23 เมษายน 2548 20:07 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
รังเกียจ เกลียดได้ ฉันไม่ว่า
หรือจะตบหน้าด้วยสายตาชาเฉย
ใช้ความเงียบที่มีขยี้ความคุ้นเคย
ฆ่าให้ตาย ได้เลย อย่าเกรงใจ
ด่าฉันด้วยถ้อยคำแช่น้ำกรด
จะอุทิศน้ำตาทุกหยดในการร้องไห้
จะตีจะฆ่า ไม่ว่าอะไร
คงตายอย่างอุ่นใจ นอนหลับตา
เจ็บกว่าถูกเบื่อ คือ หมดรัก
เจ็บกว่าหมดรัก คือ ไร้ค่า
เจ็บกว่าถูกเกลียด คือ อยู่นอกสายตา
เจ็บกว่านั้น คือ ถูกเลิกราน้ำตากระเด็น
เจ็บกว่าเลิก คือ ทำเป็นไม่ทัก
เจ็บกว่าไม่ทัก คือ แกล้งไม่เห็น
เจ็บกว่าเลือดร้อน คือ เลือดเย็น
เจ็บกว่าลำเค็ญ คือ ถูกรำคาญ
เจ็บกว่าถูกขัง คือ ถูกปล่อยไว้
เจ็บกว่าถูกทำร้าย คือ ถูกสังหาร
กลับมาฆ่าฉันตายยังไม่ทรมาน
เพราะเจ็บกว่าการถูกฆ่า....คือ ถูกลืม
5 มีนาคม 2548
23 เมษายน 2548 16:04 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
นิ่งฟังเสียง หัวใจ ในความเงียบ
เอาจิตเหยียบ ลมหายใจ จนไร้เสียง
ความสงบ และสงัด ชัดพอเพียง
ที่จะเอียง หูฟัง จังหวะใจ
พี่กับเขา คบกัน มานานแล้ว
น้องจะขอ แทรกแถว พี่ใช่ไหม
คนพี่รัก ถ้าน้องเห็น เป็นเส้นชัย
พี่เทอก ยกให้ ไม่กังวล
แล้วเธอล่ะ ที่รัก เธอพร้อมไหม
ที่จะเริ่ม ต้นใหม่ อีกหนึ่งหน
จะเลิกกัน ฉันก็ พออดทน
เธอสองคน เหมือนโทรศัพท์ กับแผ่นซิม
พี่เลิกเขา แล้วนะ น้องก็เห็น
ถือว่าเป็น ของขวัญ วันปัจฉิม
ถูกขว้างเหมือน ลูกบาส ในโรงยิม
แลกรอยยิ้ม คู่รักใหม่ .. ไม่เสียดาย
อายุวิ่ง เลยเขต ชั้นเฟรชชี่
เพิ่มชั้นปี ก็ยิ่งลด หมดความหมาย
หรือจะอ้อน ร้อนเร่า เท่า ม.ปลาย
ขอแลกรัก ที่ล้มตาย กับไมตรี
รักคนรัก เท่ากับรัก หยักสมอง
รักรุ่นน้อง ก็เมตตา สมหน้าที่
ตัดสินใจ เพราะในจิต คิดว่าดี
จึงยอมพลี ความสมหวัง เพื่อสังเวย
ฟังหัวใจ สามคน บนความเงียบ
เสียงใจเต้น นี้เปรียบ คำเปิดเผย
เราไม่ต้อง เจรจา อะไรเลย
เสียงใจสั่น มันเฉลย แทนทุกคำ
22 เมษายน 2548
22 เมษายน 2548 18:26 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันหมดแรงแล้วที่รัก
ที่จะพักผ่อนกายบนหญ้านุ่ม
ที่จะหยิบแพรพรมมาหุ่มคลุม
ที่จะมองเห็นกลุ่มดาริกา
ที่จะแลเห็นโลกอันลับเร้น
ที่จะเห็นวันนี้ของปีหน้า
ที่จะซัดศัตรูดังสู้มา
ที่จะกล้าเสียดยอดไปกอดดาว
ที่จะดื่มสุรากำซาบรส
ที่จะกดจมูกลงตรงแก้มขาว
ที่จะเอียงหูรับกับเรื่องราว
ที่จะร้าวกับกระสุนที่พรุนใจ
ที่จะเห็นน้ำค้างคายหยาดแก้ว
ที่จะเดินเข้าแถวแนวรบใหม่
ที่จะเห็นรอยยิ้มพริ้มละไม
ที่จะมองเห็นน้ำไหลในวารี
ที่จะยิ้มอิ่มอก นอนเต็มอู่
ที่จะอยู่กับถิ่นไม่บินหนี
ที่จะรอเห็นภพสงบดี
ที่จะมีความหวังกำลังใจ
ขอเลือดในกายนี้ที่ไหลหยด
จนรินรดชุบขวานทองกลับผ่องใส
ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย
เก็บกระสุนที่เหลือไว้ ยิงภัยพาล
22 เมษายน 2548
22 เมษายน 2548 17:26 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หากสรรพสิ่งหยุดพัก
ฉันคงไม่รักเธออย่างนี้
คงพักความอ่อนล้าที่มี
ไม่ต้องรู้สึกดีๆกับสิ่งใด
เป็นก้อนหินที่เงียบวิเวก
เป็นปุยเมฆที่ไม่เคลื่อนไหว
เป็นสายลมที่หยุดหายใจ
เป็นใบไม้ที่กำลังอยู่กลางลม
เป็นยอดหญ้าที่ระเนนแล้วเอนนิ่ง
เป็นกระดิ่งที่สิ้นเสียงใสผสม
เป็นขาปูหยุดไต่อยู่ใต้ตม
เป็นคนจมน้ำไม่ตายอยู่หลายปี
เป็นเด็กเล่นซ่อนกายไร้คนหา
เป็นนกกลางท้องฟ้าหยุดคาที่
เป็นเดือนหงายที่ไม่ลับดับสักที
หยุดโลกนี้ค้างนิ่งสิ่งที่เป็น
เพราะสรรพสิ่งก้าวรุดไม่หยุดพัก
ฉันจึงรักจึงหวังอย่างที่เห็น
เธอต้องหยุดที่ฉันไหม...ไม่จำเป็น
คร้านวิ่งเต้นให้สรรพสิ่งมันนิ่งงัน
27 มีนาคม 2548
22 เมษายน 2548 15:36 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
รักฉันได้ไหม
วันเดียวก็ได้...ไม่ว่า
ตอบแทนที่ฉันรักและรอมา
เป็นเวลาวันเดียวก็ยังดี
เหมือนคนจนตรอกคอกความรัก
ทอดกายนอนพักที่นี่
รักสักนิด ชั่วโมง นาที
ฉันคงมีชีวิตชีวา
เราหลงใหลคนสนิทเพียงหนึ่งครั้ง
คือวันที่ยังเป็นคนแปลกหน้า
จากนั้น ตื่นเต้นเป็นระอา
จะรั้งเธอชั่วฟ้าก็ละอาย
วันเดียวได้รักกันสักหน
คงเป็นวันล้นความหมาย
จะจำไปถึงวันตาย
ใจทุรนทุรายดันทุรัง
รักฉันได้ไหม
ไม่ถือว่าเป็นการให้ความหวัง
ชุบชีวิตลมหายใจพังพัง
สักครั้ง วันเดียว ยังดี
27 มีนาคม 2548
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
2036
