28 กุมภาพันธ์ 2548 20:45 น.
lamon_soda
เทอเคยเห็นไหม..? บนท้องฟ้าในตอนกลางวัน
มันเปรียบเหมือนเทอนั้นเป็น พลังแห่งอาทิตย์
โดยมีความอบอุ่นอย่างฉันเป็นลมให้
แล้วเทอเคยเห็นไหม..? บนท้องฟ้าเวลาค่ำคืน
เหมือนกับว่า เทอคือแสงแห่งดวงจันทร์ที่ถักทอใจ
และมีดาวดวงเล็กๆ อย่างฉันรอบๆกาย
จากที่เปรียบมาแล้วมันคืออะไร...........??
คือ เทอและฉัน จะอยู่คู่กันตลอดไป
ไม่ว่าท้องฟ้าจะปลี่ยนเป็นสีอะไรก้อตาม...
27 กุมภาพันธ์ 2548 14:32 น.
lamon_soda
เพื่อนเก่า
เป็นคนที่อยู่กับเรา ตอนที่มีความรักครั้งแรก
เป็นคนที่มีความทรงจำดีๆและแย่ร่วมกันกับเรา
เป็นคนที่มีรูปติดอยู่ในสมุดเฟรนด์ชิปเล่มเดิม
เป็นคนที่เซ็นชื่อกำกับตัวโตๆ ตรงคำว่ารักเรามากกว่าใคร
เป็นคนที่มักวิ่งเข้ามาในความคิดถึง ตอนเราเหงา
เป็นคนที่เราภูมิใจ เมื่อเล่าให้คนอื่นฟัง
เพื่อนเก่า....จึงเหมือนกับรูปถ่ายที่ถูกเก็บไว้ในอัลบัม
เพื่อนใหม่
เป็นคนที่อยู่กับเรา ตอนมีความรักครั้งปัจจุบัน
เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ทั้งตอนเราผิดหวังและสมหวัง
เป็นคนที่บอกเราว่า.....................
ถึงแม้บางครั้งจะล้ม แต่ถ้าใจไม่แพ้ ก็สามารถเริ่มต้นวิ่งใหม่ได้ทุกเมื่อ
เป็นคนที่ถ้าเราไม่สบาย จะรีบมาดูแล
เป็นคนที่เราอุ่นใจ เมื่อเล่าให้คนอื่นฟัง
เพื่อนใหม่.....จึงเหมือนกับรองเท้าที่พร้อมจะเดินไปในทุกที่ๆด้วยกันกับเรา
24 กุมภาพันธ์ 2548 21:14 น.
lamon_soda
ความรู้สึกในใจของชั้นตอนนี้ มันช่างแสนสับสน
ชั้นก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่มีหัวใจ
ชั้นรู้ตัวดีว่าชั้นมันไม่ใช่คนดีอะไร ผู้คนมากมายต้องเสียใจเพราะชั้น
เพราะการที่ชั้นไม่อาจรักพวกเขาเหล่านั้นเกินกว่าเพื่อนได้
แต่ชั้นก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่อยากมีใครซักคนที่รักกัน
ใครซักคนที่เข้าใจกัน
ก่อนหน้านี้ ชั้นไม่เคยรับรู้ความหมายของการรัก เลยซักครั้ง
อาจเป็นเพราะ มันยังไม่ถึงเวลาของชั้นล่ะมั้ง
แต่ตอนนี้ ชั้นคิดว่า ชั้นกำลังตกหลุมรัก
ไม่รู้สินะ
ไอ้ความรู้สึกที่แบบว่า....หัวใจเต้นแรงทุกครั้ง ที่ได้เห็นหน้า หรือพบเจอ
ทั้ง ๆ ที่เค้าคนนั้น กับชั้นคนนี้ เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ
แบบนี้เรียกว่ารักหรือเปล่า????
ชั้นพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองมากมาย กับความรู้สึกแปลกประหลาดในใจที่ม
สิ่งนี้มันเรียกว่าอะไร ชั้นเพิ่งเคยรู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้ ครั้งแรก
ครั้งแรก เมื่อได้เจอกับผู้ชายคนนี้
ชั้นขอสารภาพว่า ตอนนี้
ชั้นเองก็มีเบอร์โทรศัพท์ของเขาแล้ว
แต่..... ความคิดของชั้นมันสับสนกันไปหมด
มันกังวลและกลัวเกินกว่าที่จะ โทร หรือ ส่ง msg ไปหาเค้าคนนั้น
ทำไม... ทำไมมันช่างเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก วุ่นวายใจเช่นนี้
มันไม่มีเหตุผลเลย และชั้นก็ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไงด้วย
ชั้นควรจะทำยังไงต่อไปดี
กับชายแปลกหน้า ที่ชั้นตกหลุมรัก......
มันคือความรักใช่มั้ย?
23 กุมภาพันธ์ 2548 10:44 น.
lamon_soda
ในตอนนี้เราจะไม่ได้เขาแล้วจิงๆวันนี้เป็นวันสุดม้ายที่เราจะได้อยู่ที่โรงเรียนนี้เราไม่มีโอกาสจะเจอเขาแล้วจิงๆ
เราไม่ได้เจอเขามานานขนาดไหนแล้วน่ะ อืม...ตั้ง2เดือนแหนะ นานจังเลยแล้วเราก็คงจะไม่ได้เจอเขาอีกตลอดไปความหวังที่ไม่เหลืออะไรเลยของเราไม่มีมีแม้แต่หวังเล็กๆ
ในเวลาต่อมา.....เราก็ได้ไปเรียนต่อที่โรงเรียนเดียวกับเขาซึ่งเป็นอะไรที่ไม่คาดหวังมาก่อนเลยเราได้เจอหน้าเขามากขึ้นได้เห็นเขาบ่อยขึ้นซึ่งมันก็ได้แอบสร้างความหวังให้เรามากขึ้นเรารู้สึกไม่ดีเลยถ้าเกิดเขาไม่ได้ชอบเราเราก็คงจะต้องเจ็บแน่ๆจึงบางครั้งฉันเองก็เคยคิดจะตัดใจให้เลิกชอบเขาแต่พอลองทำจริงๆดูมันไม่สามารถที่จะตัดใจได้เวลาที่เจอเขามันก็ทำให้เราเกิดอาการแอบปลื้มเขาขึ้นมาอีกความรู้สึกนี้บางครั้งมันก็ทำให้เราทรมานเพราะเราได้รูว่าเขาเองมีแฟนแล้วและแฟนเขาก็น่ารักกว่าเรามากด้วยมันแต่มันก็คงไม่ใช่เป็นเหตุผลที่เขาคบกันหรอกเพราะเรารู้นิสัยเขาดีว่าเขาเป็นคนยังไงและชอบอะไรแบบไหน
ถึงเราจะรู้นิสัยรู้ใจเขายังไงมันก็ไม่มีหวังที่เขาจะกลับมามองเราเลยเราก็คงต้องภาวนาให้เขาคบกันดีๆต่อไปเพื่อที่จะให้คนที่เราแอบชอบมีความสุขในทุกๆวันและทุกๆครั้งที่เราเห็นเขา
20 กุมภาพันธ์ 2548 18:22 น.
lamon_soda
คนเราเมื่อเกิดมามีทั้งสมหวังและผิดหวังในชีวิตของเราก็เหมือนกันมีทั้งสมหวังและผิดหวังแต่รุสึกจะมีแต่สิ่งผิดหวังน่ะที่วิ่งเข้ามาหาเราอ่าอย่างเรื่องความรัก....
เราเปงคนที่ชอบใครได้ค่อยข้างง่ายน่ะแต่ใจจิงๆแล้วอ่าเรามีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่อยู่ในความรุสึกของเรามีเพียงคนเดียวที่อยู่ในความคิดของเรา.....เราเป็นคนที่เรียนพิเศษมาแล้วหลากหลายที่เราจึงได้เจอคนมากหน้าหลายตาแต่เราเองเป็นคนที่มีค่อยจะมีมนุษยสัมพันธ์เท่าไหร่หรอกเราค่อยจาเข้าไปคุยกับใครก่อนอ่าแต่คนที่เรากำลังจาพูดถึงอยู่เนี่ยก็เปงคนเงียบๆเช่นกันเราจึงไม่มีโอกาสที่จะได้คุยกันหรือสนิทกันเลย
ในวันที่เรากลับจากโรงเรียนเราก็ได้นั่งรถผ่านรถอีกหนึ่งคันที่มีเพื่อนที่เรียนพิเศษที่เดียวกันนั่งอยู่มันทำให้เราเกิดความรู้สึกอะไรบางอย่างทำให้เรารู้สึกอยากจะเข้าไปคุยแต่ก็ไม่กล้าเพราะนิสัยขี้อายของเราเองจึงทามให้เราไม่ได้เจอเขาอีกจนเวลาผ่านไปนานถึง2ปีเราก็ได้มีโอกาสเจอเขาในแบบใหม่เขาย้ายโรงเรียนมาเรียนโรงเรียนที่ใกล้กับโรงเรียนเรามากขึ้นแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้จักเขามากขึ้นเลยเราเดินสวนกันที่ริมถนนเรามีความรู้สึกว่าเขาจำเราได้แต่มันก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเขาเคยไม่คุยกับเรานยังไงเขาก็ยังคงไม่คุยเหมือนเดิมอย่างนั้นบางทีเราอาจจะต้องเป็นฝ่ายทักเขาก่อนมั้งเราเคยคิดอย่างนั้นแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ขนาดเพื่อนผู้หญิงที่ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนเราเรายังไม่ทักเลยแล้วนับประสาอะไรก็ผู้ชายที่ไม่เคยคุยกันเลยเรามีวามหวังเล็กๆว่าวันนึงเขาจาเดินเข้ามาถามเราว่าเราเคยรู้จักกันรึปล่าวน่ะแต่มันก็คงเป็นได้แค่หวังเล็กๆเพระตอนนี้เรากำลังจะย้ายโรงเรียนซึ่งอาจจะไม่ได้เจอเขาหรือเห็นหน้าเขาแม้แต่ริมถนนก็ตาม
ความหวังของเราคงจะต้องถูกทิ้งไว้ที่โรงเรียนเก่าแล้วทำใจไม่ให้เรารู้สึกเศร้าแต่เมื่อมาคิดถึงดูแล้วมันเป็นอะไรที่ยากเกินกว่าจะลืมมันลงได้ถึงในขณะนี้เรายังอยู่ที่โรงเรียนเดิมเราก็มีโอกาสได้เห็นหน้าเขาในบางครั้งเท่านั้นเอง........................................
หน้าส่วนตัว
996
