25 สิงหาคม 2547 09:52 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
การรักเธอมีความช้ำเป็นคำตอบ
เป็นคำปลอบที่หลอนใจให้ขวัญหาย
เหมือนเทฝนหล่นซ่านลงผ่านทราย
ดูไม่มีความหมายอะไรเลย
การกอดเธอเหมือนกอดลมอันว่างเปล่า
เหมือนกอดเสาแข็งทื่อที่นิ่งเฉย
การคาดหวังความอุ่นใจ...ไม่มีเลย
ความเฉยเมยคือของขวัญให้ฉันครอง
การถือครองเธอในมือเหมือนถือแดด
เหมือนเห็นแสงสีแสดที่สาดส่อง
พอทำได้กับมันคือการมอง
เป็นเจ้าของความเปล่าว่างวังเวงใจ
การรักเธอเหมือนรักกับอากาศ
เหมือนสวมสอดกอดกลุ่มก๊าซให้หวาดไหว
ดั่งฝนซึมลงทรายแล้วหายไป
ฉันประคองมันไม่ได้...ไม่โทษเธอ
24 สิงหาคม 2547 17:05 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
My sweet song
เพลงรักของฉัน
มันเงียบงันแต่สวยด้วยความหมาย
เป็นบทเพลงกล่อมฝันลัลลาบาย
แกมประกายพรายพริ้วมิลกี้เวย์
แม้เธอไม่เห็นความงามซึ้งความหมาย
กลับรีพลายสายใยรักเชิงหักเห
เพลงรักเขาเธอหลงลุ่มกดปุ่มเพลย์
เพลงรักฉันไร้เสน่ห์ไม่สำคัญ
สิ้นใยรักยึดมั่นสัมพันธภาพ
ปากฉันหยุดพะงาบคาบเชือกฝัน
บทเพลงจึงเงียบสนิทนิจนิรันดร์
จะเย็นเยียบเงียบงันตราบวันตาย
เพลง รัก ของฉัน
วรรคสำคัญเธอเคยยินสิ้นความหมาย
ทุกตัวโน้ต โอ้ มายเดียร์...ฉันเสียดาย
กดสต๊อป เซย์กู้ดบายไปชั่วกาล
24 สิงหาคม 2547 16:54 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอเป็นเหมือนหลักยึดชีวิตฉัน
ให้เถาวัลย์พันผูกปลูกความหมาย
เลื้อยขึ้นสู่ที่สูงมุ่งท้าทาย
สัมผัสแดดทอประกายผลิดอกใบ
เธอทนทานการผูกมัดรัดใจแน่น
ความแน่นแฟ้นหน่วงหนักเกินรักไหว
จึงถอนหลักที่ปักนิ่งทอดทิ้งไป
ฉันเผลอหยั่งรากลงในหัวใจเธอ
ไม่เลื้อยล้มซมซานคลานกับพื้น
ร่ำสะอื้นแต่รักนั้นมั่นเสมอ
ภาพรักเราในวันก่อนหลอนละเมอ
ซบหน้าเซ่อกับกลีบร้าวอันเบาบาง
จะผลิดอกแห่งความจำเพื่อรำลึก
แม้รู้สึกอาลัย...ไม่ขัดขวาง
เธอรักเขาจริงใจไม่อำพราง
ฉันหมดทางหยั่งรากเจริญใบ
24 สิงหาคม 2547 16:45 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันถูกพฤติกรรมเธอตามบีบคั้น
บังคับให้ฉันไร้คนแลเหลียว
ให้ฉันเป็นคนรักเธอข้างเดียว
ขังให้เปล่าเปลี่ยวในคุกหัวใจ
ฉันถูกตัดขาดจากโลกภายนอก
กุญแจใจล็อกไม่ให้ไปไหน
นอนจมกองโศกกับโลกภายใน
เธอกลับบินไปตามใจเสรี
เธอคงอุ่นใจที่มีใครง้อ
มีคนคอยรอไร้ปีกหลีกหนี
ดื่มเสียงร้องไห้หล่อเลี้ยงชีวี
โดยที่ไม่มีเธอคอยดูแล
ฉันถูกความหวังขังในกรงฝัน
ถูกความเงียบงันโบยตีเป็นแผล
โดนสนจมูก ถูกปล่อยลอยแพ
ท่ามกลางกระแสแห่งกาลเวลา
โอม...
ขอให้เธอเป็นดังเช่นฉันบ้าง
วังเวงเคว้งคว้างดังคนไร้ค่า
ความรักที่ให้ดูไร้ราคา
เขาไม่ปรายตามองสักครั้งเดียว
โอม...
ฉันรักข้างเดียวเธอไม่เหลียวแล
ขอให้เธอแคร์เขาไม่แลเหลียว
ให้เธอเป็นบ้าง รักเขาข้างเดียว
เขาไม่ข้องเกี่ยวตอบรับน้ำใจ
โอม...
ให้เขาย่ำยีสิ่งที่เสนอ
บีบคั้นให้เธอสะท้อนอ่อนไหว
รักเขาเช้าเย้นเขาไม่เห็นใจ
มีน้ำตาใสไหลล้างเวรกรรม
โอม...
ให้เธอลองเป็นอย่างเช่นฉันบ้าง
เหว่ว้าอ้างว้างไห้หวนครวญคร่ำ
ทางรักเธอหวังรกร้างมืดดำ
ชุ่มชื่นดื่มด่ำแต่หยาดน้ำตา
โอม....
ขอให้เธอเจ็บช้ำเลือดช้ำหนอง
มาเถอะมาลองน้ำตานองหน้า
พบความสิ้นหวังในบางเวลา
สักครั้งเถิดหนา...ฉันขอจองเวร
23 สิงหาคม 2547 18:09 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ได้ยินเสียงเพลงคลื่นสะอื้นไห้
มองออกไปนอกหน้าต่างคว้างสับสน
เสียงประตูปึงปังดังวกวน
ฉันอดทนฟังเสียงร้องของโคมไฟ
แพรผ้าม่านขานชื่อเธออย่างเพ้อพร่ำ
เสียงแก้วน้ำเอ่ยเอื้อนเหมือนร่ำไห้
ทั้งโต๊ะเตียงเสียงสั่นอัดอั้นใจ
กลีบดอกไม้ซบหน้าน้ำตาริน
ตู้ปิดฝาระริกสั่นกลั้นสะอื้น
พัดลมยืนเข่าทรุดสุดถวิล
โมบายหยุดเคลื่อนไหวไม่ให้ยิน
ส้อมด่าวดิ้นร้าวรอนข้างช้อนชา
โต๊ะเข่าอ่อนทรุดนั่งข้างเก้าอี้
แผ่นซีดีหมุนเคว้งเป็นเพลงบ้า
หมอนเจ็บปวดอย่างสงบซบโซฟา
ผ้าปูเตียงมีน้ำตาเลอะที่นอน
น้ำเสียงเพลงดนตรีเล่นคีย์เพี้ยน
น้ำตาเทียนหลั่งไหลอย่างไหวอ่อน
น้ำยาแอร์รินหล่นจนเปียกปอน
น้ำตาฉันเปรอะหมอนนอนฟูมฟาย
พยายามทำใจให้อดกลั้น
สิ่งแวดล้อมยังไหวหวั่นคนขวัญหาย
ยอมรับว่าการทำใจใช่ง่ายดาย
เมื่อข้างกายฉันนี้ไม่มีเธอ
ไม่ควรเลยไม่ควรรักมากเช่นนี้
ไม่ควรรับไมตรีที่เสนอ
เธอเข้ามาแล้วจากไปทั้งใจเธอ
ทิ้งฉันเพ้อในป่าช้าความทรงจำ
เหมือนถูกฝังในหลุมลึกความนึกคิด
ร้อนชีวิตดังเพลิงเผาทุกเช้าค่ำ
ใจเบาบางด่างพร้อยเป็นรอยดำ
เมื่อเธอถอนถ้อยคำเคยรำพัน
ทุกรอยร้าวฝาผนังยังซึมซับ
เก็บเสียงเธอไว้กับภาพความฝัน
สิ่งแวดล้อมจึงปวดร้าวราวนิรันดร์
ทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
896
