13 กุมภาพันธ์ 2548 12:30 น.
kwan
...ดอกไม้สีขาว ณ ราวป่า....
แบบบาง เบ่งบาน หวานละไม
กลีบแฉล้มแย้มดอกประดับด้าว
หยั่งรากแตกใบระบัดมา
งามเหมือนหญิงสาวผู้สวยหยาด
เลี้ยงชีพ ต่อชนม์ ทุกต้นใบ
เป็นมิ่งไม้ประจำเมือง
เป็นชีวิตต่อชีวิตระหว่างวัน
เป็นร่มเป็นเงาอันงดงาม
เป็นเภสัชศึกษา ยาแผนไทย
แต่ละดอก แต่ละต้นที่แต้มแต่ง
เป็นแบบเป็นบทให้จรดจาร
ใบไม้เหลือง เมื่อเวลาจะโรยหล่น
กลีบแบบบางเมื่อร่วง ดวงดอกไม้
เป็นพืชสมุนไพร ไม้พื้นบ้าน
ความเรียบง่าย ความงาม ธรรมดา
สวมเสื้อภูษาสีเขียวใส
สวยอยู่ในสายเสน่ห์แห่งเวลา
มีเรื่องมีราว ให้ค้นหา
เป็นคุณเป็นค่าแห่งพงไพร
วงจรแห่งธรรมชาติสะอ้านไหว
เป็นมิ่งเป็นไม้อันสามัญ
ยืนยาวต่อเนื่องอยู่ฉายฉัน
เป็นพืชเป็นพันธุ์สมุนไพร
เป็นเขตเป็นคามให้อาศัย
เป็นไม้ดอกไม้ใบอยู่เบิกบาน
เป็นสรรพคุณแห่งไม้พื้นบ้าน
เป็นตำนานลุ่มลึกแห่งพฤกษ์ไพร
ใบไม้เขียวก็เติบตนขึ้นเต็มได้
ก็จะมีดอกใหม่ทดแทนมา
เป็นชีวิตจิตวิญญาณให้ศึกษา
ที่กาลเวลา บันทึก อยู่ลึกซึ้ง
***************************
13 กุมภาพันธ์ 2548 12:25 น.
kwan
โลก...ต้องมีหลากหลายความไม่เหมือน
ยังคงเป็นเพื่อนแท้คบกันได้
ถึงขัดแย้งแปลกแยกแตกต่างไป
เลยต้องใช้ความละม่อม อย่ารุนแรง
จักต้องหยุด ท้าทาย ทำลายล้าง
ฝึกสร้างสันติสุขขึ้นทุกแห่งหน
คนในโลกทั้งผองต้องสำแดง
พลังแห่งสันติภาพอาบพิภพ
_____________________________
2 กุมภาพันธ์ 2548 00:56 น.
kwan
เสี้ยวจันทร์จักแย้มแต่งแต้มฟากฟ้า
ยามแสงส้มทานภาอ่อนแสง
ขอบฟ้าฝั่งนั้ทนตะวันแสดง
แม้มิร้อนแรงหากแสงสวยดี
อีกเพียงเสี้ยวยามแสงงามคงลับ
แสงจันทร์จะกลับวะวับเต็มปรี่
ชั่วเวลานั้นแสนสั้นเต็มที
ที่สองสิ่งนี้อยู่ร่วมฟ้าเดียว
ด้วยเร็วยิ่งนักจึงหนักคุณค่า
จันทร์เพียงสบตายามอาทิตย์เหลียว
เก็บไว้ให้นานอย่าผ่านเลยเชียว
เหมือนฝันครู่เดียวเลี้ยวดับลับลอย
********************************
หน้าส่วนตัว
2835
