29 ธันวาคม 2547 22:52 น.
kwan
ความประทับใจก่อเกิด ความบรรเจิดชวนหลงใหล
แสงสีขาวนวลยวนใจ บนท้องฟ้ามืดมิดติดราตรี
ลอยละล่องพุ่งละลิ่วเส้นแห่งแสง ลอยเถิดนะพานิทราอันสุขสม
ข้า..รอเจ้านานแสนนานเพื่อชื่นชม เพียงเวลาเจ้า..จะหล่นเยือนพสุธา
อันแล้วอันใดใยเจ้าหยุด หรือหวังฉุดดวงใจใครให้ห่วงหา
ฝนดาวตก..เป็นแค่ดาวจากท้องฟ้า ร่วงหล่นมาทักทายช่างน้อยดวง
*******************************************
18 ธันวาคม 2547 00:42 น.
kwan
O รู้สึกว่า น่าดู อยู่เหนือเมฆ
แสนวิเวก สุขใจ ดั่งในฝัน
เมื่อเมฆนอก เมฆใน ไร้พัวพัน
เป็นสุขครัน สิ่งใด ไม่มีปาน
___________________________
18 ธันวาคม 2547 00:01 น.
kwan
ดูสิ...คนดี..! ^_^
.... วาดความฝันที่เจ้านิรมิต...
....จับกระต่ายมา สวมหมวกใบน้อย...
....ปลูกทุ่งหญ้าอันเขียวไสว...
...พร้อมดอกไม้น้อยใหญ่ละลานตา...
...เกี่ยวดวงอาทิตย์มาจัดกลางนภา...
...แล้วปล่อยมัจฉา เวียนว่ายในสายธาร...
...เขียนโค้งรุ้ง ตรงหว่างขอบฟ้า...
หยิบดินบนมือมา ปั้นตุ๊กตา เป็นข้ากับเจ้าเคียงกัน ;-)
_________________________________
5 ธันวาคม 2547 23:56 น.
kwan
นั่งริมธาร ครุ่นวิจารณ์ การเกิดดับ
เปลี่ยนปุบปับ สายธาร ทะยานไหล
เกิดไอเย็น ฟุ้งฟ่อง จรุงใจ
ดับร้อนใจ โดยมิต้อง ลองอาบกิน
.อีกทางหนึ่ง ตลึงแล แน่ใจนัก
ถ้าใครผลัก ตกลง คงแดดิ้น
เผลอกระทบ หินผา ใต้วาริน
แล้วจะสิ้น ชีพไป ตามวังวน
มานึกดู เปรียบดั่ง สังสารวัฎฏ์
ดูผาดๆ น่ากระหวัด ในลาภผล
ที่ซ่อนอยู่ จิตทุกข์ ปลุกใจคน
ให้ยอมทน ลำบาก บากบั่นไป
. จนได้เกิด แก่ตาย ในวัฏฏะ
ไม่มีสะ ใจสร่าง อย่างไหนๆ
ใครมองเห็น จงระวัง ยั้งจิตใจ
อย่าให้โผล่ พลัดตก นรก วนฯ
4 ธันวาคม 2547 22:52 น.
kwan
เป็นความโง่เง่าอันฉกาจ
เราผิดพลั้งพลาดตั้งแต่ต้น
เริ่มจาก ความเหงา ไร้ตัวตน
ผูกพัน คนทั้งสอง ด้วยกัน
รักกัน เนื่องจากไม่มีใคร
ต่างก็อ่อนไหว หวาด พรั่นพรึง
จึงเกิดอาการเมื่อนานวัน
เพราะ ความฝัน มิเคยลงรอย
_________________________________
หน้าส่วนตัว
3276
