13 สิงหาคม 2547 17:48 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
การกระทำที่ดีดีอยู่ตรงนี้
ความรู้สึกที่ดีดีอยู่ตรงไหน
ยิ่งวิ่งตามความรักยิ่งชักไกล
ยิ่งเข้าใกล้ความผิดหวังอย่างเผลอตัว
เผลอยอมรับเก็บภาพเธอมาเกี่ยวข้อง
ฝังไว้ในหยักสมองภายในหัว
คำสัญญาลวงกันให้พันพัว
มันเริ่มรั่วทะลุจนผุพัง
จะค้นหาความสุขจากจุดไหน
รักแบบนี้มีไว้ให้หันหลัง
แล้ววิ่งหนีจากแรงฉุดสุดกำลัง
ก่อนจะพลั้งพลาดถลำดำดิ่งจม
กาแฟเธอร้ายลึกแค่ครึ่งช้อน
ใส่น้ำตาลร้อยก้อนไม่ผ่อนขม
ฉันหลงปลื้มดื่มลิ้นกินคารม
เอารักถมเท่าไหร่ไม่เคยพอ
การกระทำที่ดีดีอยู่ตรงนี้
ความรู้สึกที่ดีดีอยู่ไหนหนอ
เมื่อความรักให้รางวัลคือการรอ
ฉันไม่ทนให้ท้อขอหลีกทาง....
13 สิงหาคม 2547 17:43 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
บทกวีเพี้ยนๆ ไดอารี่เก่าๆ
บอกเล่าตำนานรักและความหลัง
การเดินทางแห่งรักจากผูกพันถึงผุพัง
อ่านทวนมันกี่ครั้งยังกินใจ
ถึงผิดเพี้ยนตกหล่นขาดๆหายๆ
แต่เป็นสายเชือกร้อยความทรงจำไว้
มีเธอฉันเดินอยู่บนบรรทัดใจ
โลกทั้งโลกหมุนอยู่ใต้ปลายปากกา
บทกวีทุกถ้อยคำยังคงเดิม
แต่ความหมายนับวันเพิ่มมีคุณค่า
แม้รักสองเราจะถูกทำลายด้วยกาลเวลา
มีสิ่งใหม่ๆเข้ามาลบล้างคำว่า เรา
โปรดอย่าเพิ่งคิดแง่ร้ายกับตัวฉัน
บทกวีเพียงแทนเธอในคืนวันอันเงียบเหงา
ไม่ฉุดรั้งเธอ ฉันยินดีหลับเงียบๆอยู่กับเงา
บางที... อาจเป็นเพราะคืนนี้ฉันเหงากว่าทุกคืน...
13 สิงหาคม 2547 17:39 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
At Least Im still alive
ไม่ต้องแกล้งสงสารที่ฉันลำบาก
ที่เธออ้างจำเป็นต้องพลัดพราก จริงเท็จแค่ไหน
ถ้าจะรักฉันเพียงเพราะต้องการรับผิดชอบ ขอบใจ
แต่จะทนทำมาทำไมให้เสียเวลา
อย่าลากโยงเหตุผลมาเกี่ยวข้อง
ในเมื่อสมองเธอมีแต่ความปรารถนา
สิ่งงดงามเธอคว้าไว้ใกล้สายตา
สิ่งไร้ค่าเธอมอบให้แด่หยากไย่ใยแมงมุม
อึดอัดเหลือเกินกับเหตุผลที่เธอให้
เหมือนกำลังพยายามหายใจอยู่ในหลุม
ยังไม่ต้องการให้ความตายมารายรุม
อย่าเอาไฟมาสุม... ปล่อยฉันไป
โปรดอย่าใช้เยื่อใยสายสัมพันธ์
มาล่ามฉันดังนักโทษจะได้ไหม
อยู่ในแดนตะรางรักคุกขังใจ
ฉันเหมือนดังนุ่งห่มไฟไร้ร่มเย็น
เก็บเอาไว้ในปากเถอะเหตุผล
มันฆ่าคนค่อยค่อยตายไร้ใครเห็น
ถึงเลือดคล้ำช้ำคั่งอย่างลำเค็ญ
จะซ่อนเร้นมันไว้ไม่บอกคน
ไม่ต้องมาอาลัย เขารออยู่
ฉันไม่กู่ให้เธอกลับมาสับสน
ทุกระเบียบทุกกฎขออดทน
ทุกเหตุผลน้ำเน่า...มาเอาคืน
ไม่ต้องแสดงแววตาเวทนาฉัน
น้ำตาที่เค้นคั้นอย่าบีบเลยถ้าต้องฝืน
อย่างน้อย โลกนี้ยังไม่ไร้แผ่นดินยืน
ทุกรุ่งเช้าที่ตื่น อย่างน้อยฉันยังหายใจ
บอกฉันตรงๆ ถ้าไม่รักดังก่อนนี้
ไม่ต้องหลบลี้หาเรื่องตอบต่อข้อสงสัย
อย่ามาผูกคอฉันตายด้วยบ่วงความห่วงใย
เกลียดเหตุผลบนกองไฟที่เผาฉันให้ ตายทั้งเป็น
13 สิงหาคม 2547 17:31 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ความรักฉันล้มตายอย่างไร้ท่า
ตายช้าช้าปวดเจ็บแต่เก็บเสียง
หัวใจดิ้นทุรนอยู่บนเตียง
ผิดแต่เพียงร่างยังวุ่นกับเหงื่องาน
เหมือนมีเรี่ยวมีแรงไม่ร่ำร้อง
แต่สมองดังปืนซัดประหัตประหาร
บนแก้มนี้มีดอกไม้ระบายบาน
แต่อกซ่านดังแล่เนื้อเอาเกลือทา
ยังเสาะน้ำดื่มกินลิ้นกระหาย
คอแห้งดังกระดาษทรายไม่บ่นบ้า
ฝนลงเม็ดเด็ดร่วงในดวงตา
เจ็บซ้ำซ้ำช้ำช้าช้าทรมาน
จึงแอบเขียนพินัยกรรมมอบความรัก
อันหน่วงหนักแน่นหนามหาศาล
มีทนายคือความช้ำช่วยทำการ
ความเงียบเป็นพยานที่สำคัญ
เมื่อความรักฉันล้มตายไร้วันฟื้น
ขอมอบรักสดชื่นพร้อมความฝัน
ให้เธอเลี้ยงหัวใจกันและกัน
หัวใจฉันแข็งตายในโลงเย็น
อยู่ที่นี่มีแต่กายไร้ความคิด
เคลื่อนไหวได้แต่ไร้สิทธิ์จะคิดเห็น
ไม่มีแล้วน้ำตาจะกระเซ็น
ฉันโอนเป็นมรดกตกทอดเธอ...
13 สิงหาคม 2547 16:42 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เราทั้งสาม บนความเศร้าโศก
รักไหวโยก บนความสับสน
อาจแคร์บ้าง เพราะต่างก็คน
บนถนน หนทางเดียวกัน
จึงไม่หวัง ในชีวิตเธอ
เธอไม่ได้ เกิดมาเพื่อฉัน
เราไม่ได้ เกิดมาเพื่อกัน
อดีตนั้น เลือกจำสิ่งดี
จำภาพเธอ เก็บไว้ในใจ
เซฟเก็บไว้ ใน Memory
ความสำคัญ ของฉันที่มี
เถิดคนดี Delete ืทิ้งไป
รักแรกพบ จุดจบคือเพื่อน
เธอไขเงื่อน หรือผูกเงื่อนไข
ไม่โกรธเธอ ถ้าเธอเลือกใคร
การทำใจ อาจใช้เวลา
หยุด Refresh Window ของฉัน
จบสั้นสั้น แค่กด Click ขวา
เลือกปุ่ม Close กดทิ้งไกลตา
เสียเวลามาห่วงใยกัน
เกรงใจเขา เขาไม่สามารถ
อนุญาต ให้คิดถึงฉัน
โปรด Shut down ตัดสายสัมพันธ์
จากนี้ฉัน นอนหลับกับเงา
เธอเชื่อไหม ห่วงใยเสมอ
ฉันรักเธอ เหมือนเธอรักเขา
ปล่อยคำร้าง ขวางคำว่าเรา
ฉัน-เธอ+เขา หารสองลงตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
787
