห้องรักอันแสนอุ่น
หวานละมุนไม่สร่างซาลืมตาหู
อิ่มอุ่นรักที่รินหลั่งรดพรั่งพรู
เธอมีใครซ่อนไว้อยู่ไม่รู้ตัว
ฉันร้องไห้ภายใน ภายนอกยิ้ม
เหมือนร้อยเข็มพันลิ่มทิ่มแทงหัว
น้ำตาเคลื่อนเหมือนกลิ้งบนใบบัว
ร่วงรินรั่วร่ำไห้อาลัยลา
ปล่อยเธอไปเป็น ตัวตนของคนอื่น
มันแค่นขื่นขุ่นคลั่งข้อกังขา
หอมกลิ่นเลือดไหลนองจากสองตา
เหม็นคารมที่เข่นฆ่าควักคว้านใจ
คิดว่าเป็นตัวตนที่แท้ยิ่ง
อันที่จริงแม้แต่เงาก็ไม่ใช่
ปล่อยสสารรักระเบิดระเหิดไป
กลายเป็นไออากาศกลุ่มก๊าซควัน
27 กรกฎาคม 2547
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
830
