8 พฤษภาคม 2548 12:48 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เพราะเราถูกขังไว้ในความเงียบ
โลกจึงเปรียบดีวีดีที่ปิดเสียง
มีแต่ภาพตัดพ้อไม่พอเพียง
จะลำเลียงความเข้าใจ เข้าใจเรา
เราเคยห่างแต่ยังคิดถึงตลอด
ลัดฟ้าไกลเอาใจกอดถอดความเหงา
เหมือนยามมืดสลัวร่างก็ร้างเงา
ครั้นรุ่งเช้าก็กลับมาพร้อมตะวัน
แต่ตอนนี้เราใกล้กันแต่ฉันเหงา
รู้หรือเปล่าความสงบตบหน้าฉัน
สมาธิมากมายมลายพลัน
เพราะความเงียบแค่นั้นมันรบกวน
เหมือนคำพูดหลุดหายไร้คนหา
สิ้นแม้เสียงเฮฮาหรือไห้หวน
การวางตัวของใครไม่สมควร
เหมือนถูกหมัดซัดสวนอักอ่วนใจ
ทั้งที่เราเอาชนะเสียงฟ้าร้อง
ใช้อ้อมกอดเราสองปกป้องไหว
แต่ความเงียบครอบงำอำนาจใด
จึงทำให้เราสองต้องพ่ายมัน
6 พฤษภาคม 2548
7 พฤษภาคม 2548 18:57 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ยิ่งใกล้กันเพียงใดยิ่งไกลยิ่ง
เป็นภาพนิ่งภาพเหมือนที่เลือนพร่า
ดังเอาเส้นผมวางกลางดวงตา
ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวไร้ตัวตน
เมื่อเปลี่ยนปรับขยับย้ายระยะเลื่อน
ความรางเลือนก็ชัดซึ้งอีกหนึ่งหน
คุณค่าความรักของคนสองคน
มีค่าล้นเมื่อแรมร้างเหินห่างไกล
ถ้าผูกตัวติดกันวันหนึ่งหนึ่ง
แล้วคำว่า คิดถึง จะซึ้งไหม
เมื่อหัวใจถูกลักถูกควักไป
จึงรู้ว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไร้มัน
สิ่งสูงสุดจุดหมายที่ไกลลับ
แท้กำลังกุมกระชับจับมือฉัน
เมื่อห่างไกลคนรักในสักวัน
จึงรู้ว่าเธอนั้นมั่นไม่คลาย
แบบทดสอบความคิดถึงคือความห่าง
การแรมร้างสร้างรักนี้มีความหมาย
เมื่อสองคนต้องอ้างว้างเหินห่างกาย
ความเดียวดายสั่งให้หวงห่วงหากัน
2 พฤษภาคม 2548
7 พฤษภาคม 2548 18:23 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันเป็นปลาแหวกว่ายความวายวุ่น
ฉันเป็นหุ่นที่ถูกชัก...ใครรักฉัน
ฉันเป็นนกที่โบกบินแข่งคืนวัน
แบกสารพันปัญหามาหนักใจ
ต้องรับฟังเรื่องราวที่ซับซ้อน
ต้องคอยซ่อนความสลดแสร้งสดใส
ต้องเป็นที่ปรึกษาสายตาใคร
ต้องเทคแคร์แก้ไขให้ทุกคน
ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ที่ซัดเสียบ
เธอเป็นเหมือนห้องเงียบยามสับสน
เป็นกระดาษให้ทดความอดทน
เป็นถนนไร้หลุมบ่อขุดล่อลวง
เป็นดินตมพอเพียงเลี้ยงสาหร่าย
เป็นศัพท์ที่มีความหมายอันใหญ่หลวง
เป็นคนแคร์ใช่แค่ใคร่มีไว้ควง
เป็นแสงดวงสรวงดาวประดับดิน
ไม่ต้องปลอบไม่ต้องปลุกให้ลุกสู้
แค่ยืนดูยามร้องไห้อย่าใจหิน
ถึงมีเพียงเสียงหายใจให้ได้ยิน
ทุกความหมายก็พ่ายสิ้นความเป็นเธอ
ฉันเป็นปลายที่แหวกว่ายในผงฝุ่น
ที่กักตุนแรงใจไว้เสมอ
ทุกความเจ็บพลันจบเมื่อพบเจอ
ความซื่อเซ่อเธอช่วยซับความกร้านวัย
27 มีนาคม 2548
7 พฤษภาคม 2548 18:01 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ที่รัก....เธอรู้ไหมในคืนหนึ่ง
ฉันถูกความคิดถึงตั้งคำถาม
ว่าเรารักกันอยู่ไหม... ให้คิดตาม
พยายามหาคำตอบมามอบมัน
ฉันได้รู้ในคืนร้าวดาวลับร้าง
เธอลับร่างห่างหายจึงได้ฝัน
ว่าเรานอนแนบแน่นหนุนแขนกัน
จึงรู้ค่าความผูกพันที่ผ่านพ้น
ถอดลมหายใจพรมกับลมหนาว
ถอดน้ำตาพร่าพราวฝากเม็ดฝน
ถอดไอรักฝากแฝงแรงลมบน
ไปถึงคนแห่งความรักจากหัวใจ
ห่างเพื่อรู้ว่าไออุ่นมีคุณค่า
ให้รู้ว่าเรารักมากแค่ไหน
ความคิดถึงตั้งคำถามสอบความใน
ความห่างไกลให้คำตอบมอบสองเรา
3 พฤษภาคม 2548
26 เมษายน 2548 15:47 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันร้องไห้ใช่ว่าเสียดายรัก
แต่สำลักลมลิ้นกลิ่นหอมหวาน
คารมเธอรสดีที่สันดาน
แช่น้ำตาลหวานหอมไว้มอมเมา
แค่เรื่องเธอไม่รักก็หนักล้น
ยังจะคลุมถุงชนให้รักเขา
ฉันไม่ใช่แบบทดสอบให้ตอบเดา
จะลากเอาใครไม่รู้จับคู่กัน
ปล่อยฉันไปตามชาติวาสนา
เป็นเหมือนปลาก็สนุกแสนสุขสันต์
หากินตามธรรมชาติสมชาติมัน
ไม่ต้องถูกลงทัณฑ์อย่างที่เป็น
อย่าใจดีอ้างรักด้วยปากพร่อย
อยู่กับหอยกุ้งกั้งอย่างที่เห็น
ฉันก็สุขสบายไม่ลำเค็ญ
อย่าลากเส้นเล่นชู้จับคู่คน
หรือเห็นว่าน้ำใสไร้อากาศ
จึงบังอาจช้อนจับด้วยสับสน
ประคองปลามานอนบกโกรกลมบน
ยิ่งทุรนคนยิ่งว่ายิ่งทุเลา
ถึงถูกทิ้งไม่สิ้นทางร้างไร้ทิศ
โปรดอย่าคิดจับฉันไปหมั้นเขา
สุ่มจับปลาคู่อากาศประหลาดเดา
เชิญจับปูจับเต่าตามศรัทธา
โปรดจับฉันขว้างลงตรงน้ำใส
ปล่อยฉันไปอยู่ในน้ำตามประสา
จะแหวกว่ายอย่างผงาดสมชาติปลา
อย่าจับมาให้กระอักสำลักลม
25 เมษายน 2548
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
1087
