22 พฤศจิกายน 2547 21:45 น.
kwan
ย่ำเหยียบบนทางเท้า
ย่างก้าวบนทางฝัน
มีชีวิตเพื่อผ่าฟัน
ฉัน..จึงต้องดิ้นร้น
* ฝากชีวิตไว้กับความฝัน
เดินตามตะวัน ที่เผาขน
เจ็บและช้ำ ต้องจำทน
แม้บางหน ต้องจำยอม
** หวังไว้สักวันหนึ่ง ฟ้าจะงดงาม
แม้วันนี้เดินตาม ฝันยังไม่เจอ
จงรับรู้...สู้อยู่เสมอ
ขอแค่มีเธออยู่ข้างกาย
21 พฤศจิกายน 2547 21:36 น.
kwan
ลมฤดูใบไม้ร่วงแผ่วพัด
ในค่ำคืนที่อ้างว้างเปลี่ยวเหงา
จันทร์นวลทอแสง
สาดอาบใบพฤกษา
ที่ถลาร่อนลงดิน
กาเดียวดาย
เกาะคอนไม้หลับใหล
นานครั้งจึงจะขยับกาย
ยามลมกระพือพัด
คืนนี้หนาวเหน็บ
เรา...นอนไม่หลับ
จิตใจครุ่นคะนึง
ถึงใครคนหนึ่ง
ที่จากมา ณ แดนไกล
อีกนานไหม
ที่เราสองจะได้พบกัน
หรือว่าข้าต้องจมอยู่กับค่ำคืนอันโหดร้าย
เช่นนี้ชั่วนิรันดร
21 พฤศจิกายน 2547 21:25 น.
kwan
ตัวแทนสันติภาพ ล้างเลือดอาบนองแผ่นดิน
ถิ่นไทยที่อยู่กิน มิเคยสิ้นความเมตตา
แผ่นดินไม่สิ้นรัก อย่าหาญหักพาลเข่นฆ่า
อย่าคิดแบ่งแยกกัน ไทยเรานั้นเป็นหนึ่งเดียว
ไทยคือไท อิสระ ผู้ชนะอย่างเด็ดเดี่ยว
เพราะร่วมกลมเกลียว จึงเกาะเกี่ยวเป็นชาติไทย
นกกระดาษโผบิน ไปสู่ถิ่นคนรักใคร่
เลือดเนื้อหน่อเชื้อชัย หรือจะให้ หลั่งน้ำตา
เด็กน้อยพับกระดาษ จิตยังวาดปรารถนา
เลือดไทยไม่บีฑา สันติมาอย่างเร็วไว
อย่าฆ่ากันเลยหนา สายน้ำตานั้นยิ่งใหญ่
เบียดเบียนกันไปไย ลมหายใจ ไทยทั้งนั้น
คอยพับนกกระดาษ ใจปรารถนาฝัน
สันติภาพทั่วกัน พลันจักมีที่ใต้เรา
ขอพับนกกระดาษ ใจขลาดความร้อนเผา
ความรุนแรงเป็นเงา รุกรามเข้าผองเราเอง.
20 พฤศจิกายน 2547 23:53 น.
kwan
เดินต่อไปเถอะกาลเวลา
ทำหน้าที่ของเจ้าไปอยู่อย่างนั้น
อย่าพะวงกับคนที่ไม่สำคัญ
ข้า..เพียงอยากอยู่กับวังวน
แห่งความทรงจำ...เท่านั้นเอง
...เดินต่อไปเถอะกาลเวลา...
ปล่อยให้ข้า อยู่กับใจอันเคว้งคว้าง
สุขดี กับการปล่อยใจให้บรรเลง
ในบทเพลงแห่งความหลังของเรา
...เดินต่อไปเถอะกาลเวลา...
ถึงอย่างไรข้าก็คงมิลืมเจ้า
แม้ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ภาพเงา
แต่รักที่มอบให้ จะคงมั่น...เหนือกาลเวลา
หน้าส่วนตัว
689
