13 สิงหาคม 2547 16:21 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
การเดินทางของความรัก
ไม่รู้พักตรงจุดไหน
กงล้อของหัวใจ
ก็หมุนไปตามคืนวัน
เคยคิดว่าหัวใจ
ถูกฝังไว้ในอกฉัน
แต่ดูเหมือนว่ามัน
โบยบินฝันไปสุดฟ้า
กางปีกบินหลีกเมฆ
ปลีกวิเวกบนเวหา
น้ำฝนที่หล่นมา
มีน้ำตาร่วมหลั่งริน
บางวันที่ฟ้าหม่น
อาจบินวนชนโขดหิน
เรียวปีกฉีกขาดวิ่น
เจ้าแดดิ้นทุรนทุราย
บางคืนความโศกเศร้า
ก็มีเจ้าเป็นเป้าหมาย
บางคราวความโชคร้าย
เล็งลูกศรร่อนเสียบใจ
การเดินทางของความรัก
เจ้าเคยพักบ้างหรือไม่
ฝันเพ้ออำเภอใจ
ปล่อยกายไว้ใหัวังเวง...
13 สิงหาคม 2547 16:07 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอใช้แขนเธอในการกอดฉัน
ใช้ความเงียบงันกล่อมฉันหลับไหล
ใช้คำพูดเธอบีบคั้นหัวใจ
จนฉันแทบไม่เป็นตัวของตน
เธอใช้มือเธอในการสัมผัส
ใช้กายโอบรัดยามฉันสับสน
เธอลืมแล้วหรือว่าฉันคือคน
ลืมยากเหลือล้นเมื่อเธอจากไป
เธอใช้สายตาเธอมาบีบเค้น
ให้หัวใจเต้นทั้งที่อ่อนไหว
ใช้เรียวปากจูบความคิดข้างใน
ใช้ลมหายใจเผาความหนาวเย็น
เธอใช้มือเธอกุมมือของฉัน
สร้างความเชื่อมั่นให้ฉันมองเห็น
เรียวปากเศร้าสร้อยค่อยค่อยยิ้มเป็น
รักเธอไม่เว้นในแต่ละวัน
คำถามสั้นสั้นตอบฉันได้ไหม
เธอใช้ส่วนไหนในการรักฉัน
เราเป็นอะไรของกันและกัน
จึงใช้ใจฉันในการรักเธอ
ถึงเธอรักเขาเทียบเท่ากับฉัน
หรือมากกว่าฉันในวันฉันเผลอ
ฉันจะไม่คิด...นั่นสิทธิ์ของเธอ
ยินดีเสมอถ้าเธอจะไป
.....
ยิ้มได้เสมอแม้เธอจากไป...
11 สิงหาคม 2547 22:20 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
อยากให้ใจเป็นกระดาษที่วาดภาพ
ความรู้สึกซึมซาบเป็นอักษร
เมื่อหัวใจวายวุ่นครุ่นอาวรณ์
ก็ตัดตอนด้วยยางลบจบลงพลัน
จะเลือกเก็บแต่อักษรที่สดใส
จะเก็บไว้แต่ภาพรักหลากสีสัน
กระดาษนี้จะมีค่าเหลืออนันต์
ภาพความฝันคงงดงามในความจริง
สถานการณ์กลั่นหมึกปากการ้าย
มาปาดป้ายใดฉุดไม่หยุดนิ่ง
กระดาษเลอะเกรอะกรังคนชังชิง
เอายางลบลบทิ้งก็สิ้นรอย
แต่ความจริงหัวใจใช่กระดาษ
ถูกป้ายปาดวาดภาพจนยับย่อย
น้ำหมึกหม่นมลทินรินเปรอะปรอย
เป็นลายพร้อยเสื่อมศรีราคีคาว
หัวใจนี้จึงยับเยินเกินกระดาษ
ถูกแปดปาดป้ายเปรอะรดหมดสีขาว
เอายางลบลบทิ้งยิ่งยืดยาว
จิตรกรรมหัวใจร้าวสีเน่าไป
เพราะความจริงหัวใจใช่กระดาษ
ไม่ร้าวบาดขาดวิ่นสิ้นสดใส
แต่ไม่อาจลบความผิดอดีตใจ
ลบเท่าไหร่ใจที่ขาดไม่อาจคืน
11 สิงหาคม 2547 22:16 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันไม่แคร์เธอแหลกเหลวมาจากไหน
ไม่ว่าใครจะดูหมิ่นนึกอิจฉา
ฉันรักเธอเพียงใดให้ดูตา
มีภาษาความรักอยู่ข้างใน
เงาคนรักอยู่ในตาฉันเสมอ
มองสิเธอใครคนนั้นเธอเห็นไหม
คือคนดีของฉันตลอดไป
เราจะไม่มีวันพรากห่างจากกัน
คนในตาของเธอคือใครหนา
ภาวนาขอให้มีแค่เงาฉัน
สำหรับฉันเธอคือคนสำคัญ
ภาพความฝันเป็นจริงใช่ลวงตา
ฉันไม่แคร์เธอจะแตะต้องกายฉัน
เราจะหลอมรวมกันเสน่หา
ไม่รังเกียจเธอชั่วร้ายแต่ใดมา
มันคุ้มค่าหรือไม่ไม่เคยตรอง
ฉันไม่แคร์ที่ครูใหญ่ท่านไล่ออก
โลกภายนอกไม่มีค่าต่อสมอง
โลกภายในเท่านั้นที่ฉันมอง
ภายในท้องมีอะไรไม่กังวล
ฉันไม่แคร์คำใครจะใส่ร้าย
มันไม่มีความหมายพอให้สน
คำนินทาน้ำตาเทียนที่เพียรลน
น้ำตาฉันไม่เคยหล่นให้ใครแล
ที่ฉันแคร์คือเธอที่ห่างหาย
หลั่งน้ำฝนบนผืนทรายไม่แยแส
พฤติกรรมเธอเท่านั้นที่ฉันแคร์
จับฉันปล่อยลอยแพตรวนโซ่ทอง
11 สิงหาคม 2547 22:10 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ความรู้สึกนึกคิดฉันถูกฝัง
อย่ารื้อฟื้นความหลังอีกได้ไหม
จำต้องแยกทางเดินก็เชิญไป
เสียเวลาทำไมให้เสียดาย
เงาแววตาของฉันก็ถูกฝัง
สงบสิ้นแววคลั่งอย่างใจหาย
ผูกฝ้ายขาวกับเวรกรรมและความตาย
มีแต่กายนั่งอยู่นี้ไม่มีใจ
เสียงหัวเราะของฉันก็ถูกฝัง
เหมือนลอยคอไร้ฝั่งให้ฝันใฝ่
ไกลโพ้นฟ้ามีฝั่งแห่งฟอนไฟ
อยู่หรือไปก็วอดวายคล้ายคล้ายกัน
เสียงอุทธรณ์ของฉันก็ถูกฝัง
เงียบไปกับความหวังและความฝัน
ภาพวิมานกลางอากาศวินาศพลัน
เพราะชนชั้นกั้นรักศักดินา
หยาดน้ำตาของฉันก็ถูกฝัง
ไม่เหลือหลั่งให้คนซ้ำสมน้ำหน้า
อย่าทำหน้าสมเพชคิดเมตตา
ไร้เดียงสาตาแป๋วเหมือนแมวเลย
เสียงรำพันของฉันก็ถูกฝัง
หมดกำลังจะดันคำพร่ำเฉลย
อย่าฝืนอยู่ดูใจเหมือนคุ้นเคย
อยู่เฉยเฉยทางใครก็ทางมัน
ความทรงจำของฉันก็ถูกฝัง
กับความหลังพร้อมกำแพงที่แกร่งกั้น
ความรักแท้แพ้คมมีดที่กีดกัน
เพราะชนชั้นเราต่างอย่างสมควร
เสียงร้องไห้ของฉันก็ถูกฝัง
ไร้แรงคลั่งโอดโอยร้องโหยหวน
ให้ฉันตรมกับความตายที่ตีตรวน
ไม่ได้เชิญไม่ได้ชวนอย่าหวนมา
ลมหายใจของฉันใกล้ถูกฝัง
เราจะห่างอย่างจีรังสุดฝั่งหล้า
วันใดลมหอบฝนหล่นจากฟ้า
จะมีหยาดน้ำตาฉันร่วมริน
วันพรุ่งนี้ซากลูกคงถูกฝัง
เรื่องความหลังจากแรกพบก็จบสิ้น
คำปลอบโยนห่วงใยไม่อยากยิน
เก็บคำหวานที่เปื้อนลิ้นไปไกลไกล
ร่างกายฉันก็ใกล้จะถูกฝัง
สลายกับความหลังที่หลั่งไหล
จะยืนเศร้าเวทนาหาอะไร
แค่หัวใจที่ถูกฝังตายทั้งเป็น
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
804
