25 ธันวาคม 2547 14:02 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันเคยสมหวัง
ฉันเคยสมดังปรารถนา
ฉันเคยอยู่ในสายตา
ฉันเคยมีค่าต่อบางคน
ฉันเคยยิ้มได้
ฉันเคยหายสับสน
ฉันเคยคลายกังวล
ฉันเคยสุขล้นกว่าใคร
ฉันไม่คิดว่าจะมีวันนี้
วันที่เหนื่อยล้าอ่อนไหว
วันที่หัวใจ
มีไว้เก็บความอ่อนแอ
ฉันเขลา ฉันไม่รู้
ฉันต่อสู้กับบาดแผล
ฉันขลาด ฉันแคร์
ฉันไม่รู้แม้วิธีหายใจ
ฉันเคยแล้ว - ผิดหวัง
ฉันน้ำตาหลั่งรินไหล
ฉันรู้ว่าเจ็บเป็นเช่นไร
ฉันร้องไห้ก็เป็น
ฉันผ่าน ฉันรู้
ฉันดู ฉันเริ่มเห็น
ฉันรู้ร้อน รู้เย็น
ฉันได้เล่นบทละคร
ฉันรู้เพราะฉันผ่าน
ฉันให้ประสบการณ์สั่งสอน
ฉันหนาว ฉันร้อน
ฉันย้อนดูชีวิตจริง
ฉันล้มหลายครั้ง
ฉันก็ยังตั้งใจวิ่ง
ฉันหยุดไม่ได้จริงจริง
ฉันจะหยุดนิ่งก็ต่อเมื่อฉันตาย
16 ธันวาคม 2547
23 ธันวาคม 2547 18:11 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เรียนมาถึงครึ่งเทอมแห่งชีวิต
ทุกหน่วยกิตสวยงามมีความหมาย
มีโลกกลมเป็นดังห้องบรรยาย
ความดีร้ายเวียนหมุนเป็นคุณครู
ไม่เข้าใจในมนต์ขลังตัวหนังสือ
ชีวิตหรือคืออะไรให้อดสู
เรียนรู้ความทุกข์สุขทุกฤดู
เพื่อจะปูทางไปที่ใดกัน
หรือเรียนเพื่อสร้างฐานความหาญกล้า
ไว้ฟันฝ่าความขมขื่นขึ้นสวรรค์
อังคารพุธพฤหัสศุกร์เสาร์อาทิตย์จันทร์
ชีวิตฉันจะหยุดเรียนเมื่อวันใด
ฉันเหนื่อยล้าที่จะสู้เรียนรู้โลก
วิชาโศก ทำฉันให้หวั่นไหว
วิชาโชคดี ฉันติด F เจ็บปวดใจ
ส่วน วิชาร้องไห้ คงได้ A
เป็นนักเรียนที่แพ้แต่แรกเริ่ม
แค่ midterm วิชารัก ก็หักเห
ถอดชีวิตร้อนรุ่มมาทุ่มเท
ไม่รู้เล่ห์รู้กลคนด้วยกัน
เรีบนมาถึงครึ่งเทอมแห่งชีวิต
เก็บหน่วยกิตเพื่อก้าวข้ามสู่ความฝัน
เก็บดอกไม้ไว้รอแสงแห่งตะวัน
ปริญญาต้องฝ่าฟันจึงได้มา
21 ธันวาคม 2547 16:42 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
สรรแสนคำกวีเฉลยเอ่ยอ้าง
ร้อยทุกหยาดน้ำค้างสร้างวิมานสวรรค์
เกี่ยวทุกแฉกรังสีสุริยะตะวัน
เก็บทุกไออุ่นฝันอันงดงาม
มาถักทอผืนพรมสีรุ้ง
พรายพุ่งทอดเป็นสะพานให้ผ่านข้าม
เธอฉันจะลิ่วแล่นสู่ดินแดนสีคราม
ที่แห่งนั้นจะอิ่มกามชุ่มฉ่ำราคี
บ่วงพันธนาการของเธอจะมิอาจล่วงรู้
เราจะผลัดเปลี่ยนคู่มาปรุงแต่งแสงสี
หากไม่มีใครคาดคิด ความผิดเราไม่มี
เธอกับฉันคือคนดีที่แสนคาว
คนรักของฉันเขาเพลินเสพรสความสัตย์
คนรักเธอก็เคร่งครัดรักแท้ทุกย่างก้าว
เราสองจะโลดแล่นสัมผัสพรมแดนแห่งดวงดาว
มือสองเราจะสาว กอบดาว โกยเดือน
หมื่นล้านน้ำผึ้งหวานในป่าดงดิบ
จะกลายเป็นน้ำทิพย์หาใดหวานเสมอเสมือน
ความผิดชอบชั่วดีจะจืดจางรางเลือน
ความสุขซ่านจะผ่านเคลื่อนมาบดบัง
เราจะสำแดงทุกสันดานด้านดิบ
ร่วมบรรเลงเพลงทิพย์ร่ายมนต์ขลัง
ไอร้อนบาปหยาบช้าสูงส่งทรงพลัง
อาจจะมีสนองความไคร่คลั่ง เพียงครั้งเดียว
ร้อยทุกบทสวดแห่งสามโลกมาเห่กล่อม
เราสองก็พร้อมจะทะยานไปไม่แลเหลียว
เชือกสวาทสองเส้นจะเลื้อยกันเป็นเกลียว
เพื่อร้อยเกี่ยวรัดนรกสวรรค์ไว้ใกล้ๆกัน
21 ธันวาคม 2547 16:11 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เพราะมีเธอไม่ได้ดังไขว่คว้า
ฉันจึงปรารถนาจะหลับฝัน
โลกที่ยังหมุนอยู่ไม่รู้มัน
ให้การหลับพาฉันนอนฝันดี
ใช้สายใยดึงเธอมาสุดฟ้า
กลับมีเขาติดมาถึงที่นี่
ความเป็นจริงเธอมีเขาทุกนาที
ฉันกลับมีแค่หมอนนอนข้างกาย
ฉันโชคดีอยู่ในอ้อมอกฝัน
อ้อมอกของเธอนั้นพลันสลาย
กลางกระแสน้ำเชี่ยวฉันเดียวดาย
จึงมีการฝันร้ายในบางวัน
ยังอ่อนแอที่รับรู้ว่าถูกทิ้ง
จึงหนีโลกความจริงอิงอกฝัน
หากทุกฝันฉันมีเธอเคียงข้างกัน
ต้องหลับใหลไปนิรันดร์ฉันก็ยอม
กันยายน 2547
21 ธันวาคม 2547 16:03 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เท้าสีดำย่ำเหยียดเหยียบหัวฉัน
ที่เธอให้คือรางวัลอันสูงค่า
ให้ตอบแทนเป็นรางวัลที่ผ่านมา
กับเวลาที่เสียไปให้เสียดาย
ความรักที่ฉันให้ด้วยใจหวัง
เหมือนลมชังพัดลิ่วจนปลิวหาย
ถูกมือสามตามแทรกแตกกระจาย
ทุกความหมายของความซื่อคือเสียใจ
การมองโลกในแง่ร้ายฉันไม่ผิด
พิรุธรั่วรั้วความคิดปิดไม่ไหว
ไม่กล้าถามที่ผ่านมาคืออะไร
รู้เต็มอกถามทำไมให้ป่วยการ
คนอย่างเธอร้ายลึกถึงเซลล์เลือด
ลมหายใจยังเดือดจนพลุ่งพล่าน
กระดูกข้องอบิ่นถึงวิญญาณ
ปากที่หวานน้ำลายลมขมกว่ายา
ทิ้งฉันให้อายฟ้าอายอากาศ
รอยแผลบาดแสบซึ้งถึงชาติหน้า
เก็บน้ำตาเธอไว้ใช้ล้างตา
เขาทิ้งมาอย่าคาดหวังตายรังเดิม
18 ตุลาคม 2547
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
1101
