23 มีนาคม 2548 19:58 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
มีมือไว้ไขว่คว้าเธอมากอด
มีแขนไว้สวมสอดกอดประสาน
มีคำพูดไว้ขอร้องความต้องการ
มีหูไว้ฟังคำหวานอันสวยงาม
มีสองมือสิบนิ้วเอาไว้นับ
มีคำตอบไว้รับฟังคำถาม
มีขาสองว่องไวไว้เดินตาม
มีสองเท้าไว้ก้าวข้ามสิ่งฉุดดึง
มีสมองไว้นิยามความรักใคร่
มีปากไว้ถ่ายทอดความคิดถึง
มีเส้นเสียงไว้เรียงคำเพ้อรำพึง
มีใจหนึ่งดวงไว้...ใช้รักเธอ
5 มีนาคม 2548
23 มีนาคม 2548 19:45 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
อยากเป็นริมฝีปากของใครคนนั้น
เธอจะได้จูบฉันสม่ำเสมอ
อยากเป็นสองแขนคนนั้นของเธอ
จะได้สวมกอดเธอทุกคืนวัน
อยากเป็นหน้าผากของเขานัก
จะได้สัมผัสรอยจูบคนรักก่อนหลับฝัน
อยากเป็นหัวใจของใครคนนั้น
จะได้ระรัวสั่นเมื่อเธอใกล้กาย
อยากเป็นดวงตาของเขานั้น
เธอจะได้มองว่าฉันมีความหมาย
อยากเป็นสิบนิ้วช่วยนวดผ่อนคลาย
ให้เธอรู้สึกสบายที่ได้รักกัน
อยากเป็นสองหูของเขานัก
เธอจะได้บอกว่ารัก อย่างไม่อ้อมค้อมกับฉัน
อยากเป็นอะไรก็ได้ที่เธอให้ความสำคัญ
บางที...
การระงับความเพ้อฝัน ก็ยากกว่าการผิดหวังเสียใจ
5 มีนาคม 2548
23 มีนาคม 2548 19:38 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เหมือนสายลมขโมยคำพร่ำเพ้อรัก
ว่ารักนักรักหนามาจากไหน
คล้ายเสียงเธอเพ้อหนักว่ารักใคร
หลงดีใจแอบอ้างเข้าข้างตน
ฉันลอยคอรอคอยความสำเร็จ
ใจร้อนเหมือนเมล็ดหิวเม็ดฝน
เฝ้าเรียบเรียงร้าวรอนสุดร้อนรน
เป็นบทกลอนซ่อนกลถึงคนไกล
ฉันร้องร่ำคำกวีถึงที่รัก
วานลมลักคำหวานไว้ขานไข
ร้อยเข็มคำกวีด้ายเส้นสายใย
ไปเย็บจักรปักใจให้ออเออ
โปรดขโมยถ้อยคำฉันพร่ำรัก
ว่าแน่นหนักจริงจังไม่พลั้งเผลอ
วานลมหอบคำกวีที่พร่ำเพ้อ
ไปโปรยข้างหูเธอให้ฉันที
5 มีนาคม 2548
22 มีนาคม 2548 13:02 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
โลกจะเปลี่ยน เพียงใด ก็ไม่แปลก
ฟ้าจะแยก ชัดเจน เป็นกี่สี
ดินจะล่ม ถล่มสิ้น ไร้ชิ้นดี
ฉันไม่มี ทีท่า ว่าหวาดกลัว
แม้กายเธอ จะเปลี่ยนไหม ฉันไม่ห่วง
ผมจะร่วง หล่นหาย ไปจากหัว
ผิวจะย่น ก็ตาม ทั้งลำตัว
ใจที่ชัวร์ ก็ไม่เคย คิดเฉยชา
โลกจะหมุน ช้าลง หรือเร็วขึ้น
เราจะยืน เคียงกัน สู้ปัญหา
ขออย่างเดียว อย่าเปลี่ยนไป คือสายตา
อย่าเข่นฆ่า ด้วยการ ตัดสายใย
โลกจะเปลี่ยน เพียงใด ก็ไม่แปลก
แต่สิ่งแรก ที่ทำฉัน ให้หวั่นไหว
คือสายตา ของคนรัก หากเปลี่ยนไป
โลกทั้งใบ ฉันคงแหลก แตกทลาย
16 มีนาคม 2548
22 มีนาคม 2548 12:54 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เพียงเห็นเงาเธอทาบทับกับพื้นโลก
ความเศร้าโศกของฉันก็พลันหาย
รอยยิ้มเธอช่วยลบความเดียวดาย
ความเหว่ว้าวุ่นวายสลายไป
ความเลวร้ายที่เทกรดรดใจฉัน
ฉันได้ยินเธอเรียกมัน วันอ่อนไหว
เธอนิ่งเฉยแต่รินหลั่งกำลังใจ
เหมือนหลักไม้ยึดใจเรายอดเถาวัลย์
ไม่ได้คิดถึงเฉยๆแต่รักด้วย
ขอเธอช่วยเคียงข้างเพื่อสร้างฝัน
กำหนดการจะร้องไห้เลื่อนไปพลัน
สองขาฉันเริ่มแข็งแกร่งเพราะแรงใจ
โปรดเป็นเธออย่างที่เป็นเช่นวันนี้
ไม่ต้องดีกว่านั้นให้หวั่นไหว
ไม่ต้องอุ้มแค่ยืนนิ่งอย่างจริงใจ
จะลุกเดินเคียงก้าวไปใจสองเรา
ขอบคุณความอ้างว้างสร้างเธอคู่
ให้เรารู้จักกันผ่านความเหงา
พร้อมจะเดินเคียงข้างดังแสงเงา
พรุ่งนี้เช้าขออย่าพบว่าฝันไป
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
929
